Chapter 6 โรคจิต

'ฟ้าอยู่ที่นั่นจริงๆเหรอ'

'ค่ะ'

'ฟ้า...'

'^_^'

ฉันกดปิดหน้าจอโทรศัพท์เมื่อส่งสัญลักษณ์แทนรอยยิ้มไปให้พี่ครามแล้ว เมื่อกี้เราแชทกันและฉันบอกว่าฉันอยู่ที่มหาวิทยาลัยของวายุอีกครั้ง พี่ครามเหมือนจะขัดฉันฉันก็เลยต้องตัดบทก่อนเพราะที่นี่เป็นที่เดียวที่ฉันคิดว่าจะเจอเขาโดยไม่มียัยนีน่า

วันนี้ฉันเลือกมาอยู่ในลานจอดรถของคณะเขาแทนที่จะรอเขาที่หน้าตึกคณะเพราะฉันรำคาญสายตาที่มองมาหาแล้วอีกอย่าง...ยังไงเขาก็ต้องมาที่นี่และฉันจำรถเขาได้แม่นเลยล่ะ

ฉันยืนพิงผนังปูนตรงหน้าฉันเป็นรถของเขาพอดี ฉันยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาเพราะมายืนดักรอวายุได้สักพักแล้ว น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้...

ตึก ตึก ตึก~

ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาเรื่อยๆ หัวใจของฉันเต้นตึกตักทุกครั้งที่ได้ยินเสียงมันและภาวนาขอให้เป็นเขาสักที เพราะก่อนหน้านี้ก็มีมาหลายคนแล้วแต่ไม่ใช่เขาสักทีแถมพวกนั้นยังมองฉันแปลกๆด้วย

ก็แล้วแต่...ไม่ได้แคร์อยู่แล้ว

สวบ~

"เจอกัน บาย"

ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกำลังลุ้นอยู่แต่ว่าดันมีเสียงพูดขึ้นใกล้ๆ พอหันไปมองก็เห็นว่าร่างสูงโปร่งของวายุเดินผ่านฉันไปที่รถของเขาโดยไม่ทันสังเกตุ เขาเอ่ยลาเพื่อนที่เดินมาด้วยกันแล้วกำลังปลดล็อกรถ

"เออ ไอ้ยุ..."

แต่แล้วเพื่อนของเขาก็หันกลับมาเหมือนต้องการจะพูดอะไรสักอย่างกับเขาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเหลือบมาเห็นฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา และนั่นทำให้วายุชะงักแล้วหันมามองทางฉันด้วย

"เธอ..."

เขาขมวดคิ้วทันทีที่เห็นหน้าฉัน ฉันยิ้มแห้งๆให้เขาเมื่อถูกมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

พยายามทำใจไว้แล้ว แต่พอเจอเข้าจริงๆมันก็...

"ใครวะ เพื่อนมึงเหรอ"

เพื่อนของเขาเปลี่ยนเรื่องที่จะพูดทันที เขาเดินเข้ามาหาวายุหยุดอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามแล้วเท้าแขนกับหลังคารถมองฉันด้วยดวงตาหวานแหวว

"สวยจัง"

"เมื่อกี้มึงมีอะไร"

วายุไม่ใส่ใจคำพูดของเพื่อนแล้วก็ไม่สนใจฉันด้วย เขาหันไปเค้นเอาคำตอบจากเพื่อนของเขา

"ก็แค่จะถามว่ามึงจะมาได้แน่ๆนะ คืนนี้"

เพื่อนของเขาตอบแต่ยังไม่ละสายตาไปจากฉัน

ก๊อก ก๊อก~

"คุยกับกู มองหน้ากู"

วายุเคาะหลังคารถของเขาสองทีเพื่อเรียกสายตาเพื่อนให้หันไปโฟกัสที่เขา

"เออๆ ไปได้ใช่ป้ะ กูจะได้คอนเฟิร์ม"

เพื่อนของเขาจำใจหันไปมองวายุแต่แค่พูดจบเขาก็เหลือบมามองฉันอีก

"อืม"

วายุตอบส่งๆ พลางเปิดประตูรถ ฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้แต่ดันไม่ได้อยู่ในสายตาเขารีบถลาเข้าไปหาเขาทันที

สวบ~

วายุหันมามองฉันแล้วขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

"ว่าแต่ มึงจะไม่แนะนำเพื่อนมึงให้กูรู้จักบ้างเหรอ"

เพื่อนของเขาพยักเพยิดมาทางฉัน วายุเหลือบมองฉันด้วยหางตาก่อนจะส่ายหน้าอีกครั้ง

"บอกว่าไม่ใช่เพื่อนกู"

"อ้าว ก็เห็น..."

"เขาจำฉันไม่ได้หรอก"

ฉันพูดขัดขึ้น เพื่อนของเขาอ้าปากค้างและเริ่มงง

"ฉันกำลังจะทำให้เขาจำฉันได้ค่ะ"

"อ่าาา"

ผู้ชายคนนั้นสตั้นไปแล้ว เขาเกาหัวแกร่กๆแต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

"เห้ย แม่โทรตาม ชิบหายสายไปสามนาทีแล้ว กูไปก่อนนะ"

เขาหลุบตาลงมองหน้าจอมือถือก่อนจะทำตาเหลือกแล้วมองนาฬิกาข้อมือจากนั้นก็แทบพุ่งออกจากตรงนี้ เขาเงยหน้ามาบอกลาแบบขอไปทีแล้วหันหลังวิ่งออกไปพลางกดรับโทรศัพท์ไปด้วย ฉันกับวายุมองเขาที่รีบเข้าไปในรถตัวเองแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

"ไอ้ขี้หลีเอ้ย"

วายุส่ายหัวพลางบ่นพึมพำ ก่อนจะชะงักอีกครั้งแล้วหันมามองฉันเหมือนลืมตัวว่ามีฉันยืนอยู่ตรงนี้ พอเห็นว่าฉันยิ้มให้เขาก็ชักสีหน้าใส่ก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนเบาะรถแล้วปิดประตูทันที

หมับ~

แต่คราวนี้ฉันไม่ยอม

"อะไรของเธอนักหนา!"

เพราะฉันจับประตูรถของเขาไว้ก่อน วายุกระแทกเสียงใส่ทันทีที่ถูกฉันขวางไม่ให้ไปไหน

"ฉันมาคุยกับนาย"

ฉันบอกพลางดันประตูไว้

"โรคจิต"

เขาด่าฉัน เมื่อก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้เขาไม่เคยว่าฉันด้วยซ้ำ ฉันไม่คิดว่าเขาความจำเสื่อมแล้วจะหยาบคายแบบนี้ อย่างน้อยๆก็น่าจะมีความรู้สึกอะไรหลงเหลืออยู่บ้างสิ

แต่นี่มันไม่ใช่!

"ใช่ โรคจิต แล้วถ้านายไม่ยอมคุยกับฉัน ฉันก็จะตามนายอยู่แบบนี้แหละ"

และฉันก็เริ่มจะโมโหเมื่อคิดว่ายัยนีน่าคงเอาความคิดแย่ๆเกี่ยวกับฉันใส่สมองเขาแน่ไม่งั้นเขาไม่มองฉันแบบนี้หรอก ฉันก็เลยพูดออกไปแบบนั้น

"ไม่ บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่อยากเจอเธอ"

เขาพูดพลางออกแรงดึงประตูปิดแต่ฉันก็ต้านไว้พอเห็นว่าเริ่มสู้แรงเขาไม่ได้ก็เลยเอาตัวเองมายืนบังประตูไว้เลย

"เห้ย เธอ!"

วายุคงโมโหมาก เขาหันมาตวาดใส่ฉันด้วยใบหน้าดุดัน แต่ฉันไม่กลัวหรอกฉันจ้องหน้าเขาก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นกุญแจรถที่เสียบไว้เพื่อเตรียมสตาร์ทรถ

หมับ~

"เห้ย"

ฉันก็อาศัยจังหวะที่เขาเผลอเอื้อมไปดึงกุญแจรถของเขาออกมากำไว้ในมืออย่างรวดเร็ว วายุหันมาคว้ากุญแจรถที่ฉันทันทีแต่ฉันไหวตัวทันเลยถอยหลังหนีออกมาก่อน

"เอาสิ อยากกลับก็กลับไปเลย"

ไม่มีกุญแจจะกลับยังไง อยากจะรู้นัก หึ

"ฉันไม่ได้มีเวลามาเล่นตลกกับเธอ เอาคืนมา"

วายุลุกออกจากเบาะรถ พุ่งเข้ามาหาพลางจะแย่งกุญแจคืนไปแต่ฉันก็ถอยหลังหนี

"อะไรของเธอนักหนาวะ เอากุญแจมา!"

