บทที่3 เธอมองว่าฉันเป็นแค่สิ่งของ

“นั่นวิวาห์เต้นอยู่กับใครวะ?!”

ทันทีที่องศาโพล่งถามขึ้นมา แพททริคและตุลย์ก็ลุกจากที่นั่งแล้วตามไปดู พวกเขาทั้งสามยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของคลับ มองลงไปที่แดนซ์ฟลอว์ก็ได้เห็นร่างสะโอดสะองกำลังโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงโดยมีชายหนุ่มแนบชิดอยู่ใกล้ๆ

“เอาไหม? กูว่าเดี๋ยวเป็นเรื่องแน่” ตุลย์ว่า

“ไอ้เหี้ยนั่นมันไม่สนใจหรอก มึงเคยเห็นมันสนใจวิวาห์เหรอ?” แพททริคขบฟันกรามแน่น เอ่ยถึงฟีนิกซ์ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“มึงดูนั่น” องศาชี้ไปที่บันไดด้านหลังเคาน์เตอร์บาร์ เมื่อเห็นฟีนิกซ์กำลังเดินลงไปที่ชั้นล่าง

“มันทำเหมือนไม่สนใจ แต่ที่จริงมันสนใจวิวาห์มากกว่าใครทั้งนั้น” องศารู้จักเพื่อนของตัวเองดี

“กูว่าคืนนี้มีหนังแอคชั่นให้ดูฟรีอีกแล้วมั๊ง” ตุลย์ฉีกยิ้มออกมา สายตาฉายแววตื่นเต้น

“ตบหัวแล้วลูบหลัง...แล้วก็ตบหัวใหม่...ทำซ้ำๆแบบนี้มาสี่ปี นี่เหรอวะที่มึงบอกว่าไอ้เหี้ยฟีนิกซ์มันสนใจวิวาห์มากกว่าใคร” แพททริคหันไปถามองศา

“เข้าใจมันหน่อย...ถ้ามึงโดนพ่อแม่บอกให้คบกับน้องสาวที่สุดจะรักสุดจะหวง แต่ไม่ได้รักในรูปแบบของคนรัก มึงก็คงทำอะไรได้ไม่มากไปกว่ามันหรอก”

“ถ้าคิดว่ารักแบบคนรักไม่ได้ ก็อย่าตกลงคบตั้งแต่แรกสิวะ! หรือที่จริงมึงดูไม่ออกว่าวิวาห์เสียใจเพราะฟีนิกซ์มาตลอดสี่ปี” แพททริคเลิกคิ้วถามองศา

“ไม่รู้เว้ย! ผัวใครเมียใครก็ให้มันจัดการเอาเอง” และเมื่อองศาแก้ต่างให้ฟีนิกซ์ไม่ได้ จึงบอกปัดทุกอย่างแล้วเดินกลับไปดื่มต่อที่โต๊ะ

“เห้ย!”

ในตอนนั้นเองอยู่ๆตุลย์ก็ส่งเสียงตกใจออกมา ก่อนที่เพลงในคลับจะหยุดลง ตามมาด้วยเสียงฮือฮาที่ดังสนั่น สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังฟีนิกซ์ที่ง้างหมัดขึ้นซัดหน้าผู้ชายที่เต้นอยู่กับวิวาห์อย่างแรงจนเขาล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น เพียงหมัดเดียวเท่านั้น คนถูกกระทำก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาสู้กลับได้อีก ไร้ซึ่งคำพูดจาใดๆ ฟีนิกซ์คว้าเข้าที่ข้อมือของวิวาห์อย่างแรง ก่อนที่จะกระชากเธอออกไปจากตรงนั้น

“ถ้าไอ้ฟีนิกซ์มันไม่หวงวิวาห์ ไม่มีทางหรอกที่มันจะซัดหน้าลูกค้าระดับวีไอพีอย่างไอ้เฟียส” องศาเอ่ยขึ้นมา พร้อมวางมือบนบ่าของแพททริค เขาเองก็รู้ดีว่า...เพื่อนของเขาคนนี้คิดอะไรอยู่

?????

