บทที่2 ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนาย!

ฉันมาที่คลับฟาโรห์ สถานบันเทิงครบวงจรสำหรับนักเที่ยวเฟิร์สคลาสทั้งหลาย ที่นี่เป็นหนึ่งในธุรกิจของคุณลงฟาโรห์ ท่านมอบหมายให้ฟีนิกซ์เป็นคนดูแล ที่นี่จึงกลายเป็นที่ประจำเวลาที่ฉันอยากจะดื่มกับเพื่อน

ฉันเดินเข้าไปยังโซนวีไอพี ตรงไปที่โต๊ะประจำที่ฟาโรห์ชอบนั่งดื่มกับเพื่อนของเขา พอเดินเข้าไปถึงที่...เสียงพวกผู้ชายหน้าหม้อก็ดังขึ้นมาทันที

“แม่มาแล้ว...ไอ้แพททริคมึงหลบให้ผัวเมียเขานั่งข้างกัน” เพื่อนลำดับที่หนึ่งของฟีนิกซ์เอ่ยขึ้นมา หมอนี่คือองศา ผู้ชายปากหมากวนประสาท

“ครับๆ หลบแล้วครับ เชิญนั่งครับคุณแม่...” แพททริครีบย้ายที่เพื่อนให้ฉันได้นั่งข้างๆฟีนิกซ์ หมอนี่คือเพื่อนลำดับที่สองของเขา นิสัยเหรอ? กวนตีนพอกันหมด

“แต่งตัวยั่วน้ำลายมากครับแม่” ส่วนนี้ก็คือเพื่อนลำดับที่สาม ชื่อตุลย์ หื่น...หน้าหม้อ เหมือนๆกันหมด

“หุบปากพวกนายซะ!” ฉันกวาดสายตามองเพื่อนทั้งสามคนของฟีนิกซ์ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเขา...ที่ยังคงเงียบ ไม่คิดจะปกป้องหรือดุเพื่อนๆที่แซวฉัน

“ดุจังวะ กินร็อตไวเลอร์เป็นอาหารหลักเหรอวิวาห์?” องศาถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ไล่สายตามองเรือนร่างของฉันพร้อมรอยยิ้ม

“เสือก! เลิกมองฉันแบบนั้นสักที!” ฉันถลึงตาใส่ไอ้คนหื่น ขณะเดียวกันก็ดึงเกาะอกหนังสีดำให้สูงขึ้นมา

“แหม...จะไม่มองยังไงไหว? เธอเล่นแต่งตัวได้โคตรยั่วขนาดนี้...”

“ฉันไม่ได้แต่งมาให้พวกหื่นกามอย่างนายดู!”

“อ๋อ...แต่งมายั่วผัวนี่เอง...งั้นทำไมไม่ไปยั่วกันสองต่อสองวะ? รู้ไหม...ฉันน้ำลายหกเพราะนมล้นๆของเธออ่ะ...” ไอ้เวรองศามันยังไม่เลิกกวนประสาทฉัน เพื่อนของฟีนิกซ์ชอบกวนฉันเป็นชีวิตจิตใจ เหมือนว่าการได้เห็นฉันโมโห เป็นเรื่องบันเทิง

ปัก!

เสียงแก้วเหล้ากระแทกกับโต๊ะดังขึ้นมาในตอนนั้น...เราทุกคนเงียบในทันที สายตาจับจ้องไปยังไปฟีนิกซ์เป็นตาเดียว รวมถึงฉัน

“พอได้แล้วมั๊ง?” น้ำเสียงไม่พอใจดังตามมา ขณะที่ฟีนิกซ์หันไปมองหน้าองศา

“พ่อนายล่ะ?” ฉันรีบถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เพราะถ้าฟีนิกซ์เกิดไม่พอใจขึ้นมาล่ะก็...เป็นเรื่องแน่ๆ

“เธอน่ะ...กลับไปซะ!”

“?!!”

