HUG บริษัทจำกัดรัก (Series Just married Part 3)

คุณอยากรู้จักโซดาซ่าอย่างฉันไหมคะ แม่ตั้งชื่อให้ว่านรานิล ส่วนอมรสวัสดิ์ก็เป็นนามสกุลของแม่เหมือนกัน ใช่แล้วค่ะ...ฉันเติบโตจากแม่เลี้ยงเดี่ยวคนหนึ่ง ฉันไม่ค่อยเชื่อมั่นในความรักหรอกนะ เพราะตลอดชีวิตของแม่ที่ฉันเห็น มันไม่ได้สวยงามเลย

ภาพที่เห็นดูเหมือนว่าฉันจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในเรื่องของความรัก รั้งตำแหน่งผู้หญิงทรงเสน่ห์แรงแห่งปี แถมดีกรีคู่ควงแต่ละคนล้วนเป็นหนุ่มแถวหน้าของทุกวงการ แต่ฉันกลับมีความสุขที่จะบริหารเสน่ห์ไปแบบนี้เรื่อยๆ และหวงแหนชีวิตโสดเป็นที่สุด

ก็แหงล่ะ...ภาพพวกนั้นฉันสร้างมันมากับมือ เพื่อปกปิดความรู้สึกเหงาและว้าเหว่ในหัวใจ

นิตยสารชื่อดังให้ฉายาฉันว่า ‘เจ้าแม่ด้านสร้างความรักและส่งต่อความสุข’ แต่จะเชื่อไหมล่ะ ฉันสร้าง ฮัก...บริษัทจำกัดรัก แต่ไม่เคยเชื่อเลยว่า...รักแท้จะมีอยู่จริง

สำหรับฉันความรักคือเรื่องมายา มันสามารถสร้างขึ้นมาได้ เหมือนอย่างที่ทำ มีความสุขจะตาย

แรงบันดาลใจของฉันเกิดจากการได้เห็นเพื่อนสาวแต่ละคนตะเกียกตะกายที่จะลงจากคาน แต่ยิ่งเห็นคนคิดแบบนั้นมากขึ้นเท่าไร ธุรกิจของฉันก็ยิ่งตอบโจทย์และเจริญเติบโตแบบก้าวกระโดดไปเรื่อยๆ

ทั้งหมดเพราะความเจ้าชู้ไม่รับผิดชอบต่อครอบครัวของพ่อ เขาทำผู้หญิงท้อง ในขณะที่แม่ของฉันอุ้มท้องแก่ใกล้คลอด แต่ก็เจอเหตุการณ์ซ้ำร้ายไปกว่านั้น ก่อนฉันคลอดเพียง 1 สัปดาห์ก็มีหมายศาลมาติดที่ประตูรั้ว บ้านสวน เนื้อที่ 10 ไร่ที่แม่ขายสมบัติเก่ามาช่วยกันสร้างกับพ่อกำลังจะถูกยึด เพราะพ่อขาดผ่อนชำระกับธนาคารมาหลายปี แต่ที่น่าเจ็บใจคือพ่อใช้เงินไปซื้อบ้านใหม่ให้เมียน้อยอีกหลัง

แม่ตัดสินใจอุ้มลูกขึ้นรถไฟจากบ้านที่เชียงใหม่เข้ามาในกรุงเทพฯ เราสองแม่ลูกอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ เพราะลูกอ่อนไม่สามารถไปทำงานได้ แม่ต้องรับจ้างทุกอย่าง ทั้งล้างจาน ทำความสะอาดบ้าน หรือรับจ้างซักรีด และทุกที่แม่ก็จะพาฉันไปด้วย

แม้เราสองคนจะอยู่แบบอดบ้างอิ่มบ้าง แต่เราสองแม่ลูกก็มีความสุขตามอัตภาพ ฉันเห็นรอยยิ้มของแม่เสมอ แต่พอโตมาฉันถึงได้รู้ว่าภายใต้รอยยิ้มแม่ของฉันเจ็บปวดมาก แม่แอบร้องไห้และเฝ้าแต่โทษตัวเองว่าทำให้ฉันลำบาก

จนกระทั่งฉันอายุ 18 ฉันมีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มเต็มวงปากของแม่ ฉันรับรู้ได้ถึงความสุขที่มาจากดวงตาของแม่

ใช่ค่ะ...แม่ของฉันพบรักใหม่ แม่พามาแนะนำให้ฉันรู้จักลุงทอมเป็นพ่อหม้ายอเมริกันวัยปลดเกษียณ เขายินดีที่จะซื้อบ้านให้ฉันอยู่อย่างสุขสบายที่กรุงเทพฯ แต่มีข้อแม้ว่า...ฉันจะต้องอนุญาตให้แม่แต่งงานและยินยอมให้แม่เดินทางไปเที่ยวรอบโลกกับลุงทอม

