Chapter 5 ระบบล่ม

หลังจากเซ็นชื่อและส่งสมาร์ทโฟนกลับไปให้คนส่งดอกไม้ฉันเห็นว่าคนข้างบ้านกำลังยืนมอง ฉันก็เลยต้องสวมบทนักแสดงสักหน่อย

‘คนสวยอย่างฉัน ได้ดอกไม้ทุกเช้าย่ะ’

“ใครส่งมาให้ค่ะเนี่ย...น่ารักจังเลย มีการ์ดหรือเปล่า” ฉันส่งเสียงสดใสถามพนักงานพร้อมกับพลิกหาการ์ดที่อยู่ในช่อกุหลาบ

ฉันเหลือบหางตามองเห็นชายหนุ่มข้างบ้านกำลังเดินเข้ามาหา ฉันยกช่อกุหลาบขึ้นจูบเบาๆ

“ใครส่งมานะ...น่ารักจริงๆ”

“จะเพ้ออีกนานไหมล่ะ”

“เกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ”

“ก็ไม่เกี่ยวอะไรหรอก แต่จะถามว่างูตัวเมื่อวาน พิสูจน์ดีเอ็นเอได้หรือยังว่าเป็นงูของบ้านไหน เดี๋ยวคุณจะหาว่าผมขาดความรับผิดชอบไม่ติดตามงาน” มุมปากของคนพูดกระตุกขึ้นเล็กน้อยเหมือนจงใจแกล้งกวนประสาทและถามให้ฉันอายเท่านั้น

ฉันกลอกตาไปมา พยายามคิดหาทางออกไม่ให้ตัวเองอับอาย ใครจะกล้าบอกให้ตัวเองหน้าแตกหนักขึ้นกว่าเดิม

เมื่อวานสีหราชยืนรอฟังอยู่ข้างรั้วกำแพง จนกระทั่งเจ้าหน้าที่จะมาจับงูออกไปจากบ้านเธอด้วยความเป็นห่วง พอได้ยินเธอคุยกับเจ้าหน้าที่เรื่องจะเอาเรื่องเจ้าของงูให้ได้เขาก็แอบขำในความมั่นอกมั่นใจของเธอ จนกระทั่งเจ้าหน้าที่ยืนยันว่างูสามารถไปได้ทุกที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของ

วันนี้จึงต้องรีบตื่นเช้ามาดักรอคนที่จะเอาเรื่องเขาเมื่อวาน เพราะรู้ว่าบ้านนี้มีช่อดอกไม้มาส่งทุกเช้า และเจ้าของบ้านก็จะเดินออกมารับเองทุกเช้าเหมือนกัน

ฉันเชิดหน้าเดินเข้าหาเขา “ฉันเป็นคนดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กับคนข้างบ้านเสมอ ขี้เกียจถือสาหาความกับเรื่องเล็กน้อย ไม่เหมือนคนบางคน แค่ที่จอดรถที่ไม่ใช่พื้นที่ในบ้านของตัวเองยังหวงเหมือนกับซื้อที่ผืนนั้นมา” คำพูดเหน็บแนมก่อนที่เจ้าตัวจะสะบัดหน้าเดินเข้าบ้านทำให้ชายหนุ่มอดหัวเราะขำไม่ได้ เขารู้ว่าเธอกลบเกลื่อน เพราะกำลังอายต่างหากล่ะ

“แถไปได้ทุกเรื่องสิน่า”

หลังจากที่หอบช่อดอกไม้เดินเข้าบ้าน อรอินทร์ก็ยิ้มเจื่อนดักรอที่หน้าประตู

“อย่ามายิ้มแบบนี้ให้ฉันนะอรอินทร์”

“คุณภูผาเพิ่งโทรฯ มาแจ้งเมื่อครู่ ระบบล่มค่ะ ไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป”

“หา! เธอว่าอะไรนะ ล่มถาวรเลยเหรอ แล้วฐานข้อมูลล่ะ”

ระบบล่ม...เป็นการต้อนรับฉันกลับมาอีกครั้งที่แสนโหด ฉันยังจำความวุ่นวายในครั้งที่ระบบล่มเมื่อ 4 เดือนก่อนได้ดี

ครั้งนั้นโปรแกรมเมอร์รับสินบนจากบริษัทคู่แข่งเพื่อขายข้อมูลในระบบและสร้างบัคส์ก่อกวนให้ระบบมีปัญหาและชิงลาออกไป แต่ภูผาก็สามารถตามตัวมาดำเนินคดีได้

ภูผาสามารถกู้ข้อมูลคืนได้ แม้ไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นเหมือนเดิมแต่ก็สามารถใช้งานได้ ในระหว่างที่รอให้บริษัทพัฒนาโปรแกรมบริษัทใหม่สร้างโปรแกรมขึ้นมาแทนที่โปรแกรมเดิม เพื่อการแก้ปัญหาอย่างถาวร

แต่ตอนนี้ปัญหามันติดตรงที่ว่า...โปรแกรมใหม่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ตอนนี้ใช้ระบบเก่าควบคู่กับข้อมูลสำรองที่เก็บเป็นเอกสารในแฟ้มไปด้วย แม้จะลำบากแต่ก็ยังถือว่ามีตัวช่วยในบางส่วน

แต่ถ้าระบบล่มถาวรหมายถึงต้องทำงานผ่านเอกสาร 100% ความวุ่นวายมันจะมากขึ้นแค่ไหนกัน

“อรว่า...คุณโซดาโทรฯ หาคุณภูผาเองดีกว่านะคะ”

“ฉันไปเจอเขาเองดีกว่า” ฉันส่งกุหลาบช่อที่อยู่ในมือให้ อรอินทร์ เดินเข้าไปหยิบกุญแจรถและขับออกไป

ปัญหาใหญ่แบบนี้ไม่ควรใช้การโทรศัพท์ไปถาม

กริ๊งงง!!! กริ๊ง!!! เสียงโทรศัพท์รอบโต๊ะทำงานดังขึ้นพร้อมกันจนฉันแทบบ้ากับความวุ่นวายที่เริ่มต้นขึ้นหลังจากระบบล่มถาวร แม้ผ่านมานับสัปดาห์แต่ทุกคนก็ยังไม่ชินกับความวุ่นวายนี้สักที

ที่ผ่านมาก็ยุ่งแทบไม่ต้องถามถึงเวลาพัก แม้แต่ตอนกินข้าวฉันยังต้องกินหน้าคอมฯ และสนทนากับลูกค้าตลอดเวลา มาถึงวันนี้ระบบล่มต้องจดรายการในกระดาษ ทุกคนแทบจะไม่ได้ลุกจากโต๊ะเลยทีเดียว

พนักงานที่ต้องนั่งประจำออฟฟิศเพื่อให้คำปรึกษาและรับรองลูกค้ามีเพียง 4 คนรวมกับฉัน ที่เหลือเป็นพนักงานในส่วนงานอีเว้นท์เพิ่งจะย้ายไปอยู่ด้านนอกเมื่อปีที่ผ่านมาเพราะมีปัญหากับคนข้างบ้านใจแคบ ฉันจะไปออฟฟิศนอกเพียงตอนที่ต้องออกไปประชุมกับทีมเท่านั้น

[สวัสดีค่ะ] เสียงหวานของอรอินทร์กรอกไปตามสายหลังจากยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู พร้อมกับวางมือประจำแป้นพิมพ์เพื่อรอรับคำสั่งจากลูกค้า พร้อมที่จะเรียกดูฐานข้อมูลและตอบคำถามของลูกค้าได้ทันท่วงทีตามความเคยชิน ลืมไปว่าฐานข้อมูลของบริษัทเพิ่งจะล่มถาวรและอยู่ในระยะเวลาการปรับปรุง

[1641 ฉันต้องการคู่เดต แบบชั่วคราว โพรไฟล์วิศวกร หน้าตาดี หล่อ ส่วนสูง 180 -185 cm ขอรวยด้วยนะ ฉันต้องการเดตวันศุกร์ จะพาเขาไปทำความรู้จักกับครอบครัว อย่าทำให้ฉันเสียหน้าเด็ดขาด] คู่สนทนาบอกรหัสประจำตัวของตัวเองก่อนจะแจ้งข้อมูลรายละเอียดที่ต้องการ

วันศุกร์หมายถึงเหลือเวลาอีก 2 วัน ไม่ว่าจะวิธีการไหนก็ไม่ทันแน่ เพราะทางบริษัทต้องคอนเฟิร์มเวลาและสถานที่กับคู่เดตของลูกค้าก่อนด้วย แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ลูกค้าจะเข้าใจง่ายๆ แต่เพราะเซอร์วิสมายด์ที่มีอยู่ในตัวทำให้อรอินทร์ต้องกรอกเสียงหวานตอบกลับลูกค้าไปอย่างสุภาพ

[ขอโทษนะคะ ตอนนี้ฐานข้อมูลของบริษัทอยู่ในช่วงปรับปรุงไม่สามารถสืบค้นและจัดหาคู่เดตตามคุณสมบัติของลูกค้าได้ทันเวลาที่กำหนด เวลา 2 วัน เพราะกระชั้นชิดจนเกินไปค่ะ]

[นั่นเป็นปัญหาของพวกคุณ ในเมื่อฉันจ่ายเงินและทำทุกอย่างตามข้อตกลง ถ้าทำไม่ได้ตามที่ฉันบอก ก็เตรียมตัวรับหมายศาลได้เลย ประวัติของฉันอยู่ในมือของคุณ ถ้ายังรู้จักฉันไม่ดีพอ รบกวนกลับไปอ่านประวัติอีกครั้งนะคะ] พูดจบเธอก็กดวางสายทันที

“เอะอะก็ขู่จะฟ้องท่าเดียวเลยนะคุณลูกค้า” อรอินทร์ก้มลงจด ช็อตโน้ตลงในกระดาษ เบ้หน้าใส่โทรศัพท์บ่นขมุบขมิบ เงยหน้ามองฉัน ฉันส่งยิ้มให้กำลังใจและบอกไปอย่างอ่อนโยน

“ค้นต่อ”

แค่ประโยคสั้นๆ ก็เหมือนกรีดหัวใจคนทำงาน

อรอินทร์เบะปากมองช็อตโน้ตที่ตัวเองเพิ่งเขียนลงในกระดาษด้วยความคับแค้นใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่าบ่นไปตามเรื่องตามราว เพราะอีกฝ่ายเป็นลูกค้า

“ฉันอยากรู้ประวัติเธอจริงๆ แม่ 1641 แค่คู่เดตชั่วคราวจะต้องกดหัวข่มขู่มากขนาดนี้เลยเหรอ”

อรอินทร์หันไปมองผู้ช่วยของเธอที่กำลังจ้องอยู่ เธอยื่นช็อตโน้ตที่ตัวเองเขียนและใช้ประโยคที่เจ้านายสาวบอกเมื่อครู่บอกกับผู้ช่วยของเธอ

“เอ้า! มองทำไมล่ะ ค้นต่อสิ”

กะทิกับแตงไทยกำลังนั่งรายล้อมด้วยกองเอกสาร สองคนนั้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้ไม่ต่างจากอรอินทร์เมื่อครู่

ฉันรู้ว่าคำว่า “ค้นต่อ” เพียงสั้นๆ มันหมายถึงต้องนั่งอ่านประวัติจากแฟ้มลูกค้าทีละแฟ้มเพื่อหาคู่เดตให้ตรงตามความต้องการของลูกค้าและทันเวลามันมีความยากเย็นขนาดไหน

จากรายการที่ใช้เวลาเพียง 5 นาทีเมื่อพิมพ์ข้อมูลลงในระบบ พอเปลี่ยนมาเป็นค้นข้อมูลจากแฟ้ม ทุกรายการก็เพิ่มเวลามากขึ้นไม่น้อยกว่าครึ่งชั่วโมง แต่ด้วยจำนวนสมาชิกที่ใช้บริการในประจำวันก็ทำให้ทุกอย่างวุ่นวายมากขึ้น

พวกเขาต้องกลับบ้านหลังเที่ยงคืนและบางวันก็กินนอนกันที่บริษัทตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา แม้ว่าหลังจากระบบล่มบริษัทจะไม่รับสมาชิกใหม่มาเพิ่มก็ตาม

ฉันรู้ว่าพวกเขาเหนื่อย แต่มันเป็นทางเลือกเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ จากที่ทุกอย่างทำได้ง่ายๆ เพียงจิ้มนิ้วมือลงบนแป้นเพียงไม่กี่คำก็สามารถดึงข้อมูลได้ จากนั้นก็เพียงส่งข้อมูลจากฐานข้อมูลและส่งให้ลูกค้าเลือก

สายตาทุกคู่มองมาที่ฉันอยากอ้อนวอน ตอนนี้ทุกคนยุ่งยากเหมือนต้องทำงานเพิ่มขึ้นเป็น 3 เท่า ฉันยกมือขึ้นให้กำลังใจพวกเขา

“โอเคๆ ฉันจะคุยกับภูผาให้เร่งโปรแกรมให้เร็วขึ้น อดทนอีกนิดเดียวนะ”

3 สาวทำหน้ามีความหวัง

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นขัดจังหวะ แมสเซนเจอร์ยืนถือช่อดอกไม้อยู่หน้าบ้าน ทุกคนในบริษัทไม่ได้รู้สึกแปลกใจเพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทุกวัน คงไม่แปลกที่นักบริหารเสน่ห์อย่างฉันจะได้รับช่อดอกไม้จากชายหนุ่มทุกวัน

“วันนี้จากใครน้า” อรอินทร์แซว ฉันเพียงแค่ยิ้มเชิดๆ ยักไหล่บอกให้รู้ว่าก็ฉันสวย เดินออกไปรับช่อดอกไม้ที่หน้าบ้าน

“อิจฉาคุณโซดามาก คู่ควงแต่ละคนหล่อๆ ทั้งนั้น แถมยังมีดอกไม้ปริศนาส่งมาให้ทุกวัน ทำยังไงถึงจะมีโมเม้นแบบพี่โซดาบ้างนะ” แตงไทยบอกอย่างเพ้อฝัน

กะทิคู่หูรีบตบไหล่เรียกสติ “อย่าเพ้อให้มาก ค้นกองที่วางตั้งอยู่ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปนอนฝันต่อ”

อรอินทร์หัวเราะขำกับผู้ช่วยของเธอทั้งคู่ ไม่เพียงแค่พวกเขาที่อิจฉานรานิล เธอเองก็อิจฉาในความสวยรวยและเพอร์เฟค ของเจ้านายสาวเช่นกัน