CHAPTER 5

“บอกไว้ก่อนว่าอย่าถ่วงเวลาไม่งั้นฉันจับแกไปถ่วงน้ำแน่ไอ้กุน!”

ฉันตะโกนสุดและมั่นใจว่าคนที่อยู่ในห้องน้ำต้องได้ยินแน่แต่ถ้าไม่แสดงว่าอาการหูหนวกเริ่มเข้ามาเยือนสมควรไปตรวจดู

“...”

ตั้งแต่เข้ามาในห้องตัวเองโดยมีอีกคนตามมาด้วยความระแวงก็เกิดขึ้นทุกครั้งที่คิดวนเวียนเหตุการณ์ในรถก่อนหน้ายังติดจอสายตาของฉันทั้งลมหายใจการกระทำพวกนั้นบอกเลยว่าถ้าเกิดไอ้กุนเอาจริงขึ้นมาฉันก็ตกที่นั่งลำบาก

แรงผู้หญิงกับแรงผู้ชายมันต่างกันนะไม่ใช่ต่างธรรมดาเสียด้วยสิความเสียเปรียบตกลงมายังฉันแบบเต็มๆ แน่อีกอย่างความมั่นใจความกล้าหาญบ้าๆ บอๆ มันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่ฉันสร้างขึ้นเท่านั้นซึ่งเหตุผลก็เพื่อหลีกเลี่ยงกับอะไรบางสิ่งบางอย่าง

“ฉันให้เวลาอีกสองนาทีถ้าไม่ออกมาได้เห็นดีแน่!”

เมื่อเห็นว่าได้ความเงียบเป็นการตอบรับฉันก็ยิ่งแน่ใจความโดนไอ้กุนเล่นตุกติกเสียแล้ว ไอ้นี่มันมีหลายรูปแบบในตัวเองโดยเฉพาะด้านความเจ้าเล่ห์ความตอแหลแพรวพราวยิ่งกว่าแสงของเพชรซะอีกยังไงก็ต้องตามให้ทันการไม่อย่างงั้นได้เป็นเหยื่อของไอ้กุนเป็นแน่

“ได้... จะเล่นกับฉันใช่ไหมไอ้กุนอย่ามาโอดอวยทีหลังก็แล้วกัน”

เสียงเล็ดลอดไรฟันโทนต่ำพูดกับตัวเองเบาๆราวกับคิดอะไรดีๆ ออกแล้ว

ต้องหาอาวุธ ฉันต้องหามันเอาไว้ข้างกาย

สายตาสวยมองไปรอบๆ ห้องด้วยความตั้งใจเพราะอย่างน้อยอาวุธที่จะใช้ได้ต้องมีขนาดพอมือจับถนัดไม่ว่าจะเหวี่ยงไปทางซ้ายทางด้านขวาแม้กระทั่งทางด้านหน้าหรือด้านหลังและในเวลานี้ฉันก็คิดออกเป็นที่เรียบร้อยรับรองว่าสิ่งๆ นี้สามารถเป็นอาวุธชั้นดีนิยมเห็นในละครอีก

“ไม้เบสบอลในตู้เสื้อผ้า...”

ร่างเล็กลุกขึ้นจากฟูกก้าวเท้าตรงมารื้อค้นตู้เสื้อผ้าถัดจากเตียงเพียงนิดเดียวเพราะจำได้แม่นยำว่าก่อนเข้ามาอยู่หอได้เอาไม้เบสบอลไว้ในตู้เสื้อผ้าทำให้ไม่ทันสังเกตคนตัวใหญ่ที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยแผ่นอกขาวเนียนสวยแต่ยังสวมกางเกงยีนตัวเดิมเข้ามาหยุดด้านหลังของเธอพลางสังเกตการกระทำทุกๆ อย่างด้วยความตั้งใจ

การรื้อค้นตู้เสื้อผ้ายังดำเนินต่อไปเรื่อยก็เพราะเสื้อผ้าฉันมันเยอะเกินความจำเป็นไปเดินเล่นห้างทีหนึ่งก็ได้มาติดไม้ติดมือบ้างถึงจะไม่ได้ใส่ก็ขอให้มีติดตู้เอาไว้มันก็ไม่เสียหาย นี่คือคติของผู้หญิงยุคนี้ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่หลายคนควรทำความเข้าใจทว่าราคาเสื้อผ้าฉันมันไม่ได้แพงนะ

“ทำอะไร?” ร่างกายฉันชะงักไปทันทีเมื่อมีเสียงทุ้มถามขึ้นอีกทั้งยังมีน้ำเม็ดเล็กๆ กระเด็นเข้ามาถูกผิวหนังจึงรีบหันตัวไปมองก็พบว่าไอ้กุนยืนค้ำหัวตัวเองห่างกันแค่ก้าวเดียว มือใหญ่ขาวยังยีผมยิกๆ ด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กสีฟ้าอ่อนลายโดเรม่อนการ์ตูนตัวโปรดของฉัน “กำลังจัดเสื้อผ้าใหม่เหรอ?”

“ไม่ใช่” การปฏิเสธหนักแน่เกิดขึ้นทันที

“ทำไมต้องตะคอกเสียงวะ?” ไอ้กุนถามฉันด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดๆ

“แล้วทำไมแกถึงหน้าด้านเอาผ้าขนหนูฉันมาใช้แบบนี้!” มันเป็นผ้าขนหนูที่ฉันใช้เป็นประจำทุกวันอีกอย่างก็เป็นของส่วนตัวใช้ร่วมกับใครได้ที่ไหน “ไอ้กุน...”

“ทำไมจะใช้ไม่ได้”

ว่าแล้วการกระทำของคนตรงหน้าก็หยุดการยีหัวก่อนที่จะใช้สายตาจับจ้องฉันราวกับอยากฉีกกระชากให้ร่างกายออกจากกันเป็นชิ้นๆ จากนั้นการก้าวเดินตรงมาจนเกือบประชิดตัวฉัน ไอ้กุนนั่งลงตรงหน้าด้วยท่าทางไม่ค่อยหน้าว่างใจเท่าไหร่นักทว่าเมื่อฉันพยายามที่จะลุกขึ้นมือใหญ่ก็จับข้อเท้าเอาไว้เสมือนไม่อยากให้ลุก

“แกจะทำอะไรปล่อยนะไอ้กุน!” ฉันรู้ตัวดีว่าตอนนี้เริ่มกังวลมากควบคุมสติไม่ค่อยอยู่แต่ก็ยังพลางสติคิดหาวิธีจัดการคนตัวใหญ่ตรงหน้า “อาบน้ำเสร็จก็ออกไปได้แล้ว”

ท่าทีไอ้กุนไม่ฟังฉันเลยมันขยับตัวแทรกเข้ามาอยู่กลางขาฉันโดยที่สองมือยังคงจับเคลื่อนจับล็อคตรงขาทั้งสองข้างของฉัน ท่ามกลางกองเสื้อผ้าฉันก็เลยคว้าพวกมันเหวี่ยงไปกระทบตัวไอ้กุนอย่างบ้าคลั่งไม่สนว่าห้องจะลกกระจายมากกว่าเดิมแค่ไหนในเมื่อตอนนี้สิ่งที่ควรจัดการก็คือคนตรงหน้า

“หยุดปลา!”

“ไม่ ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้ไอ้กุน!” สุดท้ายด้วยความเร็วมือใหญ่ของไอ้กุนก็เข้ามาจัดการเปลี่ยนจากล็อดขามาเป็นล็อคมือฉันได้สำเร็จส่วนขาก็มีลำตัวของมันแทรกไว้เหมือนเดิม “อย่าคิดทำอะไรเด็ดขาด”

“บอกมาก่อนสิทำไมถึงใช้ไม่ได้?”

“มันเป็นของส่วนตัวใครเขาใช้ร่วมกัน”

“หึ”

คำนี้ฉันได้ยินบ่อยที่สุดไม่รู้ว่าเป็นคำที่เท่าไหร่ของวันแล้วขณะนี้ตัวฉันเข้าประชิดกับลำตัวเย็นๆ ของมันเรื่อยๆ จนปราศจากช่องว่างมือหนึ่งที่ได้อิสระฉันจึงใช้ขวางดันตรงหน้าอกขาวๆ ของมันเอาไว้ซึ่งวางตรงรอยสักรูปขนนกพอดีส่วนอีกมือหนึ่งก็ยังถูกจับไว้อยู่

“ออกไป ฉันบอกให้ขยับตัวแกออกไปจะกระชับรัดเพื่อ?” ด้วยความไม่พอใจหน่วงๆ ฉันจึงตวัดสายตาสบกับนัยน์ตาสีนิลสวยของคนตัวใหญ่ตรงหน้า “ออกไปไอ้กุนอย่าคิดลามก”

“ไม่ได้คิดลามกแต่คิดว่าฉันก็เคยใช้ของส่วนตัวพวกนี้มาก่อนไม่ใช่ทำไมต้องหวง”

ถามมาได้ทำไมต้องหวงมันเป็นของใช้ของฉันธรรมดาก็ต้องหวงเปล่าวะ

“นั้นมันเมื่อก่อนไม่ใช่ตอนนี้!”

เป็นการเถียงทันควันโดยไม่ปล่อยให้มีช่องว่าง

“แล้วตอนนี้มันเป็นยังไงในเมื่อเธอก็เห็นอยู่ตำตาว่าฉันใช้ผ้าขนหนูร่วมกันกับเธอไปแล้ว?”

“ช่างเถอะใช้ไปก็เอาไปด้วยเลย” ยังไงก็ซื้อใหม่ก็ได้แค่เสียเงินไม่กี่บาท

“ไม่” เสียงทุ้มปฏิเสธ “เพราะฉันอยากให้เธอใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนี้ร่วมกันกับตัวเอง”