ตอนที่ 2 มันเลีย อม ดูด ของผม

"แม่ง....." ผมบ่นงึมงำ ในขณะที่อาจารย์ไฝก็ยังพูดไม่หยุดเกี่ยวกับครอบครัวของแกที่มีสามีเป็นถึงนักการเมืองใหญ่..แล้วแม่งเกี่ยวกับเรื่องที่เรียนตรงไหนวะ..

"เห้อออ" อีกตั้งสองชั่วโมงถึงจะได้กินข้าว ทำไมเรียนมหาลัยมันน่าเบื่อแบบนี้ครับ...ซิ่วไปช่วยแม่ทำงานดีมั้ยนะ

เหอะ.. อย่างกับเขาจะให้ช่วยอ่ะ ไอ้ยิ้มคิดแล้วเสียใจ ฮื้อออ

ผลั๊วะ

เสียงเปิดประตูอย่างแรงทำให้ผมหันไปมองข้างหลังห้อง ผู้ชายคนหนึ่งตัวใหญ่ๆ เดินเข้ามาหน้านิ่งๆ

เหมือนยักษ์เลยวุ้ย!!

ผมมองคนที่เข้ามาใหม่อย่างสงสัย...นี่เรียนไปสองชั่วโมงแล้วคุณมึงพึ่งเดินเข้าห้อง หึหึ โดนทำโทษแน่มึง..!

"จงโดนเหมือนที่กูโดนซะ....โอมมมมเพี้ยง!" ผมยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ อย่างน้อยนอกจากผมก็จะได้มีมันมานั่งโซนเดียวกันไงครับ..แล้วไอ้ลักยิ้มผู้นี้ก็จะไม่ต้องเหงาโดดเดี่ยวเดียวดายอีกต่อปายยย

"นี่เธอ!" นั่นไง อาจารย์ไฝเรียกแล้วโดนแน่วุ้ย!

"อะไร.." มันพูดห้วนๆ แล้วหันไปมองอย่างหาเรื่อง ผมแอบเห็นอาจารย์ไฝสะดุ้งนิดหน่อย เธอหน้าซีดปากสั่น (เกินไป) ก่อนจะกระแอมเสียง..

"ไม่มีอะไร รีบหาที่นั่งซะ"

"ได้ไงวะ!" ผมอุทานอย่างตกใจจนคนทั้งห้องหันมามอง..

"เออ ผมสงสัยอ่ะครับว่าข้อที่อาจารย์สอนเนี่ยมันได้คำตอบแบบนี้ได้ยังไง..เอ้ออ สงสัยผมต้องกลับไปอ่านหนังสือละเอี๊ยดละเอียดเลยครับ แหะ" ผมแก้ตัวจนลิ้นแทบจะพันกัน อาจารย์ไฝเอาไม้บรรทัดชี้หน้าผมก่อนจะบอกให้เรียนต่อ

...เกือบไปแล้วกู...

ว่าแต่...ผมมองไปข้างหลังห้อง ไอ้คนมาใหม่มันเดินไปที่หลังสุดก่อนจะฟุบตัวลงนอนทันที ผมขมวดคิ้วทำหน้าไม่พอใจ....ผมมาสายไม่กี่นาทีโดนจับนั่งแยกเดี่ยว ไหงไอ้นั่นมาสายสองชั่วโมงได้นั่งกับเพื่อนวะ

...ความยุติธรรมอยู่ไหน ไหนตอบ!!...

บ่นไปก็เท่านั้น...

ทันทีที่หมดเวลานักศึกษาต่างพากันวิ่งออกจากห้องโดยเร็ว ผมที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดเปิดประตูคนแรกกะว่าจะออกก่อนใครเพื่อน แต่ต้องชะงักเมื่อเจ๊ไฝเรียกไว้ ประตูที่ผมเปิดเพื่อนๆ ทุกคนออกไปหมด..

"ขอบใจที่เปิดให้..." ผู้ชายคนหนึ่งยักคิ้วใส่กวนๆ ผมยิ้มแห้งๆ ให้

"ไม่เป็นอะไร กินข้าวให้อร่อยนะ เหอะ...." ผมพูดก่อนจะหันมามองอาจารย์อย่างงอนๆ

"นายใจดี อย่าลืมคัดลอกรายงานสิบเล่มมาส่งฉันในคลาสหน้าด้วย.." เดี๋ยวนะ...