แน่นอนว่าฉันยอมให้แม่แต่งงานกับลุงทอมและย้ายไปอยู่ต่างประเทศได้ แต่ไม่ใช่เพราะฉันเห็นแก่บ้านหลังใหญ่และความสุขสบายที่ลุงทอมมอบให้หรอกนะ

แต่เพราะรอยยิ้มแห่งความสุขของแม่ที่ฉันเห็น ฉันไม่ลังเลใจที่จะตอบรับ เพราะอยากให้แม่มีความสุข

แม่ลังเลที่จะปล่อยให้ฉันอยู่เมืองไทยเพียงลำพัง เพราะเพิ่งจะเริ่มเข้ารั้วมหาวิทยาลัย จนกระทั่งแม่ของป่าน และพ่อของดาว รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะดูแลฉันเหมือนลูกสาว แม่ถึงคลายกังวลและยอมเดินทาง

หลังจากที่แม่จดทะเบียนและย้ายไปอยู่กับลุงทอม แม่ก็ส่งเงินมาให้ฉันไม่ขาด และทุกครั้งที่แม่โทรศัพท์กลับมาหาก็มักจะร้องไห้และมักจะบอกฉันว่า

[แม่ทำทุกอย่างเพื่อโซดา เงินที่ให้เก็บหอมรอมริบเอาไว้เพื่อเป็นทุนการศึกษา ตั้งใจเรียนให้แม่ได้ภาคภูมิใจนะ]

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาฉันเข้าใจว่าการร้องไห้คือความคิดถึง ความเว้าวอนห่วงหาเหมือนที่ฉันรู้สึก ไม่รู้เลยว่าสำหรับแม่มันมีเหตุผลอื่นแอบแฝงด้วย

คำสั่งเสียของแม่เป็นสิ่งที่ฉันจดจำและทำมาตลอด 4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัย จนกระทั่งเรียนจบฉันมีโอกาสได้บินไปเยี่ยมแม่ที่อเมริกาฉันถึงได้รู้ความจริง เมื่อ 10 กว่าปีก่อนไม่มี Face time และ Video Call เหมือนสมัยนี้นี่นะ

แม่แต่งงานกับผู้ชายซาดิสม์เสพติดเรื่องเซ็กส์แบบพิสดาร แม้แม่จะบอกกับฉันด้วยรอยยิ้มว่าท่านมีความสุขดี แต่ฉันรู้ดีว่าแม่ไม่ได้มีความสุขอย่างที่แม่บอก แม่เพียงอดทนเพราะอยากจะชดเชยให้กับฉัน ทนทุกอย่างเพื่อความสุขของฉันเท่านั้น

แม้แม่จะยืนยันว่าท่านมีความสุขดี ลุงทอมดูแลดีทุกอย่าง

แต่สำหรับลูกอย่างฉัน ภาพของแม่เป็นเสมือนมีดที่กรีดแทงลงบนหัวใจ มันเป็นแผลฉกรรจ์ที่ร้าวลึกแทรกซึมอยู่ในทุกอณูของหัวใจจนฉันเริ่มกลัวกับการใช้ชีวิตคู่

ถึงวันนี้แม่ของฉันจะจากไปแล้ว แต่ฉันยังจำวันที่แม่จากไปได้ดี ฉันเชื่อมาตลอดว่าแม่ผ่านความทุกข์ทนกับสภาพการมีชีวิตคู่ที่เจ็บปวดมาทั้งชีวิต แต่ตอนที่แม่กำลังจะหมดลมริมฝีปากของแม่ยังมีรอยยิ้มและจับมือลุงทอมเอาไว้แน่น มองคู่ชีวิตด้วยความรัก ในบั้นปลายพวกท่านคงอยู่ด้วยกันด้วยความรักและเอื้ออาทรต่อกันมากกว่าเรื่องบนเตียง

สิ่งที่ฉันเห็นทำให้ฉันฝังใจเชื่ออีกอย่าง เชื่อว่าความรักไม่มีวันได้มาฟรีๆ ทุกความรักในโลกล้วนต้องใช้อะไรแลกมาเสมอ การมีคู่ไม่ได้มีความสุขเสมอไป แต่การอยู่เป็นโสดและสร้างสตอรี่ให้คนอื่นอิจฉาสนุกมากกว่าเป็นไหนๆ

...นั่นจึงเป็นที่มาของบริษัทที่ฉันสร้างขึ้น

คำว่า HUG คือความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่ที่จะไม่มีวันเลือนหายไปจากหัวใจของฉัน เราจะกอดกันไปอย่างนี้ไปจนตาย และฉันจะสร้างความสุขให้คนโสดทั้งโลก

“ฮัก...บริษัทจำกัดรัก” เปิดตัวมาสำหรับบริการหนุ่มโสด สาวโสด จัดการเรื่องความรักทุกรูปแบบ คู่เดตชั่วคราว สร้างสตอรี่ความรักเพื่อกลบกระแสสังคม หรือแม้กระทั่งหาคู่แต่งงาน นอกจากนั้นที่บริษัทยังรับจัดงานอีเว้นท์ งานสังสรรค์ จนไปถึงงานแต่งงาน นี่ถ้าเกาะขาเตียงรอลุ้นลูกพวกเขาได้ พวกเราคงทำกันไปแล้ว

ธุรกิจต้องดำเนินไปได้ด้วยดี หากว่ายังมีคนแบบเพื่อนของฉันอยู่เกลื่อนเมืองไทย

คุณฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ธุรกิจที่ฉันสร้างขึ้นมีแรงบันดาลใจมาจากเพื่อนสนิทของฉันทั้งนั้น คุณดูแต่ละคนสิ!

พราวลดา พราวเป็นเพื่อนที่ฉันเชื่อว่ามีความสุขในเรื่องความรักที่สุด ผู้หญิงอ่อนหวาน ถ้าเปรียบเป็นวัสดุสักอย่าง พราวลดาคือกาวที่คอยประสานใจของเพื่อนแต่ละคนให้เหนียวแน่น เธอเป็นเลขาประธานบริษัทและพ่วงตำแหน่งแฟนมาเกือบ 10 ปี

รวินทร์ หรือ รินนี่ เพื่อนรักเพื่อนร้ายที่จุดประกายให้ฉันสร้างธุรกิจนี้ขึ้นมา ผู้ชายหัวใจหญิงที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้ครอบครัวรับรู้ เพราะเกิดจากครอบครัวที่มีเชื้อสายจีนและเป็นลูกชายคนเดียว รินนี่เป็นลูกค้าคนแรกของบริษัท เริ่มจากจัดหาคู่เดตแบบชั่วคราว พาไปให้เจ้าสัวดูตัวและสร้างฉากและเรื่องราวของความรักให้ท่านเชื่อว่าลูกชายแมนทั้งแท่ง แต่เจ้าสัวหารู้ไม่ว่า...แท่งของลูกชายหายไปจากตัวหลายปีมาแล้ว

ป่านฝัน คือผู้หญิงเก่งที่บ้าคลั่งและมีปมเรื่องความรัก เธอกลัวการขึ้นคานที่สุด ห่วงหน้าตาและความอับอายจนไม่ลืมหูลืมตา พูดถึงยายป่านไม่อยากจะเม้าท์ คุณจะเชื่อไหมว่าเพื่อนของฉันบ้ามาก ป่านลากผู้ชายคนหนึ่งมาแต่งงานเพราะกลัวเสียหน้าแต่งงาน จัดฉาก สร้างละครจนชีวิตยุ่งเหยิงไปหมด ขนาดว่าฉันเป็นเพื่อนสนิทที่รักมากยังไม่ได้มาร่วมงานเลย แต่ “วิวาห์จัดฉาก” ของยัยป่านก็ไม่สามารถเก็บเป็นความลับกับเพื่อนเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอย่างยัยดาวได้

ดารกา หรือยัยดาวเป็นผู้บริหารโรงแรมที่เก่งรอบด้าน เพราะตำแหน่งหน้าที่การงานและการเลี้ยงดูจากบิดาที่เป็นนักธุรกิจลำดับต้นๆ ของประเทศทำให้ดาวแกร่งและเก่งเหมือนผู้ชาย เธอเป็นคนฉลาดสายตาแพรวพราวดูคนออกง่ายๆ เพราะอยู่ในแวดวงธุรกิจที่ต้องฝนเขี้ยวเล็บตลอดเวลา ทำให้ภาพลักษณ์ของดาวเหมือนนางร้าย แต่ลึกๆ เธอก็เป็นผู้หญิงที่ปรารถนาดีกับเพื่อนโดยไม่ห่วงภาพพจน์ของตัวเอง บ่อยครั้งที่ความหวังดีถูกซ่อนด้วยเล่ห์เหลี่ยมและชั้นเชิงเหมือนนักธุรกิจ เพื่อนๆ จะเข้าใจผิดบ่อยๆ ดาวเป็นเพื่อนที่สนิทกับฉันมากที่สุด แต่ตอนแต่งงานของดาวกลับกะทันหันมาก เพราะจู่ๆ เธอก็ประกาศกลางงานแต่งงานของป่านฝันว่า “อีก 88 วันฉันจะแต่งงาน” แม้กระทั่งเพื่อนสนิทเบอร์ 1 อย่างฉันก็ไม่รู้เรื่องมาก่อน กูรูอย่างฉันมองออกว่าต้องเป็นคู่แต่งงานสามีภรรยาสร้างภาพอีกคู่แน่นอน

นี่แหละ...เพื่อนของฉัน