หลังจากที่ฟีนิกซ์ปล่อยหมัดใส่ผู้ชายแปลกหน้าที่ฉันเต้นด้วย เขาก็ลากฉันขึ้นรถ ขับออกมาอย่างเร็ว...ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาที ฉันก็ได้รู้ว่าเขาพาฉันมาที่ไหน...

คอนโดของเขาไงล่ะ

แต่ฉันไม่กลัวสักนิด...เพราะเขาไม่เคยสัมผัสฉันในแบบที่คนเป็นแฟนเขาทำกันเลยสักครั้ง อย่างดีเขาก็แค่ด่าฉัน ทุ่มฉันลงโซฟาอย่างแรงให้ฉันเจ็บตัว แล้วก็ขังฉันไว้ในห้องจนถึงเช้า เขาทำอยู่แค่นั้นแหละเวลาที่ฉันทำให้เขาโกรธ

“อ๊ะ! เจ็บ!”

ฉันร้องเจ็บเมื่อฟีนิกซ์เข้ามาลากตัวฉันลงจากรถ เขาไม่พูดอะไรกับฉันแม้แต่คำเดียว ลากฉันเข้าไปในลิฟต์แล้วกดขึ้นไปชั้นบนสุด ลากฉันออกจากลิฟต์ ก่อนที่...

ตุบ!

“อ๊ะ! เจ็บนะ! ไอ้บ้า!”

อย่างที่บอก...เขาทำมากสุดก็แค่ผลักฉันใส่โซฟา นี่แหละ...มากที่สุดของเขาแล้ว เพราะงั้น...การเจ็บตัวแต่เล็กน้อยเพื่อแลกกับการยั่วโมโหเขาน่ะ เป็นเรื่องที่ฉันชอบทำมากที่สุด

“จะขังฉันอีกหรือไง?!”

“อืม”

“ขอเหตุผล ฉันทำอะไรผิด?”

“เธอทำให้ฉันโกรธ”

“แล้วนายโกรธฉันเรื่องอะไร?! เรื่องที่ฉันแต่งตัวโป๊...หรือเรื่องที่ฉันอยู่กับผู้ชายคนอื่น?!” ฉันยันตัวเองให้ลุกจากโซฟาแล้วเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าเขา คอยดูสิ...ฉันจะยั่วให้เขาโมโหจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยล่ะ เป็นการแก้แค้นที่เขาทำให้ฉันต้องร้องไห้

“เงียบ!” เขาตะคอก...เริ่มจะโมโหขึ้นมาอีกแล้วล่ะสิ

“ทีนายยังไปกับผู้หญิงคนอื่นได้เลย ทำไมฉันจะทำบ้างไม่ได้ บอกไว้เลย...ที่นายเห็นเนี่ยไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ ลับหลังนายน่ะ...”

“บอกให้เงียบไง!” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรจบ ฟีนิกซ์ก็ตะคอกขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันไม่เงียบ! ต่อไปนี้ฉันจะทำทุกอย่างที่นายไม่ชอบ! ฉันจะไม่ทำตามที่นายต้องการอีกต่อไป...แล้วฉันก็ไม่สนไอ้สถานะแฟนเฮงซวยนี่แล้วด้วย!”

“วิวาห์!”

“ฉันจะสนแค่ว่า...นายเป็นของฉัน! ฉันเป็นเจ้าของนายได้แค่คนเดียว! ใครก็ตามที่คิดจะแย่งนายไป...ฉันจะจัดการมันให้หมด!”

“...”

“ฉันไม่มีวันปล่อยนายหรอก...อย่าหวังเลย!” ฉันจ้องตาเขาไม่วาง ตอกย้ำว่าเขาเป็นของฉัน เพราะเขารู้อยู่แล้ว ว่าถ้าฉันอยากได้อะไร...ฉันก็ต้องได้ ถึงจะไม่ใช่หัวใจของเขา แต่อย่างน้อย...ชีวิตเขาฉันเป็นเจ้าของ!