"คลาสหน้า...มันก็อีกแค่สองวันนะครับ" อาจารย์พยักหน้าก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูแล้วมองผม ผมทำหน้างงๆ

"เปิดซิ..."

"โหยยยยยย" ผมร้องโหยหวนก่อนจะเปิดประตูให้อาจารย์ออกไป

"หึ้ย คอยดูนะกลับบ้านไปจะฟ้องเจ๊ไฝเลย!" ผมว่าก่อนจะเบะปาก ใครๆ ก็เอาเปรียบผมอ่า! เชอะ

ผลั๊วะ....

"เห้ย!!" ผมร้องตกใจเมื่อจู่ๆ ประตูก็เปิดออก ผมหันไปมองคนที่เปิดแล้วอ้าปากค้าง....

"ไปซิ" ไอ้คนที่มาสายมันเปิดประตูค้างไว้ ผมมองทางออกสลับกับมันงงๆ

"นายเปิดให้เราหรอ"

"อือ" มันตอบกระแทกแล้วพยักหน้าให้ออกไป ผมยกยิ้มกว้าง...

"หึ้ย!! นายก็เป็นคนดีนี่น่าาา ขอบใจน้าาา" ผมว่าแล้วกระโดดกอดมัน มันนิ่งไปเล็กน้อย ผมตบบ่ามันอีกรอบก่อนจะเดินลั้ลลาออกมา....

เจ๊ไฝ....อย่างน้อยก็มีคนหนึ่งที่ไม่เอาเปรียบยิ้มด้วยแหละ...

ผมเดินเตาะแตะอยู่ริมถนนหลังจากเรียนเสร็จในตอนบ่าย แต่นี่สี่โมงเย็นแล้วครับ..ที่กลับบ้านช้าไม่ใช่เพราะผมเกเรเถลไถลนะครับ ใจลักยิ้มคนนี้มันอยากจะรีบกลับบ้านไปช่วยเจ๊ไฝขายเตี๋ยวจะแย่...แต่ผมดันแย่งคนขึ้นรถเมย์ไม่ทันไง! หึ้ย! คิดแล้วปวดหัว ว่าตอนเช้าคนเยอะแล้ว ไหงตอนเย็นคนเยอะกว่าวะ เนี่ยผมนั่งรอรถตั้งสามชั่วโมง....สามชั่วโมงที่ผมนั่งคุยคนเดียวอ่า!

"หึ้ยยย!" คิดแล้วหงุดหงิด ผมเตะกระป๋องน้ำอัดลมใส่กำแพงข้างๆ ระบายอารมณ์ แต่สงสัยวันนี้ผมจะดวงซวยไม่พอ...

กระป๋องน้ำอัดลมที่ผมเตะใส่กำแพงมันดันเด้งไปตกใส่วงเหล้าที่ตั้งกันอยู่หน้าอู่รถไม่ไกลกัน....... พวกพี่ๆ ช่างนั่งล้อมวงกันเล่นหมากรุกพร้อมเหล้าในมือ พอกระป๋องตกใส่ วงก็แตกทันที..ผมยืนตัวสั่นมองเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างกลัวๆ.....

"เห้ยมึง!!" พี่ผู้ชายคนหนึ่งตัวใหญ่ไว้หนวดเคราชี้มาที่ผม ก่อนทุกคนจะหันมาทางผมที่ยืนสั่นงกๆ

"เชี่ยแล้ว...." ผมยกยิ้มกล้าๆ กลัวๆ ส่งไป..

"พี่ครับ...คือ....."

"มึงหาเรื่องหรอวะ.."

"ไม่เลยยยยย ไม่ใช่ ฮื้อออออ" ผมส่ายหน้าแทบจะก้มกราบพวกเขา พี่คนไว้หนวดเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกระชากคอผมแล้วยกขึ้นจนขาผมลอย ผมยกมือไหว้พี่แกแล้วส่ายหน้าพูดปากสั่นเพราะกลัวโดนต่อย

"ไม่นะครับพี่ พะ..ผม....เตะมันใส่กำแพงอ่าาาา"

"กำแพง??" ผมพยักหน้าแล้วชี้ไปที่กำแพงด้านหลังที่ถูกเพนท์สีสันสวยงาม แต่ดูดีๆ กับทุเรศไม่เบา...พี่มันทำหน้าโหดกว่าเดิม...

