4. จูบแรกแย่ชะมัด

“ปล่อยมือออกจากคอฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฉันจ้องเขม็งใส่เขา ภายในใจเดือดดาล ไม่น่าหาเหาใส่ตัวเลยฉัน เขาคงคิดว่าฉันมาเสือกสิท่า

“สวยดีนี่ ได้ค่าจ้างไปแล้วทำไมไม่รีบเข้ามาอีก” เขาสะบัดมือออกจากคอฉัน

“แค่ก...แค่ก” ฉันไอหนักมากเพราะมือแกร่งที่บีบคอฉันเมื่อกี้มันค่อนข้างรุนแรงจนแทบหายใจไม่ออก ดวงตาที่จ้องมองเขา เบนไปมองด้านในห้อง นอกจากพบว่าผีจำนวนมากอยู่ในนั้นแล้ว ยังมีผู้หญิงเปลือยอยู่ในนั้นอีกตั้งสองคน นี่มันวิกลจริตไปแล้ว ฉันต้องหนีจากที่นี่ก่อน

ฉันหันหลังคิดจะเดินหนี แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาไปสักก้าว ก็ถูกมือหนาจับดึงเข้าหาเขาอย่างแรง

“ปล่อย...ฉันมาผิดห้อง ฉันไม่ได้มาขายตัว”

“ผิดห้อง เหอะ เดินมาดุ่ม ๆ ขึ้นมาเคาะประตูห้องขนาดนี้ จะผิดห้องได้ไง รีบเข้ามา ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ลีลาอยู่ได้”

“เข้าไปฉันก็โง่แล้ว อั่ก” ทันทีที่ยังพูดไม่จบ ฉันก็ถูกมือหนาบีบคางแน่นจนเจ็บ แถมยังถูกดึงเข้าไปให้แนบชิดตัวเขา ริมฝีปากหนาของเขาโน้มเข้ามาประกบปากกับริมฝีปากบางของฉันอย่างตั้งใจแถมไม่มีความปราณีใด ๆ มันเป็นจูบที่รุนแรงราวกับลิ้นบางของฉันกำลังจะถูกกลืนกิน ฉันที่ตอนนี้เริ่มทำตัวไม่ถูกจึงทำได้เพียงกัดลิ้นเขาด้วยความตกใจ

“คุณทำบ้าอะไร ฉันไม่ใช่คนที่มาขายตัวให้คุณนะ” ฉันใช้มือเช็ดปากอย่างรังเกียจ ก่อนจะจ้องมองเขาอย่างหาเรื่อง ในขณะที่เราเพ่งมองกันอย่างพินิจ ก็มีชายผู้หนึ่งกำลังพาสาวงามมา และมองเหตุการณ์ด้วยความตกใจ ทำให้ฉันถอยหลังออกจากเหตุการณ์นี้

“ท่านครับเกิดอะไรขึ้น ผมขอโทษที่มาช้า ผมพาผู้หญิงมาเพิ่มให้พวกท่านตามที่สั่งแล้วครับ แล้วคุณผู้หญิงคนนี้ คือ....”

“มึงไม่ได้พามารึไง”

“ปะ...เปล่านะครับ คุณผู้หญิงคนนี้ผมไม่ได้พามา”

ฉันกอดอกมองเขา และดูเหมือนเขาจะจ้องฉันไม่ละสายตา ตามจริงฉันเองเป็นคนเดินมาห้องนี้เองช่วยไม่ได้ที่จะโดนเข้าใจผิดแบบนี้ เริ่มเรื่องมันเป็นฉันเองที่ผิด

“เฮ้อ ฉันขอโทษแล้วกันค่ะที่มาเคาะห้องคุณอย่างเสียมารยาท แต่ฉันมีเหตุผล”

“เหตุผล?”

“คุณรู้สึกเหมือนนอนไม่หลับรึเปล่า แบบนอนไม่ได้อ่ะ ฉันแค่อยากมาเตือนว่าตอนนี้รอบตัวคุณมีแต่สิ่งเลวร้าย ไม่รู้หรอกว่าคุณไปสร้างกรรมอะไรไว้บ้าง แต่ช่วงนี้ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน อีกอย่าง ถ้ายังปล่อยพวกเขาอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้คุณเจอดีแน่ เอาล่ะหมดธุระของฉันแล้ว ฉันไปก่อน” ฉันมองไปรอบ ๆ ตัวเขาอีกครั้งยิ่งมองยิ่งขนลุก เขาทนอยู่แบบนี้มาได้ยังไงกัน บรื้อ….น่ากลัวชะมัด

ฉันหันหลังเดินออกจากตรงนั้น พลางลูบแขนตัวเองอย่างน่าขนลุก ฉันได้ยินนะ เสียงที่ตามหลังมากมายนอกจากเสียงเพรียกหาของผีแล้ว เสียงของผู้ชายคนนั้นก็ตามหลังมาเหมือนกัน ‘เดี๋ยวใครสั่งให้เธอเดินกลับไป’

เพียงแค่ได้ยินคำนี้ ใครจะหยุดเดินล่ะ ตอนนี้มีแรงเท่าไหร่ ก็ใส่เกียร์หมาวิ่งแจ้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อออกจากโรงแรมแห่งนี้แล้วล่ะ

