Chapter 5 ปากดี

"ดีใจด้วยนะ พี่ฟ้า"

เสียงใสๆดังขึ้นทันทีที่ฉันเดินขึ้นมาที่ชั้นสามของผับ ฉันมองเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าฉันสองปีเธอโดดเข้ามาขวางหน้าฉันไว้แล้วยิ้มด้วยใบหน้าสดใสเหมือนเคย

"เหมี่ยวไม่ได้มาทำงานหลายวัน เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่ได้เลื่อนขั้นแล้ว ดีใจด้วยจริงๆนะพี่"

เธอเขย่ามือฉันแล้วแสดงความดีใจด้วยใบหน้าที่จริงใจ พวกเด็กดริ๊งที่นี่คิดว่าใครที่ได้ทำงานในโซนเฟิร์สคลาสนี้โชคดี

แต่ฉันไม่คิดแบบนั้น!

"ถ้าเป็นไปได้พี่อยากทำที่เดิม"

ฉันถอนหายใจ จนเด็กรุ่นน้องที่มายินดีด้วยขมวดคิ้วถาม

"ทำไมล่ะพี่ เด็กเฟิร์สคลาสดีจะตายได้สิทธิพิเศษมีห้องแต่งตัวเป็นของตัวเอง แถมแขกที่มาก็กระเป๋าหนักโครต ทำงานไม่กี่ชั่วโมงได้วันละตั้งเท่าไหร่ไหนจะทิปดีๆอีก สบายจะตาย"

"เหรอ"

ฉันก็ไม่อยากจะโต้เถียงเธอสักเท่าไหร่ ไอ้ที่เธอพูดมันก็จริงแต่ขนาดเหรียญยังมีสองด้านเลยแล้วนับประสาอะไรกับงานแบบนี้ เด็กนี่คิดแต่ข้อดีแต่ไม่มองข้อเสียที่ก็เพิ่มมากขึ้นด้วย

"หนูอยากเลื่อนขั้นบ้างจัง"

เธอทำหน้าเพ้อฝัน ฉันส่ายหัวเบาๆ

"แล้วน้องสาวเป็นไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย"

ฉันเปลี่ยนเรื่องถามถึงน้องสาวของเธอ ที่เธอหยุดงานไปหลายวันเพราะน้องสาวเธอเข้าโรงพยาบาล

"ก็ตามประสาคนมีโรคประจำตัวแหละ ดูแลตัวเองไม่ดีอาการก็เลยแย่ลง แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว"

เหมี่ยวตอบแบบงงๆเพราะเปลี่ยนเรื่องตามฉันแทบไม่ทัน

"อืม ดีแล้วล่ะ เราก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"

ฉันพูดพลางโยกหัวเธอเบาๆ

"ขอบคุณนะพี่"

"พี่ไปแต่งตัวก่อนนะ"

ฉันยิ้มบางๆก่อนจะเดินแยกออกมา เดินผ่านโซนวีไอพี่ที่ตอนนี้ยังไม่มีแขกมาเพราะผับยังไม่เปิดตรงไปที่ประตูบานสีชาซึ่งอยู่ด้านในฝั่งตรงข้ามกับทางไปห้องน้ำของโซนนี้พอเปิดประตูเข้าไปจะมีทางเดินเล็กๆสองทาง ซ้ายมือเป็นห้องแต่งตัวรวมขวามือเป็นห้องแต่งตัวแยกของพวกฉัน

ครืด~

ฉันเลื่อนบานกระจกสีทึบซึ่งกั้นระหว่างทางเดินอีกชั้นเปิดออกก่อนจะก้มลงมองป้ายกระดาษแผ่นเล็กๆที่ติดอยู่บนกุญแจ บนนั้นระบุเบอร์ห้องไว้อยู่

"ห้อง 2"

ฉันพึมพำก่อนจะเงยหน้ามองที่หน้าประตูห้องก่อนจะก้าวเดินไปตรงหน้าห้องที่ระบุเลขสองไว้อย่างชัดเจน ถึงฉันจะเลื่อนขั้นมาเฟิร์สคลาสหลายวันแล้วแต่ฉันเพิ่งจะได้กุญแจห้องแต่งตัวมาวันนี้เอง

แกร่ก~

ฉันไขกุญแจเข้าไปในห้องอย่างไม่รอช้า แต่ทว่า...

ตึก~

เสียงส้นสูงหลายคู่กระแทกพื้นกระเบื้องของทางเดินแล้วหยุดลงด้านข้างของฉันซึ่งพอเหลือบไปมองก็พบกับผู้หญิงสามคนที่ยืนกอดอกจ้องหน้าฉันอยู่

"ได้เลื่อนขั้นดีใจมั้ย ปลายฟ้า"

"..."

เสียงทักทายเชิงประชดประชันดังขึ้นใกล้ๆ ฉันไม่ได้ตอบออะไรแค่ดึงลูกกุญแจออกจากลูกบิดประตูที่ไขมันแล้ว

"เห็นทำท่าดีอกดีใจกับเด็กนั่นอยู่เมื่อกี้ ฉันก็เลยแวะมาแสดงความยินดีด้วยบ้างน่ะ"

ฉันกำลูกกุญแจไว้ในมือ ฉันเป็นคนที่มีตรรกะแปลกๆอยู่อย่างหนึ่ง บอกแล้วว่าฉันเป็นคนมีความอดทนสูง...แต่ถ้าวันไหนไม่อยากจะทน ฉันจะไม่ทนเลย!

"มายินดี หรือมาถากถาง"

และวันนี้ฉันค่อนข้างคิดมากแถมยังนอนไม่ค่อยหลับอีก ก็เลยไม่อยากจะทนถึงได้โต้กลับไป

"หยิ่งและไม่เป็นมิตรแบบนี้ผู้จัดการใช้อะไรมองนะทำไมถึงได้เลื่อนขั้นได้ เหอะ!"

เพื่อนของผู้หญิงที่กำลังแขวะฉันอยู่พูดขึ้นพร้อมกับแค่นหัวเราะ ส่วนอีกคนก็มองฉันด้วยหางตา

"น้ำฟ้า ดีกว่าเยอะแยะเลย"

แล้วก็ช่วยกันถากถางฉัน ส่วน'น้ำฟ้า'น่ะคือชื่อของคนที่กอดอกมองฉันหัวจรดเท้าแลดูท่าจะเกลียดขี้หน้าฉันมาก

"อิจฉาหรืออะไร ก็พูดมาตรงๆ"

ฉันหันไปพูดกับพวกเธอตรงๆ ไม่ได้อยากมีปัญหาหรอก แต่อารมณ์ไม่ค่อยดี

"เอะ หรือว่าผู้จัดการเขาเข้าใจผิดหรือเปล่า จากน้ำฟ้าเป็นปลายฟ้าแน่ๆเลย หน้าไม่รับแขกอย่างเธอไม่น่าได้เลื่อนขั้นหรอก"

"ไปถามสิ อยากรู้มากก็ไปถาม"

ฉันพยักเพยิดให้ พลางพูดขึ้นอีก

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะเข้าห้อง ส่วนพวกเธอน่ะ...ห้องแต่งตัวอยู่ฝั่งนู้น เผื่อลืม"

ฉันเลิ่กคิ้วแล้วยิ้มเย้ยเมื่อยัยน้ำฟ้าเบิกตาอย่างโมโห แต่เลือกที่จะเก็บอารมณ์ไว้

"ฉันก็แค่จะมาเตือน"

ฉันทำเป็นไม่ใส่ใจอะไรที่ยัยนั่นกระแทกเสียงใส่ ยัยนั่นเลยพูดต่อ

"ห้องนี้มีประวัติมาสองครั้งแล้ว เผื่อเธอไม่รู้"

จะมาพูดพร่ำแบบนี้เพื่อ? เอาประวัติอะไรนั่นมาขู่ให้ฉันกลัวหรืออะไร?

"ใช่ เห็นมาสองรายแล้วพวกที่ได้มาอยู่ห้องนี้อ่ะ พวกนั้นลาออกจากงานเพราะอะไรรู้มั้ย?"

"เพราะ...ท้องไง"

"..."

ท้องเหรอ?

"คนก่อนหน้าก็ออกไปเพราะท้อง พี่พลอยที่เพิ่งลาออกไปก็ท้องอีก แถมทั้งสองคนยังท้องไม่มีพ่ออีกต่างหากแหละ"

ฉันชะงักกับคำที่เธอพูด พี่พลอยคือคนที่ฉันเข้ามารับหน้าที่แทนเธอ ก่อนหน้าห้องนี้เป็นของเธอและเธอเพิ่งลาออกไป...

"ก็เห็นว่าเป็นเด็กเสี่ย หลายคนด้วยน่ะ ทีงี้พอพลาดท้องขึ้นมาใครจะรับผิดชอบล่ะ เป็นแค่นางบำเรอเองพอใช้งานไม่ได้เขาก็เขี่ยทิ้ง แถมงานก็ทำไม่ได้แล้วเพราะท้องป่องแบบนั้นน่ะ"

"น่าสมเพชพวกนั้นนะ ว่ามั้ย"

ฉันหันไปมองหน้าน้ำฟ้าอีกครั้ง หลายคนที่ทำอาชีพนี้ส่วนใหญ่ทำเพราะปัจจัยเดียวคือเงินก็จริง แต่บางคนมันมีภาระมากมายก่ายกองรออยู่ข้างหน้าอย่างเด็กรุ่นน้องที่มาแสดงความยินดีกับฉันที่หน้าห้องผู้จัดการก็เหมือนกัน เธอทำเพราะต้องการเงินไปรักษาน้องที่ป่วยหนัก มันไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะทำเพียงเพราะอยากสบายและความสุขส่วนตัว

"อยากมั่วแต่ไม่รู้จักป้องกัน เหอะ"

ทำไมถึงได้ดูถูกคนทำงานอาชีพเดียวกันได้นะ!

