บทที่5 เธอสำคัญมาก...รู้แค่นั้นก็พอ

ฟีนิกซ์พาฉันมาที่คอนโดของเขา เขาไม่พูดอะไรเลยระหว่างทางที่ขับรถมา จนมาถึงคอนโด...ก็ยังคงเงียบ เขาเดินหายเข้าไปในห้องนอนก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมกล่องยา เข้ามานั่งข้างๆฉันที่โซฟา ก่อนจะเชยคางฉันให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา แล้วเริ่มทำแผล...

“ไม่ต้อง” แต่ฉันเบือนหน้าหนี

“อย่าดื้อ” เขาว่า ส่งมือมากุมใบหน้าฉันให้หันไปหาเขาอีกครั้ง

“อย่ามาทำดี...”

“ฉันแค่จะทำแผลให้ ไม่ได้คิดว่าเป็นความดีอะไร” เขาตอบเสียงเรียบ ขณะที่เอาคอตตอนบัตเคลือบยามาทาเบาๆที่มุมปากของฉัน

“เจ็บ!” ฉันนิ่วหน้าเจ็บ มันแสบนิดๆด้วย

“ทำไมต้องโดนตี...? ทำไมถึงปล่อยให้โดนตี?” เสี้ยววินาทีนั้น...หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาเมื่อได้เห็นว่าแววตาที่แข็งกระด้างของเขาฉายแววสั่นคลอน

“แล้วทำไมนาย...ถึงปล่อยให้ฉันโดนตี...? ทำไมถึงใจร้าย...ทำไมถึงไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ทำไม...” ทำไมนายถึงไม่รักฉัน? นี่เป็นคำถามที่ฉันอยากถามเขามากที่สุด

“ฉันจะจัดการทุกคนที่ทำเธอ” แล้วเสียงของเขาก็แข็งขึ้นมา

“ทำไมไม่ตอบคำถามของฉัน?!” พอฉันขึ้นเสียง ฟีนิกซ์ก็ถอนหายใจออกมา

“เพราะฉันแตะต้องเธอไม่ได้...ผู้หญิงพวกนั้นก็เป็นแค่ที่ระบายความต้องการ” แตะต้องฉันไม่ได้...? คำนี้หมายความว่ายังไง...?

“ถ้านายอยากจะระบายความต้องการ...ทำไมไม่ระบายกับฉัน? ทำไมต้องบอกว่าแตะต้องฉันไม่ได้?!”

“เพราะเธอสำคัญเกินไป” เขาตอบออกมาสั้นๆ เก็บกล่องยาเมื่อทำแผลให้ฉันเสร็จ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

เพราะฉันสำคัญเกินไปงั้นเหรอ? นี่เขากำลังปั่นประสาทฉันหรือไง?! คำพูดของเขา...ฉันแปลความหมายไม่ได้เลยจริงๆ

“ฟีนิกซ์!” ฉันเดินตามเข้าไปในห้องนอนของเขา แต่แล้วก็ต้องรีบหันหลังกลับทันทีเมื่อเห็นว่าเขากำลังถอดเสื้ออยู่ โดยที่่ท่อนล่างนุ่งผ้าขนหนูที่มัดปมหลวมๆไว้อย่างหมิ่นเหม่

ตึกตัก! ตึกตัก!

โอ...พระเจ้า อยู่ๆหัวใจของฉันมันก็เต้นแรงขึ้นมา

“มีอะไร?”

“!!!” ฉันก้มหน้างุดเมื่อเขาเดินเปลือยท่อนบนเข้ามาหยุดที่ตรงหน้าฉัน จากที่คิดว่าจะเข้ามาขอคำอธิบาย ฉันกลับต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน บอกตรงๆว่าถึงใครจะคิดว่าฉันแรง...แต่ฉันไม่คุ้นชินกับผู้ชายถอดเสื้อเลยจริงๆ

“ฉะ...ฉันหิว!” รีบเปลี่ยนเรื่องทันควัน

“ฉันจะอาบน้ำก่อน เสร็จแล้วจะพาออกไป”

พอฟีนิกซ์อาบน้ำเสร็จ เขาก็ขับรถพาฉันออกไปข้างนอก โดยที่ไม่ถามด้วยซ้ำว่าฉันอยากจะกินอะไร ฉันแอบชำเลืองมองเขา...มองใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่หล่อจนใจละลายของเขา มองสันกรามที่เขาชอบขบมันเวลาไม่พอใจ มองเส้นผมของเขา...ฉันไล่สายตาไปทั่วใบหน้าของเขาจนมาหยุดที่เรียวปากแดงๆบางๆนั้น

ตึกตัก! ตึกตัก!

พลันหัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นมา ฉันจะเลิกรักเขาได้ยังไง...ในเมื่อหัวใจของฉันมันเต้นแรงทุกครั้งที่ได้อยู่เคียงข้างเขา ฉันรักทุกอย่างของเขา รักกลิ่นตัวของเขาด้วย จะเกลียดอยู่อย่างเดียว...

...คือเกลียดที่เขาไม่รักฉัน...

“จะจ้องฉันอีกนานไหม?” ฉันสะดุ้งจากภวังค์เมื่อได้ยินเขาถามออกมาแบบนั้น

“ฉันสำคัญกับนายยังไง?” บ้าจริง! ฉันโพล่งคำถามทำร้ายตัวเองออกไปอีกแล้ว!

“เธอสำคัญมาก...รู้แค่นั้นก็พอ” แต่...เหนือความคาดหมาย คำตอบของเขามันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าสำคัญ...แล้วทำไม...” แต่พอฉันจะถามต่อ เขากลับพูดแทรกขึ้นมาเพราะคงไม่อยากจะตอบคำถามของฉันไปมากกว่านี้ ฟีนิกซ์เป็นแบบนี้เสมอ

“ถึงแล้ว” เขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่หน้าคาเฟ่แห่งหนึ่ง...ซึ่งเป็นคาเฟ่ที่ตั้งอยู่ในซอยเดียวกับไฮสคูลที่ฉันกับเขาเคยเรียน

“ทำไมถึงมาที่นี่?” ฉันหันไปถามเขา

“เธอชอบข้าวไข่ข้นที่นี่ไม่ใช่เหรอ?” เขาตอบคำถามฉันด้วยการถามกลับ ก่อนที่จะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้าน

บรรยากาศภายในร้านยังเหมือนเดิม ที่นี่เป็นที่ที่ฉันชอบมา และจะเป็นเขาเสมอที่มากับฉัน หลังเลิกเรียนเขาจะมานั่งฟังเพลง ส่วนฉันก็จะกินข้าวไข่ข้น จากนั้นเขาก็จะไปส่งฉันที่บ้าน ช่วงเวลาเหล่านั้น...เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเรา

“นี่รูปคู่เรา...” ฉันยกยิ้มออกมา พอเราไปนั่งที่โต๊ะประจำที่เคยนั่ง ฉันก็หันไปเห็นรูปถ่ายโพลารอยที่เจ้าของร้านถ่ายให้เรา มันถูกติดไว้ที่ผนังร้าน

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปโพลารอยนั้น ก่อนจะหันไปเห็นว่าฟีนิกซ์กำลังมองหน้าฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง บอกความหมายไม่ได้

“มองอะไร?” ถึงตาที่ฉันได้ถามเขาบ้างแล้วล่ะว่าเขามองฉันทำไม

“ยังเจ็บอยู่ไหม?” สายตามองที่มุมปากฉัน ก่อนที่จะเลื่อนขึ้นมาสบตา

“เจ็บ” ฉันตอบสั้นๆ

“ฉันจะทำให้มันเจ็บกว่าที่เธอเจ็บ” น้ำเสียงและแววตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นมา

“นาย...ไม่ทำร้ายผู้หญิงนี่”

“แต่ถ้ามันทำเธอ...มันก็ต้องโดน”

“ต่อให้ยัยนั่น...จะเป็นคนที่นายเคยกอด เคยจูบ...เคยมีอะไรด้วยน่ะเหรอ?” ถึงจะเจ็บ...แต่ฉันจะยังจะถามออกไป

“อืม” แต่แค่เขาตอบรับ...แค่นั้นฉันก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว

“ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการยัยนั่นไปแล้ว”

“บอกมาว่ามันเป็นใคร” ในตอนนั้น ข้าวไข่ข้นสองจานก็ถูกนำมาเสิร์ฟ

“ทานให้อร่อยนะคะ” พนักงานบอกกับเราด้วยรอยยิ้ม

“ตอบมาว่าคนที่ทำเธอ...มันเป็นใคร” ฟีนิกซ์ยังไม่ล้มเลิกที่จะถาม

“น้ำฟ้า”

“จำไม่ได้ล่ะสิ...” ใช่ ที่ฉันไม่บอกชื่อยัยนั่นไปตั้งแต่แรก มันเป็นเพราะฉันรู้ว่าเขาจำผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้หรอก ฟีนิกซ์ไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น สำหรับเขา...ผู้หญิงพวกนั้นก็เป็นแค่เพียงที่ระบายอารมณ์จริงๆ แต่...ใครล่ะที่เห็นดีด้วยเมื่อคนที่เรารักไปมีอะไรกับคนอื่น

“แต่เดี๋ยวฉันก็ตามเจอ”

“ช่างเถอะ บอกแล้วไงว่าฉันจัดการยัยนั่นไปแล้ว”

“ฉันอยากจัดการด้วยตัวเอง กินซะ!”

หลังจากที่เรากินข้าวไข่ข้นสุดอร่อยกันเสร็จ ฟีนิกซ์ก็พาฉันกลับมาที่คอนโดของเขา มันเป็นเพราะเขารู้ว่าฉันกลับบ้านไม่ได้ เป็นเรื่องแน่ๆถ้าแม่ฉันเห็นรอยช้ำที่มุมปาก แม่จะถามไม่หยุด...

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันค้างที่ห้องของเขา ทว่า...มันต่างออกไปจากทุกครั้ง เพราะที่ผ่านมาฉันถูกขัง ไม่ใช่เพราะเขาชวนให้ค้างด้วย เพราะงั้น...ตอนนี้ฉันถึงได้ยืนเก้กังอยู่ที่ปลายเตียงนอนของเขา

“นาย...ไม่ออกไปที่คลับเหรอ?” ฉันถามเขา ที่กำลังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง บ้าจริง! ฉันจะนอนตรงไหน ตอนโดนขัง...เขาให้ฉันนอนในห้องก็จริงแต่เขาจะออกไปนอนที่โซฟา บอกแล้วว่าครั้งนี้มันต่างจากครั้งก่อนจริงๆ

“ไม่” เขาตอบสั้น สายตายังจับจ้องที่หน้าจอมือถือ

“แล้ว...จะให้ฉันนอนที่ไหน?” ฉันเลยต้องถามออกไป คราวนี้เขาถึงยอมละสายตาจากมือถือแล้วมองฉัน

“บนเตียงไง”

“ร่วมเตียงกับนายน่ะเหรอ?!”

“อืม”

“!!!”