Carl’s story 1❊

ภายในร้านที่เงียบเชียบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเป็นเพื่อนเท่านั้น

เศษหลอดแก้วที่แตกสะท้อนแสงวิบวับเข้ามาในนัยน์ตาของผม

ทำเอาเส้นอารมณ์ผมกระตุกขึ้นมาทันที

ยัยบ้านั่น! จะเก็บกวาดทั้งทีก็อย่าให้เหลือเศษแบบนี้สิ ผู้หญิงบ้าอะไรกวาดพื้นไม่เกลี้ยงเนี่ย

เฮ้อ~

ผมเดินเข้ามาหยิบที่ตักผงกับไม้กวาดในห้องครัวออกมาเก็บกวาดอีกรอบ เสียงเศษแก้วหนึ่งชิ้นที่เหลือกระแทกกับที่ตักผงดังกุกกักเบาๆ ราวกับจะย้ำเตือนเสียงเศษหัวใจที่แตกร้าวของผมยังไงยังงั้น

สายตาของผมทอดมองเศษหลอดไฟที่เหลืออยู่เพียงชิ้นเดียวอย่างหม่นหมอง

เหตุผลเดียวที่ทำให้ผมยอมตอบรับคำชวนดูแลร้านให้คาเร็นชั่วคราวเพราะต้องการจะมาทวงเคมี่คืนจากไอ้เวรดอมนั่นยังไงล่ะ

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมต้องการ และผมจะต้องทำให้ได้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม

ผมกับเคมี่เคยคบกันมาก่อนตอนอยู่อเมริกา แต่ต้นปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มระหองระแหงด้วยเหตุผลที่ผมเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ หลังจากนั้นผมก็ถูกเธอทิ้งไปคบกับผู้ชายคนใหม่ ซึ่งก็คือ ‘ดอม’ หมอนั่นน่ะแหละ

ดอมเป็นนักศึกษาทันตแพทย์แลกเปลี่ยนที่อเมริกา แต่เมื่อสองเดือนที่แล้วหมอนั่นต้องย้ายกลับมาที่เมืองไทยด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เคมี่ต้องเก็บกระเป๋าตามหมอนั่นกลับมาด้วย

ผมยอมรับความสัมพันธ์ของสองคนนั้นไม่ได้หรอก ผมไม่คิดว่าเคมี่จะหมดรักในตัวผมจริงๆ เธอก็แค่ตื่นเต้นไปกับของเล่นชิ้นใหม่เท่านั้น หน้าที่ของผมก็คือทำยังไงก็ได้ให้เคมี่เบื่อของเล่นใหม่นั่นเร็วๆ เพื่อที่เธอจะได้หันกลับมาหาผม คอยดูก็แล้วกันสิ่งที่เคมี่เรียกว่าความรักกับดอมนั่นน่ะ ผมจะเป็นคนทำลายมันเอง

กึก... กึก...

ผมเหลือบมองเศษหลอดแก้วชิ้นสุดท้ายที่ถูกเทลงในถังขยะด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด... ภาพใบหน้าของมินตราลอยเด่นขึ้นมาแทนที่เรื่องของเคมี่กับดอมอย่างไม่มีเหตุผล ทำไมผมต้องนึกถึงยัยนั่นด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยสักนิด! ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้หงุดหงิด เหอะ!

ผมกระแทกที่ตักผงกับไม้กวาดเก็บเข้าที่ก่อนจะเดินออกมาปิดร้านแล้วมุ่งตรงไปที่โรงพยาบาลเพื่อตัดรำคาญ ไม่งั้นเสียงของมินตราที่ย้ำเตือนให้มาดูอาการคนเจ็บก็คงไม่หายไปจากในหัวของผมสักที

ยัยบ้านั่นทำตัวน่ารำคาญแบบนี้ตลอดเวลาเลยหรือเปล่านะ ไม่เข้าใจว่าคาเร็นทนกับลูกจ้างเจ้ากี้เจ้าการแบบนั้นได้ยังไงเหมือนกัน

โรงพยาบาลธาราพิลักษณ์

ผมสอบถามห้องพักผู้ป่วยที่เข้ารักษาตัวในห้องฉุกเฉินเมื่อเช้าที่เคาน์เตอร์ แม้จะไม่รู้ชื่อจริงแต่อาการของเธอคนนั้นก็เป็นที่สะดุดตาของเจ้าหน้าที่หลายคนจึงตามหาตัวได้ไม่ยากนัก และผมก็มาถึงห้องพักของเธอจนได้...