ปัก!!!

ตัวฉันแข็งทื่อ...แทบหยุดหายใจเมื่ออยู่ๆฟีนิกซ์กระแทกหมัดเข้าที่ผนังห้องด้านหลังฉัน

“อยากเป็นเจ้าของฉันมากขนาดนั้นเลยหรือไง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน สายตาที่มองฉันก็ช่างน่ากลัวมากจริงๆ

“...” ฉันเงียบ...เพราะตกใจ เงียบเพราะกำลังอึ้ง

“เธอน่ะ...ไม่ได้อยากจะคบฉันหรอก เธอแค่ทนเห็นคนอื่นแย่งฉันไปไม่ได้ ตั้งแต่ไหนแต่ไร...เธอมักจะชอบแย่งทุกอย่างมาเป็นของตัวเอง อะไรก็ตามที่ใครอยากจะได้ เธอจะแย่งมาหมด...ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอ...มองว่าฉันเป็นแค่สิ่งของที่ไม่อยากแบ่งให้ใคร” ตลอดหลายปีมานี้...นี่เป็นครั้งแรกที่ฟีนิกซ์พูดอะไรออกมายาวๆ และส่ิงที่เขาพูด...มันทำให้ฉันเจ็บปวดมาก เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่า...ฉันรู้สึกยังไง

“ใช่! นายคิดถูกแล้วล่ะ ฉัน...อยากครอบครองนายก็เพราะ...นายเป็นที่ต้องการของคนอื่นอยู่เสมอ เอาเป็นว่าถ้าเมื่อไหร่นายหมดความนิยมแล้ว...ฉันก็จะปล่อยนายไปก็แล้วกัน แต่จนกว่าจะถึงวันนั้น...ผู้หญิงคนไหนแค่เข้าใกล้นาย พวกมันจะต้องเจอดีกับฉันแน่!” ในเมื่อเขาอยากจะเชื่อแบบนั้น ฉันก็จะปล่อยให้เขาเชื่อ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปบอกเขาว่าฉันคิดอะไรหรือรู้สึกยังไง เพราะถึงพูดไป...มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน ฟีนิกซ์ไม่มีทางรักฉันอย่างที่ฉันต้องการได้หรอก

“ฉันเคยรักเธอแบบน้องสาว...” เขาเอ่ยออกมาสั้นๆ

“...”

“เคย...อยากดูแลเธอในฐานะพี่ชาย แต่มันจบลงตั้งแต่วันที่เธอมองว่าฉันเป็นแค่สิ่งของที่อยากจะครอบครองเท่านั้น” น้ำเสียงและสายตาของเขามันเย็นชามาก...ฉันอาจจะต้องยอมรับว่าตั้งแต่ที่ฉันทำทุกอย่างเพื่อรักษาเขาไว้ข้างกาย ฉันก็ได้เสียพี่ชายที่เคยรักฉันไปด้วย

“...” อย่าร้องไห้นะวิวาห์...อย่าให้เขาเห็นว่าเธอเสียใจ ฉันพยายามบอกตัวเองอย่างนั้น ให้ตายยังไงก็ร้องไห้ออกมาไม่ได้เด็ดขาด

“อยู่ที่นี่ซะ! จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า...แล้วถ้าเธอแต่งตัวแบบคืนนี้...หรือไปเต้นยั่วผู้ชายต่อหน้าฉันอีก...ฉันจะเพิ่มเวลาขังเธอ” เขามีสิทธิ์ มีสิทธิ์ลงโทษฉันทุกอย่าง เพราะแม่ฉันมอบหมายการดูแลฉันให้เป็นหน้าที่เขาทั้งหมด ฟีนิกซ์เลยคิดว่าเขาจะทำอะไรกับฉันก็ได้ รวมถึงการทำให้ฉันเสียใจ...