ตอนที่ 5 เราเลิกคบกันเถอะ

กริ๊งงงงงงงงงงง

ตืดดดดดดด

กริ้งงงงงงงงงงงงง

ตืดดดดดดดดดด

เชี่ย.......

ทั้งเสียงนาฬิากาปลุกทั้งเสียงมือถือดังลั่นพร้อมกันจนผมเลือกไม่ถูกเลยครับว่าจะหยิบอันไหนก่อน

"รู้แล้วๆ...แม่มึงก็..." ผมบ่นกับตัวเอง มือข้างหนึ่งกดปิดนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง อีกข้างก็ยกมือถือมารับสายเพื่อนคนแรกในชีวิต..ฮึก ควรจะดีใจมั้ยเนี่ย...

"ว่าไง...."

"กูจำได้ว่าเมื่อคืนมีคนขอให้กูมาช่วยมันออกกำลังกายและกูกับมันก็นัดกันไว้ตอนตีห้า..." ไอ้ต้นน้ำพูดยาวเหยียดจนผมทึ่ง...กูคิดว่าคนอย่างมึงพูดประโยคละสามคำสะอีก..

"อะ..เออ...เดี๋ยวเราลงไป" ผมวางสายแล้วลงไปเปิดบ้านไม่ลืมจะเอารองเท้าผ้าใบมาด้วย

"มึงจะไปชุดนี้?" ต้นน้ำชี้มาที่ชุดนอนที่ผมใส่ มันเป็นชุดนอนเสื้อกับกางเกงสีม่วงๆ แบบเฮโลแกรมวิบๆ วับๆ มีประกายกากเพชรด้วย ผมพยักหน้า

"ป๊ะ! เราพร้อมมาก!"

"พร้อมห่าไรวะ ขี้ตายังติดตาอยู่เลย"

"เห้ย!" ผมรีบเช็ดหน้าเช็ดตาทันที เออว่ะ ขี้ตาจริงๆ ด้วย

"วอร์มก่อน"

"ได้ๆ" เราเริ่มวอร์มร่างกายกันตรงหน้าร้านผมนี่แหละครับ พอผ่านไปสักห้านาทีเท่านั้นแหละ...

"ต้นน้ำ เราเหนื่อยแล้ว วันนี้พอแค่นี้เนอะ"

โป๊ก!

ไอ้ต้นน้ำเขกหัวผมดังโป๊กก่อนจะทำหน้ายักษ์....ได้ข่าวว่าเราพึ่งจะเป็นเพื่อนกันเมื่อวานนะ ทำไมเราสนิทกันจังเลยวะ

"ไปวิ่งได้แล้วเดี๋ยวก็ได้เป็นสามชั้นพอดี"

"สามชั้น...มา! วิ่ง! เหนื่อยแค่ไหนไอ้ยิ้มจะทน!"

สามนาทีผ่านไป...

"แฮ่ก! แฮ่ก ต้น...แฮ่ก...น้ำ...มะ...ไม่ไหว...." วิ่งไปยังไม่พ้นซอยหน้าบ้านเลยครับ ผมหยุดวิ่ง ท้าวมือกับเข่าแล้วถอนหายใจ หันไปมองหน้าไอ้ต้นน้ำมันไม่มีเหงื่อเลยสักหยด!

"มึงไม่เคยออกกำลังกายเลยหรอวะ?" ผมส่ายหน้า

"แฮ่กๆ...ตอนมัธยมก็ไม่ได้เล่นกีฬา....วิชาพละก็แค่เรียนทฤษฎี ปิดเทอมก่อนขึ้นมหาลัยก็ตั้งหกเดือน วันๆ ก็นอนจนเป็นอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ" ผมว่าแล้วพิงตัวกับกำแพงแถวนั้น ไอ้ต้นน้ำส่ายหน้า

แปลกหรอวะ...