"นี่มึงกล้าอัดกระป๋องใส่งานศิลปะของกูหรอไอ้เด็เวร!!"

"ห้ะ!!" ผมหันไปมองลายกำแพงทุเรศๆ สลับกับหน้าพี่มัน..

เชี่ย..

น่าเกลียดเหมือนกันเลย....

ไม่ดิไอ้ยิ้ม! ตอนนี้มึงจะมาคิดเรื่องไร้สาระไม่ได้! มึงทำอะไรลงไปเนี่ย!!

"พี่ ผมไม่รู้จริงๆ ฮื้ออออ ปล่อยผมนะพี่ผมขอโทษษษษษ"

ตุบ!

"โอ๊ยยยย" แล้วพี่มันก็ปล่อยผมจริงๆ ครับ ปล่อยลงพื้นดังตุบ!! แม่ง....ไม่สนใจก้นกบกูเลย!!

"ไอ้เด็กเวร...มึงโดนกูแน่!!

พี่มันยกเท้าขึ้นมา อ๋อ คือที่ปล่อยนี่จะได้กระทืบกูถนัดช่ายม้ายย!!

"อย่าพี่!!"

"มึง..." พี่มันพูดเสียงโหดก่อนจะลงเท้าลงมา ในจังหวะนั้นเอง...

"ทำอะไรกัน..."

ผมหันควับไปมองคนมาใหม่ ไอ้เข้าห้องสาย!! (มึงก็เข้าสายเหมือนกันไอ้ยิ้ม!) ผมมองไอ้คนที่เข้าห้องสายและเป็นคนที่เปิดประตูให้ผม มันอยู่ในชุดธรรมดายืนแดกไอติมแท่งรสถั่วดำหน้าตานิ่งๆ แล้วมองมาที่ผม..

ผมใช้จังหวะที่ไอ้หน้าหนวดมันชะงักวิ่งมาหลบหลังมัน..

"ไอ้ถั่วดำ! พี่มันจะกระทืบกูอ่ะ!" ได้ทีผมฟ้องใหญ่ มันขมวดคิ้วไม่พอใจที่ผมเรียกมันว่าถั่วดำ....ดำเหมือนสีผิวมึงเลยว่ะ!

เรื่องนั้นช่างมัน...ไอ้พี่หน้าหนวดหันมากระตุกยิ้มเหมือนโจรป่าให้พวกผม

"มาช่วยเพื่อนหรอ..ไอ้ ถั่ว ดำ"

"ดำพ่องมึงดิ" ไอ้ร่างสูงข้างหน้าผมตอบกลับหน้าตาย ผมกับพี่มันและพวกช่างคนอื่นๆ อ้าปากค้าง..

"มึงพูดอะไรเนี่ยยยย"

ตายกู....งานนี้กูตาย! ตายคู่ด้วยไอ้เหี้ย!!

"มึงกล้าด่ากูหรอวะ!!" ไอ้พี่หนวดชี้หน้า แต่ไอ้หมียักษ์มันไม่สนเลียไอติมถั่วดำนิ่งๆ (แต่โคตรกวนตีนอ่ะ)

"มึงงงง!" พี่มันโมโหหนักคว้าไอ้ติมจากไอ้ถั่วดำแล้วกระทืบจนมันเละ ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้าตายังไง...แต่หลังจากที่ไอติมละลายไปกับถนน มันก็พุ่งใส่ไอ้พี่หนวดแล้วต่อยไม่เว้นจังหวะจนทุกคนนิ่ง...จนพวกพี่ช่างได้สติก็ดึงมันออกมา บางคนจะต่อยมันแต่โดนมันสวน ทำให้มีการตะลุมบอนเกิดขึ้น...

ในขณะที่ทุกคนไม่ไหวเลยค่อยๆ ถอยออกมา ไอ้ยักษ์ก็ตรงไปที่พี่หน้าหนวดแล้วต่อยซ้ำอีก.....

"มึงทำอะไรกับไอ้หนูของกู!!" ผมมองเศษไอติมที่ละลายสลับกับไอ้ยักษ์ที่เลือดขึ้นหน้าต่อยพี่มันไม่หยุด..

เดี๋ยวนะ...อย่าบอกนะว่ามึงเรียกไอติมถั่วดำว่าไอ้หนูอ่ะ....ม่ายก๊อด....

