CHAPTER 6

“จะบ้าหรือไง!”

“ไม่ได้บ้า ปกติดีทุกอย่าง”

“…”

ถ้าไม่แสดงการกระทำแบบนี้มันก็เป็นแบบนั้นจริงแต่ตอนนี้จะชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมฉันด้วยเหตุผลประการใดก็แล้วแต่มันก็ไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้วเพราะว่าไม่เชื่อ ยิ่งได้รู้จักผู้ชายตรงหน้ามากเพียงใดนิสัยบวกการกระทำก็ไหลเวียนสะท้อนประมวลจากหัวสมองฉันเป็นฉากๆ

ไม่ใช่ว่าตอนนั้นมันไม่ดีนะ ทุกอย่างดีหมดทั้งการดูแลคอยเอาแต่ใจหยิบโน้นชวนไปนี่ไม่ห่างหายเว้นในแต่ละวันที่ติดธุระไอ้กุนมักจะบอกล่วงหน้าเสมออีกทั้งยังไปรับไปส่งส่วนวาจาคำพูดก็มีแค่เพียงบางครั้งที่บ่งบอกถึงความกวนตีนเพื่อให้ฉันรู้สึกสบายใจในวันที่ไม่สบายใจหรือมีน้ำตา

ในวันที่ฉันมีรอยยิ้มไอ้กุนก็อยู่ข้างกาย

ในวันที่ฉันเศร้าใจมีคราบน้ำตาไอ้กุนก็อยู่ข้างกาย

หรือแม้แต่ในวันที่ฉันอยากได้กำลังใจก็มีไอ้กุนอยู่ข้างกายตลอด

ทว่าทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นนานมาแล้ว ฉันไปนึกถึงอดีตทำไมนะ...การลืมมันเป็นสิ่งที่ฉันเลือกไม่ใช่เหรอแล้วทำไมถึงยังอ่อนแอนึกถึงมันอยู่ นึกถึงความจำปวดในตอนนั้นที่ตัวเองเป็นคนได้รับแบบเต็มๆ แบบนี้มันไม่ใช่เลย

ลืม ลืม ลืม ไอ้ปลา

อย่านึกถึง อย่านึกถึง อย่านึกถึง ไอ้ปลา

ฉันจำเป็นต้องเตือนสติของตัวเองเพื่อไม่อยากให้มันคิดเลยเถิดไปไกลกว่านี้จึงส่ายศีรษะไปมาหวังว่าไอ้ความคิดบ้าๆ พวกนี้จะออกไปจากหัวสมองของตัวเองเสียที

“ทำไมต้องสะบัดหัว คิดอะไรอยู่?”

ว่าแล้วการกระทำฉันก็ชะงักพร้อมกับมองใบหน้าหล่ออีกครั้งหนึ่งสายตาของคนด้านบนดูสงสัยเป็นพิเศษมั้งเมื่อเห็นฉันทำอะไรแปลกๆ

“ไม่ได้คิด!” ฉันตะโกนใส่หน้ามันอีกครั้ง

“อย่าตะคอกไม่ชอบรู้ไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่รู้โว้ยถ้าแกยังไม่ออกไปจากตัวฉัน!” เป็นอีกครั้งที่ฉันสาดคำพูดใส่ใบหน้าของมัน รู้ว่าทำตัวแบบนี้ฉันไม่น่าหลวมตัวใจดีให้เข้าห้องหรอก “ออกไปเลยไอ้กุน หนัก”

“ถามจริงปลา คิดอะไรอยู่?”

นัยน์ตาสีนิลมองฉันด้วยความคาดหวังและคงจริงจังมากแน่ๆ แบบนี้ถ้าฉันตอบกวนประสาทหรือไม่ก็ตะคอกใส่หน้าอีกครั้งไอ้กุนไม่ยอมอีกแน่นอน

“ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ” ฉันปฏิเสธ

“ก็ได้ไม่ยอมรับก็ไม่ว่ากัน” เหมือนประโยคยอมง่ายๆ แต่มันไม่ใช่เลยด้วยซ้ำไปเพราะฉันรู้ดีว่ายังไงมันก็ยังมีอะไรๆ ต่ออีก “ไม่ถามแล้ว”

“ก็ดีแล้วก็ออกไปจากตัวฉันได้แล้วมันหนักเท่าช้างรู้ไหมวะ”

“ไม่เห็นหนักเลยปลา”

ไอ้กุนบอกหน้าตาย มันจะไปหนักได้ยังไงในเมื่อมันทับตัวฉันอยู่และที่โวยวายมันก็ต้องเป็นเรื่องถูกต้องแล้วนะ อยากกวนตีนแบบเต็มแก่ใช่ไหม