นี่เขาไล่ฉันเหรอ? ฉันนิ่งไปก็เกิดความไม่เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา ตอนนี้ทุกคนในโต๊ะเงียบกันหมด เพราะเราต่างก็รู้ว่าฟีนิกซ์กำลังไม่พอใจ

“ถ้าจะแต่งตัวแบบนี้...ทีหลังก็ไม่ต้องมาเจอฉันอีก”

ฉันเม้มปากสนิท บอกเลยว่าตอนนี้หน้าชามาก นอกจากฟีนิกซ์จะไม่ปกป้องที่ฉันโดนเพื่อนเขาแซวแล้ว...เขายังไล่ฉันด้วย เหอะ...สมกับเป็นเขาจริงๆ

“ฉันมาเพราะนายสั่งให้มา! นายบอกเองนี่...ว่าพ่อนายจะมา!”

“พ่อฉันไม่มาแล้ว เธอกลับไปซะ”

“ฟีนิกซ์...วิวาห์เพิ่งมาเอง จะไล่ทำไม” แพททริคเริ่มเกลี้ยกล่อมเขา แต่...ฉันไม่สนใจแล้ว เขาไล่ฉันเพราะฉันแต่งตัวโป๊งั้นเหรอ?! ฉันนึกว่าเขาชอบแบบนี้ซะอีก! หรือที่จริง...เขาแค่ชอบอะไรก็ได้...ที่ไม่ใช่ฉัน!

“เข้าใจแล้ว...งั้นฉันจะกลับ” หน้าฉันชาอ่ะ รู้สึกเหมือนโดนเขาตบหน้าแรงๆ ไม่ได้อายเพื่อนเขาสักนิดที่โดนแบบนี้ เพราะเพื่อนของเขาก็คงชินแล้วล่ะ เพราะเจอบ่อย

“วิวาห์ นั่งเถอะ...ไม่ต้องไปหรอก เธอเพิ่งมาเองนะ” ตุลย์ว่า

“เออ...ดื่มสักแก้วแล้วค่อยกลับก็ได้” องศาส่งสายตาเห็นใจฉัน

“งั้นก็ไปเอง” ว่าแล้วฟีนิกซ์ก็ลุกออกไปจากโต๊ะทันที

“เหี้ย! อะไรของมันวะ?!” แพททริคมองตามด้วยสายตาสงสัย

“กูว่ามันโกรธที่กูแซววิวาห์” องศาว่า

“มึงก็นะ...รู้อยู่แล้วยังเสือกแซว!” ตุลย์ทำเสียงเหนื่อยหน่าย

“มึงก็แซว!” องศาเถียงกลับ

“เขาไม่ได้โกรธพวกนายหรอก...เขาไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าพวกนายจะแซวฉัน...” แล้วฉันก็ลุกเดินตามฟีนิกซ์ออกไป

ฉันตามเขาที่ออฟฟิศด้านในคลับ เห็นเขากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ สีหน้าเขาเรียบนิ่ง มองไม่ออกจริงๆว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“นายเป็นบ้าอะไร?!” ฉันตะคอกถาม จ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

“...” แต่เขากลับเงียบ

“ฉันทำอะไรผิดนักหนา! กับอีแค่แต่งตัวโป๊...ถึงกับต้องไล่กันเลยหรือไง?! นายชอบไม่ใช่เหรอ? ผู้หญิงแรดๆแต่งตัวยั่วๆแบบนี้น่ะ!!!”

“อย่าหาเรื่อง บอกให้กลับก็กลับไปซะ” เขาพ่นควันสีขาวลอยขึ้นเหนืออากาศ

“ไม่กลับ! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว...วันนี้กะจะเมาที่นี่น่ะ!” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงท้าทาย ก่อนที่จะหันหลังเดินออกมา แต่...