ผมมองพี่หนวดที่กระอั่กเลือด แต่อีกคนไม่ยอมหยุด ทำไงดีวะ...ทำไงดี เรื่องนี้มันเกิดจากกระป๋องอันเดียวแท้ๆ (เกิดจากมึงแหละไอ้ยิ้ม!) ผมหันซ้ายหันขวาจนสะดุดเข้ากับร้านไอเต็มรถเข็น....ก่อนจะนึกอะไรออก..

"เห้ยมึง!!...พอได้แล้ว! เดี๋ยวกูเลี้ยงติม!" พอจบคนที่กำลังง้างมือต่อยก็ชะงัก...มันหันมาหาผมด้วยแววตาวาวโรจน์ ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะชี้ไปที่รถไอติม..

"กูเลี้ยงไอ้นั้นเลยอะ..." มันปล่อยมือจากพี่หนวดทันทีก่อนจะทำสีหน้านิ่งๆ แล้วยืนมาหยุดที่หน้าผม

"กูเอาสอง" ห้ะ??

"อะไรวะ....เอาสองสอง...."

"สองแท่งไอ้ควาย..." ผมอ้าปากค้างก่อนจะพยักหน้า มันพยักหน้าแล้ววิ่งข้ามถนนไป ผมมองไอ้พี่หนวดที่เลือดเต็มหน้า มีพวกช่างพยุงอยู่ ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะขอโทษพวกพี่ๆ แม่งถอยหลังหนีเลย...โดยเฉพาะไอ้พี่หนวดนี่ยกมือไหว้ผมอ่ะ..

"เห้ยพี่อย่าไหว้ผม....ผมต่างหากที่ต้องไหว้.." ผมยกมือไหว้พวกพี่ทุกคน

"ขอโทษนะพี่...ขอโทษจริงๆ....ให้ผมเลี้ยงไอติมมั้ย" พวกพี่มันส่ายหน้าพรืด ผมขำหน่อยๆ ก่อนจะวิ่งมาหาอีกคนที่ยืนรออยู่ที่รถไอติม มันถือไอติมสองอันไว้ในมือแล้วพยักหน้าไปที่คนขาย ผมหยิบของตัวเองอีกแท่ง แล้วจ่ายเงินก่อนจะมองหน้ามันที่มีแผลหน่อยๆ

"มึง...." ผมเรียกเบาๆ

"อือ" มันขานรับแล้วอมไอติมในมือสองอันสลับกันไปมา ผมมองแล้วอมยิ้ม

"มึงกินทีละแท่งก็ได้นะเว้ย!" มันหยุดอมไอติมแล้วมองผมนิ่งๆ

"เดี๋ยวแม่งละลายหมด"

"อ๋อออออ" ผมพยักหน้าให้มันทำตามใจก่อนจะนั่งที่ริมฟุตบาท มันมองผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ....

"ขอบใจนะที่ช่วยกูอ่ะ...ไม่ดิ ขอบใจที่ช่วยเรา" ผมรีบเปลี่ยนสรรพนาม เจ๊ไฝสอนว่าอย่าพูดคำหยาบกับคนที่นิสัยดีกับเราครับ แต่ถ้าใครทำไม่ดีกับเราก็สาดสัตว์ใส่มันเลย มันเลิกคิ้วน้อยๆ

"อือ”

"เราชื่อลักยิ้ม.." นี่แหละ..โอกาสที่จะได้เพื่อนไอ้ยิ้ม... ถึงมันจะหน้านิ่ง ดูนิสัยไม่ดี แต่มันต้องเป็นคนดีแน่ๆ เพราะมันช่วยผมไว้! ถึงแม้ว่าความจริงคือมันโกรธที่พี่หนวดเอาไอติมมันไปกระทืบก็เถอะ....ฮื้ออออ

"อือ" มันตอบแล้วกัดไอติมจนหมด ผมอ้าปากเหวอๆ...ไอติมทั้งแท่งมึงกัดทีเดียวหมดเลยหรอวะ...โคตรเท่!