ก็ไม่เคยออกกำลังกายนี่หว่า

"งั้นวันนี้เอาครึ่งตลาดก่อน....ไหวมั้ย" พอได้ยินแบบนั้นตาผมมันเปล่งประกายซะยิ่งกว่าเสื้อของผมตอนนี้อีก ผมพยักหน้ารัวๆ หลังจากนั้นพวกเราเลยออกวิ่งใหม่โดยมีผมบ่นตลอดทางเป็นหมีกินผึ้ง

"ต้นน้ำๆ....ขนมอันนั้นหน้ากินอ่ะ" ผมดึงเสื้อคนที่นำหน้าก้าวหนึ่งให้หันไปมองร้านขายขนมที่อยู่ในตลาดเช้า

"วิ่ง!"

"คร้าบ..." ผมละสายตาจากขนมแล้วตั้งใจวิ่ง...อีกแค่นิดเดียวก็ถึงครึ่งตลาดแล้วครับ!

"นั่นไง!!" ผมเห็นจุดหมายปุ๊บก็ร้องตะโกนก่อนจะรีบวิ่งทันทีโดยมีชาวบ้านเขาหันมามองแล้วขำ

"โอ๊ย!! กว่าจะถึง...." ผมร้องตะโกนก่อนจะเตรียมนั่งแต่ไอ้ยักษ์ตัวสูงมันดึงฉุดเอาไว้

"วอร์มอีกก่อน"

"ก็ได้..." พูดออกไปทั้งที่ขานี่แทบยืนไม่อยู่แล้วครับ

"ปกติวิ่งแถวนี้บ่อยหรอ?" ผมถามเพราะตลอดทางเห็นมีคนทักมันอยู่เยอะพอสมควร มันพยักหน้า

"เป็นใบ้หรอ?"

"สัส!"

"ฮ่าๆ...ล้อเล่น...ก็ไม่ตอบนี่นา" ผมว่าแล้วหมุนขา หมุนแขนตามไอ้ต้นน้ำ

"วิ่งทุกวันเช้าเย็นแหละ..."

"จริงอ่ะ!!" ผมหันไปมองหน้านิ่งๆ ของคนข้างๆ มันพยักหน้า

"วันละรอบอะหรอ?"

"หึ...." คราวนี้มันส่ายหน้าครับก่อนจะหันมากระตุกยิ้มให้ผมอย่างหยามเหยียด

"วันละสิบรอบ เช้าห้าเย็นห้า"

สะอึกเลยครับ...

เจ๊ไฝ...ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเพื่อนในชีวิตคนแรกของผมถึงได้หุ่นดีเป็นนายแบบอย่างที่เจ๊กับพี่โบ๊ยบอก...

"ฮื้อออออ...โลกไม่ยุติธรรม.."

ผมหันหลังปาดน้ำตาประชดพระเจ้าหลังจากที่ได้ยิน

"อะไรของแม่งวะ...."

มึงไม่ต้องมาสนใจกูหรอกไอ้ลูกรักของพระเจ้า ร่างกายมึงคงถูกสร้างมาให้เหนือกว่าคนอื่นซินะ ในขณะที่กูวิ่งครึ่งตลาดขาสั่นพับๆ มึงสามารถวิ่งได้มากกว่ากูตั้งห้าเท่า....ไม่ซิ สิบเท่าตัว!!!

"เลิกคบ..."

"หือ..."

"เราเลิกคบกันเถอะต้นน้ำ!"

"ห๊ะ!!" ผมหันไปชี้หน้าด่าไอ้คนที่ทำหน้าเหวอๆ

"ถ้าคบกับนายต่อไปเราไม่มีคนมาชอบแน่ ฮื้ออออ ไอ้คนขี้โกงงงง นี่แน่ๆ! จะฟ้องเจ๊ไฝ!" ผมตีแขนไอ้ยักษ์แล้วร้องโวยวาย

"หยุด!" มันจับแขนผมไว้แล้วมองด้วยสายตาดุๆ

"อะไรของมึงเนี่ยห้ะ!"

