ตอนที่ 4 คนแรกของกันและกัน

ผมกับไอ้ต้นน้ำกินก๋วยเตี๋ยวกันคนละสองถ้วยใหญ่ พอกินเสร็จก็พากันนอนแผ่บนเตียง

ไอ้ต้นไม้แม่งเปิดทีวีดูรายการกีฬา..เออสมกับเป็นมึงจริงๆ มึงนี่มันต้องเป็นพวกบ้าออกกำลังกายแน่ๆ!

"ออกกำลังกายหรอวะ..." ผมพึมพำแล้วลูบพุงตัวเองที่มันบีบไขมันออกมาได้

"เห้ย!!"

เดี๋ยว!! นี่กูอ้วนขนาดนี้เลยหรอวะ!

"เสียงดัง.." ไอ้ต้นน้ำหันมามองนิ่งๆ

"นายนี่น้า ไม่คิดจะกลับบ้านหน่อยหรอ เราพึ่งรู้จักกันนายจะสบายใจเกินไปล่ะ" ผมถอนหายใจส่ายหน้า มันลุกขึ้นมาแล้วมองผมนิ่งๆ

"งั้นไปล่ะ" ตายห่า! ขี้น้อยใจด้วย!

"เดี๋ยวๆ เราพูดไปงั้นแหละ อยู่เป็นเพื่อนหน่อย เราเหงา" ไอ้ต้นน้ำหยุดเลยนอนลงที่เดิม

"มึงไม่น่าเหงานะ พูดกับตัวเองคนเดียวก็ได้นี่"

"ก็ใช่ เห้ย! ไม่ใช่ ใครจะบ้าพูดคนเดียว"

ใช่มั้ยครับทุกคน...เอ๊ะ...แล้วตกลงนี่กูคุยกับใครวะ ช่างเถอะ

"อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนดึกๆ ค่อยกลับก็ได้ เนี่ยไม่เคยมีใครมาเล่นบ้านเราเลยนะ" ผมว่าแล้วจ้องมันตาเป็นประกาย

"หรอ"

"อื้อ...ที่จริง..แหะๆ ไม่มีเพื่อนเลยต่างหาก" ผมบอกไปกะจะให้มันสงสาร แต่สิ่งที่มันทำคือไม่สนใจแล้วนั่งดูทีวีต่อไป

"ต้นน้ำ"

"ว่าไง" มันตอบแต่ไม่หันมามองหน้าผม ชิ๊ชะ ไม่สนใจกูเลย

"เรากับนายก็เป็นเพื่อนกันมานานแล้วเนอะ" มันหันควับมามองทันที นี่ไง สนใจผมแล้ว

"นาน....สามชั่วโมงเนี่ยนะ??" ผมพยักหน้า

เนี่ยแค่สามชั่วโมงของมันแต่เป็นตั้งสามชั่วโมงของผมที่มีมิตรภาพเลยนะ

"แล้วทำไม..." ผมยิ้มแฉ่ง เพื่อนเริ่มอยากคุยกับผมแล้วครับ

ผมกระดึ้บๆ ตัวไปใกล้ๆ มัน ไอ้ต้นน้ำมองผมหน้านิ่งๆ

"นี่ต้นน้ำ....บอกเราหน่อย ทำไงถึงจะมีหุ่นแบบนายหรอ"

"จะกระซิบทำไม" มันว่าหน้าตายเมื่อผมป้องปากกระซิบเบาๆ ผมเอามือลงแล้วทำหน้าเซ็งๆ

"เดี๋ยวพี่โบ้ยได้ยิน"

ป๊อก...

"อู้ยยยย" ผมลูบหน้าผากตัวเองที่โดนมันดีด

"อยู่กันสองคนใครจะได้ยิน บ้า" ผมยิ้มหน่อยๆ แล้วถามอีกครั้ง

"ออกกำลังกาย...มั้ง" มันว่า ผมเบะปาก

"แต่เราไม่ชอบออกกำลังกายไง...ไม่มีวิธีอื่นหรอ" มันขมวดคิ้ว ก่อนจะส่ายหน้า

"โว๊ยยยยย....อยากหุ่นดีแบบนายบ้างอ่า!" ผมว่าแล้วจับพุงที่โผล่มาแล้วหนึ่งชั้น...

ฮึก...ในนี้จะต้องมีก๋วยเตี๋ยวเจ๊ไฝที่ผมกินมาตลอดชีวิตอยู่แน่ๆ

"มึงอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว...ลักยิ้ม"

ควับ!

"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ" ผมหันควับก่อนจะถามมันหน้าจริงจัง มันชะงักนิดหน่อย

"บอกว่าแบบนี้ก็ดีแล้วไง หูหนวกหรอ"

"ไม่ๆๆๆ" ผมส่ายหน้าก่อนจะยิ้มออกมาา

"คำสุดท้ายอ่า...พูดว่าไง"

"ก็ชื่อมึง ลักยิ้มไง"

"อร๊ายยยยย~~"

ผมกรีดร้องปิดแก้มที่ร้อนผ่าวแล้วบิดตัวไปมา

เขินจัง

เขินอะไรไม่รู้อ่ะ...แต่กูเขินไง!!!

"เป็นอะไรเนี่ย!"

"เค้าเขินตะเองไง"

"กึก!!!"

ไอ้ต้นน้ำชะงักก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น ผมไม่สนใจมัน ยกยิ้มอยู่คนเดียว..

โดยไม่รู้เลยว่าร่างสูงอีกคนก็เขินไม่ต่างกัน...

ปุๆ

"อะแฮ่ม!" ผมที่ตั้งสติได้ตบอกตัวเองเบาๆ แล้วกระแอมออกมาเรียกเสียงตัวเอง

"เราว่าเราจะออกกำลังกายอ่ะ อยากหุ่นดีแบบนาย ช่วยเราหน่อยดิ" ผมเข้าเรื่องเลย

ถึงจะไม่ชอบออกกำลังกาย แต่ผมต้องเอาไอ้ชั้นๆ เนี่ยออกไปให้ได้! .... สักสามวันก็พอ เอิ้กๆ

"ไหนบอกว่าไม่อยากออกไง"

"เห็นนี่มั้ย...นายเห็นน้องหมูที่พุงเรามั้ย ขืนเป็นแบบนี้สาวๆ ก็ไม่กรี๊ดเราอ่ะดิ" ผมกระตุกยิ้มก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา

"วันนี้ก็กรี๊ดอยู่ไม่ใช่หรอ"

"หื้อ??"

"กรี๊ดกางเกงมึงไง"

"0.0!!"

เชี่ย!!

ผมลืมได้ไงวะ!!

ไอ้ต้นน้ำพูดจบผมก็เด้งตัวลุกขึ้นมาคลำตูดตัวเองอีกครั้ง...ห่า ลืมไปสนิทเลย โอโห้ นี่กูจะโดนด่าว่าเป็นพวกโรคจิตชอบโชว์ตูดมั้ยเนี่ย!

"หึหึ"

"ขำไรเล่า..." ผมว่าแล้วถอดกางเกงออกจนเหลือบ็อกเซอร์สีขาวกะว่าจะเอากางเกงมาเย็บ

"ถามจริงมึงเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอ"

"อะไรหรอ?" ผมหันไปหาไอ้ต้นน้ำแล้วถาม ในขณะที่มือก็ปลดกระดุมเสื้อไปด้วย

"ก็...กูกับมึงพึ่งรู้จักกัน แต่มึงแก้ผ้าโชว์เนี่ยนะ?"

มือของผมที่กำลังปลดกระดุมชะงักก่อนจะใส่มันเข้าที่

"แปลกหรอ??"

"เออ"

"ก็...ปกติก็ถอดเสื้อผ้านอนอยู่แล้วนะ"

"คือนี่มีกูไง นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ไอ้ควาย" มันพูดไม่พอยังด่าผมอีก

เออเอาเข้าไป กูเจ็บจนชินล่ะ

"ก็....ปกติเพื่อนเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอวะ??" ผมถามเพราะผมไม่เคยมีเพื่อนมาอยู่ในห้องด้วย ความจริงคืออยากจะพูดว่าไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนเลยในชีวิต แต่กลัวหมาหน้าร้านที่แม่ให้อาหารทุกวันจะน้อยใจ...

"ไม่รู้..."

"อ้าว"

"ไม่เคยมีเหมือนกัน" มันตอบเบาๆ แล้วมองหน้าผม ผมเอียงคอมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"นายเนี่ยนะไม่เคยมีเพื่อน??"

"เลิกพูดเรื่องไร้สาระน่า ตกลงเรื่องออกกำลังกาย..." มันหันหนาหนีผม แต่ผมดึงมันไว้ เรื่องนี้ต้องคุยกันหน่อยแล้วครับ

"เห้ย! ถามจริง ไม่เคยมีเพื่อนเลยอะหรอ! หล่อๆ แบบต้นน้ำเนี่ยนะ!" ผมถาม มันทำหน้าเบื่อก่อนจะพยักหน้า

"อือ ไม่เคยมีเว้ย!"