"อยากได้ก็มาเอาเองสิ"

ฉันพูดพลางทำหน้าล้อเลียนเขา นึกแปลกใจนิดหน่อยที่เขาดูไม่ปวดหัวเมื่อเห็นหน้าฉันและฉันคิดว่ามันเป็นสัญญาณที่ดี...มันน่าจะเป็นอย่างนั้น

วายุกัดฟัน เขาพุ่งเข้ามาหาฉันอีกครั้งพลางจะแย่งกุญแจที่ฉันกำแน่นแล้วเอามือข้างนั้นซ้อนไว้ด้านหลัง ฉันเอี้ยวตัวหลบเขาแและเขาก็ไม่ละความพยายามที่จะแย่งมันคืน

ปึ้ก~

"อ๊ะ!"

ฉันร้องออกมาเพราะว่าวายุคว้าไหล่ฉันไว้ก่อนจะดันไปทางด้านหลัง ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองจะหงายหลังแต่จริงๆแล้วเขาดันฉันให้ไปกระแทกกับผนังปูนด้านหลังเท่านั้น มันไม่ได้เจ็บมากหรอกแต่มันตกใจ ฉันขืนตัวเพื่อจะดันตัวเองออกมาแต่วายุก็กดไหล่ฉันไว้แรงขึ้น

"เอาคืนมา"

เขาหลุบตามองฉันพลางพูดเสียงเข้ม ฉันหลุบตาลงมองมือของเขาที่หงายอยู่ตรงหน้าเพื่อรอให้ฉันคืนกุญแจให้ ก่อนจะกำกุญแจไว้แน่นกว่าเดิมแล้วกระชับมันไว้ที่ด้านหลัง ฉันเงยหน้าจ้องตากับเขา

ไม่คืนง่ายๆหรอก

"เหอะ ได้..."

วายุแค่นหัวเราะพลางพ่นลมหายใจใส่หน้าฉัน เขาคงรู้ว่ายังไงฉันก็ไม่คืน เขาพยักหน้าพลางใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างไม่ชอบใจก่อนจะถือวิสาสะใช้มืออีกข้างเอื้อมมาที่ด้านหลังของฉัน

"นี่ อย่านะ"

ฉันขืนตัวเองอีกครั้งพลางขยับมือข้างนั้นหลบมือเขาเป็นพัลวัล

"ไม่คืนดีๆเอง ถ้าฉันจับโดนอะไรก็อย่ามาโวยแล้วกัน"

เสียงของเขาดังอยู่ใกล้ๆเพราะเขาตัวสูงกว่าและเขาก้มลงมาเพื่อมองว่าฉันเอามือหลบไปทางไหน

"เอาคืนมาสักทีดิวะ"

"ไม่ ฉันไม่..."

เสียงของฉันหายไปเมื่อวายุใช้มือข้างที่เคยกดไหล่ฉันไว้เลื่อนลงมารวบเอวฉันแล้วดึงเข้าหาตัวเขาเพื่อเป็นการล็อกไม่ให้ฉันดิ้นหนีเพราะฉันกำลังจะหลุดจากวงล้อมของเขา วายุกำลังวุ่นกับการยื้อแย่งเลยไม่ได้สนใจอะไรแต่ฉันนี่สิ...

"..."

"..."

แล้วเขาก็เหมือนเพิ่งรู้ตัว เขาชะงักเมื่อฉันหยุดดิ้นไปดื้อๆพลางหันมามองฉันแต่ไม่รู้ว่าเรายื้อกันไปมาในอีท่าไหน ในตอนที่เขาหันมา...ริมฝีปากเราเลยสัมผัสกัน

"..."

"..."

เราสองคนเงียบ นัยน์ตาของเราจ้องมองกัน ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัวแถมหัวใจก็เต้นรัวเร็วไปหมด

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก~