บทที่ 5 มุมถ่ายภาพ

ตกค่ำ

ภายในห้องนอนหรูที่ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่ายด้วยเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นแต่ดูมีคลาส เตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่กอหญ้านอนกระสับกระส่ายกลิ้งไปกลิ้งมา ก่อนที่วินาทีต่อมาจะค่อย ๆ คลานลงจากเตียงช้า ๆ เพราะเกรงว่าเจนจะตื่น และมาหยุดยืนที่ริมระเบียง ทอดสายตามองออกไปทางชายหาดเห็นแสงจันทร์สาดส่องกระทบพื้นทะเลยามมืดมิด

ลมเย็น ๆ พัดโชยโบกสะบัด ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน จนหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะหลับตาพริ้มสูดลมหายใจรับเอาบรรยากาศที่ดีแบบนี้ ขณะหลับภาพในหัวกลับนึกไปถึงเสียงกระซิบในหูเธอ

"เขาเป็นใครกันนะ ...โอ๊ย" ทันใดนั้นจู่ ๆ กอหญ้าก็เกิดเจ็บขึ้นมาที่แขนข้างซ้ายอย่างไม่รู้สาเหตุ จนแทบทนไม่ไหวทรุดนั่งลงกับพื้น

ขณะเดียวกันมโนสำนึกในหัวปรากฏภาพของตัวเธอเองอยู่ที่ไหนสักแห่ง ที่แห่งนั้นช่างมืดมิดมีเพียงแสงไฟสลัว ๆ จากดวงจันทร์ที่ทำให้พอมองเห็นอยู่บ้าง ไม่นาน ความเจ็บปวดนั้นค่อย ๆ เลือนหาย ต่อมาเธอค่อย ๆ หยัดกายลุกยืนขึ้น ไล่เรียงสายตาไปรอบ ๆ ที่ดูแปลกตามันเป็นป่าไม้ที่ดูน่ากลัว

"กรี๊ด พี่กร พี่กันต์ แม่ อยู่ไหน ช่วยด้วย" เสียงเรียกตะโกนอยู่นานสองนานแต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากใครเลย ความเงียบสงัดทำให้เธอรู้สึกกลัว ตาคู่สวยเริ่มมีน้ำใสไหลออกมาอาบแก้ม

เธอยังคงเดินไปในความมืดเรื่อย ๆ จนในที่สุดคล้ายกับเหมือนมีความสว่างที่ปลายอุโมงค์อยู่ไกล ๆ เมื่อเห็นดังนั้นใจดวงน้อยเริ่มมีความหวัง รีบเดินไปที่แสงนั่นอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เข้าไปใกล้จุดที่ปรารถนาแต่ทว่าพลันต้องหยุดชะงัก ภาพตรงหน้าคล้ายกับมีกระโจมอยู่หลายหลัง หญิงสาวได้แต่สงสัยว่าในป่าแบบนี้ยังมีหมู่บ้านคนอยู่งั้นหรือ ระหว่างที่เอาแต่นึกก็มี สัมผัสฝ่ามือมาแตะที่ไหล่พร้อมกับเสียงที่เธอได้ยินอยู่บ่อยครั้ง นั่นก็คือเพ่ยเพ่ย จังหวะที่กำลังหันไปมองพลันต้องสะดุ้งโหยงร้องกรี๊ดจนเธอสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมา

"กอหญ้า กอหญ้า เป็นอะไรไป กอหญ้า" เสียงของเจนพยายามเรียกสติให้เธอตื่นจากความฝัน

"นี่ฉันฝันไปหรือเนี่ย" กอหญ้ารีบยกมือเรียวขึ้นมาสัมผัสที่ใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อ

"ฉันเรียกแกตั้งนาน แกมัวแต่เรียกหาพี่ชายแกอยู่นั้นไม่ตื่นสักทีตกใจหมดเลย ฝันร้ายเหรอ?

กอหญ้านิ่งไปสักพักเพื่อตั้งสติก่อนจะตอบคำถาม "ไม่มีอะไรสงสัยเมื่อคืนนอนไม่หลับเลยเปิดเรื่องลี้ลับจนเก็บเอาไปฝัน "เธอตอบแบบขอไปทีแล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างนอนหันข้างลง

"อ้อ วันหลังอย่าไปฟังอีกหล่ะเดี๋ยวฝันร้ายอีก "

เช้าวันต่อมา

หลังจากที่เจนกับกอหญ้าแต่งตัวเสร็จทั้งคู่ออกไปทานอาหารเช้าพร้อมกับแม่และพี่ ๆ ของเธอ ระหว่างนั้นกอหญ้าเอ่ยชวนเจนให้ไปถ่ายรูปกันหลังทานอาหารเสร็จ

"กินข้าวเสร็จเราไปถ่ายรูปสวย ๆ กันนะ ฉันเตรียมชุดว่ายน้ำสวย ๆ มาเพียบเลย ว่าจบเจ้าของคำพูดยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างคนเจ้าเล่ห์ เพราะเรื่องนี้จะให้พี่ชายทั้งสองของเธอรู้ไม่ได้ไม่งั้นคงต้องอดแน่ ๆ "

"จะดีเหรอไยกอ คราวที่แล้วที่แกอัพรูปทูพีชลงไอจี ยังเจอระเบิดลงชุดใหญ่เลยนะยังไม่เข็ดอีกเหรอ?"

"เออน่า..ฉันไม่ลงไอจีหรอกเก็บไว้ดูเฉย ๆ จริง ๆ ฉันก็โตแล้วนะไม่น่าห้าม เอ้อฉันว่าจะบอกพี่กันต์ ว่ามีใครบางคนแอบปลื้มอยู่ดีมั้ยนะ "

เจนได้ยินดังนั้นหญิงสาวพลันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เรื่องที่เจนแอบชอบพี่กันต์ กอหญ้าก็พอมองออกมาตั้งนานแล้ว

"บ้าเหรอแก ใครกันแอบชอบ"

"มองจากดาวพลูโตก็รู้ว่าปลื้ม ฉันเป็นเพื่อนแกตั้งแต่ปี 1 ทำไมจะมองไม่ออก" คำพูดของกอหญ้าเล่นเอาคนฟังอย่างเจนใบหน้าแดงเห่อร้อนไปถึงใบหู

กระซิบอะไรกันสองสาว เสียงกันต์เอ่ยทักขึ้นมาจากทางด้านหลัง จนเจนถึงกับสะดุ้งเพราะจังหวะนั้นใบหน้าคมยื่นมาตรงเจนห่างแค่ศอก

"ตกใจหมดเลยพี่กันต์มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ? ก็แค่จะไปถ่ายรูปสวย ๆ ที่ริมหาด ใช่มั้ยเจน" กอหญ้าเอ่ยขึ้น

"ชะ ใช่ค่ะ "

"ดีเลยงั้นพี่ไปด้วย "

"ไม่ต้อง เดี๋ยวเจนเขิน" กอหญ้าทำตาขยิบใส่เจนให้เออออห่อหมกรับตาม

"งั้นก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน" น้ำเสียงกรพี่คนโตเอ่ยแทรกขึ้นอย่างอบอุ่นยกมือหนากุมศีรษะผู้เป็นน้องสาวอย่างเอ็นดูกอหญ้ายิ้มรับ "ค่ะ"

หลังจากที่ทุกคนแยกย้าย ก็ได้ไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเองส่วนกอหญ้าและเจนออกไปหามุมถ่ายรูปเลียบชายหาดไปเรื่อย ๆ

"เจน แกไม่คิดจะบอกความในใจกับพี่กันต์บ้างเลยเหรอ?กอหญ้าคิดสงสัย

เจนนิ่งก่อนจะตอบว่า "คิดแต่ยังไม่กล้า กลัวบอกไปแล้วผิดหวังฉันจะทำใจไม่ได้ ที่สำคัญฉันคงมองหน้าเขาไม่ติด"

"มั่นใจหน่อยสิเพื่อน ทั้งสวยทั้งเรียนเก่งขนาดนี้ "กอหญ้าอ้อมมือไปแตะไหล่เพื่อนเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจเจน ขณะที่ทั้งคู่สนทนากันไปจนเดินมาเจอโขดหินที่เป็นมุมถ่ายภาพที่สวยงาม อดไม่ได้ที่จะเก็บภาพมุมนั้นไว้หน่อย

"ตรงนี้แหละเจน ฉันจะขึ้นไปยืนบนหินก้อนนั้น"

"ระวังด้วยนะกอหญ้า คลื่นแรงไม่รู้ว่าน้ำลึกรึเปล่า"เจนดูกังวล

โปรดติดตามตอนต่อไป