"ว๊ายยยย สู้เราก็ไม่ได้...เราอ่ะมีเพื่อนนะ" ผมบอก มันขมวดคิ้วไม่พอใจคงคิดว่าผมเกทับมัน

ผมยกมือโอบไหล่มันแล้วตบไหล่ๆ ตุบๆ

"เพื่อนเราชื่อต้นน้ำ...เจอกันเมื่อสามชั่วโมงก่อน" ผมว่า มันหันมามองนิดหน่อยก่อนจะหัวเราะแล้วผลักผมออกไปไกลๆ

"อะไรอ่า ไล่เค้าทำไม..." ผมทำเสียงหวานก่อนจะมานั่งข้างๆ มันซึ่งหน้าตามันคืออยากถีบผมมาก แต่คงรู้ว่าถีบผมไปก็ไม่มีประโยชน์เลยยอมให้ผมนั่งข้างๆ

เนี่ย เป็นคนไม่มีประโยชน์มันดีตรงนี้แหละ!

"มองอะไรของมึง!" มันหันมาถามเมื่อผมที่นั่งข้างๆ มันไม่ยอมพูดอะไร

จะผิดมั้ยถ้าจะพูดว่ามองปากสีเข้มนั่นที่เคยดูดนิ้วผมมาก่อน

อั๊ยย๊ะ! ไอ้ยิ้มมึงคิดอะไรของมึงฟ้ะ!

"มองนายไง...เรามีนายเป็นเพื่อนคนแรกเลยนะต้นน้ำ แล้วนายอ่ะเห็นเราเป็นเพื่อนบ้างเปล่าาาา~"

พรืดดด

มันส่ายหัวใหญ่

"ไม่อ่ะ"

"เห้ย! ได้ไงงงง!!" มันขำน้อยๆ ก่อนจะขยี้หัวผมไปมา

"กูเห็นมึงเป็นหมาตัวเล็กๆ ของเจ๊ไฝมากกว่า"

"เรียกแม่เราว่าเจ๊ไฝแสดงว่าสนิทกันแล้วอ่ะดิ้"

"ใครๆ เขาก็เรียกมั้ยวะ ตอนอยู่ข้างล่างกูได้ยินแต่เจ๊ไฝๆ"

"โนววว~" ผมส่ายนิ้วไปมาตรงหน้ามัน มันเอามือออกจากผมแล้วเลิกคิ้ว

"มีแต่ลูกค้าประจำกับคนสนิทเท่านั้นแหละที่จะเรียกแม่เราว่าเจ๊ไฝ เนี่ย..ถ้าอยากเรียกแม่เราว่าเจ๊ไฝก็มาเป็นเพื่อนสนิทกับเราดิ้"

"งั้นกูสนิทกับแม่มึงไม่สนิทกับมึงก็ได้นะ"

"พูดแบบนี้เหมือนไม่รักกันเลย" ผมว่าเบะปากกอดอก

ทำไมมันดูปฏิเสธที่จะคบผมเป็นเพื่อนจังวะ

"เห้อออ"

มีถอนหายใจแรงด้วย! นี่มึงลำบากใจที่จะมีคนอย่างกูจะเป็นเพื่อนหรอวะ หรือกูต้องพิจารณาตัวเองใหม่?

เออ ไม่ต้องหรอก ขี้เกียจ

"เออๆ มึงเป็นเพื่อนกู สนิทมากกกกด้วย!" มันพูดประชด แต่ทำเอาผมยิ้มแฉ่ง!

"เป็นเพื่อนคนแรกเลยป้ะ??"

"เออ!!"

"เย้!" มันหันมาขมวดคิ้วที่ผมดีใจ เนี่ยผมเป็นโรคอารมณ์แปรปรวนเปล่าวะ เมื่อกี้ยังงอนมันอยู่เลย งงกับตัวเองจริงวุ้ย!

แต่ช่างเถอะ มันบอกว่าผมเป็นเพื่อนมันแล้ว...ผมมีเพื่อนแล้วโว้ย!!!!

งานนี้ต้องฉลอง!!!

"ต้นน้ำก็เป็นเพื่อนคนแรกของเรา เราก็เป็นเพื่อนคนแรกของต้นน้ำ มา! มาฉลองให้กับการเป็นคนแรกของกันและกันเถอะ!"

"ห้ะ!! ฉลองอะไรนะ!"

ผมชะงัก ก่อนจะมองหน้ามันแล้วพูด

"ก็ฉลองเนื่องในโอกาสที่เราเป็นคนแรกของกันและกันไง"

"เชี่ย...!"

ไอ้ต้นน้ำอุทานออกมา ก่อนหน้าสีเข้มนั่นจะเปลี่ยนเป็นสีเข้มกว่าเดิม (เพราะมันเขินหน้าแดง)

"เป็นอะไรอ่ะ? ไม่ดีหรอ"

"ปะ...เปล่า...กูว่ามึงเลิกคุยเรื่องไร้สาระเหอะ ไหนบอกจะให้กูช่วยเรื่องออกกำลังกายไง ไม่เอาหมูออกแล้วหรอวะ" มันหันมาแล้วมองผมนิ่งๆ เหมือนเมื่อกี้มันไม่ได้เป็นอะไร

เอ้าไอ้นี่! แปลกคน

"อ่าๆ แต่ก่อนที่เราจะพูดเรื่องออกกำลังกาย รอเราแปปนะ" ผมว่าแล้วลุกขึ้น

"ไปไหนวะ"

"ไปเอาขนมไง จะได้คุยกันสนุกๆ" ผมตอบ เนี่ย ที่บ้านผมมีขนมโคตรเยอะเลย กะว่าจะบอกให้เจ๊ไฝเปิดร้านขายขนมด้วยเพราะมีเยอะจนจะกินไม่หมด

"หยุดเลย" ผมชะงักมือที่กำลังบิดลูกบิดมองไอ้ต้นน้ำที่ทำหน้าเซ็งๆ

"มึงจะออกกำลังกายเอาพุงออก แต่จะกินขนมเนี่ยนะ...พอเลย กลับมานั่ง"

"โธ่...." ผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่เดินห่อไหล่กลับมานั่งที่เดิม

"มึงอยากให้กูช่วยออกกำลังกายใช่มั้ย"

"อื้อหึ!" ผมพยักหน้า

"กูเคยสอนน้องกู...หลังจากนั้นแค่อาทิตย์เดียวมันคลานมาขอให้กูเลิกฝึกให้ รู้งี้จะให้กูช่วยอีกมั้ย"

"คลานมาขอเลยหรอวะ..." ผมทวนคำพูด ไอ้ต้นน้ำพยักหน้าผมคิดหนัก..

น้องมันคลานมาขอให้หยุดภายในอาทิตย์นึง...เอ๊ะ.....

แต่กูตั้งเป้าไว้ที่สามวันนี่หว่า

เพราะงันไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง!

"ไม่มีปัญหา เราพร้อม!"

"ดี!" มันทำหน้าโหด...

"กูจะบอกตารางฝึกทีหลัง พรุ่งนี้ลงมาเจอกูหน้าร้านตอนตีห้า"

"ตีห้า!" มันพยักหน้า

"กูจะพาวิ่งรอบตลาด"

"ห๊าาาาา!!!" วิ่งรอบตลาด..แม่มึง!! ตลาดใช่ว่าจะน้อยๆ!!

"ต่อด้วยเล่นกล้ามดีมั้ย"

"ม่ายยยยย~~"

หลังจากตกลงกันว่าพรุ่งนี้เจอกันตีห้า ผมกับไอ้ต้นน้ำแลกเบอร์และโซเชียลที่จะได้ติดต่อกันได้ ผมลงมาส่งมันข้างล่าง ร้านเรายังไม่ปิดนะครับ ปิดสามทุ่มนู่นนน

"แล้วอย่าร้องว่ากูรังแกนะ มึงเป็นคนขอมาเอง" มันพูดตบท้ายก่อนจะเดินไป ผมมองแผ่นหลังกว้างก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่...

ไหนๆ พรุ่งนี้ก็ต้องออกกำลังกายลดพุงแล้ว..

"แม่! ขอเตี๋ยวถ้วยใหญ่พิเศษเครื่อง เอาแบบหนักๆ เลยนะ!!" ผมตะโกนลั่นร้าน แม่ตะโกนว่า "จะแดกเหี้ยอะไรนักหนา" กลับมาแต่ก็ยอมทำให้ผม ผมบุ้ยปากแล้วเดินไปที่เก็บขนมต่างๆ นาๆ แล้วหยิบมาหลายๆ อย่าง

"วันนี้แหละ! กูจะกินให้ท้องระเบิดเลย....เผื่อพรุ่งนี้กูจะไม่มีโอกาสได้กินอีก ฮึก"

ผมพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วยัดขนมเข้าปาก...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...