ตอนที่ 9 ปลอบใจ

EP 09

"ฉันไม่น่ารับปากอะไรกับคนอย่างนายเลย.." เอิงเอยสะบัดร่างออกมาด้วยอารมณ์โมโห เธอจ้องมองเพลิงที่เหยียดยิ้มออกมา มือบางเสยผมหน้าขึ้นลวกๆ เท่ากับว่าเมื่อคืนที่เธอเปลืองร่างกายขนาดนั้นมันไร้ประโยช์นงั้นหรอ ?

"เธอมันโง่เอง"

"...." เอิงเอยรีบหันหลังให้ร่างชายหนุ่มทันที ขอบตาเธอร้อนผ่าวขึ้นมาเหมือนจะร้องให้ มือบางคว้าเสื้อผ้าชุดเดิมขึ้นมาสวมแล้วตามด้วยเสื้อแจ็คเก็ตคลุมร่าง ร่างบางพยายามเดินมายังหน้าประตูด้วยความทุลักทุเล

"เดี๋ยว..." แต่เสียงเรียกของเพลิงก็ต้องทำให้เธอกัดฟันกลํ้ากลืนหันกลับไปมองด้วยแววตาเกลียดชัง

"อะไรอีก?"

"เมื่อคืนฉันแตกในทุกรอบ ถ้าไม่อยากท้องรอบสองก็..."

"นายไม่ต้องมายํ้าหรอก เพราะต่อให้ท้องอีกกี่รอบถ้ามันเป็นลูกของนายฉันก็จะทำแท้งไหม่อยู่ดี...เพราะฉันเกลียดนายได้ยินว่าฉันเกลียดนาย!" พูดจบนํ้าตาก็เอ่อล้นคลอเบ้าออกมา ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเบลอ เอิงเอยพาร่างตัวเองเดินออกมาจากห้องด้วยร่างกายที่บอบชํ้า..

ปัง ! เสียงประตูห้องดังขึ้นด้วยความรุนแรงพร้อมร่างของเอิงเอยที่หายพ้นขอบประตูไป มือหนากำหมัดแน่นร่างกายสั่นเทาไปด้วยความโกรธ ท้องอีกกี่รอบก็จะทำแท้งเอาลูกของเขาออกงั้นหรอ? มาลองดูว่าถ้าท้องขึ้นมาจริงๆจะกล้าทำอย่างมี่พูดรึป้าว..

ด้านเอิงเอยที่พาตัวเองออกมาจากห้องของคนใจร้ายได้ ร่างเล็กเดินไร้เรี่ยวแรงลงมายังฝั้งบันไดแทนการใช้ลิฟ ร่างบางค่อยๆทรุดลงบนพื้นวรรคของบันได เธอชันเข่าขึ้นเรียวแขนโอบกอดตัวเองเอาไว้พร้อมกับปล่อยโฮออกมา ภายในใจได้แต่ถามตัวเองอยู่ซั้าๆว่าทำไมชีวิตเธอต้องหวนมาเจอเขาอีก...

"แม่ขอโทษ...แม่จำเป็นจริงๆ..ฮึกก" ใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยนํ้าตาฟุบลงร้องให้เข้ากับฝ่ามือ ร่างเล็กสะอื้นตัวโยน ร้องให้ออกมาราวกับจะขาดใจ..

"อ้าวพี่เอย ทำไมสภาพเป็นแบบนั้นละคะ เหมือนโดนรุมโทรมมาเลย.." ทันทีที่เอิงเอยเข้ามาในบ้านหลังจากไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมา เธอก็เจอเข้ากับน้องสาวตัวดีที่วันนี้ไม่ได้ไปเรียน ดวงตาคู่สวยตวัดมองร่างเล็กในชุดลำลองตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอกอดอกแล้วเดินเข้าไปประจันหน้ากับชมพู

"แล้วชมพูละจ้ะ วันนี้เด็กดีไม่ไปเรียนหรอ อ๋อ หรือว่าไม่สบาย แต่ทำไมดูปกติทุกอย่างจังหรือว่าโรคตอแหลกำเริบกระทันหันจ้ะ"

"ชมไม่สบายคุณพ่อเลยให้พัก พี่เอยเถอะสภาพอย่างนี้ดูก็รู้ว่าโดนเอามา"

"ก็ช่วยไม่ได้คนมันเสน่ห์แรงผู้ชายเลยต่อคิวเยอะเป็นธรรมดาไม่เคยอดอยากปากแห้ง น้องชมสนใจซักคนรึป้าวละ ได้ยินข่าวว่าตามจีบผู้ชายแต่เขาไม่เอา" เอิงเอยแสร้งฉีกยิ้มให้ผู้เป็นน้อง พร้อมกับสีหน้าเย้ยหยัน ส่งผลให้ชมพูหายใจฟึดฟัดโมโหที่เอิงเอยรู้เรื่องนี้

"พี่เอยไม่รู้อะไรก็อย่าพูดมั่ว.."

