ตอนที่ 10 อย่าทำให้คิด

EP 10

เดรคพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบา ทำให้เอิงเอยที่กำลังร้องให้อยู่ไม่ได้สนใจกับคำพูดของชายหนุ่มนัก มือบางจับชายเสื้อช็อปสีแดงขึ้นมาเช็ดนํ้าตาออกแล้วระบายความอัดอั้นทั้งหมดออกมาจนพอใจ ใบหน้าหวานจึงเงยหน้าขึ้นแล้วสบตากับเดรค

"ดีขึ้นยัง"

"อื้อ ดีขึ้นแล้ว ขอบใจนายมากนะเสื้อเปื้อนหมดเลย" เอิงเอยจ้องมองคราบนํ้าตาบนเสื้อช็อปสีเลือดหมูด้วยความเกรงใจ เจอกันไม่ทันไรเธอก็ใช้เสื้อของชายหนุ่มเป็นที่ซับนํ้าตาซะงั้น

"เดี๋ยวเอาไปทิ้งก็ไม่เปื้อนแล้ว" เดรคพูดแหย่เธอพร้อมกับเริ่มสตาร์ทรถเคลื่อนตัวออกจากร้านคาเฟ่

"เมื่อวานฉันขอโทษแทนนายนั้นด้วยนะ ที่ไปยิงลูกน้องนายเลือดสาดเลย ไม่คิดว่าจะเป็นเอามากขนาดนี้"

"มันคงหวงเธอมากมั้ง แต่ก็เอาผิดอะไรมันไม่ได้หรอก พ่อมันใหญ่" พูดถึงเพลิงทีไรภายในใจก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที เขาไม่ถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าแล้ว

"แล้วลูกน้องนายล่ะ เป็นยังไงกันบ้าง"

"ส่งเข้าโรงพยาบาลและตามญาติมาดูแล ค่าใช้จ่ายฉันเสียเอง.."

"นายต้องรับผิดชอบแทนฉันเลยอ่ะ ฉันเป็นต้นเหตุแท้ๆ แบบนี้ก็ต้องปิดร้านยาวหน่ะสิ" เธอหันไปมองหน้าเดรคที่นั้งขับรถหน้ายุ้งคิ้วขมวด เหมือนไม่ได้อยากคุยเรื่องของเพลิงซักเท่าไหร่

"อืม"

"โอเค ฉันว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า" เมื่อมันใจว่าเดรคไม่อยากคุยเรื่องแฟนเก่าเธอ เอิงเอยจึงเปลี่ยนเรื่องพูดแทน เธอชวนเดรคคุยเรื่องส่วนตัวของกันไปเรื่อยๆพร้อมกับขับรถชิวๆเล่นไปตามท้องถนน ภายในรถเปิดเพลงคลอเบาๆให้รู้สึกผ่อนคลาย เป็นการคลายเคลียดที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ก่อนที่ชายหนุ่มจะจอดที่ริมแม่นํ้าแห่งหนึ่ง...

เดรคเปิดประตูลงรถแล้วออกมาเดินเล่นยังลานกว้างที่ปกคลุมด้วยพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม บรรยากาศพัดโชยมาพร้อมสายลมเย็นๆ มีพุ่มดอกไม้เกิดเป็นสีสรรสวยงาม เอิงเอยเปิดประตูลงจากรถ ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆที่ไร้ซึ้งผู้คน มีเพียงผีเสื้อบินลายลอบกลุ่มดอกไม้ เป็นบรรยากาศที่สดใสจนเธอต้องฉีกยิ้มออกมา..

"ชอบไหม..." ใบหน้าเรียบนิ่งหันไปมองคนตัวเล็กข้างกายที่ยืนฉีกยิ้มเบิกบานอยู่ข้างๆ

"ชอบ"

"ชอบคนหรือชอบสถานที่..?" คำพูดของเดรคทำเอาเธอตั้งหลักไม่ทัน ใบหน้าหวานค่อยๆหันไปมองชายหนุ่ม มือบางยกขึ้นเกาหัวเธอด้วยท่าทางเหนียมอายเธอตีความหมายผิดหรือหูฝาดกันแน่นะ...

"ก็ชอบมันทั้งหมดนั้นแหละ คนก็ดี สถานที่ก็เยี่ยม"

"จริงหรอ?" ร่างหนาย่อตัวลงแล้วยื่นใบหน้าเข้าไปไกล้ๆเธอ เอิงเอยก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆอย่างอัตโนมัติแต่เดรคก็ก้าวตามเธอไปติดๆ จนท้าวไปสะดุดกับก้อนหิน..

"อ๊ะ...!"

หมับ ! มือหนาคว้าเข้าที่เอวขอดเอาไว้ได้พอดิบพอดีราวกับฉากในละคร ทำเอาเอิงเอยหายใจไม่สะดวก มือบางคว้าเข้าที่ลำคอของเดรคอย่างลืมตัว ปลายจมูกคมสันแตะเข้าที่พวงแก้มแดงระเรื่ออย่างเลี่ยงไม่ได้..

"ถามแค่นี้จำเป็นต้องก้าวหนีด้วยรึไง" เสียงแหบพร่ากระซิบออกมาเบาๆ สายตาเปล่งประกายวิบวับลอบมองเสี้ยวหน้าหวาน เดรคใช้ปลายจมูกไล่ตามผิวแก้มเธอลงมาที่ใบหู ลมหายใจร้อนๆเป่ารดตามผิวเธอเป็นระยะๆอย่างอ้อยอิ่ง..

"ที่ชอบคนฉันหมายถึง ชอบนิสัยนายไง ไม่ได้ชอบแบบนั้นซะหน่อย.."

"หรือเธอจะชอบแบบนั้นก็ได้นะ ฉันอนุญาติ"

"ด..เดรค" เอิงเอยเบิกตากว้าง ขนลุกวูบวาบตามร่างกายเธอพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองเขิน ไม่อยากเป็นคนใจง่ายที่หวั่นไหวกับผู้ชายไปทั่ว "น...นายพูดแบบนี้ เดี๋ยวฉันก็เข้าใจผิดนายจะว่ายังไง.."

"ถ้าเธอเข้าใจผิด ฉันก็ยินดีจะรับผิดชอบไง.."

พรึบ ! เอิงเอยผลักร่างหนาออกห่างตัวเองแล้วรีบหันหลังให้ทันที มือบางยกขึ้นอังใบหน้าตัวเอง แล้วพยายามควบคุมสติตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ ตอนนี้เดรคกำลังทำให้เธอใจเต้นแรงไม่หยุด..หรือบางทีเธออาจจะชอบเดรคเข้าให้แล้ว? ไม่สิเธอจะใจง่ายแบบนี้ไม่ได้ แค่เพื่อนท่องไว้...

"คิดอะไรยัยโง่ ฉันล้อเล่น" แต่ในใจชายหนุ่มคิดจริงต่างหาก แต่ทุกอย่างมันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป

ด้านเอิงเอยที่รู้ว่าเดรคอำเล่น เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ไม่ใช่ไม่อยากให้เดรคคิดกับเธอมากกว่านี้ แต่คนอย่างเธอมันไม่คู่ควรกับเดรคต่างหากไม่มีอะไรคู่ควรเลยซักนิด คนดีๆแบบนี้ไม่เหมาะสมกับผู้หญิงอย่างเธอ..

"หลอกซะจนฉันคิดว่านายชอบฉันขึ้นมาจริงๆเลย" เธอหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเดรคแล้วเดินไปหย่อนตัวนั้งขัดสมาธบนพื้นหญ้าริมแม่นํ้า สายตาเหม่อมองผิวนํ้าที่ไหวติงคิดทบทวนอะไรเรื่อยเปื่อย

"เวลาฉันมีเรื่องอะไรทุกๆฉันชอบมาที่นี้ มันรู้สึกเหมือนเราเอาความทุกข์ทั้งหมดมาทิ้งลงแม่นํ้า แล้วถ้าได้โยนก้อนหินลงนํ้ายิ่งรู้สึกสบายใจเข้าไปใหญ่.."

"ลองดู" เอิงเอยหันไปมองเดรค ที่เหยียดขาแล้วใช้แขนคํ้าร่างตัวเองไว้ไกล้ๆเธอ มือบางหยิบก้อนหินที่อยู่ข้างๆตัวแล้วโยนมันลงแม่นํ้าสุดแรง ราวกับก้อนหินก้อนนั้นมันคือตัวแทนของเพลิง

"เป็นไง ใช่อย่างที่บอกไหม"

"จริงด้วย" เธอหันไปฉีกยิ้มให้เดรค เป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะมีความสุขแต่มันก็ไม่สุด ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เธอต้องคิดหนัก เดรคที่เห็นแบบนั้นมือหนาจึงเด็ดดอกไม้สีขาวมา มือหนาค่อยๆปัดปอยผมที่พัดตามลมออกจากใบหน้าหมองเศร้า แล้วเหน็บเข้าผมให้เธอ ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้าไปไกล้ๆเธอเรื่อยๆอย่างห้ามใจไม่อยู่ ชายหนุ่มเอียงศรีษะปรับองศานิดหน่อย มือช้อนเข้าที่คางมนแล้วยกขึ้นก่อนที่ริมฝีปากจะค่อยๆเข้าไปไกล้กัน..

"ฉันไม่โง่รอบสองหรอกหน่า" ใบหน้าหวานชักกลับทันทีแล้วถอยร่างห่างออกมา เดรคหลับตานึกไม่พอใจตัวเองที่ห้ามใจไม่อยู่ แต่ถึงยังไงชายหนุ่มก็แอบดีใจที่เอิงเอยไม่ได้ง่ายอย่างที่คนอื่นเข้าใจ..

"พึ่งฉลาดรึไง.." เดรคแสร้งตีเนียน รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก ไกล้กันขนาดนั้นหัวใจมันก็ไม่อยู่กับที่เต้นแรงเอาเรื่อง หลังจากนั้นทั้งสองก็ต่างคุยกัยเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว..

.

.

.

มาทำให้เคลิ้มตลอดเดี๋ยวเผลอไปกอดเธอจะว่ายังงัยยยยยย ?

ลงเรือลำไหนเชิญตามสบายเด้อค่ะเด้อ5555555555555555555555