“แกอย่ามาแถไอ้กุน” ร้อยทั้งร้อยไม่มีทางเชื่อจึงพูดขึ้นในขณะที่ร่างกายตัวเองปวดร้าวไปหมดเมื่อคนตัวใหญ่ทิ้งน้ำหนักตัวมาบนร่างกายฉันทั้งหมดซึ่งคิดดูสิว่าตัวของฉันใหญ่เท่ามันหรือเปล่าก็ไม่ใช่ “โอ้ย... จะเจ็บ”

ทันใดมือของฉันก็เป็นอิสระทันการเมื่อส่งเสียงร้องออกไปราวกับว่าทรมานเหลือหลายสิ่งที่เลือกทำก็แสดงว่ามันได้ผล ฉันไม่ได้อยากตอแหลนะแต่สถานการณ์บอกให้เอาตัวรอด

ความจริงความเจ็บปวดมันมีเพียงนิดหน่อยก็เท่านั้นที่เหลือฉันแกล้งทำ แกล้งเจ็บมากและก็แกล้งร้องให้น่าสงสารรู้ว่าใช้วิธีนี้ยังไงก็สามารถทำให้ไอ้กุนยอมทว่านานๆ ไปความคิดแบบนี้ก็เหมือนจะเป็นไก่อ่อนเสียแล้วเมื่อไอ้กุนยอมแค่เพียงยอมเพียงมือเท่านั้นโดยไม่ยกตัวของมันออกจากร่างกายฉัน

“หายเจ็บแล้ว?”

“ยะ ยังแกรีบเอาตัวออกไปจะแหลกอยู่แล้วนะ!” ระหว่างฉันกับไอ้กุนทุกอย่างมันยิ่งไปกว่าเดิมเมื่อฝ่ามือใหญ่ตั้งใจสอดเข้าไปเกี่ยวรอบเอวฉันทั้งสองข้างฝ่ามือเย็นๆ ทำเอาฉันหายใจลำบากเรื่อยๆ “ถ้าไม่หยุดฉันโกรธจริงๆ”

“พูดแบบตอนนี้ไม่โกรธ?” ฉันมองหน้าของไอ้กุนนิ่งๆ และก็ได้เห็นสายตาของมันเหมือนกำลังตัดพ้อกับฉัน “ทำดีก็แล้ว ใส่ใจก็แล้ว ง้อก็แล้วทำไมไม่อ่อนลงเลย”

“…”

“ไม่ได้เหนื่อย ไม่ได้ท้อแค่เพียงอยากถามว่าถ้าฉันเกิดอยากเลวขึ้นมาจริงๆ หลังจากที่ดีมานานแสนนานเธอจะคิดยังไงปลา”

“อยากให้เกลียดมากไปกว่านี้ไหมล่ะ?”

ฉันไม่ได้ท้าทายไอ้กุนแต่อย่างใดเพราะรู้ดีว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นตัวเองไม่มีทางเอาชนะกับกำลังของมันได้หรอกเพียงแค่อยากลองกับอะไรบ้างอย่าง

“แล้วอยากให้รักมากกว่านี้ไหมล่ะ?”

“รักงั้นเหรอ แกพูดว่ารักงั้นเหรอไอ้กุน” ฉันไม่เชื่อ “รักตัวเองมากกว่ามั้ง”

สิ้นสุดประโยคของฉันมือใหญ่ก็เคลื่อนออกไปพร้อมกับร่างใหญ่ ไอ้กุนยอมถอยทัพง่ายๆ ในขณะที่ฉันยังอึ้งอยู่นิดๆ แต่ยังสังเกตมันด้วยสายตาในขณะที่กำลังสวมเสื้อตัวเดิมที่มีกลิ่นเบียร์

“พูดไปก็ไม่รู้เรื่อง ไปล่ะ”

ผ้าขนหนูผืนนั้นก็ถูกถือติดมือออกไปจากห้องด้วยพอฉันจะตามไปปิดประตูก็พบว่าไอ้กุนล็อคจากด้านในให้เรียบร้อยเสร็จสรรพโดยไม่มีการรีรอเมื่อเห็นแบบนั้นฉันทำได้เพียงแค่หันตัวกลับยืนมองกองเสื้อผ้าที่เต็มห้องล้นหลามออกมาจากตู้อย่างไม่แยแสไม่คิดเก็บด้วยซ้ำ ไม่มีอารมณ์เก็บทุกอย่างก็จบร่างเล็กจึงเดินผ่านกองเสื้อผ้าตัวเองมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียง

น้อยใจ?

โกรธ?

งอน?