Chapter 7 อย่ามาให้เห็นหน้าอีก

Rrrr~

แล้ววายุก็ผละออกไปเมื่อมีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขามองหน้าฉันก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่นพลางหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับทันทีโดยไม่ดูด้วยซ้ำว่าปลายสายเป็นใคร

"ฮะ ฮัลโหล"

ฉันยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองเขาอีกครั้งในตอนที่เขาเอ่ยชื่อปลายสายที่โทรเข้ามา

"นีน่า..."

ยัยนีน่า!

"อะ อื้ม จะรีบไป รอแป่บนะ"

เขาพูดกับปลายสายโดยไม่หันมามองฉัน มือของฉันที่กุมหัวใจกำแน่นทันทีเมื่อรู้ว่าเขาจะไปหายัยนั่น รีบไปด้วยนะ แต่ว่า...ฝันไปเถอะ

"นี่เธอ..."

เมื่อวางสายยัยนีน่าแล้วเขาก็หันกลับมาเล่นงานฉันต่อ

"ฉันอยากคุยกับนาย"

"ฉันไม่ว่าง"

"แต่ถ้านายไม่คุย ฉันก็ไม่ยอมให้นายไปไหนทั้งนั้น กุญแจรถนายอยู่ที่ฉัน อย่าลืม"

"ทำไมเธอ..."

เขาทำหน้าเหมือนอยากจะด่าฉันเต็มแก่เลย แต่ฉันต้องไม่สนใจสิ

"ฉันรู้ว่ามีคนรอนายอยู่ ถ้านายไม่ยอมฉันไม่ปล่อยไปแน่ ให้คนที่รอมันรอจนรากงอกไปเลยเป็นไง"

วายุกรอกตา พลางบีบนวดขมับเบาๆ...อยู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมาแล้วเหรอ

"เออ ก็ได้ แต่แค่แป่บเดียว...เธอทำฉันปวดหัวรู้ไว้ด้วย"

"ได้สิ แค่แป่บเดียวก็ยังดี"

ฉันยิ้มแก้มปริเมื่อเขายอมคุยกับฉัน ส่วนนึงคงเพราะเขาเห็นฉันเก็บกุญแจรถเขาใส่กระเป๋าแล้วด้วยมั้ง แล้วฉันก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเขาพูดขึ้นอีก

"เร็วๆ แฟนฉันรออยู่"

เหอะ...คำนี้มันเจ็บดีจัง!

"มีอะไรจะพูดก็พูดมา"

ฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเมื่อวายุเร่งเร้าให้ฉันพูดสิ่งที่อยากคุยกับเขาทุกๆวินาที ดูเหมือนเขาจะอยากไปหายัยนีน่ามากจนฉันเริ่มไม่พอใจมากกว่าเดิม

"ถ้าไม่พูดก็ลงจากรถไป"

เขาเองก็พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดออกมาเหมือนกันแถมยังจะไล่ฉันลงจากรถด้วย ตอนนี้เราเข้ามาอยู่ในรถของเขาเพราะวายุไม่อยากยืนคุยด้านนอกให้เป็นจุดสนใจคนอื่นๆที่ขับรถเข้าและออกจากที่นี่

จริงๆฉันไม่ได้ลีลาอะไรหรอก ฉันเองก็อยากจะคุยแต่แค่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนเท่านั้นเอง

"อย่ากวนประสาทได้มั้ยวะ"

"จำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ"

ฉันโพล่งออกไปเมื่อเขาขึ้นเสียงใส่ วายุหันมามองหน้าฉันแล้วฉันก็มองหน้าเขา มองเขาด้วยสายตามีความหวังทั้งๆที่มันลิบหรี่เหลือเกิน

"ก็บอกว่าจำไม่ได้"

แล้วก็เป็นวายุเองที่หันหน้าหนีฉัน เขามองออกไปนอกรถที่ตอนนี้มีนักศึกษาเดินเข้ามาและขับรถออกไปจากที่นี่เหมือนกับคนก่อนๆ

"ทำไมต้องแค่นให้ฉันจำด้วย"

"เพราะนายไม่ควรลืมฉันไง"

"..."

หมับ~

"นายลืมฉันไม่ได้ วายุ"

"อะไรวะ!"

เมื่อฉันพูดกับเขาแต่เขาไม่แม้จะหันมาสนใจกันด้วยซ้ำฉันก็เลยคว้าต้นแขนเขาแล้วดึงให้หันมาหาแต่วายุก็สะบัดแขนออกจากฉัน เขาขึ้นเสียงใส่แล้วจ้องฉันด้วยดวงตาว่างเปล่า

"ก็มันลืมไปแล้ว ลืมไปแล้วได้ยินมั้ย"

"นายก็พยายามสิ พยายามจำฉันให้ได้"

แล้วเราก็เริ่มเถียงกัน

"ถ้าฉันอยากจำใครฉันจะทำ แต่ฉันไม่อยากจำเธอ...ฉันไม่ทำ ไม่พยายามอะไรทั้งนั้น!"

"ทำไมล่ะ ทำไม?"

ฉันเขย่าแขนเขา เสียงของฉันเริ่มสั่นรู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้ให้ได้เลย

หมับ~

"เพราะเธอแม่งร้ายไง เธอทำร้ายฉัน ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เธอจะให้ฉันจำคนที่ทำร้ายตัวเองเพื่ออะไรวะ"

คราวนี้เป็นวายุเองที่คว้าต้นแขนฉันบ้าง เขาเขย่าตัวฉันตามแรงอารมณ์ที่ประทุขึ้นมา เขาจ้องฉันอย่างเดือดดาล

"หรือเธอจะชดใช้"

เขากดเสียงพูดกับฉัน ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะกลัวท่าทางข่มขู่ของเขาแบบนี้ แต่ฉันไม่...

"ถ้าฉันจะชดใช้ล่ะ"

ฉันเงยหน้ามองเขา วายุไม่พูดแต่บีบแขนฉันจนเจ็บไปหมด

"อย่าให้ฉันต้องพูด"

เขากัดฟันด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันรู้ว่าเขากำลังโมโหและปวดหัวด้วย

"ถ้าฉันจะทำ..."

"ไปโดดให้รถชนดิ เอาให้เป็นแบบฉัน หรือจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยก็ได้!"

ปึ้ก~

พอพูดประโยคทิ่มแทงจนฉันหน้าชา เขาก็ผลักฉันจนหลังกระแทกกับรถก่อนที่จะคว้ากระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนหน้าขาฉันไปพร้อมกับเดินออกจากรถ

"..."

ฉันรู้ว่าเขาลงจากรถไปแล้วและหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าฉันแล้วด้วย แต่คำที่เขาพูดมันทำให้ฉันอึ้งจนไปไม่เป็น

พูดแบบนั้น...มันเหมือนไล่ฉันให้ไปตาย!

ปึ้ง~

เขากระชากประตูรถฝั่งที่ฉันนั่งอยู่ให้เปิดออกอย่างแรงพร้อมทั้งคว้าต้นแขนฉันอีกครั้งแล้วกระชากให้ลงจากรถของเขา

พรึ่บ~

"อะ โอ้ย ฉันเจ็บ!"

ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเซลงจากรถของเขาทั้งๆที่ยังนั่งอยู่เลย ฉันแทบจะหน้าคะมำลงพื้นแต่เพราะวายุบีบแขนฉันไว้แน่นก็เลยไม่ล้มแต่มันก็เจ็บแขนมากเหมือนกัน

"อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

วายุพูดพลางยัดกระเป๋าใส่มือฉันก่อนที่เขาจะเดินไปขึ้นรถทางฝั่งคนขับทันที แต่ฉันมาถึงขนาดนี้แล้วจะให้ฉันหยุดง่ายๆได้ยังไง ฉันไม่ยอม!

ฉันพุ่งเข้าไปกระชากเขาให้หันกลับมาพลางโถมตัวเข้าหาเขาโดยใช้แขนข้างหนึ่งโอบล็อกต้นคอเขาไว้แน่นวายุกำลังจะอ้าปากพูดหรืออาจจะด่าฉันอีก แต่ก็ช้าไปเมื่อฉันใช้มืออีกข้างจับใบหน้าเขาไว้แล้วเขย่งขึ้นไปประกบริมฝีปากลงบนปากเขา

"อะ อื้อ"

วายุเบิกตากว้างพลางดันฉันออกทันที ฉันได้ยินเสียงร้องประท้วงในลำคอของเขาแต่นอกจากฉันจะไม่ยอมปล่อยเขาแล้วฉันยังใช้แขนอีกข้างเลื่อนไปคล้องคอเขาไว้พร้อมกับกดจูบหนักๆลงไปบนริมฝีปากเขาด้วย

ฉันทำแบบที่เขาเคยทำกับฉัน...ฉันจูบแบบที่เราเคยจูบกัน

ปึ้ก~

ฉันขยับริมฝีปากไปบนปากของเขาเมื่อวายุทำท่าจะผลักฉันออกอีกฉันก็โถมตัวเข้าหาเขาจนร่างสูงค่อยๆเซถอยหลัง ในที่สุดหลังของเขาก็กระแทกกับตัวรถที่จอดอยู่

ฉันแค่หวัง...คาดหวังจากความรู้สึกลึกๆของก้นบึ้งหัวใจเขา ฉันแค่อยากให้เขาจำความรู้สึกนั่นได้

"..."

จะด่าว่าฉันหน้าด้านหน้าไม่อายยังไงก็ได้เพราะตอนนี้ฉันกำลังไล่ต้อนจูบเขา ยิ่งในตอนแรกเขาเหมือนจะปฏิเสธแต่ตอนนี้เขากำลังคล้อยตามฉัน เปลือกตาของเขาค่อยๆปิดลงและเขาเริ่มจูบตอบฉันแบบไม่รู้ตัว

"..."

พรึ่บ~

ผลัก~

"อ๊ะ!"

แต่จู่ๆเขาก็เหมือนได้สติกลับมาอีกครั้ง เขาลืมตาโพล่งขึ้นมาพลางผลักฉันออกอย่างแรงจนฉันเซแล้วหงายหลังก้นจ้ำเบ้าลงบนพื้นอย่างจัง

ตุ้บ~

"อะ โอ้ย!"

ฉันน้องออกมาด้วยความเจ็บและจุกด้วยเพราะหงายหลังล้มไปแรงมาก พอเงยหน้ามองก็เห็นเขาสะบัดหัวอย่างแรง

"เห้ย ฟ้า..."

ฉันหันควับไปอีกทางเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเรียกฉัน แต่ไม่ต้องมองหาเจ้าของเสียงนานหรอกเพราะตอนนี้เจ้าตัวถลาเข้ามาหาฉันที่นั่งจุมปุ๊กอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว

"ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้ยุ"

"พี่คราม..."

คนที่พุ่งเข้ามาหาฉันคือพี่คราม ฉันคิดว่าเขาตามฉันมาแน่ๆและดันมาเห็นตอนที่ฉันถูกผลักหงายท้องแบบนี้เขาก็เลยหันไปเอาเรื่องกับวายุทันทีแต่ฉันจับแขนเขาไว้พลางห้ามเขาด้วยการส่ายหน้าเบาๆ

"แต่มัน..."

"เวรเอ้ย!"

วายุขยี้หัวตัวเองเตะเท้าไปกับอากาศพลางโวยวายออกมา เขามองฉันกับพี่ครามด้วยสายตาสับสนก่อนจะเดินไปขึ้นรถของเขาโดยไม่พูดอะไรอีก เขาสตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วจนทั้งฉันและพี่ครามทำอะไรไม่ทันเลย ได้แต่มองรถของเขาที่ห่างออกไปจนลับสายตาอีกครั้ง

"ไอ้เฮงซวย"

พี่ครามสบถด่าเพื่อนของเขาก่อนจะหันมาหาฉันแล้วมองแบบสำรวจ

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่าฟ้า"

"นิดหน่อยค่ะ"

ฉันตอบพลางดันตัวเองลุกขึ้น รู้สึกเจ็บแปล่บแต่ก็ฝืนมันไว้

"พี่คราม..."

"หืม?"

"เขาจำฟ้าไม่ได้เลยค่ะ เขาจำไม่ได้เลย"

"อดทนนะฟ้า มันก็เคยจำพี่ไม่ได้"

พี่ครามถอนหายใจพลางลูบหัวฉันอย่างปลอบโยน ฉันน้ำตาปาดน้ำตาที่เอ่อคลอออกมาไม่ให้มันไหลพลางพยักหน้าเบาๆ

ฉันจะอดทนและฉันจะทำให้ได้...

-วายุ-

บรื้นนน~

ผมรู้ว่าตัวเองขับรถออกมาด้วยความเร็วพอสมควร ดวงตาของผมมองไปข้างหน้าแต่ในสมองมันมีภาพมากมายแว่บเข้ามาจนผมแทบบ้าแล้ว

ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะคลั่ง ผมปวดหัว ผมเครียด และยิ่งผมเป็นแบบนั้นขาของผมก็ยิ่งเหยียบคันเร่งมากขึ้นทั้งๆที่รู้ว่ามันอันตราย

"โธ่โว้ย!"

ผมทุบมือลงกับพวงมาลัยรถ ยัยผู้หญิงคนนั้นทำผมสับสนมึนงงไปหมด ยิ่งกับจูบนั่น...

'ทำไมนายต้องบังคับจูบฉันแบบนี้อยู่เรื่อย'

'ก็ฉันชอบไง อีกอย่างเป็นแฟนกันฉันจะจูบเธอไม่ได้หรือไง'

'มะ มันบ่อยไปไง'

'เหรอ'

'กะ ก็...'

'อื้อ'

จู่ๆก็มีเสียงพูดคุยกันแว่วเข้ามาในโสตประสาท ผมเห็นภาพเลือนลางของใครสองคนกำลังหยอกล้อกันแล้วก็จูบกัน ภาพนั้นมันไม่ชัดแต่เหมือนมันบังตาผมหมด ผมมองไม่เห็นถนนด้านหน้า ผมเห็นแต่ภาพนั้น

ผะ ผมไม่ไหวแล้ว!

แล้วก็เหมือนสติที่เหลือน้อยนิดของผมกลับมา ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลับตาไปตอนไหนพอลืมตาขึ้นมาอีกที ภาพที่ตัดเข้ามาคือถนนเบื้องหน้าและมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งที่พุ่งทะยานมาจากแยกถนนด้านหน้า

ปิ๊นนน~

"เฮ้ย!"

ผมบีบแตรดังลั่นร้องออกมาอย่างตกใจมากแล้วสัญชาติญาณก็ทำให้ผมหักพวงมาลัยรถหลบไปอีกทางโดยอัตโนมัติ ซึ่งข้างทางมันเป็นต้นไม้ใหญ่และรถของผมพุ่งเข้าชนมันอย่างจัง

โครมมม!!!