CHAPTER 4

“แล้วถ้าป๊าม๊ารู้ว่าเจ๊ทำเฮียกุนมันจะจบไหมล่ะ?” จบประโยคมันก็หันไปยักคิ้วกับไอ้กุนอย่างรู้กัน

ผวัะ!

“ตกลงแกเป็นน้องฉันจริงไหมไอ้ปุณ!” มือขาวเอื้อมไปตบหัวน้องชายทันทีไม่มีการรีรอใดๆ ทั้งสิ้น ทำไมต้องทำให้อารมณ์เสียด้วยวะสองคนแพคคู่นี้เจอกันทีไรกวนประสาทได้ทุกเมื่อก่อนที่ในหัวจะชุกคิดอะไรขึ้นมาจากนั้นสายตาขี้สงสัยก็เข้าไปทอดมองยังน้องชายตัวแสบ “ว่าแต่แกเถอะมาทำไมแถวนี้?”

ฉันจะไม่เอ็ดไม่โกรธและก็ไม่เซ้าซี้ให้อิสระกับน้องชายเต็มที่ถ้าเกิดตอนนี้มันยังไม่ถึงเที่ยงคืนซึ่งน้องชายตัวเองเรียนอยู่แค่ม.5 อยู่ถึงเวลานี้มันใช่เหรอถึงพรุ่งนี้จะเสาร์อาทิตย์ก็ตามป่านนี้ไอ้ปุณควรนอนหลับอยู่บนเตียงเพื่อเตรียมตื่นเช้าขึ้นมาช่วยป๊าม๊าเปิดร้าน

ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้

“ปุณมาเที่ยวกาดหน้ามอเจ๊ไงแต่ดูเหมือนเที่ยวเพลินไปหน่อย”

“เที่ยวเพลิน?”

ฉันทวน ย้ำว่าแค่ทวนเท่านั้นซึ่งนาทีนี้ตัวเองรู้ดีเลยว่าไอ้ปุณน้องชายตัวเองรับรู้ถึงชะตาตัวเองแล้วมันจึงค่อยๆ ก้าวเท้าถอยหลังก่อนเคลื่อนไปอยู่ทางด้านหลังไอ้กุน

“...”

“ออกมาก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”

เสียงขู่เล็ดลอดไรฟันออกมากแบบช้าๆ แต่เมื่อไอ้น้องตัวแสบไม่ออกมาจากแผ่นหลังใหญ่ฉันจึงเลือกเดินเข้าไปเพื่อจะกระชากมันออกมาเอง

“หยุดๆ”

แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องเป็นอันหยุดชะงักเพราะมีร่างสูงของไอ้กุนเข้ามาขวางเพื่อไม่ให้ฉันเข้าถึงตัวของไอ้ปุณน้องชายตัวแสบ

“ถอยไป”

“ปุณไม่ได้ผิดเขาแค่อยากเที่ยว”

ใช่เหรอ?

“นายแหกตาดูเวลาเสียบ้างว่าตอนนี้ควรเที่ยวหรือว่านอนอยู่บ้าน” ฉันตะคอกใส่หน้าไอ้กุนด้วยความฉุนที่มันกล้าเข้าข้างน้องตัวเองแบบผิดๆ “ผู้ชายแม่งมันเป็นแบบนี้หมดหรือไงวะ!”

“ปุณขอป๊ากับม๊าแล้วเจ๊ปลาแล้วอีกอย่างก็รอเพื่อนมารับหน้าหอเจ๊” คราวนี้เป็นสียงของไอ้ปุณที่มันกล้าเดินออกมาเผชิญหน้ากับฉันคงเพราะเห็นว่าเจ๊มันคนนี้ไม่ได้มีความล้อเล่นหรือไม่ก็ปกป้องไอ้กุน ไม่อยากให้ไอ้กุนโดนลูกหลงจากฉันเอง “นั่นไงมาพอดี”

เมื่อได้ยินแบบนั้นฉันก็โล่งใจในระดับหนึ่งจึงหันหลังกลับไปมองรถคันหรูเข้ามาจอดข้างรถของไอ้กุน เพื่อนน้องฉันคงเป็นลูกคนรวยอีกตามเคยสินะเพราะเท่าที่ฉันเห็นมาทุกคนที่ไอ้ปุณนับว่าเพื่อนล้วนมีฐานะไม่ธรรมดาซักคนไม่เว้นแม้แต่... ไอ้กุนที่มันนับถือว่าเป็นเฮีย

“ไปแล้วนะเฮียกุน หวัดดีครับ” จากนั้นไอ้ปุณก็หันมาสบตากับฉันก่อนยกมือขาวๆ ขึ้นมาไหว้ “ไม่ต้องห่วงเจ๊ถึงบ้านเดี๋ยวปุณไลน์บอก หวัดดีครับเจ๊”

ความก๋ากั่นไปเร็วมาเร็วไม่รู้ว่าได้เชื้อติดมาจากใครแป๊บเดียวไอ้ปุณก็ขึ้นรถทว่าพอฉันกำลังจะหันกลับเพื่อเดินเข้าหอบ้างเสียงเรียกของน้องชายตัวแสบก็ดังขึ้น ไอ้ปุณให้เพื่อนลดกระจกรถลงส่งยิ้มให้ฉันแบบกลุ้มกริ่ม

