บทที่ 2 ช่วยด้วย

ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปีก่อน

ช่วย...ด้วย..ชะ....ช่วยด้วย...ชะ..ช่วย...

ขณะที่หญิงสาวเล่นน้ำในสระว่ายน้ำส่วนตัวที่บ้านของตัวเกิดเหตุไม่คาดฝัน ขาเรียวสองข้างเกิดเป็นตะคริวขึ้นมากะทันหัน หญิงสาวพยายามร้องขอความช่วยเหลือ เสียงสำลักน้ำผสมกันกับเสียงในลำคอไม่สามารถทำให้ใครได้ยินเลย ขณะที่ร่างกำลังจะหมดแรงอ่อน ค่อย ๆ จมลงที่ก้นสระที่ลึกประมาณสองเมตร ด้วยตัวเธอมีความสูงเพียงร้อยหกสิบสาม

ทันใดนั้นปรากฎร่างชายหนุ่มวัยกลางคนสวมชุดจีนโบราณเคลื่อนกายขยับมาใกล้ ๆ เธอ พร้อมกับเอ่ยชื่อใครคนอื่นที่เธอไม่เคยรู้จักชื่อนี้มาก่อน เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยคลับคล้ายคลับคลาขยับปากเรียกชื่อใครคนนั้นว่า" เพ่ยเพ่ย เพ่ยเพ่ย"

ตาคู่สวยพยายามสะกดมองผ่านผืนน้ำที่ยากจะลืมตาฝืนสู้เพราะมันแสบตาจนแทบจะไม่ไหว และด้วยอาการที่ตกตะลึงจึงต้องฝืนลืมมันขึ้นมาดูก่อน แต่แล้วในที่สุดก็ไม่อาจจะสู้กับน้ำที่กำลังทะลักเข้ามาที่ปากของเธอได้ ร่างกายสาวจึงอ่อนแรงลงในที่สุดพร้อมดวงตาที่ปิดลงและนิ่งไป....

"กอหญ้า กอหญ้า กอหญ้า"เสียงเรียกซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นแว่วเข้ามาในโสตประสาทใบหู เป็นเหตุให้หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาทีละนิด ทีละนิด ภาพตรงหน้าที่ปรากฎพบว่าเป็นสายน้ำเกลือที่เสียบอยู่บริเวณข้าง ๆ ลำตัว

" พี่กร " เสียงเล็กแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อพี่ชายของตัวเองที่ยืนอยู่ข้างเตียงเบา ๆ เพราะยังรู้สึกเจ็บอยู่นิดหน่อย ผู้เป็นพี่ชายเห็นน้องสาวรู้สึกตัวรีบก้มลงกอดคนที่พึ่งรู้สึกตัวทันที ด้วยความเป็นห่วง

"เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนมั้ย วันหลังอย่าลงเล่นน้ำในสระคนเดียวอย่างนี้อีก"ว่าจบคนที่พูดก็คลายอ้อมกอด ลุกขึ้นนั่งข้าง ๆ เตียงของเธอ

"ถ้าวันนี้พี่ไม่กลับบ้านเร็ว นึกไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น " กรเอ่ยเสียงดุขมวดคิ้วเป็นปมใส่ผู้เป็นน้องสาวอย่างกอหญ้า ด้วยความหวังดี

กรณภัทร ชายหนุ่มโสดมาดเคร่งขรึม ฉลาดและเก่งรอบด้านมีความเป็นผู้ใหญ่ แต่บางครั้งมักจะใจร้อนและว่ากล่าวตักเตือนทันที ที่เกิดเรื่องไม่ดีกับคนในครอบครัว ทั้งหลายทั้งปวงนี้เหตุเพราะเขาเป็นคนรักน้องและเป็นห่วงน้องมาก ๆ

ไม่ทันที่กอหญ้าจะกล่าวขอโทษพี่ชายที่ทำให้ต้องเป็นห่วง ทันใดนั้นได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อเธอมาพร้อมกับเสียงฝีเท้ากระทบพื้นมาแต่ไกล และเมื่อประตูบานใหญ่ได้เปิดออก ปรากฎใบหน้าพี่ชายคนรองของเธอทันที นั้นคือกันภพ

เขาคือพี่ชายคนที่สองของกอหญ้านิสัยต่างกับกรณภัทรลิบลับอายุเพียงยี่สิบหกปีหนุ่มโสดขี้เล่นอารมณ์ดี มีคารมคมคาย ดูแลเอาใจใส่คนรอบข้าง ไม่แปลกที่มีแต่คนอยากเข้าหา แต่ที่สำคัญเป็นคนที่หวงน้องสาวมาก ถึงขั้นแอบเข้าไปเป็นอาจารย์สอนพิเศษที่มหาวิทยาลัยที่กอหญ้าเรียนอยู่

ทั้งสามพี่น้องอยู่ด้วยกันกับคุณแม่ ส่วนคุณพ่อของเธอเสียชีวิตไปเมื่อสองปีที่แล้ว โชคดีที่พ่อกับแม่สร้างธุรกิจส่วนตัวเอาไว้ โดยมีกร เป็นผู้ดูแลนั่งแท่นประธานบริษัทแทนคุณพ่อ และมีกันต์ช่วยดูแลอีกทาง น้องสาวคนเล็กอย่างกอหญ้าจะได้ไม่ลำบาก โชคดีที่ทุกคนเป็นคนดี

" แฮ่ก แฮ่ก " เสียงลมหายใจเหนื่อยหอบจากการที่เขารีบวิ่งมาที่โรงพยายามด้วยความเป็นห่วงน้องอย่างสุดชีวิต แม้รถติดก็ยอมทิ้งรถไว้ที่ข้างทางเพื่อมาหาเธอ

"กอหญ้า กอหญ้า บาดเจ็บตรงไหนบ้าง ไหนพี่ดูซิ รู้สึกยังไงบ้าง ทำไมนิ่งไม่ตอบพี่หล่ะ อย่าบอกนะว่าจำพี่ชายคนนี้ไม่ได้แล้ว ไม่นะกอหญ้า สมองได้รับกระทบกระเทือนเหรอ? ถ้อยคำร่ายยาว จับแขนขาผู้เป็นน้องสาวพลิกหาบาดแผล

ขณะเดียวกันก็กำลังจะโผโน้มตัวลงกอด ก็โดนมือของกร ปรามเอาไว้เบา ๆ "น้องยังเจ็บอยู่ แกก็ชอบแกล้งน้องอยู่เรื่อย "

"โถ่พี่กร ผมแกล้งที่ไหน ผมเป็นห่วงน้องจริง ๆ "กันต์ภพเอ่ยพร้อมทำใบหน้าทะเล้นยกยิ้มที่มุมปาก

."เหรอ!!." ทั้งกอหญ้า และ กร ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน

"จริงสิกอหญ้า พี่ห่วงน้องจนไม่เป็นอันสอนลูกศิษย์เลยนะ เสียใจจังน้องสาวไม่เห็นความจริงใจของพี่คนนี้เลย "กันต์ภพแสร้งทำเป็นตีหน้าเศร้า งุ้มหน้าลง ทำเอาคนป่วยที่นอนบนเตียงเผยรอยยิ้มออกมา เพราะเธอรู้ว่าพี่ชายพูดเพียงเพื่อให้เธอผ่อนคลายจากอาการบาดเจ็บ

"พอเลยพี่กันต์น้องรู้ทันหรอกน่า มุกนี้ใช้บ่อยแล้ว" เสียงคนป่วยที่นอนบนเตียงพูดด้วยรอยยิ้ม