บทที่ 3 พี่ชายขี้หวง

แม้รู้ว่าพี่แกล้ง แต่ก็ทำให้เธอผ่อนคลายได้จริง ๆ ก่อนจะเอ่ยกับพี่ชายทั้งสอง"กอหญ้าไม่เป็นอะไรแล้ว พี่กร พี่กันต์ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ อีกอย่างที่สำคัญไปกว่านั้นอย่าบอกคุณแม่เลยนะคะ ท่านไปต่างจังหวัดเกรงว่าท่านจะร้อนใจเปล่า ๆ "

"อึม ได้ แต่แต่ไปนี้จะทำอะไรต้องมีแม่บ้านคอยอยู่ด้วย อย่าทำอะไรเพียงลำพังอีก"

"ค่า..พี่กร" กอหญ้าลากเสียงยาวประชดพี่ชาย ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อกอดเอวของพี่ชายอย่างเอาใจ "พี่กรใจดีที่สุด"

"อ้าวชมแต่พี่กรแล้วพี่คนนี้หล่ะ เสียใจแล้วนะ" กันต์ภพพูดพลางยกมือหนาเขกศีรษะน้อย ๆ ของหญิงสาวอย่างเอ็นดูเบา ๆ

"โอ้ย แกล้งน้องอีกแล้วน้องเจ็บนะ"

"น้องยังเจ็บอยู่ยังจะแกล้งน้องอีก เดี๋ยวฉันจะหักเงินเดือนแกนะกันต์ "

"ฮ้า เกี่ยวอะไรพี่กรแค่แตะเบา ๆ เอง เอาเหอะ ๆ วันนี้กันต์ยอมน้องวันนึง" ประโยคนี้ทำเอาทั้งสองคนหัวเราะร่วมกันให้กับท่าทางที่ทะเล้นของกันต์

2 สัปดาห์ต่อมา

"เพ่ยเพ่ย เพ่ยเพ่ย"

เสียงกระซิบนี้ยังดังเข้ามาในหูของกอหญ้าครั้งแล้ว ครั้งเล่า ในขณะที่เธอนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดในมหาวิทยาลัย แต่เมื่อพยายามกวาดสายตาออกไปกลับเจอแต่คนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ไม่มีแม้แต่คนที่จะมองมาที่เธอ

"กอหญ้า แกมองหาใครเหรอ? เจนเพื่อนสนิทของเธอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสายตาสอดส่องแลดูน่าสงสัย

"แกไม่ได้ยินเหรอ เมื่อกี๊เหมือนได้ยินเสียงผู้ชายเรียกชื่อ เพ่ยเพ่ย แต่สำเนียงเหมือนไม่ใช่คนไทยนะ"

"หูฝาดหรือเปล่าเรายังไม่ได้ยินเสียงใครเลยนะ" เจนกล่าวในขณะที่หันมองซ้ายมองขวาแต่กลับไม่เจออะไรผิดสังเกต

"ฉันได้ยินจริง ๆ นะเจน เสียงเรียกอยู่ในหูฉันแบบนี้จะเป็นปีแล้ว" กอหญ้าพยายามอธิบายในสิ่งที่เธอกำลังเจออยู่

"เอาเหอะ แกคงเหนื่อยแล้วหูแว่วไปเอง พรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายก็จบแล้ว แกมีโปรแกรมทำอะไรต่อจากนี้มั้ย" เจนพยายามปลอบใจเพื่อนเพื่อไม่ให้กอหญ้าคิดมาก

"ยังไม่รู้เลย ถ้าไม่เรียนต่อก็คงไปช่วยงานที่บริษัทพี่กร"

"โอ้ย" กอหญ้าอุทานดังขึ้นเมื่อรู้สึกเหมือนโดนใครเอาหนังสือ หรือของแข็งอะไรบางอย่างมาเคาะที่ศีรษะ

"ไง? ใยน้องตัวแสบเสร็จหรือยังจะได้กลับบ้านพร้อมกัน พี่กรให้เราสองคนแวะไปหา" น้ำเสียงโทนอบอุ่นเอ่ยขึ้นหลังจากที่กอหญ้าอุทานเสียงดังยกมือขึ้นกุมที่หัวของตัวเอง พร้อมกับหันไปมองคนที่แกล้งเธอ

"พี่กันต์จะตีหัวน้องทำไมเนี่ย แตกขึ้นมาจะทำไง ใกล้เสร็จแล้ว ขอเอาหนังสือไปเก็บก่อนแล้วเราไปกันค่ะ " กอหญ้าสะบัดใบหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจแล้วลุกขึ้นเอาของไปเก็บ

"สวัสดีค่ะ พี่กันต์" เจนเอ่ยพร้อมยกมือไหว้ ชายหนุ่มที่ยืนมองน้องสาวแล้วอมยิ้ม

"อ้าวเจน จะไปพร้อมกันเลยมั้ยพี่จะแวะไปส่ง"กันต์ยิ้มหวานให้

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่กันต์ตามติดขนาดนี้หนุ่ม ๆ ที่ไหนจะกล้ามาจีบไยกอหญ้าหละคะ"เธอแซว

"พี่ไม่ได้ตามติดขนาดนั้นแค่จะมารับกลับบ้าน ถ้าเป็นคนดีแบบพี่ หรือพี่กร พี่ยอมให้จีบอยู่แล้ว" กันต์พูดพลางเผลอหัวเราะแต่พลันต้องรีบหุบปากเพราะ อยู่ในห้องสมุดที่เสียงเงียบกริบ

"แบบพี่กรเจนว่าดีนะคะ แต่แบบพี่กันต์เอ่อ...ไม่มั่นใจว่าดีมั้ย" เจนพูดพลางยิ้มอ่อน ผ่อนเสียงเบา ๆ แหย่อีกฝ่าย

"ถ้าเป็นแบบพี่ก็ดีสิ ถือว่าสมบูรณ์แบบเลยก็ว่าได้ น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคน" ว่าจบร่างสูงยื่นใบหน้าคมเข้าไปใกล้ ๆ เจน จนเธอรู้สึกเขินจนหน้าแดง เมื่อตั้งสติได้คนที่เขินรีบสะดุ้งขยับใบหน้าถอยออก

"ค่ะ ค่ะ ...อย่างอื่นเจนไม่เถียงแต่ตรงเป็นมิตรกับคนกับเจ้าชู้มันใกล้กันแค่เส้นบาง ๆ นะคะ" หญิงสาวเอ่ยเพื่อกลบเกลื่อนอาการหน้าแดงของตัวเอง

"ไม่ พี่แค่ไม่ชอบปฏิเสธคนที่เข้ามาหาด้วยความจริงใจ ก็แค่นั้น"

ขณะเดียวกันกอหญ้าที่เดินกลับมาก็ยืนมองทั้งสองคนทะเลาะกันไปมา แต่จะว่าไปทำไมคล้ายกับคู่รักกำลังจีบกัน เจนเมื่อได้อยู่ใกล้พี่กันต์แลดูมีความสุขทุกครั้งสิน่าเธอคิด แต่เมื่อเห็นว่าล่วงเลยเวลามานานแล้วกอหญ้าจึงเอ่ยขึ้น

"เอาเถอะเจน พูดไปพี่ชายฉันก็เถียงแกได้ทั้งวัน เรื่องเยินยอตัวเองเนี่ยพี่ฉันถนัด สรุปเจนจะกลับด้วยกันมั้ย?

"ตามสบายกันเถอะ เจนมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ"