Chapter 4 ห้ามไม่ได้

หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วฉันก็จำใจต้องไปทำงานต่อ ฉันเดินโดยไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ จนกระทั่ง...

"ว้าย!"

ฉันอุทานออกมาพลางเซถลาไปตามแรงกระชากของใครบางคนที่ยื่นมือมาคว้าแขนฉันจากตรงทางเดินพร้อมกับลากฉันไปอีกทางซึ่งเป็นทางออกไปที่บันไดหนีไฟและด้วยความที่ตรงนี้ไม่ได้มีความสว่างมากฉันถึงได้ยื้อตัวเองสุดแรง

"ใครน่ะ ปล่อยฉันนะ!"

ฉันสะบัดแขนให้หลุดพ้นจากเขา ผู้ชายแน่ๆแหละที่รู้

"ฟ้า"

แต่เพียงแต่เขาเรียกชื่อฉันออกมาสั้นๆมันก็ทำให้ฉันหยุดดิ้นและเดินตามเขาไปได้ง่ายๆ

ปัง~

ประตูทางบันไดหนีไฟถูกปิดลงหลังจากที่ฉันและผู้ชายคนนั้นพาตัวเองมาอยู่ตรงนี้แล้ว ที่ตรงนี้มีแสงสว่างจากหลอดไฟนีออนและฉันเงยหน้ามองผู้ชายคนนั้นทันที

"พี่คราม"

ฉันจำคนไม่ผิดจริงๆด้วย

พี่ครามหลุบตาลงมองฉันก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ฟ้า...มาทำอะไรที่นี่?"

เขาถามพลางมองชุดที่ฉันใส่อยู่อย่างไม่ค่อยชอบใจ พี่ครามเองก็มาที่นี่พร้อมกับวายุและกลุ่มเพื่อนของเขาเหมือนกัน ก็ไม่แปลกที่เขาจะเห็นฉัน

"ถ้าฟ้าบอกว่า มาทำงาน...พี่จะเชื่อมั้ย"

"ทำงาน?"

พี่ครามขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนจะส่ายหัว

"ไม่ตลกเลยฟ้า"

ก็อย่างที่บอกว่าพี่ครามสนิทกับฉัน เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันเหมือนที่วายุรู้ เราสองคนเคยสัญญากันไว้ว่าจะเป็นพี่น้องกันตลอดไปด้วย...

"ฟ้ารู้มั้ย ว่าฟ้าทำให้พี่แทบช็อก อยู่ดีๆฟ้าก็หายไปแล้วจู่ๆก็กลับมา แถมยังมาบอกว่าทำงานในที่แบบนี้อีก"

"..."

"มันเหมือนไม่ใช่ฟ้าเลย วันนั้นที่พี่เจอฟ้าพี่ยังคิดอยู่ มันเหมือนพี่ฝันอยู่เลย"

พี่ครามขยี้ผมตัวเองอย่างไม่รู้จะระบายอารมณ์ออกมายังไง ฉันรู้ว่าตัวเองทำให้เขาว้าวุ่นใจแค่ไหน ฉันก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าเขาพลางเลื่อนมือขึ้นไปจับมือของเขาที่ขยี้หัวอยู่มากุมไว้

พี่ครามหยุดนิ่งพลางหลุบตาลงมองฉัน

"นี่ฟ้าจริงๆค่ะพี่ไม่ได้ฝันหรอก"

ฟลุ่บ~

จากนั้นเขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดไว้ มือของเขาลูกผมฉันเบาๆ

"ฟ้าจริงๆเหรอ ฟ้าจริงๆใช่มั้ย"

"อื้ม ฟ้าเองค่ะ"

ฉันตบหลังพี่ครามเบาๆ พี่ครามพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะค่อยๆปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด

"เมื่อกี้พี่เห็น ไอ้เวรนั่นมันลวนลามฟ้า"

พี่ครามพูดเมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาคือฉันเองและเขาไม่ได้ฝันไป เขาพูดถึงไอ้คุณยุทธนั่นแน่ๆ

"ให้พี่จัดการให้มั้ย"

"จริงๆฟ้าก็อยากให้ทำแบบนั้น...แต่มันคงไม่ได้"

"ทำไมล่ะ ไอ้นั่นมัน..."

"ก็มันหน้าที่ของฟ้านี่คะ"

พี่ครามอ้าปากค้างพลางมองฉันแบบไม่เข้าใจ

"หน้าที่อะไร ฟ้าจะมาทำหน้าที่อะไรที่นี่"

"ฟ้าเป็นเด็กนั่งดริ๊งที่นี่ค่ะ"

"เด็กดริ๊ง?"

ฉันพยักหน้าเบาๆส่วนพี่ครามตอนนี้ทำหน้ายิ่งกว่าไม่เข้าใจอีก

"พี่ว่าเราต้องคุยกัน พี่ไม่เข้าใจ มันอะไรยังไงกันแน่ ทำไมฟ้าต้องมาทำงานแบบนี้ ทั้งๆที่ฟ้าก็..."

"สำหรับฟ้า ช่วงที่ฟ้าหายไปมันมีอะไรเปลี่ยนไปเยอะเลยค่ะ"

"..."

"ก็เหมือนกับที่วายุเปลี่ยนไป...ถ้าพี่อยากรู้ ฟ้าจะบอกพี่"

ฉันมองหน้าพี่ครามอย่างชั่งใจ ฉันเลือกที่จะเล่าให้เขาฟังเพราะฉันคิดว่า'ความลับไม่มีในโลก'และเรื่องของฉันยังไงมันก็ต้องมีคนรู้ไม่ช้าก็เร็วนั่นแหละ แต่ว่า...

"แต่พี่ต้องแลกกับฟ้า"

"แลก?"

"ฟ้าอยากรู้ว่า ทำไมวายุถึงเป็นแบบนี้ แล้วก็เรื่องของนีน่ากับวายุด้วย"

ฉันกำมือแน่น เรื่องที่ครอบครัวฉันล้มละลายไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึก...ในใจมันยังคงเจ็บหนึบทุกครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มันเหมือนแผลซึ่งถึงมันจะหายแล้วแต่มันกลับกลายเป็นแผลเป็น ฉันไม่มีวันลืมความรู้สึกตอนนั้น ความรู้สึกที่ต้องสูญเสียแทบทุกอย่าง

คุณแม่ของฉันไม่คิดที่จะกลับมาที่นี่อีกตลอดชีวิตส่วนฉัน ฉันเลือกที่จะกลับมาเมื่อฉันคิดว่าตัวเองสู้ไหวฉันพร้อมยอมรับสิ่งที่มันเกิดขึ้น

ฉันคิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอ

"ถ้าพี่บอกฟ้า ฟ้าก็จะเล่าให้พี่ฟังเหมือนกัน"

พี่ครามมองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้ว เขากำลังจ้องหาความจริงจากนัยน์ตาของฉันเหมือนเขากำลังคิดว่าฉันล้อเล่นแต่ฉันก็ส่งสายตาจริงจังกลับไปให้เขาได้รู้ว่าเรื่องแบบนี้ฉันไม่ล้อเล่นแน่

"ได้...เราแลกกัน"

และพี่ครามจะเป็นคนเดียวที่จะกลับมาอยู่ข้างฉันทันที ฉันมั่นใจ

"ค่ะ แต่ตอนนี้ฟ้าต้องไปทำงานก่อน"

ฉันพูดพลางถอนหลังออกห่างจากพี่ครามแต่เขาก็จับแขนฉันไว้

หมับ~

"จะทำอีกเหรอ ไอ้งานแบบนั้น"

"ฟ้าเลือกไม่ได้ค่ะ"

ฉันยิ้มบางๆให้เขาพลางหลุบตาลงมองข้อมือตัวเองที่ถูกพี่ครามจับไว้

"รอฟ้านะคะ เดี๋ยวฟ้าก็เลิกงานแล้ว แล้วพี่จะรู้ทุกอย่าง"

พูดจบพี่ครามก็ค่อยๆปล่อยมือฉัน ฉันเงยหน้าไปยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากทางบันไดหนีไฟนั้น ฉันแค่ไม่อยากทิ้งเวลาให้มันนานกว่านี้เพราะฉันไม่อยากให้ไอ้พวกบ้ากามนั่นอารมณ์เสียที่ฉันหายไปนานๆ เบื่อที่จะต้องไปนั่งเสแสร้งมารยาออดอ้อนเดี๋ยวจะพาลเปลืองตัวมากกว่าเดิมด้วย แค่นี้ก็แทบจะอาเจียนทุกวินาทีอยู่แล้ว...

*อพาร์ตเมนท์

"หลังจากที่ฟ้าหายไปประมาณอาทิตย์กว่าๆมันกก็ขับรถชน หมอบอกว่าหัวของมันได้รับความกระทบกระเทือนเลยทำให้ความจำเสื่อมชั่วคราวและความทรงจำช่วงหนึ่งอาจหายไป..."

ฉันกัดปากตัวเองอยู่อย่างนั้น ในหัวยังคงมีคำพูดของพี่ครามวนไปมาซ้ำๆถึงเรื่องที่วายุความจำเสื่อม ความทรงจำที่หายไปคือตั้งแต่ช่วงเวลาสามสี่ปีก่อนที่เขาจะเริ่มรู้จักและคบกับฉัน

นั่นหมายถึงในความทรงจำที่เหลืออยู่ของเขา...ไม่มีฉัน!

"แล้วเรื่องของเขากับนีน่าล่ะคะ?"

ฉันถามออกมามือของฉันกำแน่นเตรียมรับฟังคำตอบจากปากพี่คราม พี่ครามถอนหายใจหนักกว่าเก่าก่อนจะพูดขึ้น

"ตั้งแต่ที่มันเข้าโรงพยาบาล นีน่าเป็นคนดูแลมันทุกอย่าง พี่ไม่รู้ว่านีน่าพูดอะไรกับมันบ้างแต่มันดูเชื่อใจแล้วมันกับนีน่าก็บอกว่าคบกัน ทางบ้านของมันก็ดูสนับสนุนเพราะเห็นที่นีน่าดูแลช่วยเหลือมันดีมาตลอด"

"แต่พวกพี่ก็รู้ว่าวายุไม่ได้รักนีน่า แต่ทำไม..."

"พี่ก็รู้ แต่นั่นมันก่อนที่ไอ้ยุจะความจำเสื่อม แล้วอีกอย่าง..."

พี่ครามหยุดคำพูดไว้แล้วเหลือบมองหน้าฉัน

"พูดเถอะค่ะ"

"พวกพี่เห็นมันมีความสุข พวกพี่เห็นรอยยิ้มของมันทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มันแทบเป็นบ้าให้ได้ พวกพี่เป็นเพื่อนมัน...ก็เลยอยากเห็นมันมีความสุข"

ฉันเงียบไปทันทีที่พี่ครามพูดความรู้สึกออกมา ฉันรับรู้และเข้าใจที่พวกพี่เขาไม่คิดจะเล่าอะไรเกี่ยวกับเราและปล่อยให้วายุคบกับนีน่าในที่สุด แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วและฉันจะต้องทำให้วายุจำฉันได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

"แล้วต้องทำยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหน..."

ฉันหลุบตาลงมองฝ่ามือตัวเองพลางพึมพำ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถพี่ครามเขาอาสามาส่งฉันที่อพาร์ตเมนท์ที่ฉันพักอยู่พร้อมกับที่เราคุยเรื่องที่ตกลงกันไว้

เหมือนอย่างที่คาดไว้ฉันเล่าเรื่องของฉันให้เขาฟังและเขาเห็นใจฉันมากฉันไม่ได้ร้องไห้คร่ำครวญแต่แค่น้ำตาไหลออกมาพยายามเก็บความรู้สึกเจ็บปวดไว้ ฉันไม่อยากให้เขามองด้วยความสงสารเวทนา

พี่ครามมักดีกับฉันเสมออันนี้ฉันรู้ดี

"มันไม่ง่ายเลยนะฟ้า รู้ใช่มั้ย"

พี่ครามพูดสายตาเขาทอดมองไปที่ตัวอาคารของอพาร์ตเมนท์แห่งนี้นิ่งๆ

"แต่เขาจำทุกคนได้ เขาก็ต้องจำฟ้าได้ ฟ้าเชื่ออย่างนั้น"

ฉันพูด ถึงจะรู้ว่ายากก็เถอะ ก็เขาดูต่อต้านฉันซะขนาดนั้นแต่พอภาพของเขากับนีน่าที่เอาแต่ออดอ้อนคลอเคลียเขาในผับนั่น เธอจงใจทำให้ฉันเห็นแน่ๆและฉันคิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับฉันเลย คิดดูสิว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดอย่างนีน่าหักหลังฉัน ฉันติดต่อเธอไม่ได้ตั้งแต่ที่ฉันหายไปเธอเป็นคนเดียวที่ฉันน่าจะติดต่อได้ ฉันไว้ใจเธอมากที่สุดแต่มันไม่ใช่แบบนั้นและฉันคิดว่าเธอจงใจเพราะมันทุกช่องทางที่ปิดกั้นฉัน มันสมควรแล้วเหรอที่คนทรยศอย่างนั้นจะได้รับความสุข!

"พี่ครามทำยังไง เขาถึงจำพี่ได้คะ?"

ฉันหันไปถามพี่คราม พี่ครามละสายตาจากตัวอาคารมามองหน้าฉันด้วยสายตาเหมือนยอมแพ้ในความดื้อของฉัน

"พี่...ก็ไปหามันบ่อยๆ แล้วก็เอารูปหรืออะไรก็ได้ไปให้มันดู พามันไปในที่ๆเคยไปด้วยกัน เล่าเรื่องราวเก่าๆให้ฟังบ้าง อะไรทำนองเนี้ยแหละ"

มันไม่ง่ายเลยจริงๆ...

"แต่ถ้าฟ้าจะทำ...ยากหน่อยนะ เพราะมันตัวติดกับนีน่าตลอด"

ถึงปากเขาจะพูดอย่างนั้นแต่สายตาเขากลับสื่อออกมาว่าไม่เห็นด้วยกับความคิดของฉัน

แล้วไงล่ะ?ก็บอกแล้วว่าเขาเป็นของฉันและฉันไม่ให้ใคร

"ฟ้าจะเอาอย่างนั้นจริงๆเหรอ"

ในที่สุดเขาก็คิดที่จะห้ามฉัน แต่ฉันกลับตอบกลับเขาไปในแบบที่เขาไม่ต้องการ

"ฟ้ากลับมาเพื่อทวงเขาคืน"

ฉันพูดพลางยิ้มบางๆให้พี่คราม

"ขอบคุณนะคะพี่คราม"

จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถของเขาทันที พี่ครามเปิดกระจกฝั่งข้างคนขับแล้วเรียกฉันก่อนที่ฉันจะเดินจากไป

"ฟ้า..."

"..."

ฉันหันไปมองเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร

"พี่คงห้ามไม่ได้สินะ"

"ขับรถกลับดีๆนะคะ"

ฉันยกยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในตัวอาคารทันที

ฉันมันนิสัยเสียแบบนี้แหละ เมื่อก่อนอยากได้อะไรก็ต้องได้ มีเงินท่วมหัวอยากได้อะไรก็เอาเงินฟาดเข้าไป ซื้อมาให้หมดทุกอย่างที่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องสำอางค์ กระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งเพื่อน แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรแล้วก็ยังไม่เจียม

เท่าที่มีเหลือจะใช้ยื้อวายุกลับมาได้ก็มีแค่หัวใจเท่านั้นแหละ...ลองสักตั้งจะเป็นไรไป