"นายต้องแนะนำชื่อตัวเองซิ ไม่ใช่ตอบว่าอือ" ผมขมวดคิ้วแน่นแล้วเลียไอติมที่เริ่มหยดเพราะอากาศร้อนๆ มันหันมามองผมแล้วพูดหน้านิ่ง

"กูชื่อต้นน้ำ พอใจยัง" ผมมองไอ้ยักษ์ที่ชื่อโคตรแสนจะน่ารัก....กูจะไม่โทษคนตั้งชื่อให้มึงเพราะเขาไม่รู้ว่ามึงจะโตมาดิบเถื่อนแบบนี้ ตอนเขาตั้งคงจะคิดว่ามึงจะโตมาเป็นเด็กเรียบร้อย น่ารักใสๆ ล่ะซิ....สงสารเขานะครับ คงผิดหวังน่าดู..

"แล้ว...นี่นายบ้านอยู่แถวนี้หรอ" มันพยักหน้า ควายเอ้ย! พูดน้อยฉิบหาย กูยิ่งไม่ใช่คนพูดมากอยู่! (หรอยิ้มหรอ)

"เอ่อ....แล้ว มาทำอะไรแถวนี้อ่ะ" มันขมวดคิ้ว ก็กูไม่มีอะไรจะถามแล้วไง!

"หาข้าวกินไง..โง่.."

คำเดียว เล่นเอาสะอึกไปสองวัน

กูไม่ได้โง่นะเว้ย! ใครจะไปรู้ว่ามึงมาหาข้าวกินอ่ะ กูอาจจะคิดว่ามึงมาซื้อแฟบซักผ้าก็ได้ไอ้ห่าราก!... ผมได้แค่พูดในใจเท่านั้นแหละครับ กลัวตัวเองจะมีสภาพเหมือนพี่หนวด...

จะว่าไป..มันมาหาข้าวกินช้ะ....เข้าทางไอ้ยิ้มเลย!!

"งั้นไปบ้านเราป้ะ บ้านเราขายข้าว (ก๋วยเตี๋ยว) ใกล้แค่นี้เองด้วย เดี๋ยวเราเลี้ยง....จะได้ทำแผลให้นายด้วย" มันยกมือขึ้นมาแตะแผลที่โหนกแก้มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ นี่มึงไม่คิดอะไรหน่อยหรอ ถ้ากูพาไปขายนี่ทำไงวะ..

มันเลียไอติมอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้น ผมเลยลุกขึ้นตาม

"เชี่ย.....แม่ง" ผมสบถเบาๆ เมื่อไอติมมันหกละลายเต็มมือ ไอ้ต้นน้ำหันมาทางผมก่อนจะทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด....

แผลบ..

"อึก..." มันเลียน้ำไอติมที่อยู่ในมือของผมออกเบาๆ สัมผัสอุ่นร้อนจากปลายลิ้นทำเอาผมใจกระตุกวูบ..

ทำไม...รู้สึกเสียวท้องน้อยวะ!!

มันเลียตามซอกนิ้วมือขาวของผมจนหมดก่อนจะเงยหน้าขึ้นทำเหมือนไม่มีอะไร

"นี่นาย.."

"กูเสียดาย" มันพูดเบาๆ ผมอ้าปากค้างก่อนจะยื่นไอติมส่งให้มัน

"เรา..ไม่กินแล้ว....ฝากทิ้งหน่อย" คือที่ยื่นให้มันเนี่ยไม่ได้จะให้มันกินนะครับ แต่ข้างๆ มันมีถังขยะอยู่ มันรับมาก่อนจะอมแท่งไอติมผมจนหมดแล้วรูดออกด้วยใบหน้านิ่งๆ แต่มันทั้งเซ็กซี่และกวนตีนในคราวเดียวกัน

ผมกลืนน้ำลายลงคอมองลูกกระเดือกที่ขยับไปมาแล้วเม้มปาก...แม่งเอ้ย....แค่แดกไอติมทำไมมันเท่จังวะ! มันกินไอติมของผมหมดแล้วเลียปากนิดหน่อย

"ก็บอกอยู่ว่ากูเสียดายทิ้งทำห่าไร...." มันทิ้งไม้ลงถังขยะ แล้วยกไอติมอีกอันของมันจะกัด แต่ชะงัก ก่อนจะหันมามองผมที่มองริมฝีปากมันอยู่ ก่อนมันจะพูดเบาๆ

"อันนี้กูเลียแล้ว....ไม่ให้กินนะ"

"เออ!!"

ใครจะไปกินน้ำลายคนอื่นวะ...นอกจากมึงที่กินน้ำลายต่อจากกูอ่ะ

อ๊ากกกกก คิดแล้วเขินวุ้ยยยยย

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป