ดูหนังโป๊กัน

ขณะนี้ลินดาด้อมๆมองๆรอบข้างของตนเองเพราะกลัวว่าจะมีใครมาพบเจอเธอในตอนนี้เนื่องจากว่าเธอกำลังคิดหนีออกไปจากที่ตรงนี้ และตอนนี้เธอก็ลงมายังชั้นล่างเป็นที่เรียบร้อยแล้วเพียงแค่ไม่กี่ก้าวสาวน้อยลินดาก็จะสามารถออกไปจากที่นี่ได้ แต่ทว่า...

"จะไปไหนครับ" กลับมีเสียงเข้มๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังจึงทำให้เธอสะดุ้งเฮือกขึ้นด้วยความตกใจ จนสาวน้อยลินดาจำต้องหันหน้ามองกลับไปแล้วก็พบว่าชายหนุ่มคนนั้นก็คือนาธานหัวหน้าบอดี้การ์ดของคณินนั่นเอง

"น...หนูจะหนีกลับบ้านค่ะ" เธอตอบตะกุกตะกักและท่าทีลนลานจนนาธานสัมผัสได้ว่าคนตรงหน้ากลัวเขามากแค่ไหนมทั้งๆที่เขาแค่ถามเพียงเท่านั้นแต่ถึงยังไงนาธานก็นับถือในความเป็นเด็กดีของเธอมาก ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่คิดจะทำมันผิดแต่เธอก็ยังบอกกับเขาตามตรงว่าจะหนีกลับบ้าน

"แต่คุณคณินสั่งให้คุณลินดาอยู่ที่นี่" เขาเอ่ยราบเรียบลดระดับความน่ากลัวลงเพราะเห็นว่าเธอกลัว

"หนูอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกค่ะ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของหนู"

"แต่คุณไม่มีบ้านแล้วนี่ครับ" ลินดาชะงักไปครู่หนึ่งเหมือนว่าเธอจะคิดออกว่าตอนนี้เธอไม่มีอะไรแล้ว ทั้งบิดามารดา บ้าน และทุกๆอย่างของตระกูลของเธอที่สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น จากนั้นน้ำตาของลินดาก็ไหลพร่าลงมาราวกับเขื่อนแตก ริมฝีปากบางเริ่มเบะคว่ำลงเหมือนเด็กน้อย

"ฮึก พวกคุณเป็นใครคะทำไมต้องยึดทุกอย่างของตระกูลหนูไป"

"เฮ้ยๆ พี่ทำอะไรสาวน้อยคนนี้อะ"

จู่ๆก็มีเสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อย่างกายเข้ามาในบ้านไปก้าวแรก เมื่อทั้งสองได้ยินเสียงของเขาดังขึ้นมานาธานและลินดาก็รีบหันหน้าไปยังชายหนุ่มคนนั้นทันที

"คณา..." ลินดาเอ่ยออกมาเสียแผ่วเบาด้วยความสงสัยว่าทำไมตอนนี้ คณา หนุ่มนักศึกษาปีหนึ่ง รุ่นน้องของเธอที่เธอสนิทมากที่สุดมิหนำซ้ำทั้งสองยังได้แสดงละครเวทีร่วมกันอีกด้วย ลินดายังคงมองรุ่นน้องคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อพิจารณาว่าใช่รุ่นน้องของเธอตัวจริงหรือเปล่า แต่ก็ใช่ว่าจะมีแค่ลินดาเท่านั้นที่มึนงงกับการปรากฏตัวของคณา เพราะคณาก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ว่าทำไมรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของเขาถึงมายืนอยู่ตรงนี้

"พี่ลินดา ด..เดี๋ยว เดี๋ยวนะ พี่มาอยู่บ้านผมได้ไง"

"นี่บ้านนายหรอ?"

"ใช่ นี่บ้านผมเอง"

"อ๊ากกก คณานายต้องพาพี่ออกไปจากที่นี่นะ พี่ถูกลักพาตัวมา ฮือๆ" ลินดาร้องลั่นบ้านทันทีเพื่อเรียกคะแนนความสงสารเมื่อเห็นหนทางรอดของตนเองเพราะคนที่จะพาเธอออกไปจากที่นี่ได้ก็ดูเหมือนว่าจะมีแค่คณาเพียงเท่านั้น

"ลักพาตัวมา?" คณารีบหันหน้าไปมองหัวหน้าบอดี้การ์ดของพี่ชายและถามผ่านสายตาอันเฉียบแหลมเขาอยากรู้ว่าสิ่งที่ลินดาพูดนั้นใช่ความจริงหรือเปล่า เพราะถ้าเรื่องมันเป็นไปตามที่เธอพูดล่ะก็มีหวังบอดี้การ์ดหนุ่มนาธานคนนี้ต้องหางานใหม่แน่นอน

"ไม่ใช่นะครับคุณคณา คุณลินดาคือว่าที่ลูกบุญธรรมของคุณคณินครับ"

"ลูกบุญธรรม?" เมื่อคณาได้ยินประโยคดังกล่าวออกมาจากปากของผู้เป็นลูกน้องว่าแท้จริงแล้วลินดาคือว่าที่ลูกบุญธรรมที่คณินเคยบอกกับเขาไว้แล้วว่าวันนี้จะมีสมาชิกเข้ามาเพิ่ม เขามองลินดาและนาธานสลับกันไปมาด้วยความลังเลว่าเขาควรเชื่อใครดี แต่พอคิดไปคิดมาแล้วนาธานน่าจะเป็นคนที่สามารถเชื่อถือได้ที่สุดเพราะถ้าเกิดว่าเขาโกหกก็คงไม่เอาชื่อของคณินเข้ามายุ่งเกี่ยวแน่นอน เพราะมันคือการเอาหัวไปวางไว้ใต้ใบเลื่อย โกหกไปก็มีแต่ตายกับตาย

"ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษด้วยนะพี่ ผมคงขัดพี่คณินไม่ได้" ตอนนี้แววตาของลินดาฉายแววความผิดหวังออกมาเหมือนกับว่าหัวใจของเธอนั้นได้สลายแหลกละเอียดเป็นผุยผงด้วยเงื้อมมือของคณา ซึ่งเขาเป็นความหวังเดียวของเธอจริงๆที่จะได้ออกไปจากที่นี่

"อ๊ากกกก" นาธานและคณาถึงกับยกมือขึ้นมาปิดหูของตนเองแทบไม่ทันเมื่อสาวน้อยลินดาเล่นร้องลั่นบ้านโดยไม่แคร์ผู้คนเลยว่าจะเสียงดังรบกวนใครบ้าง และในที่สุดลินดาก็ลองไปนั่งกับพื้นก่อนที่จะแผลงฤทธิ์ความเอาแต่ใจด้วยการชักดิ้นชักงอหลับหูหลับตาร้องไห้อย่างเดียวและเอ่ยปากว่าจะกลับบ้านอย่างเดียว สุดท้ายความอดทนของทั้งสองหนุ่มก็หมดลงจากนั้นทั้งสองคนก็มองหน้ากันเพื่อส่งสัญญาณให้รับรู้ตรงกันว่าจะทำอะไรต่อไป

พรึ่บ!

"ปล่อยนะ! จะลากขาหนูไปไหน ฮือๆ"

สิบนาทีผ่านไป....

"กินนี่ก่อน เสียพลังงานไปเยอะแล้วนี่" คณายกถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาเสริฟให้กับลินดาที่ตอนนี้นั่งกอดเข่าซึมตรงโซฟาหน้าโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่ห้องนั่งเล่น คณาทำได้แค่ถอนหายใจให้กับสภาพของเธอตอนนี้ รอบดวงตาของเธอแดงก่ำบวมช้ำเหมือนคนร้องไห้ตอนอกหักแต่ที่น่าเจ็บใจก็คือ คณาก็อยากช่วยเธอมากเหมือนกันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะอย่างน้อยการอยู่ที่นี่ก็ดีกว่าการปล่อยให้ลินดาออกไปใช้ชีวิตคนเดียวในสังคมแบบนี้ เอาเข้าจริงๆคณาก็เห็นด้วยกับคณินที่จะดูแลเธอแทนบิดามารดาของเธออีกอย่างสองพี่น้องคู่นี้ก็ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกแล้วด้วย โดยมีข้อตกลงกันว่าทั้งสองจะช่วยให้เธอเอาตัวรอดในการใช้ชีวิตและถ้าเมื่อไหร่เธอเป็นโตผู้ใหญ่แล้วพวกเขาก็จะปล่อยเธอไป...

"พี่ลินดา พี่เคยดูหนังโป๊ไหม"

"ไม่อะ"

"หนังโป๊หรอ ดูหนังโป๊กันไหม"

"หนังโป๊มันอนาจารนะ"

"โธ่ อย่าอยู่ในกรอบขนาดนั้น เซ็กส์มันคือเรื่องธรรมชาติ พี่อยากศึกษาไหมล่ะ"

"เอาอย่างนั้นหรอ?"

"อื้ม เอาแบบนั้นแหละ"

"ก็ได้" ลินดาพยักหน้าหงึกๆพร้อมกับตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายโดยไม่ได้สนใจอะไรเพราะเธอรู้ดีว่าถึงแม้คณาจะเปิดอะไรให้เธอดูตอนนี้ มันก็ไม่สะทกสะท้านถึงความเศร้าเสียใจที่เธอมีอยู่ตอนนี้หรอก

02:00 น.

"อ๊ะ อ๊า ที่รัก เค้าเสียว อื๊อ"

ลินดาจ้องมองคลิปดังกล่าวที่ผู้ชายหุ่นล่ำและผู้หญิงที่มีทรวดทรงชัดเจนกำลังร่วมรักกันด้วยท่าด็อกกี้สุดเร่าร้อนมานานนับหลายชั่วโมง เพราะตอนนี้คณากำลังสอนเพศศึกษาภาคทฤษฎีให้กับเธออย่างละเอียด มีทุกรูปแบบไม่ว่าจะเป็น แบบปกติ แบบซาดิสม์ หรือแม้กระทั่งแบบใสๆสไตล์ญี่ปุ่น พอวีดีโอมันฉายไปเรื่อยๆคณาก็จะคอยสอดแทรกความรู้เข้าไปเพื่อให้เธอเกิดความเข้าใจมากขึ้น

"นี่คือท่าด็อกกี้ ท่านี้อะ ผมชอบมากเลยตอนทำทีไรสาวนับสิบคนนี่ร้องลั่นห้องเลย ฮ่าๆๆ"

"คนเราต้องมีเซ็กส์กับคนที่เรารักเท่านั้นไม่ใช่หรอ ทำไมนายถึงมีตั้งสิบคน"

"เหอะ ทุกวันนี้สามารถมีเพศสัมพันธ์กับใครก็ได้นั่นแหละขอแค่ป้องกันก็พอ ถ้าป้องกัน เอากับคนเป็นร้อยก็ไม่ผิดหรอก ถ้าคนนั้นไม่มีผัวอยู่แล้ว ถ้าพี่คิดว่าการที่คนโสดมีเซ็กส์กับคนอื่นมันผิด แบบนี้อาชีพโสเภณีก็ไม่มีรายได้น่ะสิ"

"ก็แม่สอนพี่มาแบบนี้นี่นา"

ปึกๆๆๆๆ

"อ๊ะ อ๊ะ จะเสร็จแล้วที่รัก"

คณาและลินดาเขม็งดูทุกท่วงท่าอย่างตั้งอกตั้งใจโดยเฉพาะหญิงสาวที่ตอนนี้ดวงตาเธอเป็นประกายราวกับดวงดาวแถมเธอยังแอบอ้าปากเล็กน้อยด้วยความตะลึงเนื่องจากไม่เคยพบเคยเห็นอะไรแบบนี้

"แม่งเอ้ย น้องไข่ต้มคนนี้โคตรเด็ด ซืด..."

"ซืด...." ลินดาทำการสูดปากเลียนแบบคณาเหมือนเด็กน้อยที่ทำตามผู้ใหญ่ แต่ด้วยความไร้เดียงสามันก็อดไม่ได้ที่คณาจะไม่เอ็นดูเธอ เขาจึงแบบยิ้มกรุ่มกริ่มคนเดียว

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊า~"

"เฮ้ย ดูเหี้ยอะไรของพวกมึงวะ!"

"หนังโป๊ค่ะ!" ลินดาเผลอตอบรับเสียงดังโดยอัตโนมัติเมื่อเสียงเกรี้ยวกราดของใครบ้างคนดังขึ้น ทำให้เด็กทั้งสองคนที่กำลังแอบดูคลิปโป๊นั้นจำต้องสะดุ้งโหยงขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด และเมื่อรู้ว่าคนที่ตะคอกด่าขึ้นมาคือคณิน หัวใจดวงน้อยๆของคณาและลินดาก็ถึงกับไหลลงไปกองที่ตาตุ่ม

"พี่ลินดา! พี่จะตอบแบบนั้นไม่ได้"

"เอ้า ทำไมล่ะ?"

"ไอ้คณามึงเปิดหนังโป๊ให้อีเด็กนี่ดูทำไม มึงเงี่ยนมากหรอฮะ!"

"เงี่ยนอะไรล่ะ ผมกำลังสอนพี่ลินดาต่างหาก"

"พวกมึงสองคนลงไปรอกูที่ห้องดำเดี๋ยวนี้!"

พรึ่บ!

หลังจากที่สิ้นคำสั่งของเจ้าของดวงตาเย็นยะเยือก เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นคณาก็ทำการวิ่งแบบไม่คิดชีวิตขึ้นห้องนอนไปโดยปล่อยให้ลินดานั่งทำตาแป๋วอยู่ ณ ที่นี้ คนเดียวโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

"คณา!"

"มันไปแล้ว มึงจะเอายังไงต่อล่ะ"

"แล้วห้องดำอยู่ตรงไหนคะ ต้องตามคณาไปหรือเปล่า"

"มึงนี่มันซื่อหรือโง่กันแน่ ไอ้คณามันทิ้งมึงไว้ให้รับโทษคนเดียวยังไม่รู้อีก"

"แล้วคุณคณินจะลงโทษอะไรหนูล่ะคะ"

"ก็จะควักลูกตามึงออกมาไง!"

"ไม่เอาค่ะ ถ้าหนูตาบอดแล้วหนูจะให้ชีวิตยังไงล่ะคะ"

"เรื่องของมึง" ลินดามองเข้าไปยังดวงตาคมกริมราวกับดาบด้วยแววตาน่าสงสาร ความเย็นชาและความใจแข็งของเขาที่แสดงออกมามันทำให้ลินดานั้นกลัวเป็นอย่างมาก ตอนนี้เธอมองเขาเป็นปีศาจใจเหี้ยมไปแล้ว ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาเขาและจำใจจะเดินไปยังโต๊ะบาร์ แต่ทว่าคณินกลับเอ่ยถามแทรกขึ้นมาก่อน

"จะไปไหน!"

"ไปเอามีดปอกผลไม้มาให้คุณคณินไงคะ"

"อวดดี!"

"เปล่านะคะ..." เจ้าของใบหน้าสวยเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นคลอนก่อนที่จะหอบน้ำตาไหลพร่าลงมาด้วยก่อนที่คนร่างเล็กจะสั่นไปทั้งตัวเพราะความหวาดกลัว ทว่าเธอก็ยังมองเขาโดยไม่ละสายตาจนในที่สุดคณินก็ลดไฟโทสะลงเป็นเรียบนิ่งทันที

"กลัวหรอ?"

"ฮึก...ค่ะ"

"หึ" คณินยกมุมปากยิ้มเยาะให้กับความใสซื่อของเธอ ที่มีมากจนดูโง่เง่าแยกแยะไม่ออกว่าอันไหนพูดเล่นอันไหนพูดจริง หลังจากนั้นคณินก็หันหลังให้กับเธอเพื่อที่จะขึ้นไปยังชั้นบนแต่ลินดาก็ยังพูดดักถามเขาขึ้นมา

"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณคณิน!"

"อะไรอีก"

"ตกลงหนูต้องไปห้องดำไหมคะ"

"โอ้ย! ถ้ามึงจะโง่ขนาดนั้น คืนนี้ก็นอนแม่งตรงโซฟานี่แหละ"

"ค...ค่ะ" สิ้นเสียงตอบรับของสาวน้อยผู้โง่เขลาแล้วคณินก็เดินตรงไปยังลิฟต์อย่างไม่ประสบอารมณ์ แต่ลินดานั้นกลับทิ้งตัวนอนลงตรงโซฟาสีแดงตัวใหญ่อย่างไม่พิจารณาเลย ไม่ว่าเขาจะสั่งให้เธอทำอะไรเธอก็ทำตามทั้งหมดแต่เธอหารู้ไม่ว่าคณินแค่ประชดเธอเท่านั้นเอง...

_________________________

บางทีลูกก็ใสซื่อเกินไปลู๊ก!! เขาบอกให้นอนตรงไหนก็นอน เฮ้อ....