“พาเฮียกุนขึ้นไปอาบน้ำด้วยนะเจ๊ปลาไม่งั้นปุณบอกป๊าม๊าแน่”

“เหรอนึกว่าเจ๊มึงกลัวหรือไง?” ฉันยกหัวไหล่พร้อมกับผายมือทั้งสองข้างท้าทาย รู้ดีว่าถ้าจะคุยกับป๊าม๊าต้องมีหลักฐานแล้วไอ้ปุณก็ไม่มี “ไปนอนดื่มนมซะไอ้ปุณ”

“รูปเฮียกุนเปียกปอนด้วยเบียร์รูปนี้อาจไปถึงหูตาป๊าม๊าน๊า” ชัดเจนรูปบนโทรศัพท์มือถือไอ้ปุณแสดงชัดเจนว่ามันได้ถ่ายเอาไว้จริงๆ กับการกระทำของฉัน “อย่าลืมล่ะเจ๊ปุณไปล่ะ บาย”

จบประโยครถคันตรงหน้าก็แล่นออกไปทันทีด้วยความรวดเร็วฉันจึงหันกลับก็พบว่าไอ้กุนยังยกนิ้วโป้งทำสัญลักษณ์เยี่ยมค้างกลางอากาศอยู่คงทำลับหลังฉันตั้งแต่เมื่อกี้แล้วแหละ ราวหลังถ้าเจอกับไอ้ปุณน้องชายตัวแสบอีกบอกเลยบอกจะจัดชุดใหญ่ไม่ออมมือให้แน่ๆ โทษฐานกล้าท้าทายพี่สาวตัวเอง

“ส่วนแกไสหัวไปได้ล่ะ”

“ลืมอะไรไปหรือเปล่าปลา?” เป็นคำถามเรียบๆ ที่แฝงด้วยการทวง

“ไม่ลืมแต่ฉันไม่ให้ขึ้นไปโว้ยแกได้ยินไหมอยากอาบน้ำนักก็กลับไปหอตัวเองจะแช่ทั้งวันทั้งคืนหรือไม่ก็ปล่อยขึ้นอืดก็ตายใจเชิญ!”

“งั้นบอกป๊าม๊า” มือใหญ่ล้วงเข้าไปทางด้านหลังเพื่อคว้าโทรศัพท์ออกมาเปิดแชทให้ฉันดูว่าการสนทนามีอะไรบ้าง จะไม่เดือดร้อนถ้าม๊าไม่คอยถามเป็นห่วงเป็นใยเขาด้วยถ้อยคำอ่อนโยนบอกให้ทานอาหารให้ตรงเวลานู้นนี่นั้นสุดท้ายก็บอกหาเวลาว่างมาเที่ยวหาบ้าง “พูดจริง”

“ขู่เหรอ ขู่ฉันเหรอ?”

“ถ้าได้...” สายตาไอ้กุนมองไปด้านในของห้องซึ่งฉันก็เข้าใจดีว่ามันสื่อถึงอะไร “ทุกอย่างก็จบไม่ฟ้อง”

จบกับผีอะไรบอกตรงๆ ว่าไอ้กุนไม่เคยก้าวเท้าเข้าห้องฉันเลยแล้วดูมันทำสิที่รถแบบนี้จะไว้ใจได้หรือเปล่า ไม่แน่

“เออๆ ก็ได้อาบแล้วรีบกลับเลย”

30 นาทีต่อมา

เสียงน้ำตกยังพื้นห้องน้ำดังเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดยั้งสักนิดเดียวและฉันก็ยังนั่งจมปลักอยู่บนฟูกของตัวเองโดยไม่ได้ก้าวเท้าไปไหนด้วยอารมณ์ที่พยายามอดกลั้นเต็มเปี่ยม

การกำหนดลมหายใจเข้าออกให้สม่ำเสมอเพื่อตัวเองไม่ให้เข้าไปกระชากตัวการในห้องน้ำออกมาสับเป็นชิ้นๆ แต่ถ้าเกิดไอ้กุนยังลีลาชักช้ามันก็ไม่แน่เพราะสิ่งที่ฉันพยายามสร้างขึ้นมามันก็มีโอกาสทำลายได้สูงอีกเช่นกันแล้วตอนนี้ฝ่ามือสวยก็จัดการจิกลงไปยังฟูกเพื่อบรรเทาอาการโกรธทั้งหมดที่มันเริ่มก่อตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ

หนึ่ง เย็นระดับหนึ่งไอ้ปลาจำไว้ๆ

สอง เย็นระดับเปิดพัดลมเบอร์แรงสุดไอ้ปลาจำไว้ๆ

สาม เย็นระดับสายลมหนาวประมาณเก้าองศาไอ้ปลาจำไว้ๆ

สี่ เย็นไม่ไหวแล้วโว้ยยย!

ทุกอย่างมันถึงจุดจบแล้วก็อิ่มตัวมามากเกินไปถึงเวลาของความร้อนเข้าครอบงำตัวของฉันอีกครั้งหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าผลมันจะออกมาเป็นอย่างไร

“บอกไว้ก่อนว่าอย่าถ่วงเวลาไม่งั้นฉันจับแกไปถ่วงน้ำแน่ไอ้กุน!”