G-A-Y เกย์

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นตลาดนัดยามเช้า เจ๊ไฝขายก๋วยเตี๋ยวตักใส่ถ้วยให้ลูกค้าพลางเช็ดเหงื่อไปพลาง

รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าค่อยๆ จอดหน้าร้านเจ๊ไฝผู้โด่งดัง ก่อนเจ้าของที่คล่อมมันอยู่จะตะโกนแหกปากลั่นไม่เกรงใจชาวบ้านหน้าไหน...

"เจ๊! หมี่สองถุง ไม่เอาลูกชิ้น!"

"เอ้อ! รอกูเดี๋ยว!!" เจ๊อ้วนทุ้ยก็ตะโกนกลับไปแล้วตักน้ำซุปใส่ชามก๋วยเตี๋ยวให้ลูกค้าอีกท่าน

ตึกๆๆ

"แม่! " เสียงลงบันไดไม้จากชั้นสองดังตึกๆ พร้อมเสียงหวานหนวกหูเป็นเอกลักษณ์ของลูกชายเจ๊ไฝ๊

"เดี๋ยวยิ้มช่วยยย~" ลักยิ้มสะพายกระเป๋าสีรุ้งยิ้มแย้มหน้าบ้านแล้ววิ่งมาหาแม่ เจ๊ไฝชี้นิ้วไปที่ลูกชายจนลักยิ้มหยุดชะงัก..

"อะไรหรอแม่??"

"หยุดเลยมึง!! อย่าเข้ามาใกล้เขตแดนอณาเขตทำมาหากินกู!" เจ๊ไฝว่าเล่นเอาลูกค้าในร้านยกยิ้มขำๆ

"ทำไมอ่ะแม่! ยิ้มจะช่วยแม่นะเนี่ย!" ลักยิ้มขมวดคิ้ว

"ขืนให้มึงมาช่วยร้านกูเจ๊งพอดี! รีบๆ ไปเรียนซะมึง อยู่นานๆ เดี๋ยวร้านกูเน่า!" ลักยิ้มเบะปากน้อยๆ แล้วกระทืบเท้าไปมา

"แม่อ่ะ แม่ๆๆๆ!!!" ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะเรียกแม่ไปมาแล้วกระแทกเท้าออกจากบ้าน

"ไอ้ยิ้มโว้ยยย!!!"

"หื้อ??"

"เอาก๋วยเตี๋ยวไปให้ลุงทีดิ!!" ไหนๆ ลูกชายก็จะเดินออกจากร้านที่เป็นบ้าน หรือบ้านที่เป็นร้าน (?) แล้ว เลยสั่งมันเอาก๋วยเตี๋ยวที่ลุงขาประจำตะโกนสั่งให้แกเลย

"เดี๋ยวๆ ไม่ต้อง ข้าเอาเองโว้ย!" ลุงลงจากรถแล้วตั้งท่าจะเดินมา แต่ลักยิ้มเบรกไว้

"ไม่ต้องเลยลุง...เนี่ย! แม่อุตส่าห์ไว้ใจไอ้ยิ้มคนนี้..มาเจ๊ไฝ ลูกทำเอง!" ลักยิ้มยกยิ้มกว้างแล้วคว้าถุงก๋วยเตี๋ยวมา เจ๊ไฝมองลูกชายแล้วถอนหายใจ...แค่เดินสามก้าวมันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง...

ยังคิดไม่ทันเสร็จดี

เสียงโครมใหญ่ๆ ก็เรียกเจ๊ไฝหันไปมอง

ลักยิ้มเดินสะดุดเท้าตัวเองล้มหน้าคว่ำ ถุงก๋วยเตี๋ยวลอยไปใส่มือลุงคนสั่งที่รับไว้ได้พอดี แต่เก้าอี้มากมายที่ลักยิ้มล้มใส่ก็ล้มระเนระนาด

"โอ๊ยไอ้ยิ้ม!!! ไอ้ตัวปัญหา!! มึงเดินสามก้าวมึงยังล้มได้อีกหรอห๊ะ!!!"

"ก็มัน....โธ่...." ลักยิ้มเถียงไม่ออกลุกขึ้นปัดกางเกงแล้วเก็บโต๊ะคืนที่

ลูกค้าหัวเราะใหญ่กับความบื้อเบ๊อะผสมน่ารักของลูกชายสุดที่รักของเจ๊ไฝ...

"ล้มนิดเดียว....ได้แผลจนได้" ผมพึมพำกับตัวเองแล้วจับข้อศอกที่เป็นรอยถลอกและรอยช้ำ

"คราวหน้านะ จะตั้งใจเดินให้ได้สี่ก้าวเลย!" ชิ๊! เจ๊ไฝแหละชอบสบประมาทผม เห็นมั้ยผมทำไม่ได้เลย ดีนะที่ลุงเขารับถุงก๋วยเตี๋ยวทัน หึ้ย! ไม่งั้นล่ะเสียดายแย่

ผมเดินเข้ามาในมหาลัยที่เปิดเรียนวันแรก...

ชีวิตในรั้วมหาลัยของผมมันต้องดีมากแน่ๆ ต้องมีเพื่อนเยอะมาก ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วก็...อาจจะมีแฟนเลยก็ได้!!

"งื้อออออ~~" แค่คิดไอ้ยิ้มก็ฟิน

"คิกๆๆ" เสียงหัวเราะจากข้างหลังชวนให้ผมหันไปมอง ผู้หญิงสามคนหัวเราะคิกคักหน้าแดงแล้วมองมาที่ก้นของผม...

"เดี๋ยวนะ.."

ก้น..ของผม....

ผมเอามือค่อยๆ จับแถวก้นเบาๆ ก่อนจะหน้าร้อนผ่าวเมื่อรู้ว่าทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงมองแล้วขำ

"ตายแล้ว!" ผมอุทานออกมาก่อนจะค่อยๆ วิ่งช้าๆ แต่เร็วๆ (?) ออกมาให้ไกลสายตาผู้คน..

จะอะไรกันอีกล่ะครับ...

กางเกงตูดขาดไง!!

"โอ๊ย! นี่มันวันอะไรกันวะ!!" ผมร้องโวยวายในห้องน้ำชายมองกางเกงตัวเองที่ตูดแหกเป็นรูกว้าง..

"นี่กูใส่กางเกงตัวนี้ตลอดทางมาม.เลยหรอวะ..."

แสดงว่าคนบนรถเมย์ก็ต้องเห็นอ่ะดิ้

"ม่ายยยย" ไม่จริง ฮึก นี่ผม...เสียความบริสุทธิ์ที่ประตูหลังไปแล้วหรอ...เจ๊ไฝจ๋า ช่วยไอ้ยิ้มด้วยยยย

"เห้ย! แหกปากอะไรวะ!!!"

เฮือก!

ผมสะดุ้งเฮือกใหญ่ถอยหลังจนแผ่นหลังติดกำแพงห้องน้ำ...

"ใครวะ..." ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะรีบใส่กางเกงกลับคืน กะว่าจะเปิดประตูออกมาขอโทษที่เสียงดัง แต่พอเปิดออกมากลับไม่เจอใคร...

"เหี้ย...ผีหลอกกลางวันแสกๆ!"

แม่มึงเอ้ย! เกิดมาสิบแปดปีไม่เคยเห็นผี ไหนๆ ก็ออกมาหลอกกูแล้วน่าจะอยู่อีกหน่อย กูก็อยากเห็นผีเหมือนกันนะเว้ย!

"ช่างเถอะ...เอาไงดีวะ.." ผมขมวดคิ้วแล้วจับตูดเบาๆ ยิ่งจับยิ่งรู้สึกว่ารูมันจะอ้ากว้างกว่าเดิม..

ปิ้ง!

"นึกออกแล้ว!!" ความคิดอันเลิศล้ำของผมลอยเข้ามา

"แค่ทำแบบนี้...ก็ไม่มีใครเห็น..." ผมพูดกับตัวเอง จัดการปรับสายกระเป๋าเป้สีสวยให้ต่ำลงจนปิดตูดหมด ก่อนจะยกยิ้มกับตัวเองในกระจกที่มีเชื้อราขึ้นในห้องน้ำชาย

"ฉลาดจริงๆ เลยกู..."

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ยังเดินไม่ถึงไหน...

แควก...

กึก...

ผมหยุดชะงักนิ่ง ความรู้สึกโล่งๆ เบาสบายทำให้ผมหันหลังไปมองก่อนจะเบิกตากว้าง...

"เห้ย! กระเป๋าขาด!!!"

ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนซ๊วยยยซวย... ผมนั่งหน้าบูดอยู่ในห้องเรียนภาค

กางเกงตูดแตก

สายกระเป๋าก็ขาด

"แม่ง..." ผมทุบไอ้กระเป๋าบ้าไปหนึ่งทีเป็นการระบายอารมณ์...อยากจะกรี๊ดๆ ให้เสียงแตกเป็นสาว ผมต้องเดินขมิบตูด ก้าวน้อยๆ เพื่อไม่ให้กางเกงมันเปิดออกต้อนรับอากาศร้อนที่แสนสดใส ไม่อยากให้แก้มก้นได้วิตามินจากแสงแดดมากเกินไป แถมยังต้องถือกระเป๋าแบบพะรุงพะรังอีก..

"เห้ออออ..."

เท่านั้นไม่พอครับ...ความซวยของผมมันยังมีเยอะกว่านั้น

เพราะต้องก้าวขาน้อยๆ ทำให้กว่าผมจะมาถึงห้องก็สายมากโข เลยโดนอาจารย์ทำโทษให้นั่งคนเดียว

ฟังไม่ผิดครับ

นั่ง

คน

เดียว

เพราะภาคเราคนน้อยมากกกก ถึงมากที่สุด คนเลยไปรวมกระจุกกันที่เดียว อีกฝั่งหนึ่งก็เว้นว่างไว้ ไอ้ผมดั้น! มาสาย แทนที่จะได้นั่งข้างๆ เพื่อน ทำความรู้จักกัน กลับโดนทำโทษมานั่งแยกเดี่ยวตั้งสี่ชั่วโมง..

ประทานโทษเถอะครับ!!

โต๊ะกว่ายี่สิบที่ว่างมีไอ้ลักยิ้มนั่งคนเดียว! อโลนไปอีก!!!

สองชั่วโมงถัดมา...

"นายใจดี"

"อื้ม..."

"นาย..ใจ..ดี..."

"อื้อ..เจ๊ไฝ..ยิ้มขออีกห้านาที..."

"เจ๊ไฝหรอ! หนอย!! นายใจดี!!!"

"คะ ครับ!!!"

ผมลุกขึ้นยืนตัวตรงเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อจากอาจารย์ที่สั่งทำโทษผมยืนหน้าเขียว (โกรธ) มองผมตาแข็ง..

"นายใจดี!! เธอกล้าหลับในคาบเรียนฉันหรอ!!"

"ผมไม่ได้หลับนะครับ!" ผมหลับตาปี๋แล้วบอกออกไป อาจารย์ยกไม้บรรทัดสีสวยชี้หน้าผม

"ไม่ได้หลับแล้วน้ำลายตรงนี้มันคืออะไร!!"

ห๊ะ! น้ำลาย..ตายแล้ว ต้องรีบเช็ด! ผมยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าลวกๆ เสียงเพื่อนๆ หัวเราะคิกคัก

"ถ้าไม่ได้หลับแล้วน้ำลายจะไหลได้ไง! นายใจดี! โทษฐานที่เธอหลับในห้องและเรียกฉันว่าเจ๊ไฝ คัดรายงานมาให้ฉันสิบเล่ม!!"

เดี๋ยว! รายงานสิบเล่ม...ไอ้รายงานเล่มโตที่อาจารย์พูดไปน่ะหรอ..ฮื้อออ ไม่เอานะ เจ๊ไฝช่วยยิ้มด้วย...เอ๋ เมื่อกี๊อาจารย์บอกว่าเราเรียกเขาว่าเจ๊ไฝหรอ..

ผมค่อยๆ ชำเลืองมองคนที่ทำหน้ายักษ์พอมองดีๆ ... อาจารย์เองก็มีไฝเม็ดใหญ่อยู่ที่แก้มด้วยแหะ..ฮุก! เหมือนแม่ผมเลย...

"เข้าใจแล้วใช่มั้ย!!" อาจารย์หันหลังให้ผม ผมรีบยื้อไว้ก่อนที่แกจะเข้าใจผิดว่าผมว่าแก..ที่จริงผมเรียกแม่ต่างหาก..

"ดะ..เดี๋ยวก่อนครับอาจารย์"

"อะไรของเธอ!"

"คือ...ผมยอมรับครับว่าผมนอนหลับ แต่เรื่องที่ผมเรียกอาจารย์ว่าเจ๊ไฝ มันไม่จริงนะครับ" ผมว่า อาจารย์ขมวดคิ้ว

"จะไม่จริงได้ไง! ใครๆ ก็ได้ยิน จริงมั้ย!"

"ช่ายยยย" พวกเพื่อนๆ ในห้องพยักหน้าเห็นพ้องต้องใจ...

เดี๋ยว! พวกมึงเงียบบ้างก็ได้..

"คือผมไม่ได้ว่าอาจารย์จริงๆ ครับ..ผมเรียกแม่ผมต่างหาก"

"แม่เธอ??"

"ครับ...แม่ชอบมาปลุกผมแบบนี้แล้ว...เขาเขาก็มีไฝ เลยโดนเรียกว่าเจ๊ไฝ...ผมเลยติดปากน่ะครับ" อาจารย์ทำท่าคิดหนัก

"จริงงั้นหรอ"

"ครับ..ผมไม่รู้ว่าอาจารย์เองก็มีไฝเหมือนกัน ขอโทษครับ" อาจารย์ยกยิ้มก่อนจะยักไหล่

"ช่างมันเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ลดโทษให้เธออยู่ดี..." เธอเดินหันหลังไป ผมมองแผ่นหลังเธอก่อนจะบ่นเบาๆ

"ไฝใหญ่กว่าแม่กูอีก..."

แต่เหมือนคำว่าเบาของผมอาจจะดังเกินไปสำหรับใคร..

"นายใจดี!!!"

"งื้ออออ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยยย!!"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...