(

ณ. หน้าห้องพักแห่งหนึ่งในโรงแรม

หลังจากฟ้าครามวิ่งออกจากห้องไป

“ท่านครับ ผมน้อมรับผิดที่ปล่อยพื้นที่นี้ให้คนนอกเข้ามาครับ”

“ฉันต้องการดวงตาคู่นั้นของเธอ แกต้องตามสืบเธอมาให้ได้ว่าเธอเป็นใคร” ชายร่างสูงใหญ่เอ่ยออกมา

“ท่านจะให้ผมฆ่าผู้หญิงคนนั้นแล้วควักลูกตามาให้ เหรอครับ” ลูกน้องคนสนิทของชายร่างใหญ่เอ่ยออกมาตามความเข้าใจของตน ทันใดนั้นมือหนาก็ตบเข้ากับกบาลของลูกน้องคนสนิทอย่างจัง

“ฉันหมายถึงให้แกไปตามสืบให้ได้ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ฉันต้องการเธอ”

“ครับแล้วผู้หญิงท่านนี้ล่ะครับ”

“แกเอาให้พวกมันในห้องแล้วกัน ฉันจะกลับไปนอน”

“นายท่านจะนอนเวลานี้ได้เหรอครับ”

“พูดมากน่ารำคาญ รีบไปจัดการซะ”

“ครับ”

สิ้นคำ ลูกน้องคนสนิทก็จัดการตามคำสั่งชายร่างสูง ส่วนเขา ตอนนี้ในหัวของเขาคิดถึงแต่ใบหน้าของเธอ ดวงตาคู่นั้นเพียงแค่เขาได้จ้องมองก็ทำให้จิตใจสงบ แทบอยากจะล้มตัวนอนอย่าไม่เคยเป็นมาก่อน แถมคำพูดที่เธอทิ้งท้ายไว้นั้นก็ทำให้เขาเก็บมาคิด เรื่องนี้เขาไม่เคยเอ่ยบอกกับใคร คนที่รู้มีเพียงลูกน้องคนสนิท และครอบครัวเท่านั้น ว่าเขาเป็นโรคนอนไม่หลับ จนต้องพึ่งพายาอยู่เสมอ

“เธอเป็นใครกันแน่ ถึงต้องพลิกฟ้า ฉันก็ต้องหาเธอให้ได้”

)

ฉันวิ่งแจ้นออกจากโรงแรมอย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะขนลุกชะมัด ฉันก็ดันพาตัวเองเข้าไปพัวพันอีรุงตุงนังอะไรไม่เข้าท่า จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะหากฉันไม่ทำตามอำเภอใจที่จะเข้าไปดูต้นตอแรงอาฆาตนั้นมันก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ นอกจากจะไม่ได้ถามความต้องการของผีพวกนั้นแล้ว ยังต้องมาเห็นภาพอุจาด กลุ่มคนมั่วสุมเซ็กซ์กันอย่างไม่อายอีก เฮ้อแถมยัง…

“นั่นมันจูบแรกฉันเลยนะ” ฉันสถบออกมาอย่างหัวเสีย นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้เสียใจที่สุดในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้

ฉันขับรถออกมาอย่างคนซังกะตาย ในหัวคิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้จดจำได้ดีนั่นคือ ผู้ชายคนนั้น ก็ต้องยอมรับว่าความหล่อ ของเขาทำเอาลืมไม่ลงจริง ๆ ฉันอาจจะหลวมตัวตกหลุมรักเขาได้เลยนะ ถ้าไม่เห็นว่าเขามั่วเซ็กซ์กับผู้หญิงหลายคนในนั้น แต่อย่าเลยเหอะ ผู้ชายดูร้ายแล้วก็เหี้ยขนาดนั้น อย่าได้เจอะเจออีกก็พอ พูดแล้วก็ยังขนลุกชันไม่หาย

ฉันกลับมาถึงบ้าน ถอดชุดเดรสหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวแรงก่อนจะยืนให้น้ำในฝักบัวนั้นชโลมไปทั้งตัว ในหัวพลางคิดไปต่าง ๆ นา ๆ นึกย้อนไปตั้งแต่เกิด

‘การเห็นผี มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร พวกเขาต่างก็แค่ติดอยู่ในโลกที่เน่าเฟะแห่งนี้ เขาเพียงต้องการผู้นำทางให้กลับไปเกิดใหม่ก็เท่านั้น เพราะบ่วงที่ยึดติดวิญญาณของเขา ไม่ยอมปล่อยให้เขากลับไปเกิด ฉันก็ทำได้แต่ช่วยเหลือเขาเท่าที่จะทำได้แค่นั้นเอง’

และแน่นอนว่ามันก็เป็นการช่วยเหลือคนที่ยังอยู่ด้วยเช่นกัน

แต่จากเหตุการณ์ครั้งนี้ ฉันมันบุ่มบ่ามเกินไป คิดแต่จะอยากปลดปล่อยแรงอาฆาตนั้น จนพาลให้เกือบเอาชีวิตไปทิ้ง ดีว่าเขายังพอหยั่งมือให้บ้าง