"เธอก็ระวังนะฟ้า เอาเต้าใต่มากๆ...ระวังจะท้องไม่มีพ่อ"

"อย่ามาเห่าแถวนี้ได้มั้ย รำคาญ"

ฉันคิดว่าพวกนี้คงไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเรื่องปากแบบนี้ฉันก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน เมื่อก่อนนิสัยฉันเสียจะตายบางคนโดนแขวะจนร้องไห้ก็มี เพียงฉันไม่ได้ขุดนิสัยแบบนั้นออกมาใช้เท่านั้นเอง แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่แน่ อารมณ์ไม่ดีบอกเลย

"นี่แกว่าใครเห่า!"

"ไม่รู้สิ แต่ที่รู้ๆฉันไม่ได้เห่าแล้วกัน"

ฉันทำลอยหน้าลอยตาพลางตวัดสายตาจ้องหน้าน้ำฟ้าอีกครั้ง เธอกำมือแน่นเหมือนพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองกระโจนเข้ามากระชากหัวฉันตบตอนนี้ให้ได้

ฉันไม่สนใจเธอพลางหันหน้ามาทางประตูเพื่อจะเข้าห้อง

หมับ~

"คิดว่าอยู่เฟิร์สคลาสแล้วเบ่งได้เหรอ"

แต่ยัยนั่นกัดฟันพลางกระชากแขนฉันที่กำลังจะเปิดประตูห้องให้หันไปหาเธออีกครั้ง

"แล้วมีปัญหาอะไรป้ะ"

ผลัก~

บอกแล้วว่าอารมณ์ไม่ดี ฉันสะบัดแขนออกจากเธออย่างแรงพลางผลักไหล่เธอจนเซถอยหลังไป ยัยพวกนั้นทำหน้าไม่เชื่อที่เห็นฉันโต้กลับ ปกติฉันจะนิ่งไง

"แก...!"

"น้ำฟ้า แกอย่า"

ยัยน้ำฟ้าตั้งท่าจะพุ่งเข้ามาหาฉันอยู่แล้วถ้าไม่ถูกเพื่อนอีกสองคนรั้งไว้แล้วกระซิบอะไรบางอย่างกับเธอ ทำให้เธอสงบลงเล็กน้อย

ก็คงไม่พ้นเรื่องกฏของพนักงานที่นี่นั้นแหละ

"ฉันก็เห็นว่าเธอเอาเต้าใต่ใครต่อใครมาตั้งเยอะแยะแต่ก็ยังไม่ได้ขยับไปไหนสักที"

"อี..."

น้ำฟ้าโมโหกับคำพูดของฉันเธอจะเข้ามาตบฉันให้ได้แต่ถูกเพื่อนอีกสองคนดึงไว้

"เอาเวลาเตือนคนอื่น เตือนตัวเองดีกว่านะน้ำฟ้า"

"ปากดีเหรอมึงห๊ะ!"

น้ำฟ้าเตะขาใส่ฉันแต่มันไม่โดนเพราะเธอถูกเพื่อนดึงไว้ไกลอยู่ ฉันหลุบตาลงมองขาเธอก่อนจะเงยหน้ามากระตุกยิ้มให้

"ไม่รู้ว่าไม่เร้าใจหรือไม่เด็ดพอ แต่ก็เอาเถอะระวังไว้หน่อยนะเพราะฉันว่าเธอต้องใช้ลีลาแบบนี้อีกนาน...ระวังจะป่องก่อนจะได้เลื่อนขึ้นมายืนเทียบฉันล่ะ"

ปึ้ง~

พูดจบฉันก็เดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูใส่พวกนั้นทันที

ปัง ปัง ปัง~

"ออกมา อีฟ้า มึงออกมาให้กูตบเดี๋ยวนี้นะ!"

แล้วก็ได้ยินเสียงเตะประตูอย่างแรงพร้อมกับเสียงโวยวายของยัยน้ำฟ้ากับเพื่อนๆ ฉันพ่นลมหายใจระบายอารมณ์ออกมาก่อนจะไม่สนใจเสียงนั่นแล้วกวาดตามองรอบๆห้องแต่งตัวอย่างสำรวจ

ฉันไม่ดีใจเลยสักนิด ไม่ดีใจเลย --