บทที่ 6 ใจสับสน

"เสียงใครโวยวายน่ะหนวกหูเป็นบ้าเลย  คนยิ่งปวดหัวอยู่ด้วย"

หญิงสาวบ่นพึมพำ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นพลางขยับตัวจะลุก แต่ด้วยร่างกายที่รู้สึกหนักอึ้งจึงได้แค่ชันคอเงยหน้าขึ้นเท่านั้น

ภาพเลือนลางในสายตาค่อยๆปรากฏแจ่มชัด ใบหน้าคมสันต์ จมูกโด่งเป็นสันของชายหนุ่มผิวขาวผ่องเนียนละเอียดหน้าตาจัดได้ว่าดีมากคนนี้  กำลังจ้องหน้าเธอในระยะจูบ ริมฝีปากทั้งสองห่างกันไม่ถึง1เซ็นติเมตร

กานพลูเกือบจะกรีดร้องอยู่แล้ว แต่ต้องมาตกใจเสียงคนอื่นที่ร้องดังกว่า

"กรี๊ด~ด  พี่เต้  ทำไมทำแบบนี้คะ มันเป็นใครพี่เต้ถึงกับเอามันมานอนในห้องแบบนี้"

เตชินรีบดึงแขนตัวเองออกจากอ้อมแขนของกานพลูแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาหันกลับไปทางโรสยา แล้วส่งสายตาเฉยเมยใส่เธอ

"ที่นี่ที่ทำงานไม่ใช่ที่ส่วนตัว ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกผมว่าผู้จัดการ คุณโรสยา อีกอย่างจะเข้าห้องผู้บริหารให้คุณพรวดพราดเข้ามาโดยไม่เคาะประตูได้เหรอ"

เตชินเค้นเสียงดุ จนโรสยาต้องชะงัก หากเตชินเอาจริงขึ้นมาเธอก็ไม่กล้าเหมือนกัน

เธอได้แต่กำมือแน่น เม้มปากจ้องมองกานพลูที่ค่อยๆลุกขึ้นนั่งอยู่ข้างหลังเตชินด้วยความคับแค้นใจ

"ฉันขอโทษค่ะคุณเต้ ที่วู่วามไปหน่อย แต่ในเมื่อคุณเต้คิดว่านี่เป็นสถานที่ทำงาน คุณเต้เอาเรื่องส่วนตัวมาทำที่นี่มันไม่ถูกนะคะ"

"เรื่องส่วนตัว? งั้นผมควรจะไปเปิดห้องให้เป็นกิจลักษณะถึงจะถูกสินะ คุณโรสยา คุณคงลืมไปว่านี่เป็นโรงแรมของผม ผมจะทำอะไรก็เป็นเรื่องของผม  คุณไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย ดังนั้นคุณควรออกไปได้แล้ว หรือจะให้ต้องไล่ซ้ำ"

โรสยาพูดไม่ออก ได้แต่เดินกระทืบเท้าออกไปอย่างหัวเสีย

เธอหันไปสั่งงานเลขาส่วนตัวทันที

"ไปสืบมาแม่นี่เป็นใคร ทำไมพี่เต้ถึงสนใจนัก ใครกล้ามาแย่งพี่เต้กับฉันมันต้องเจอดี"

กานพลูยังวิงเวียนอยู่นิดหน่อยเธอเห็นการทะเลาะกันเมื่อครู่แล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

"เอ่อฉันเป็นสาเหตุให้คุณกับแฟนทะเลาะกันหรือเปล่าคะคุณเต้ เดี๋ยวฉันไปอธิบายกับเธอดีมั้ย"

"ใครบอกว่าโรสยาเป็นแฟนผม เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อผมที่เป็นหุ้นส่วนในบริษัทน่ะ จะว่าไปเหมือนเป็นน้องสาวที่ชอบเอาแต่ใจมากกว่า"

ไม่รู้ทำไมตอนที่เตชินบอกว่าไม่ได้มีอะไรกับโรสยาหัวใจของกานพลูเต้นราวกับกำลังมีผีเสื้อกระพือปีกอยู่มากมาย เธอเผลอแอบยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว บางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

แต่แล้วตอนกำลังคิดอะไรเพลินๆเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ก็ก้มลงมาเอาฝ่ามือที่มีนิ้วเรียวยาวสวยมากแตะที่หน้าผากของเธอ

แก้มสาวน้อยที่แดงยิ่งแดงก่ำ รู้สึกวิ้งๆ ตัวแทบจะลอยหวิวไปอยู่แล้ว

"อืมตัวรุมๆนะ ดูเหมือนจะยังมีไข้"

สายตาเจ้ากรรมดันเผลอจ้องไปที่สันกรามคมได้รูปของเขา กับลูกกระเดือกที่ขยับเวลาพูดเสียงเข้มๆซะได้

กานพลูคิดในใจหวั่นว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นโครมคราม จนจะบ้าตายอยู่แล้ว

แต่แล้วภาพตอนที่ริมฝีปากเธอและเขาสัมผัสกันก็ผุดขึ้นมาในสมองซะอย่างงั้น ถึงตอนนี้ถ้าละลายหายไปได้จากตรงนี้ได้ก็คงจะดีไม่น้อย

"อ้าย  ตายแน่ฉัน  ต้องลบภาพนั้นออกไปให้ได้"

"เป็นอะไรไป เมื่อกี้คุณบ่นอะไรอยู่ ผมไม่ได้ยิน "

"ม....ไม่ค่ะเปล่าพูดอะไรค่ะ"

กานพลูแก้ตัวทันควันเธอรีบเอียงหน้าหลบสายตาดึงดูดของเขาทันที เตชินเองก็รู้สึกแปลกๆกับท่าทีของกานพลูไม่น้อย

ในใจก็นึกว่าเธอกลัวเขารึเปล่าถึงได้มีท่าทีแบบนี้

"เอิ่ม  ถ้าต้องการอะไรก็บอกผมได้นะ เดี๋ยวผมจะเรียกเลขาเอกเอายาแก้ไข้มาให้ เดี๋ยวไปหาอะไรทานกันก่อนแล้วค่อยไปส่งคุณแล้วกัน ผมจะลาหยุดให้คุณสัก 3วันนะ ไม่ต้องรีบไปทำงานหรอก"

"ค่ะ ได้ค่ะคุณเต้"

กานพลูก้มหน้าก้มตารับคำ ในใจนึกดีใจแทบตายที่เขาใส่ใจขนาดนี้  แต่ต้องเก็บอาการไว้ก่อน

เธอแอบมองด้านหลังของเขา ดูเขายกหูโทรศัพท์ที่โต๊ะสั่งงานเลขาเอก ไหล่และแผ่นหลังเขากว้างดูอบอุ่น

"ไม่ ฉันจะไปหลงเสน่ห์เขาไม่ได้เขาเป็นเจ้านายนะ"

เตชินพากานพลูไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารของโรงแรม คนรถเอารถจากที่บ้านมารับ ผู้จัดการหนุ่มอาสาไปส่งที่บ้านกานพลูก่อน เธอแอบมองเขาที่นั่งอยู่ข้างๆเธอเป็นระยะ

สันกรามคม สันจมูกโด่งมีเสน่ห์ไม่น้อย เสียดายชอบทำหน้าดุไม่รู้ทำไมเหมือนกัน และแล้วสายตาเธอก็ไปหยุดอยู่ตรงริมฝีปากสีอ่อนของเขาซะได้

เหมือนเขาจะรู้สึกได้ว่าเธอมองอยู่ จู่ๆ เขาก็หันมาทางกานพลูดื้อๆ

"มีอะไรรึเปล่า เห็นคุณจ้องหน้าผมตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"

"อ่าเอ่อ ป..เปล่าค่ะ คือจริงๆ ผู้จัดการก็ใจดีเหมือนกันนะคะ ไม่ได้โหดอย่างที่เขาลือกันเลย"

"ลือ? เหรอ นี่  ที่โรงแรมผมเขาลือเกี่ยวกับผมว่าอะไรบ้างเนี่ย  คุณเล่าให้ผมฟังบ้างสิ"

กานพลูยิ้มแห้งๆ ใครจะไปกล้าเล่าว่าคนที่โรงแรมคิดว่าเขาเป็นเกย์เลยไม่สนผู้หญิงแถมดุอย่างกับเสือ เสียดายความหล่อเพราะเหมือนรูปปั้นหินไม่มีหัวใจ

