บทที่ 4 ทริปปิดสอบเสร็จ

หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้าย ขณะที่เจนแอบหันกลับมามองแผ่นหลังของกันต์ที่กำลังเดินจากไป ใบหน้าของเธอฉายเเววตาเศร้า อาจเพราะเธอแอบชอบชายหนุ่มมาตั้งแต่ปี 1 พอรู้ว่ากันต์เป็นพี่ชายของกอหญ้า เธอก็เริ่มมาตีสนิทจนได้มาเป็นเพื่อน ทุกครั้งที่มีโอกาสเจอหญิงสาวมักลอบมองใบหน้าของกันต์เป็นประจำ

ด้วยความที่เขามีใบหน้าอันหล่อเหลา มักมีสาว ๆ เข้าหาเขาอยู่เสมอไม่เว้นแม้แต่เจน หญิงสาวรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองเพราะแต่ละคนที่เข้าหากันต์ต่างหน้าตาสวยและฐานะดี ๆ ทั้งนั้น เจนจึงไม่กล้าที่จะบอกความลับนี้กับกอหญ้าเพราะเกรงว่าจะผิดหวัง

วันต่อมาเวลาบ่ายสาม

"เย้ เย้" สอบเสร็จแล้ว ขณะที่เอ่ย กอหญ้าและเจนต่างสวมกอดกันด้วยความดีใจ

"เอ้อเจน พี่กรบอกว่าปลายเดือนนี้จะพาครอบครัวเราไปเที่ยวที่เกาะไหหลำแกไปกับฉันนะ ฉลองที่เราสอบเสร็จกันส่วนค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วงเราจัดการให้"

"ไม่ดีกว่า แกไปกับครอบครัวเถอะ ฉันน่าจะติดงาน" เจนรีบกล่าวปฏิเสธเพราะรู้ดีว่าการไปต่างประเทศแต่ละทีต้องใช้งบเยอะ

"ไปเถอะนะเจน ลางานสักสองสามวันฉันอยากมีเพื่อนไป ฉันบอกแม่และพี่ชายฉันไว้แล้วว่าแกจะไปให้จองตั๋วเครื่องบินเผื่อด้วย" กอหญ้าพยายามรบเร้าเพื่อให้เจนใจอ่อน เธอมักปฏิเสธทุกครั้งที่ชวนไปเที่ยวเพราะเธอมักเอาเวลาที่ว่างไปทำงานพาร์ทไทม์เพื่อส่งเสียตัวเองเรียน ไม่อยากที่จะรบกวนพ่อแม่

เจนเป็นคนที่เรียนเก่งมักได้ทุนเรียนดีอยู่เสมอ ที่สำคัญเจนยังคอยเป็นติวเตอร์ให้กับกอหญ้าตลอด ข้อนี้คุณแม่ของกอหญ้ารู้ดีจึงเอ็นดูเจนเหมือนกับลูกสาวอีกคน

อึม..ก็ได้ และแล้วในที่สุดเจนก็ใจอ่อน ประโยคนี้ส่งผลให้กอหญ้าถึงกับโผเข้ามากอดด้วยความดีใจ ที่เจนตอบตกลง

1 สัปดาห์ต่อมา

และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง เมื่อทุกคนได้เดินทางมาถึงที่เกาะไหหลำ ชายหาดที่นี่สวยมากบริเวณกว้างแห่งนี้เต็มไปด้วยนักทักท่องเที่ยว

"ปะเจนเราไปเดินเล่นกัน " หญิงสาวหันไปกอดคอเพื่อนสนิทก่อนหันไปเอ่ยขอผู้เป็นแม่ที่ยืนอยู่กับพี่ชายทั้งสอง" แม่คะ กอหญ้าไปเดินชมวิวก่อนนะคะ"

"เข้าห้องพักก่อนมั้ยลูก แดดร่มลมตกแล้วค่อยออกไป"

" ตอนนี้แหละแม่แดดกำลังดี"

"พี่ไปด้วย"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจใส่พร้อมรอยยิ้มเริงรื่นให้กับน้องสาวเพื่อหวังจะได้ไปเดินเล่นกับสาวๆ ทั้งคู่

"พี่กันต์ น้องเดินเล่นตามประสาผู้หญิงเผื่อจะได้เหล่หนุ่ม ๆ ตี๋แถวนี้ พี่ไม่ต้องไปหรอก"

"น่านะ พี่เบื่อๆ ขอไปด้วยคนนะ "

"ให้พี่กันต์ไปด้วยก็ได้กอหญ้า ไม่เป็นไรหรอก "เจนเอ่ย

"ชิ ไปกันเถอะเจน" ว่าจบมือเรียวคว้าท่อนแขนเพื่อนสนิทเดินหนีพี่ชายไปโดยไม่สนใจเสียงอ้อนของคนที่ร้องขอ เจนต้องจำยอมเดินไปกับกอหญ้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

"พี่กันต์ชอบเห็นน้องเป็นเด็กนี่ฉันจบมหาวิทยาลัยแล้วนะแก" กอหญ้าเอ่ยด้วยนำเสียงกระเง้ากระงอดพ่นลมหายใจออกอย่างเหนื่อยใจ

"มีพี่กันต์เป็นบอดี้การ์ดให้ปลอดภัยดีออก เจนยังอยากมีพี่ชายคอยดูแลแบบนี้บ้างเลย"เจนหันใบหน้าไปทางชายหนุ่มที่เอ่ยถึงแล้วอมยิ้ม เมื่อกอหญ้าเห็นดังนั้นจึงเดินวนกลับมาทางกันต์อย่างรู้ใจเพื่อนว่าคงอยากใกล้ชิดพี่ของตัวเอง

"พี่กันต์ตกลงจะไปด้วยกันใช่เปล่า"

ชั่วพริบตาที่ใบหน้าหันไปแววตาของกอหญ้าได้สะดุดเห็นร่างชายหนุ่มยืนอยู่ข้างเสาในจุดโฟกัสสายตาที่พร่ามัวเล็กน้อย จังหวะนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหวแน่นิ่งไปในเสี้ยววินาที ดวงตาที่มองมาคู่นั้นแฝงด้วยกลิ่นอายอำมหิตแฝงอยู่ วินาทีถัดมามีเสียงกระซิบข้าง ๆ หูได้ดังกึกก้องอยู่ในหู ร่างกายเธอหยุดเฉยราวกับหุ่นต์ยนต์

"เพ่ยเพ่ย เพ่ยเพ่ย"

"โอ๊ย" ทันใดนั้นกันต์เอามือเขกที่ศีรษะของกอหญ้าเบา ๆ จนกระทั่งเธอต้องหลุดออกจากภวังค์จิตเมื่อครู่

"เป็นอะไรอยู่ เห็นยืนจ้องไปทางนั้นตั้งนาน" เขาเอ่ยถามอย่างสงสัยและกวาดสายตามองตามเธอแต่ภาพที่เห็นก็มีเพียงชายหาดและผู้คนที่ต่างไม่สงสัย

"เหมือนมีใครกำลังมองมาที่เราอยู่ตลอดเวลา พี่กันต์กับเจนเห็นเหมือนกันมั้ย? กอหญ้าเขย่าแขนพี่ชายเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

"ไม่นะ ถ้ามีก็คงเป็น หนุ่มสองคนนั้นที่มองมาทางเราแล้วยิ้มตลอด ถ้าพี่กันต์ไม่อยู่ด้วยป่านนี้หนุ่ม ๆ คงเข้ามาทักไยกอหญ้าแล้วล่ะค่ะ" เจนเอ่ยแซวเพื่อนสาวเผื่อให้เธอนั้นดูผ่อนคลายจากความกลัว

"ช่างเถอะเจน เราไปเดินเล่นกันต่อ ไปค่ะพี่กันต์" ว่าจบกอหญ้าเกี่ยวแขนซ้ายพี่ชายให้เดินออกไปจากจุดนั้นโดยไม่ต้องหันไปมองชายหนุ่มที่เจนพูดถึง แต่ภายในใจเธอกลับนึกถึงแต่ดวงตาคู่นั้นโลดแล่นเข้ามายังสมอง