"นายมันขี้โกง ชิ๊!" ผมจิ๊ปากแล้วหันหน้าหนีมัน

"ยังไง" ถามไม่พอยังเอามือมาจับคางผมให้ผมหันไปมองหน้ามันอีก

ไม่อยากมองเว้ย! โกรธอยู่!

"ก็นายอ่ะ.....ต้องเป็นลูกรักของพระเจ้าแน่ๆ เขาถึงสร้างร่างกายแบบนี้ให้นาย"

"????.....คือ?" หน้ามันตอนนี้คือมีแต่คำถามครับ

"นายไม่เข้าใจเราหรอก"

"เออ" มันปล่อยแขนผม

"แล้วมึงจะเลิกคบกู??"

ควับ!

"ใครบอก!!!" ผมหันควับ ใครจะเลิกคบกับมันเล่า...เพื่อนทั้งคนนะเว้ย! คบกันยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะเฟ้ย!! (เมื่อกี้แกเป็นคนพูดเองนะไอ้ยิ้ม!!?)

"มึงไงไอ้เตี้ย"

"ตะ....เตี้ย..." ผมชะงัก....

แม่มึง! ไม่เคยมีใครว่ากูว่าเตี้ยมาก่อนเลยนะเว้ย!!!

"ไม่เตี้ยสักหน่อย!!"

"แต่สูงแค่ไหล่กู??"

โดนไปอีกดอก

โอ๊ยยยย!! ทำไมทุกอย่างที่มันพูดถึงเป็นเรื่องจริงที่ผมเถียงไม่ได้วะ!!!

"ไม่รู้ล่ะ ไม่เตี้ย ไม่เลิกคบด้วย" ผมกอดอกหันหน้าหนี

"แล้วถ้ามีแต่สาวมาชอบกูอ่ะ" มันเขยิบมาใกล้ๆ แล้วกระซิบข้างหูผม

"ไม่มี...ไม่มีแน่ๆ ยักษ์หน้าโหดแบบนายอ่ะ!"

"ก็...ไม่รู้ซิ เห็นอย่างนี้กูก็เป็นเดือนโรงเรียนมาก่อนนะ"

"ห๊ะ!!!" ผมหันไปมองไอ้ต้นน้ำตาโต ก่อนจะจับหน้ามันพลิกซ้ายพลิกขวา..

เหี้ย...

"หล่อ...เอ้ย!!! คะ...ใครเขาโหวตเนี่ย โหย ผิดคนเล่า!" ผมพูดตะกุกตะกัก มันส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือมา

"จะขอเราแต่งงานหรอ" ไอ้ต้นน้ำตาโต ผมหัวเราะก่อนจะจับมือมันแล้วลุกขึ้น

"ล้อเล่นน่าเพื่อนรัก!"

"เพื่อนรัก??"

"อืม! ต่อไปนี้นายเป็นเพื่อนรัก เพื่อนสนิทเลยยยย" ผมเขย่งกอดคอมันแล้วลูบศีรษะ แปลกใจหน่อย คิดว่าคนแบบมันไม่น่าจะให้ใครมาลูบแต่มันกลับยอมให้ผมลูบจนผมฟู

"มึงถามกูยัง??" มันทำหน้าตายพูดด้วยเสียงนิ่งๆ

"ใครสนใจล่ะ...ป๊ะ...ไปนอนต่อ..."

"เดี๋ยว!"

ขาผมหยุดกึกหันไปมองไอ้ต้นน้ำ

"อะไรหรอ??"

"ใครบอกว่าจะให้กลับบ้าน"

"หื้อ??"

"ต่อจากวิ่งมึงต้องไปเล่นเวท.."

"เวท....ห๊าาาาา!!!"

"ฮึก....แม่....จ๋า....." ผมกลับมาร้านในตอนหกโมงกว่าๆ โดยมีไอ้ต้นน้ำพยุงกลับบ้าน เจ๊ไฝหันมามองเล็กน้อยก่อนจะขำหัวเราะท้องแข็ง

"โอ๊ยยย! ไอ้ยิ้ม! สภาพมึงนี่ยิ่งกว่าพ่อมึงตอนเมาอีกเว้ย!" แม่พูดไปหัวเราะไป ผมเบะปากก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะที่เตรียมไว้ให้ลูกค้า

"อ่ะพ่อหนุ่มกินน้ำเย็นๆ ก่อน" แม่ยื่นน้ำให้ไอ้ต้นน้ำ ก่อนจะยื่นมาให้ผม...

ความจริงมันต้องให้ลูกก่อนปะวะ??? ตอบ!

"ครับ" ไอ้นี่ก็....แหม อยู่กับกูล่ะ เหี้ยบ้าง สัสบ้าง ด่ากูจัง! พออยู่ต่อหน้าเจ๊ไฝ ครับ ครับ ครับ ฮึ้ยยยย!!

"มองอะไร"

"มองเพื่อนทรยศ!"

"เห้อ...วันนึงมึงจะเปลี่ยนอารมณ์เร็วเกินไปมั้ยวะไอ้เตี้ย?" ผมเบะปากใส่ก่อนจะดื่มน้ำจนหมด...แล้วมันก็

"โอ๊ยยย!!"

"ไอ้เตี้ย!/ ไอ้ลูกเวร!!" ทั้งไอ้ต้นน้ำและแม่หันมามองอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ผมก็ร้องโอ๊ยขึ้นมา ผมยกมือห้ามก่อนจะค่อยๆ ยกยิ้ม..

"กินน้ำเร็วไปหน่อย...ปวดหัวเลย.."

เพล้ง!!

"มึงนะมึง!!!" แม่วางกระบวยดังเพล้งก่อนจะชี้หน้าผม

"ใจเย็นเจ๊...นี่ลูก...ลูกเอง..."

แม่ทำเสียงฮึดฮัดก่อนจะเตรียมร้านต่อ

"เหอะ...มึงนี่มัน" ไอ้ต้นน้ำส่ายหน้าไปมา

"เป็นห่วงกูอะดิ้" ผมหันไปมองมัน มันส่ายหน้าระอาๆ

"กูกลัวทำลูกเขาตายมากกว่า"

"ชิ๊....วันนี้ไปเรียนยังไงอ่ะ ไปด้วยกันป้ะ" เนี่ย ผมจะได้มีชีวิตของเด็กวัยรุ่นคือการไปเรียนพร้อมๆ เพื่อนแล้วครับ...

"ไม่ จะกลับไปนอน"

"ห๊ะ วันนี้เรามีเรียนเช้า...อ่า ลืมไป จะจงใจมาสายแบบเมื่อวานหรอ?" มันพยักหน้าแล้วลุกขึ้นจะกลับบ้านแต่ผมรั้งไว้..

ผมยังอยากมีชีวิตวัยรุ่นแบบไปเรียนพร้อมเพื่อนนะครับ....แล้วเพื่อนผมก็มีมันคนเดียว เพราะงั้น..

"ไปพร้อมกันน้าต้นน้ำ..." ไอ้ต้นน้ำขมวดคิ้ว

"ไหนลองบอกเหตุผลที่กูต้องไปพร้อมมึงดิ้"

"ก็...ก็...เราอยากไปกับนายไง..นะครับ"

ตึกตัก....

"......"

"ว่าไง..นะ ไปด้วยกันน้าาาา" ผมจับแขนมันแล้วเขย่าน้อยๆ มันมองหน้าผมก่อนจะส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ

"เห้อ...อีกสิบนาทีเดี๋ยวมารับ"

"เย้!!!"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...