รู้สึกว่าจะได้ยินมินตราเรียกชื่อเธอว่า ลีลาร์

ลีลาร์สินะ... ผมทวนชื่อนั้นในใจก่อนจะเคาะประตูสองทีแล้วผลักเปิดเข้าไปข้างใน

ก๊อกๆ

“...”

ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอ่านนิตยสารรถยนต์อยู่บนโซฟาในห้องตวัดสายตามามองผม ก่อนจะเอ่ยทักขึ้นมาด้วยเสียงไม่เป็นมิตรนัก

“แกเป็นใคร?”

ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่รู้สึกว่าหมอนั่นกำลังปล่อยรังสีอำมหิตใส่ผมยังไงยังงั้น

ผมชำเลืองมองหน้าผู้ป่วยที่นอนหลับอยู่บนเตียงเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ได้มาผิดห้องจึงตอบออกไปตามตรง

“ฉันเป็นเจ้าของร้านอาการที่เกิดอุบัติเหตุ”

“อ่อ... เจ้านายของมินตรา” หมอนั่นมองผมด้วยสายตาอ่อนลง ก่อนจะตวัดสายตากลับไปอ่านนิตยสารรถยนต์ตามเดิม

“ท่าทางนายจะสนิทกับลูกจ้างร้านเรานะ” ผมถามออกไปอย่างสงสัย

“ก็อยู่ชมรมเดียวกันน่ะ” หมอนั่นตอบโดยไม่ได้ละสายตาไปจากนิตยสารในมือ

“งั้นเหรอ...” ผมพยักหน้าพลางนึกในใจว่ามีอีกหลายสิ่งเลยที่ผมยังไม่รู้เกี่ยวกับพนักงานของตัวเอง

“แล้วมินตราล่ะไม่ได้มาด้วยกันเหรอ” จู่ๆ หมอนั่นก็วางนิตยสารลงแล้วหันมามองหน้าผมที่เดินมานั่งอยู่บนโซฟาตัวข้างๆ

“กลับบ้านไปแล้วล่ะ วันนี้ที่ร้านปิด ยัยนั่นก็คงต้องมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง” พูดไปแล้วก็นึกแปลกใจ ทำไมผมถึงคิดเรื่องของมินตราได้ขนาดนี้กันนะ

“อืม... ถ้ามินตราไม่ได้กำลังเศร้าอยู่ก็ดี”

“เศร้าเหรอ?” ผมจ้องหน้าหมอนั่นอย่างข้องใจ จะว่าไปแล้วผมยังไม่ได้ถามชื่อเสียงเรียงนามอีกฝ่ายเลยนี่นา

“นายไม่รู้เหรอ?”

ผมส่ายหน้า

“มินตราเพิ่งจะอกหักมาน่ะ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายก่อนที่นายจะมาอยู่ที่ร้าน ว่าแต่คาเร็นไม่ได้เล่ารายละเอียดให้นายฟังเลยเหรอ”

“เปล่านี่”

“งั้นเหรอ... งั้นฉันก็พูดมากไปน่ะสิ อ่า... งั้นอย่าใส่ใจเลยนะ มันก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับนายหรอก”

รู้สึกเจ็บใจแปลกๆ แฮะ! ไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมงั้นเหรอ? เหอะ!

“แล้วนายเป็นใครกัน ท่าทางจะรู้จักยัยนั่นดีหนิ”

“อ้อ! โทษทีลืมแนะนำตัวไปเลย”

หมอนั่นยิ้มอย่างเป็นมิตร วูบหนึ่ง ผมรู้สึกหมั่นไส้กับสีหน้าท่าทางใจดีของผู้ชายคนนี้จับใจ

“ฉันลีแคล เป็นพี่ชายของลีลาร์”

“อ้อ! ยินดีที่ได้รู้จักและก็ขอโทษเรื่องอุบัติเหตุเมื่อเช้านี้ด้วย” ผมพูดออกไปจากใจจริง

“ไม่เป็นไร มินตราอธิบายให้ฉันฟังหมดแล้วล่ะ เรื่องอุบัติเหตุนั่นน่ะ ฉันไม่ติดใจหรอก ยังไงก็ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหนิจริงมั้ย”

“...”

“แต่ถ้านายตั้งใจให้มันเกิดก็ว่าไปอย่าง เพราะฉันจะไม่มีวันให้อภัยกับคนที่เอาความเจ็บของคนอื่นมาล้อเล่นเด็ดขาด”

“...!!!”