"ก็แค่ข่าวลือค่ะอย่าสนใจเลย อ๊ะถึงแล้วค่ะที่นี่แหละ"

คนขับรถ พารถหรูเข้าไปจอดที่ลานจอดรถหน้าอพาร์ทเม้นเก่าๆ ผู้เช่าที่อยู่ตรงด้านหน้าตึก ต่างพากันออกมาดูกันใหญ่

"โหรถหรูมากเลย ใครมาน่ะ ท่าทางจะรวยเนอะ"

เสียงซุบซิบดังขรม กานพลูรู้สึกเขินจะแย่ที่ใครๆพากันหันมาสนใจ

เธอกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ แต่เตชินกลับรีบลงอีกข้างเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เธอ

คนขับรถมองดูอากัปกิริยาการปฏิบัติต่อกานพลูแล้วแอบยิ้มมีเลศนัย ดูเขาจะพึงพอใจมาก

"หรือว่านายน้อยจะชอบเด็กสาวคนนี้กันนะ ดูสิมาส่งถึงที่ยังเปิดประตูรถให้อีกด้วย  ดูท่าจะไม่ธรรมดาแฮะ"

กานพลูรู้สึกเขินอายและเกรงใจมากที่เตชินช่วยพยุงเธอลุกจากเบาะรถ ที่เป็นเป้าสายตาอยู่แล้ว ยิ่งกลายเป็นที่สนใจมากกว่าเดิมอีก

"เอ่อคุณเต้ไม่ต้องช่วยหรอกค่ะ ฉันเดินไปเองดีกว่า"

"ขาเจ็บแบบนี้เนี่ยนะจะเดินเอง มันใช่เวลามาอวดเก่งมั้ยเนี่ย"

เตชินบ่นใส่ในความดื้อรั้นของเธอ แต่กานพลูก็เอาแต่จะปฏิเสธความช่วยเหลือ เธอพยายามดันมือที่ช่วยประคองของเขาออกแล้วเดิน

ทว่าไปได้แค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็เซล้ม เตชินก้าวพรวดเดียวถึงตัวคว้าร่างบางของเธอแล้วอุ้มขึ้นตัวลอยทันที

เสียงนินทาที่ดังอยู่แล้วกลายเป็นเสียงฮือฮาลั่น เมื่อมีหนุ่มหล่อโปรไฟล์ดีมาอุ้มกานพลูในที่สาธารณะชนแบบนี้ ใครๆ ก็มองอย่างอิจฉา

ทำเอาสาวน้อยทำตัวไม่ถูก เธอเงยหน้ามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแล้วพยายามจะลงจากอ้อมแขนของเขา

"อ๊ะ  ผ...ผู้จัดการ  ค..คือ.."

"อยู่นิ่งๆ ดิ้นแบบนี้จะยิ่งหนักนะ อยู่ชั้นไหนล่ะผมจะไปส่ง"

เขาดึงดัน กานพลูจึงจำต้องบอกอย่างเสียมิได้

"ช..ชั้นสองค่ะ ห้อง204ค่ะ"

เตชินอุ้มกานพลูเดินเข้าไปในอาคารไม่สนสายตาผู้คนที่จ้องมองมาสักนิด ตรงขึ้นบันไดไปชั้นสองจนถึงหน้าห้องพัก จึงยอมวางเธอลง

กานพลูหยิบกุญแจเปิดเประตูห้องแล้วหันทางเตชินก่อนจะกล่าวกับเขาอย่างสุภาพ

"ขอบคุณค่ะผู้จัดการ  ฉันจะตั้งใจทำงานค่ะ"

"ไม่ต้องรีบ หายแล้วค่อยมาทำงาน กินยาแล้วก็พักผ่อนซะ"

เตชินกำลังจะหันกลับพอดี แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงป้าเจ้าของห้องพักให้เช่า

"หนูกาน มีแฟนรวยก็ไม่บอกนะ  หนูค้างค่าเช่าป้ามาสองเดือนแล้วนะ ไม่ให้แฟนช่วยออกล่ะ ดูท่าน่าจะมีเงินอยู่นะเนี่ย"

"ม..ไม่ใช่นะคะ เขาไม่ใช่แฟนค่ะเป็นเจ้านายค่ะ"

คำแก้ตัวไม่ช่วยอะไร ป้าเจ้าของห้องหันไปทางเตชินเพราะดูท่าน่าจะคุยง่ายกว่า

"นี่คุณก็หน้าตาดี ไม่คิดจะช่วยแฟนคุณหน่อยเหรอ ฉันคนทำมาหากิน ติดเงินกันแบบนี้ฉันก็ลำบากใจอยู่นะ"

"เธอติดอยู่เท่าไหร่ครับ"

"อุ้ยจะจ่ายให้เหรอคะ 5,000ค่ะ ค้าง2เดือน เดือนละ2,500จ๊ะ พ่อหนุ่ม"

เตชินหยิบสมุดเช็ค มาเขียนให้ป้าเจ้าของบ้าน เธอรับมาแล้วทำตาโต

"หมื่นนึง โหจ่ายล่วงหน้าไปอีก2 เดือนเลยเหรอ"

"เรียบร้อยนะครับ"

"ค่ะ ค่ะ เรียบร้อยค่ะ หนูกานแฟนหนูใจดีมากเลย ป้าไปนะ"

"ม..ไม่ใช่นะคะเขาไม่ใช่แฟนหนูค่ะป้า"

ป้าเจ้าของบ้านได้เงินแล้วรีบกลับหลังหันหนี กานพลูจะพูดอธิบายอะไรก็ไม่ฟังซะแล้ว พอหันกลับมาอีกทีก็มาเจอหน้าดุๆ ของเตชินเข้าให้

"ทำไม คนเข้าใจว่าเป็นแฟนผมน่าอายขนาดนั้นเลยเหรอ"

"อ่าก็ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกค่ะ คือกลัวจะไปทำให้คุณเต้เสียหายไงคะ คนระดับคุณเต้จะไปมองผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างฉันได้ยังไงกันล่ะคะจริงมั้ย"

กานพลูกล่าวพลางส่งยิ้มให้ เตชินกลับจ้องหน้าเธอเขม็งพลางเดินเข้ามาประชิด จนกานพลูชักเท้าถอยไม่ทัน เขาใช้มือวางไว้ที่พนังข้างตัวกานพลู แล้วก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกเขาเกือบจะชนปลายจมูกเธอ

"ถ้าหากผมเกิดสนใจขึ้นมาล่ะแล้วเธอจะว่ายังไง"

หัวใจของกานพลูเต้นรัว  สายตาเขาที่มองมานั้นแทบจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว ฉับพลันเธอก็นึกถึงใครบางคนที่คุ้นเคยเมื่อนานมาแล้วขึ้นมา

"ทำไมถึงเหมือนเขาแบบนี้นี่มันอะไรกัน หรือว่าคุณเต้...."

พอใจนึกไป ภาพในสมองก็ไม่เป็นเพียงภาพอีกต่อไป แต่มันกำลังจะเกิดตอนนี้เดี๋ยวนี้

เตชินเอียงใบหน้าให้ได้องศาแล้วโน้มใบหน้าเข้าหากานพลู ริมฝีปากเขากำลังจะเข้ามารับรสหวานที่ริมฝีปากหญิงสาวอย่างจงใจ

ทว่าก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่บรรยากาศอันน่าหลงไหล กานพลูก็หยุดใจตัวเองที่เตลิดเอาไว้ได้ เธอใช้สองมือดันอกหนาของเขาเอาไว้ไม่ให้เข้าประชิดเธอมากกว่านี้

ดูเหมือนเตชินจะเพิ่งรู้สึกตัวเช่นกัน เขาขยับตัวถอยออกจากแรงดึงดูดเมื่อครู่แล้วส่งยิ้มบางๆให้กานพลูโดยไม่ได้กล่าวอะไร ก่อนจะเดินกลับลงไปที่รถ

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ระเบียงหน้าห้องด้วยหวังใจว่าเธอจะยืนส่งเขา ทว่ากลับไม่มี 

ผู้จัดการหนุ่มรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจได้  เขากลับขึ้นรถ แล้วสั่งให้คนรถขับกลับบ้าน โดยไม่รู้ว่าหญิงสาวแอบดูเขาอยู่ที่ระเบียงนั้นแต่จงใจหลบไม่ให้เขาเห็น

"ตกลงเขาชอบเรางั้นเหรอ หรือว่าเขากำลังล้อเล่นกันนะ"