"ชมพูควรดูตัวเองก่อนนะจ้ะว่าอย่าใส่ใจเรื่องของคนอื่นมากเกินไป ถ้าไม่อยากอยู่ดีๆแล้ววูบ พี่ไม่ได้เตือนแต่พี่บอก.." พูดจบมือเรียวก็เชยคางเธอไปหนึ่งที ก่อนจะเดินขึ้นมายังชั้นบน ทิ้งให้ชมพูดยืนหัวร้อนไม่พอใจอยู่เพียงลำพัง

"มีแต่เรื่องให้ปวดประสาท" หญิงสาวสบถออกมาก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในห้อง เอิงเอยทิ้งตัวนอนลงบนเตียงหาหนทางเอาชีวิตรอดต่อไป ไหนจะเรื่องเงิน ไหนจะต้องรับมือกับเจ้ากรรมนายเวรอย่างเพลิงอีก..

ครืด~ ครืด~

เสียงสมาร์ทโฟนสั่นเครืออยู่ข้างกาย เธอจึงเอื้อมมือขึ้นมากดรับสายเมื่อเห็นรายชื่อปรากฎบนหน้าจอ

"ว่าไง"

"อีเอยมึงจะเรียนไหม อาจารย์เข้าแล้วนะ" มะนาวกรอกเสียงใส่เพื่อนสาวด้วยท่าทางเร่งรีบ

"ไม่อ่ะ ไม่สบายนิดหน่อย ฝากมึงจดเลคเชอร์ด้วยนะ"

"เออๆ นี้อย่าพึ่ง พี่ฉัตรมาถามหามึงบอกว่ามีเรื่องงานจะคุยด้วย"

"บอกแกให้หน่อย ว่ากูขอเป็นพรุ่งนี้ก็แล้วกัน"

"โอเค งั้นแค่นี้กูเรียนก่อน"

ตี้ด ! สิ้นปลายสายเธอก็ทิ้งแขนลงกับเตียงนอน ก่อนที่สัญญาณแจ้งเตือนแอปพลิเคชั่นชื่อดังจะเด้งเข้าติดๆกัน

Lien!

Lien!

เดรค : ขอเลขบัญชีหน่อย

เดรค : จะโอนเงินให้

เอิงเอย : xxxxxxxxxxxx

เดรค : โอนแล้ว

เดรค : ส่งรูปภาพ

เอิงเอย : OK

เดรค : ทำไมวันนี้ไม่มาเรียน

เดรค : เป็นไร

เอิงเอย : ไม่สบายนิดหน่อย นายรู้ได้ไง

เดรค : ตอนนี้อยู่ไหน เดี๋ยวไปหา

เอิงเอย : อยู่บ้าน

เอิงเอย : นายว่างขนาดนั้นเลยหรอ

เดรค : จารย์ไม่เข้า ไปหาไม่ได้ไง?

เอิงเอย : เจอกันที่ร้านคาเฟ่หลังมอก็แล้วกัน

เดรค : อืม

จบบทสนทนา

หลังจากที่เอิงเอยอาบนํ้าแต่งตัวเสร็จเธอก็ต่อรถเมล์มายังร้านคาเฟ่ชื่อดังหลังมอ แม้กระทั่งแท็กซี่เธอก็ไม่กล้านั้งเพราะต้องเก็บตังไว้ใช้หลายวัน ร่างบางเดินเข้ามาในร้านมุ้งหน้าไปยังโซนที่เดรคนั้งอยู่ ก่อนที่เธอจะหย่อนตัวนั้งลง

"ไปหาหมอมายัง" ทันทีที่นั้งลงชายหนุ่มก็ยื่นมือมาอังหน้าผากมนด้วยสีหน้ากังวล

"กินยาก็หายแล้ว"

"ตัวซีดขนาดนี้ ไว้ใจได้ที่ไหนว่ะ" เดรคลุกขึ้นจากเก้าอี้ทิ้งชานมที่พึ้งสั่งไว้บนโต๊ะ ชายหนุ่มจับขอมือเธอลากมาขึ้นรถจะพาไปหาหมอให้ได้

"เดรค.." มือหนาปิดประตูทันทีทั้งที่เธอยังไม่ได้พูดอะไร สายตาคมกริบไล่มองร่างเล็กก่อนที่สายตาจะหยุดที่รอยดูดบนคอเธอที่โผล่พ้นเสื้อคอเต่าขึ้นมา

"ไอ้เหี้ยนั้นมันทำระยำอะไรกับเธอ?"

"ปะ..เปล่า"

"อย่าโกหกฉัน เธอเป็นอะไรกับมันกันแน่" เดรคจับร่างเล็กหันหลัง แล้วเปิดเสื้อดูปรากฎรอยขีดข่วนบนแผ่นหลังยิ่งทำให้ชายหนุ่มโมโหมากขึ้นกว่าเดิม..

"นายรู้แบบนี้แล้ว ยังจะคุยกับฉันอยู่ไหม.." เอิงเอยก้มหน้าหลบสายตาเธอมันน่ารังเกียจเกินไป อีกทั้งยังโดนพ่อยึดทุกอย่างอยู่เหมือนกับคนไม่มีอันจะกิน

"ตอบฉันมาว่ามันเป็นอะไรกับเธอแค่นั้น.."

"นายนั้นเป็นแฟนเก่าฉัน แต่เราเลิกกันไปนานแล้ว.."

"เธอ ไม่ได้รักมันแล้วใช่ไหม?" เดรคปิดเสื้อเธอลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักๆ เขามองคนออกว่าผู้หญิงอย่างเอิงเอยถึงจะแรงๆแต่ไม่ใช่คนง่าย

"ไม่ นายนั้นแค่อยากเอาคืนกับสิ่งที่ฉันทำในอดีต.." ยิ่งพูดนํ้าเสียงก็ยิ่งสั่นเครือ เธอไม่อยากนึกถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว..

"ฉันจะไม่ถามว่ามันคือเรื่องอะไร แต่ต่อไปนี้ถ้ารู้สึกต้องการใครซักคนฉันยินดีเป็นที่ระบายให้เธอ.." เดรคที่ให้คนไปตามสืบเรื่องครอบครัวของเธอมาซักพัก ทำให้ชายหนุ่มทราบดีว่าเรื่องราวของเธอมันไม่ได้สวยหรูอย่างที่ทุกคนเห็นภายนอก

"แต่เราพึ่งรู้จักกัน ฉันไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้นายเห็น.." ใบหน้าหวานงองํ้าขอบตาเริ่มร้อนผ่าวยิ่งมีคนมาคอยพูดปลอบใจเธอมันก็ยิ่งกลั้นไม่อยู่...

เดรคมองเธอด้วยแววตาแห่งความเป็นห่วง มือหนาโอบศรีษะทุยมาซบที่อก ปล่อยให้เธอร้องให้ออกมา มือหนาค่อยๆลูบตามเรือนผมเงางาม..

"เธออาจจะรู้จักฉันแค่ไม่กี่วัน แต่ฉันมันใจว่ารู้จักเธอดี.." ไม่งั้นคนอย่างเขาไม่เข้าหาใครง่ายๆหรอก

"ฮึก..."

"คิดซะว่าเรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่ฝันร้าย แล้วเดินหน้าสู้ต่อไป.."

"...." เธอซบใบหน้าเข้าที่อกแกร่ง ความรู้สึกแผ่วเบาที่เรือนผมและแผ่นหลังจากสัมผัสของมือหนายิ่งทำให้เธอร้องออกมาหนักกว่าเดิม นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีใครโอบกอดและปลอบเธอแบบนี้..

"ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นของใคร แต่ปัจจุบันฉันจะทำให้เธอเป็นของฉันให้ได้ เอิงเอย.."

.

.

.

ความละมุนของเดรคนี้ ใจบางหมดลิ้ว><

ส่วนเรื่องราวในอดีตของทั้งสองเริ่มปล่อยออกมาให้จับสังเกตุแล้วนะ พอเดาออกยัง ?