ตอนที่ 3 เรากินกันแล้วนะ

ถึงจะเย็นจนตะวันจะลับขอบฟ้า ร้านก๋วยเตี๋ยวชื่อดังย่านตลาดสดแห่งนี้ก็ยังเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ติดใจก๋วยเตี๋ยวฝีมือเจ๊ไฝคนดัง...

ผมแอบอยู่หน้าประตูร้านมองเจ๊ไฝหรือแม่ของผมตักน้ำซุปใส่ชามไม่หยุดหย่อนโดยมีพี่โบ้ยลูกชายป้าขายผักที่ชอบมาช่วยอีกแรง

"มึงทำอะไรวะ" ไอ้ต้นน้ำมันถามผม ผมชู่ว ใส่ให้มันเงียบๆ ถึงปกติมันจะไม่พูดเยอะก็เถอะ....

ผมรอโอกาสที่เจ๊ไฝหันหลังค่อยๆ ย่องเข้าไปในร้านผ่านลูกค้าหลายโต๊ะที่มองมาอย่างงงๆ บางคนรู้จักผมจะทักผมก็ส่ายมือให้เขาประมาณว่า

"อย่านะ!!" นั่นแหละครับ..

ผมกำลังมองหาโอกาสที่จะเข้าไปชาร์จตัวเจ๊หน่อย กะจะเอาให้เจ๊แกตกใจสักครั้งสองครั้ง เมื่ออ้อมไปข้างหลังได้ผมก็ยิ้มกว้างก่อนจะ..

โป๊ก!!!

"โอ๊ย!!"

"เล่นเหี้ยอะไรของมึง!!!"

โดนกระบวยอันใหญ่ตีแสกกลางหัวอย่างแรง

"แม่อ่า!!" ผมยกมือลูบหัวปอยๆ ทำหน้าบึ้ง

ลูกค้าในร้านยกยิ้มขำๆ ..... ไม่ขำเลยเถอะ พวกคุณมาลองโดนมั้ยเล่า!!

"ชิ๊...." ผมจิ๊ปากแล้วนั่งที่โต๊ะว่างข้างๆ ที่เอาไว้ใช้วางของพวกผักที่ต้องหั่นอะไรพวกนี้

"ไง...เจ็บมั้ยล่ะ" พี่โบ้ยเดินมายักคิ้วให้ ผมยื่นหน้ากวนตีนใส่เขาไป

"ชิลๆ"

"ก็มันโดนตีตั้งแต่เด็กแล้ว...เล่นเหี้ยอะไรทุกวันไม่เบื่อรึไงไอ้เด็กคนนี้" แม่ว่าผมแล้วส่งก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่ให้พี่โบ้ย

"แม่ก็...ยอมให้ยิ้มแกล้งสักวันก็ไม่ได้"

"ปัญญาอ่อน!" เจ๊ไฝว่าก่อนจะทำก๋วยเตี๋ยวต่อ ผมมองรอบๆ ร้านที่มีคนเต็มอย่างทุกวันก่อนจะสะดุดกับร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างประตูมองผมนิ่งๆ

...กูลืมมึงเลยไอ้ต้นน้ำ...!

"มานี่ๆ!!" ผมกวักมือเรียกมัน มันพยักหน้าแล้วค่อยๆ เดินมาหาผม

"แล้วทำไมกลับช้านัก" เห็นมั้ย...ว่าเจ๊ไฝเป็นห่วงผม...

"มึงไปสะดุดตีนตัวเองที่ไหนอีกล่ะซิ" พูดกระแทกแดกดันแล้วหันมายิ้มมุมปากอย่างเหยียดๆ ให้ผม...

"โธ่แม่!!"... นอกจากจะไม่ห่วงแล้วยังพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาอีก

"วันนี้ไม่ได้สะดุดตีนตัวเองหรอกแม่ สะดุดตีนคนอื่นมา"

"ว่าไงนะมึง??" พี่โบ้ยที่เดินมารับก๋วยเตี๋ยวถาม พอดีกับที่ไอ้ต้นน้ำมันเดินมาถึง

ผมจับมันให้มันมายืนข้างหน้าผมก่อนจะตบไหล่หนึ่งที

"แม่! เนี่ยเพื่อนยิ้มเอง...หึหึ" ทำหน้าภูมิใจที่มีเพื่อนหล่อ แม่หันมาหาก่อนจะขำไม่เกรงใจก๋วยเตี๋ยวในมือ..

...น้ำลายกระเด็นแล้วเจ๊!!

"ขำไรอ่า!"

"นี่เพื่อนมึง.....โอ๊ยยย พ่อหนุ่ม คิดยังไงเอาไอ้เตี้ยนี่ทำเพื่อน...คนอย่างพ่อหนุ่มน่าจะหาเพื่อนได้ดีกว่าลูกเจ๊แท้ๆ เลิกคบกับมันเถอะๆ"

"เอ้าแม่! ทำไมพูดงี้อ่ะ!!"

ผมหน้าเหวอ ไอ้ต้นน้ำหลุดขำออกมานิดหน่อย เจ๊ไฝวางกระบวยลงก่อนจะยืนเท้าเอวมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วหัวเราะ เหอะ ดังออกมา...

"อะไรๆ แม่...หัวเราะแบบนั้นอ่ะ" ผมเบะปากอมลม กอดอกไม่พอใจก่อนพี่โบ้ยจะวางมือบนไหล่ผมแล้วพูดไปขำไป

"มึงยังไม่รู้ตัวอีกหรอ...ไอ้ยิ้มเอ้ย จะหาเพื่อนก็น่าจะหาคนที่เหมือนๆ กันหน่อย ดูซิ มันหล่อ ผิวเข้ม หน้าคมเป็นนายแบบ...แล้วมึงนี่อะไร เตี้ยเป็นหลักกิโล ฮ่าๆ"

"พี่โบ้ย!! แม่~~~" ผมหันมาจะฟ้องเจ๊ไฝ แต่โดนเจ๊แกยกมือห้าม

"หยุดเลย...กูคิดแบบเดียวกันกับไอ้โบ้ย!"

"งื้อออออ ทุกคนไม่เข้าใจ! เพื่อนกับเขาคบกันที่นี่ นี่ๆ" ผมตบที่อกซ้าย

"อะไร..นม??" พี่โบ้ยว่าเรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคนได้เป็นอย่างดี ผมกระทืบเท้าอย่างหงุดหงิด

"ที่ใจเว้ย! ใจอ่ะใจ...ใช่มั้ยมึง!" ไอ้ต้นน้ำหันมาหาผมพร้อมปากที่อมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะพยักหน้า

"เห็นมะ...โด่ววว" ผมทำท่าปัดจมูกหนึ่งที พี่โบ้ยกับแม่ส่ายหน้าก่อนจะไปทำงานต่อ

"แม่ไม่อยากรู้แล้วหรอว่าทำไมยิ้มมาช้า"

"กูไม่ชอบเสือกเรื่องคนอื่น"

"คนอื่นที่ไหน นี่ยิ้มลูกแม่นะ"

"มึงเป็นคนอื่นตั้งแต่มึงคลอดออกมาล่ะ เด็กเหี้ยอะไรคลอดจากท้องกูแท้ๆ แทนที่จะได้นิสัยกูไปบ้าง" แม่ส่ายหน้า ผมยกยิ้มก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ๆ แก

"ได้นะ แม่ ได้เยอะเลย...นิสัยปากมะ...."

"ถ้ามึงพูดนะกูเอาหน้ามึงจุ่มหม้อแน่ไอ้ยิ้ม!" ผมมองกระบวยที่ยื่นมาตรงหน้า

"ไม่พูดแล้วจ้ะ...แหะๆ" ผมว่าแล้วกลับมานั่งลงที่เดิม

"เมื่อกี้ยิ้มมีเรื่องกับพี่ๆ ช่างที่อู่หน้าซอยมา พวกพี่เขาจะต่อยยิ้มด้วย เนี่ยไอ้ต้นน้ำเพื่อนผมมันมาช่วยจนมันได้แผลเลย...ถ้าไม่ได้มันนะป่านนี้แม่ต้องไปป้อนข้าวต้มผมที่โรงพยาบาลแหง" ผมฟ้องใหญ่ ไอ้ต้นน้ำหันมามองก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ แม่เหลือบตามองนิดหน่อยก่อนจะถอนหายใจ

"พ่อหนุ่มไม่น่าไปช่วยมันให้เจ็บตัวเลย ปล่อยมันโดนต่อยปากสักทีจะได้หยุดพูด เจ๊ล่ะรำคาญเสียงแปล๋นๆ ของมันจริงจริ๊งงงงง"

"หึ..." ไอ้ต้นน้ำปิดปากหัวเราะ ผมมองเจ๊ไฝอย่างงอนๆ

"นี่ลูกนะ!! ลูกเอง! ไม่ใช่คนอื่นคนไกล!" โธ่แม่อ่ะ! จะพูดอะไรรักษาหน้าลูกบ้าง นี่อยู่กับเพื่อนนะเนี่ย!

"พ่อหนุ่มต้นน้ำใช่มั้ย?"

"ครับ.." ไอ้ต้นน้ำพูดครับ...มันพูดครับ....ว๊าวววว!!

"เดี๋ยวเจ๊ทำอะไรให้กิน ไปๆ ขึ้นไปรอข้างบนห้องไอ้ยิ้มมันก่อนเลย ยิ้มทำแผลให้ผู้มีบุญคุณมึงด้วย"

"ผู้มีบุญคุณอะไรแม่ เพื่อนกันเหอะ!"

"มึงน่ะไม่สมควรจะเป็นเพื่อนเขา!"

"ชิ๊!!" ผมสะบัดหน้าหนีก่อนจะกอดอกเดินขึ้นบ้าน

"ไอ้ยิ้มระวังกระติกน้ำนะมึง!"

ตุบ!!

"แม่...." แม่ยังพูดเตือนผมไม่ทันขาดคำ กระติกใส่น้ำแข็งก็ร่วงตกลงมาเพราะผมไปชนกับโต๊ะที่วางมันพอดี...

"โว๊ยยยยยยย!!!" แม่ร้องโวยวาย ลูกค้าหัวเราะคิกคักสนุกใหญ่..

"ก็แม่อ่า! เอามาไว้อะไรตรงนี้เล่า!" ก็ปกติมันอยู่ตรงนู้นนี่หว่า...ไม่ใช่ความผิดผมนะเว้ย!

"โอ๊ย! จะไว้ตรงไหนมึงก็ต้องดูทางซิโว้ย!!"

"ไม่สนอ่า! แม่แหละ! ผิด ยิ้มไม่ผิดนะ ไปเล่า!!" ผมหน้าร้อนจนจะระเบิดเพราะความเขินก่อนจะคว้ามือไอ้ต้นน้ำแล้วลากมันขึ้นห้อง

ปัง..

"งื้อออ แม่อ่ะๆๆ อายหมดเลย!" ผมส่ายหน้า กระทืบเท้าดิ้นไปมาจนพอใจก่อนจะหยุดมองหน้าไอ้ต้นน้ำที่มองผมแล้วยิ้มมุมปาก

"มะ...มองอะไรเล่า มาเดี๋ยวเราทำแผลให้"

"มือ"

"หื้อ??" ไอ้ต้นชี้ไปที่มือ ผมมองมือของผมที่จับมันไว้ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อย

"เพลินไปหน่อย..ป๊ะ ทำแผลก่อน"

ผมให้มันไปนั่งที่เตียงแล้วตัวเองก็ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล หรือจะเรียกว่ากล่องมัธยมปลายพยาบาลก็ได้เพราะในนี้มีเครื่องมือครบครันมาก ขาดเหลือก็แต่มีดหมอกับเครื่องมือผ่าตัดอ่ะครับ

"ทำความสะอาดบ้างนะ" คนที่นั่งอยู่บนเตียงพูดขึ้นเบาๆ ผมมองรอบๆ ห้องแล้วขมวดคิ้ว

"ก็สะอาดดีนะ" ห้องผมออกจะสะอาด....

ห้องนอนผมเป็นห้องใหญ่ มีห้องน้ำในตัว ผมเป็นคนที่ชอบพวกอะไรสีรุ้งๆ กับยูนิคอร์นมาก การตกแต่งเลยเต็มไปด้วยสีรุ้ง สีชมพู ม่วงซะส่วนใหญ่ แต่ผมก็ชอบอ่านการ์ตูน เลยมีหนังสือการ์ตูนและนิยายอยู่ประมาณที่ว่างครึ่งหนึ่งของห้องได้

"นอกจากหน้าเนี่ยมีที่อื่นอีกป่ะ?" ผมถาม ไอ้ต้นน้ำคลำๆ ท้องดูก่อนจะพยักหน้า

"เจ็บท้อง"

"ถอดเสื้อหน่อย เดี๋ยวเราดูให้" มันทำตามอย่างว่าง่าย ผมมองร่างกายกำยำอย่างคนออกกำลังกายบ่อย กับผิวสีเข้มที่เข้ากัน

"ตรงไหนอ่ะ"

"นี้" มันชี้ไปที่บริเวณท้องน้อย ผมจำได้ว่ามีคนถีบมันแต่ไม่คิดว่าจะช้ำขนาดนี้

"เดี๋ยวประคบร้อนก่อน ค่อยประคบเย็น เดี๋ยวรอแปป" ผมว่าแล้ววิ่งลงไปข้างล่างเอาที่ประคบมาให้

บ้านผมมีทุกอย่างที่รักษาแผลได้...ทำไมน่ะหรอ..

เพราะผมได้แผลทุกวันไง!!!

"อ๊ะ" มันรับที่ประคบไปก่อนจะวางไว้ตรงแผล..

"ขอโทษนะเว้ยที่ทำให้นายต้องเจ็บตัว แต่ถ้านายไม่ต่อยพี่เขา พี่เขาอาจจะไม่ทำอะไรเราก็ได้นะ" ผมว่าอย่างรู้สึกผิดแต่แอบโทษมันที่ต่อยพี่เขาก่อน มันไม่ตอบอะไรให้ผมทำแผลให้อย่างเดียว

"แม่เราทำก๋วยเตี๋ยวอร่อยนะ.."

คือแม่งเงียบอ่ะเข้าใจป่ะ เงียบฉิบหายจนต้องหาเรื่องมาพูดกับมันเลย ไอ้ต้นน้ำพยักหน้า

"เดี๋ยวลองกินดู แล้วจะมาเป็นลูกค้าประจำ" ผมว่าก่อนจะติดพลาสเตอร์ยาให้มัน

"โห้...ขนาดนายมีแผลเต็มหน้ายังดูดีเลย" อดชมไม่ได้ครับ มันหล่อจริงๆ นี่หว่า...

"หรอ" มันพูดแล้วเอามือแตะที่พลาสเตอร์

"เออดิ ทำไงเราจะเหมือนนายวะ" ผมพูดแล้วห่อไหล่

ผมอยากมีกล้าม..แต่ผมขี้เกียจออกกำลังกายมากครับขอบอก

"แบบนี้ก็ดีแล้ว"

"หื้อ??" ผมหันไปมองคนที่พูด เป็นจังหวะเดียวกันที่พี่โบ้ยเอาก๋วยเตี๋ยวมาให้

"อ๊ะ เจ๊ไฝอยากให้เรากินเยอะๆ เลยทำเยอะ" พี่โบ๊ยบอกแล้วส่งก๋วยเตี๋ยวสี่ชามให้ไอ้ต้น

"แล้วผมอ่ะ"

"ไม่มี"

"เห้ย!!!"

"ล้อเล่น...ก็แบ่งกันกินสี่ชามอ่ะ พี่ไปแล้วนะข้างล่างคนเยอะ" พี่โบ้ยว่าแล้วเช็ดเหงื่อ

"ให้ยิ้มไปช่วยดีมั้ยพี่!" ผมตั้งท่าจะลุก พี่โบ้ยชะงักมือที่เช็ดเหงื่อก่อนจะยกมือห้าม

"อย่ายิ้ม!"

"เอ๊ะ??"

"มึงมาได้ทำร้านพังแน่ อยู่ในห้องก็พอแล้ว ช่วยได้เยอะเลย"

"พี่โบ้ย!!" ผมว่าแล้วมองอีกคนที่รีบออกไป

"ชิ๊! กูก็อยากจะช่วยเถอะ" ผมพูดกับตัวเองแล้วมองไอ้ต้นน้ำที่กินก๋วยเตี๋ยวไปเกือบครึ่งแบบไม่รอผม

"เป็นไง...อร่อยป้ะ" มันพยักหน้าทั้งที่ดูดเส้นใส่ปาก

"อันนั้นว่าอร่อยแล้ว แต่ชามนี้เด็ดกว่า เนี่ยของขึ้นชื่อร้านเราเลย" ผมว่าแล้วดึงถ้วยก๋วยเตี๋ยวมาหนึ่งชามก่อนจะใช้ตะเกียบคีบเส้นแล้วจ่อปากคนตรงหน้า ไอ้ต้นน้ำเหลือบมามองก่อนจะเคี้ยวก๋วยเตี๋ยวในปากแล้วกินก๋วยเตี๋ยวที่ผมป้อน

"เป็นไงอร่อยเปล่า" มันนิ่งไปนิดก่อนจะส่ายหน้า

"ไม่"

"ทำไมอ่ะ!" นี่มันสูตรเด็ดของเจ๊ไฝเลยนะเว้ย! ผมมองมันอย่างหาเรื่องที่มันบอกไม่อร่อย มันมองผมก่อนจะบอกว่า

"หวาน" ผมขมวดคิ้วก่อนจะคีบเส้นเข้าปาก..

...อืม..

"ไม่เห็นหวานเลย! นายอ่ะลิ้นแปลกเล่า!" ผมว่า ไอ้ต้นน้ำกระตุกยิ้มก่อนจะแบ่งถ้วยตรงหน้าผมไป ผมอ้าปากเมื่อมันคีบเส้นจ่อที่ปากผม เหมือนที่ผมทำกับมัน

ผมมองเส้นก๋วยเตี๋ยวสลับกับใบหน้าคมก่อนจะรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา

"ชิมดู" มันเร่ง ผมพยักหน้าก่อนจะค่อยๆ อ้าปากแล้วกินก๋วยเตี๋ยวที่มันป้อน..

น่าแปลก...ที่ครั้งนี้ผมกินแล้วมันหวานกว่าคำแรกทั้งที่เป็นก๋วยเตี๋ยวชามเดียวกัน...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...