“อ๊ะ!” อยู่ๆฟีนิกซ์ก็คว้าแขนฉันแล้วดังตัวฉันให้หันกลับไปหาเขา

“...” เขาไล่สายตาลงต่ำ มองเรือนร่างของฉัน แล้วขบกรามแน่น

“อย่ามายุ่ง!” ฉันพยายามจะบิดแขนออกจากมือเขา แต่ก็สู้แรงไม่ได้

“อย่าทำให้ฉันโมโห!” เขากดเสียงทุ้มต่ำ

“ฉันทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจนายอยู่แล้ว...นายไม่เคยใส่ใจฉัน! ไม่เคยแคร์ ไม่เคยเอาใจ! ตั้งแต่ที่คบกันมา...มีสักครั้งบ้างไหมที่นายเห็นว่าฉันเป็นแฟนของนายจริงๆ” ฉันไม่อยากร้องไห้ แต่...มันก็อดไม่ได้จริงๆ ฉันกำลังเสียใจเพราะเขา

“...” เขาเงียบ...เงียบทุกครั้งที่ฉันร้องไห้

“นาย...สนใจผู้หญิงทุกคน ยกเว้นฉัน นายไปใครมั่วไปหมด...ทั้งๆที่มีฉันเป็นแฟน ใช่! เราคบกันเพราะพ่อแม่สั่งให้คบ แต่ถ้านาย...ไม่อยากทำ นายก็ควรปฏิเสธไปตั้งแต่แรก! เราจะคบกันทำไม...ถ้าคบกันแล้ว...นายจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้...หรือนายลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อน...เราดีต่อกันแค่ไหน?!”

“เธอเหนื่อยแล้วหรือยังล่ะ?” คำถามของเขามันทำให้ฉันร้องไห้ออกมาหนักมากกว่าเดิม

“หมายความว่ายังไง?”

“อยากเลิกกันไหมล่ะ? เพราะฉันไม่มีทาง...ให้ความรักเธอได้ ฉันให้ในสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้ เพราะฉันไม่เคยคิดจะรักเธอ”

“ไม่...ฉันไม่เหนื่อย...ไม่เลิก! นายเป็นของฉัน! เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!” ฉันเจ็บจนร้องไม่ออกแล้วล่ะ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา

“งั้นก็ทนต่อไป” แล้วเขาก็ปล่อยมือจากฉัน

“แล้วฉันบอกนายตอนไหน? ว่าอยากได้ความรักจากนาย? ฉันไม่สนใจหรอก...ความรักน่ะ! เพราะฉันรู้ว่านายรักใครไม่เป็น นายรักได้แค่ตัวเอง...” ต่อให้ฉันต้องการความรักจากเขาจนแทบบ้า ฉันก็จะไม่ยอมรับออกไปเด็ดขาด เพราะฉันไม่อยากแพ้

“เธอเองก็เปลี่ยนไปวิวาห์...เธอไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อน งี่เง่า เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล”

“ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนาย! แล้วนายก็ต้องรับผิดชอบ...ว่าหวังว่าจะหลุดพ้นจากฉันได้เลยฟีนิกซ์!” ฉันปาดคราบน้ำตาบนแก้มออกจนหมด จากนั้นก็เดินลงมาที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ สั่งเหล้ามาขวดหนึ่ง คว้ามันขึ้นมากระดก แล้วเดินไปหยุดที่กลางแดนซ์ฟลอว์

เกิดเสียงเฮดังขึ้นมา...บอกไปหรือยังว่าฉันเป็นคนดัง...ถึงจะไม่ใช่ดารา แต่ใครที่เล่นโซเชียลย่อมรู้จักฉันดี และเมื่อพวกเขาเห็นว่าฉันกำลังออกลวดลายโยกย้าย...พวกเขาก็กรูเข้ามาล้อมวงรอบตัวฉัน...แล้วเราก็เต้นไปตามจังหวะเพลงพร้อมกัน...

“วิวาห์ใช่ไหมครับ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังฉัน พอหันไปเห็นก็พบว่าเขาคือชายหนุ่มที่ยืนโอบเอวฉันไว้

“ใช่...ฉันเอง”

“คืนนี้มาสนุกกันนะครับ”

“ได้สิ...” ฉันตอบรับก่อนที่จะหันไปหาเขา ส่งมือไปโอบรอบคอเขาไว้แล้วโยกตัวเข้าจังหวะร่วมกับเขา

“ผมชื่อ...”

“ไม่ต้องบอก...เพราะฉันไม่อยากจำ แค่เต้นกับฉันทั้งคืนก็พอ” พอฉันบอกออกไปแบบนั้น เขาก็ทำหน้างงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมา...