ตอนที่ 5 หวาดกลัว

EP 05

"หึ..." เดรคเค้นยิ้มออกมา มือหนาจับเข้าที่ปลายผ้าเช็ดตัวแล้วจับมันถกขึ้นมาอีกจนเห็นเรียวขาอ่อนเนียนใส ชายหนุ่มจัดแจงให้เธอเสร็จเรียบร้อยก็ถอยห่างมานั้งประจำที่ เริ่มละเลงหมึกลงที่กระดาษแผ่นใหญ่

เอิงเอยนั้งนิ่งด้วยหัวใจที่สั่นไหวสายตาเพ่งมองที่แผงอกกว้าง ชายหนุ่มถอดท่อนบนออกตั้งแต่ตอนที่เธอหายเข้าไปพันผ้าเช็ดตัวในห้องนํ้า รอยสักรูปต่างๆดึงดูดสายตาให้ละไปไหนไม่ได้ ไหนจะยอดอกเล็กๆสีชมพูสดนั้นอีก มันทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้องเหมือนมีนกนับพันตัวบินวนอยู่ท้องน้อย...

"มองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ไม่ลุกมาปลํ้าเลยล่ะ.."

"ฉะ...ฉันแค่สงสัยว่านายเป็นคนสักให้ตัวเองหรอ" เอิงเอยที่ถูกจับได้ว่าคิดไม่ดี เธอเกิดอาการเลิกลั่กมองซ้ายขวาอย่างเสียอาการ

"อืม...ทำไมอยากสักหรอ"

"เปล่า มันแค่สวยดี"

"...." เดรคละสายตาขึ้นสบตากับเธอ ทำให้เธอตกใจรีบหันหน้าหลบ "หันหน้ามานี้แล้วก็ช่วยนั้งนิ่งๆด้วย"

"อื้อ รู้แล้ว" เมื่อโดนดุด้วยสายตา เอิงเอยก็รีบดึงสติกลับมาแล้วนั้งนิ่งราวกับรูปปั้น

ชายหนุ่มจดจำรายละเอียดบนใบหน้าหวานแล้วละเลงบนแผ่นกระดาษ แววตาของเธอเมื่อกี้เหมือนสะกิดจิตชายหนุ่มไว้ เดรคค่อยๆวาดสัดส่วนบนใบหน้าเธอแต่ละอย่างลงมายังหน้าอกอวบอิ่มจนถึงเรียวขา พลันก็ทำให้แก่นกายเกิดดันเนื้อผ้าต่อต้านขึ้นมา เดรคถอนหายใจหนักๆแล้ววางดินสอลงที่เดิมเมื่อทุกอย่างเสร็จสั้นในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ร่างหนาก็ลุกหายเข้าไปในห้องนํ้าเพื่อไประงับอารมณ์ตัวเอง..

ครืด~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติเธอกลับมา เอิงเอยเดินไปหยิบมันขึ้นมาดูก็ปรากฎว่าฉัตรวิดิโอคอลมาหาเธอ นิ้วเรียวตัดสินใจกดรับสาย

"ว๊าย! ตายแล้ว ทำไมอยู่สภาพแบบนั้น"

"พี่ฉัตรมีอะไรรึป้าวคะ เอยไม่ค่อยว่างซักเท่าไหร่"

"แหม้ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนคู่บ่อยนะ พึ้งเลิกกับแฟนเก่าไปไม่ใช่ไง"

"มันไม่ใช่อย่างที่พี่ฉัตรคิดค่ะ.."

"สภาพแบบนี้ไม่ใช่แค่เจ๊คิดจ้ะ ใครเห็นก็คิดทั้งนั้น...แล้วนี้เอยอยู่ไหน?"

"เอยอยู่บ้านรุ่นน้องค่ะ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญแค่นี้นะคะพี่ฉัตร"

"เจ๊แค่โทรมาหาได้ยินว่ารถเสีย เลยอาสาจะไปรับพอดีจะออกไปข้างนอก"

"ไว้เอยส่งโลไปให้นะคะ"

"โอเคจ้ะ"

ตี้ด ! ปลายสายถูกตัดไป เธอถอนหายใจออกมาหนักๆ ที่ตอบตกลงก็เพราะว่าตัดปัญหาไปให้มันจบๆเธอไม่อยากคุยโทรศัพท์ในเวลางาน ร่างบางเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเพื่อรอเดรคออกมาจากห้องนํ้า ชุดเธอก็อยู่ในนั้นด้วยตอนนี้เลยต้องอยู่สภาพนี้ไปก่อนจนผ่านไปหลายนาทีเดรคก็เดินออกมาจากห้องนํ้า..

ด้านเพลิงที่ใช้ความเจ้าเล่ห์หลอกให้ฉัตรโทรถามที่อยู่ของเอิงเอย ชายหนุ่มเหยียบเบรคดังลั่นถนน แล้วเดินดุ่มๆเข้ามาในร้านสักของเดรคแต่กลับโดนคนในร้านสองคนดักทางเอาไว้ก่อน

"เชิญลูกค้านั้งก่อนเลยครับ"

"หลีก" เพลิงตวัดสายตามองด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นัก ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ มือหนาคว้าปืนสั้นเก็บเสียงที่แหน็บอยู่ข้างหลังออกมาแล้วยิงไปที่ข้อเท้าของทั้งสอง

ฉึก! ฉึก!

"เชี้ยไรว่ะ!"

"ถ้าไม่อยากโดนยิงเป้าก็หยุดแหกปาก" เพลิงพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเก็บปืนไว้ ชายหนุ่มเดินไปที่ลิ้นชักแล้วหยิบกุญแจห้องส่วนตัวของเดรคออกมา เดินมุ้งหน้าไปยังข้างบนก่อนจะไขมันเข้าไปในห้อง...

"เพลิง.." เอิงเอยสะดุ้งตกใจพร้อมกับเรียกชื่อของคนมาไหม่ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เดรคเปิดประตูออกมา เพลิงกวาดสายตามองเรือนร่างของทั้งสองด้วยสายตานึกสมเพช ชายหนุ่มขบกรามแน่นกลั้นอารมณ์โมโหแล้วพุ่งทะยานเข้าซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของเดรค..

ผลั๊วะ! ผลั๊วะ!

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเพลิง!"

ปึก !

"อ๊ะ..!" ร่างเล็กที่กำลังวิ่งเข้าไปห้าม เธอถูกคนตัวโตผลักออกอย่างแรงจนล้มหัวกระแทกกับขอบโต๊ะ ดีที่ผ้าเช็ดตัวไม่หลุดออกจากเรือนร่าง ความเจ็บปวดที่ศรีษะเข้าเล่นงาน มือบางแตะที่ตรงนั้นก็สัมผัสถึงกลิ่นของเลือด เธอรีบพาร่างตัวเองลุกขึ้นแล้วคว้าเสื้อแขนยาวที่พาดอยู่เก้าอี้มาสวมด้วยความทุลักทีเล

"อย่ายุ่งกับยัยนี้ ถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะ"เพลิงชี้หน้าด่าเดรคด้วยอารมณ์เดือดพล่านที่คุมไม่อยู่

"แล้วมึงเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง?" เดรคที่โดนต่อยเข้าให้มุมปากมีเลือดไหลกระซิบออกมา ชายหนุ่มเตรียมง้างหมัดใส่หน้าของเพลิงคืนแต่เอิงเอยที่สวมเสื้อคลุมตัวโตของเดรคได้ทันเวลารีบชิ่งออกจากห้องไปก่อน ส่งผลให้เพลิงหลบได้ทัน สองหนุ่มตวัดสายตามองกันเหมือนการประกาศศัตรู เมื่อผู้ชายด้วยกันมองออกว่าต่างฝ่ายต่างสนใจผู้หญิงคนเดียวกัน..

เอิงเอยที่รีบวิ่งลงมาจากชั้นบนเธอหยุดสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นร่างของผู้ชายสองคนนอนกุมข้อเท้าตัวเองเลือดไหลออกเป็นจำนวนมาก มือบางที่กุมศรีษะตัวเองสั่นเทาก่อนที่เธอจะรีบก้าวข้ามร่างนั้นไปเพราะตอนนี้เธอต้องเอาตัวรอดจากเพลิงก่อน เหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดจากฝีมือของเพลิงทำให้เธอนึกกลัวผู้ชายคนนี้จนขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเหมือนจะร้องให้ ทั้งเจ็บแผล ทั้งหวาดกลัว..

หมับ !

"กรี๊ดดดดดดด..! อย่ามายุ้งกับฉัน" ก่อนที่เธอจะวิ่งออกจากร้านไป มือหนาก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กด้วยแรงมหาศาล แล้วลากขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างๆกัน ร่างหนาเดินขึ้นมานั้งติดๆ มือหนาบีบคางเธอแน่น..

"มันอดอยากปากแห้งถึงขนาดนั้นเลยหรอ ถึงได้ร่านไปทั่วแบบนี้!?" หยาดนํ้าตาสีใสไหลลงจากหางตาอาบพวงแก้ม มือบางพยายามดึงมือที่แข็งราวกับคีบเหล็กออก แผลที่ศรีษะมีเลือดซึมออกมาไม่มากนักแต่มันก็ทำให้เธอเจ็บได้..

"ฮึก...ฉันต้องทำยังไงเพลิง นายถึงจะเลิกตามรังควานฉันซักที.."

"ทำไม...ล่าเหยื่อไม่สนุกหรอ?" ชายหนุ่มถามเธอออกไปเสียงลอดไรฟัน มือหนาหยิบกุญแจมือจากหน้ารถมาล็อคข้อมือเธอเอาไว้..

"นายแค่ตอบมาว่าฉันต้องทำยังไง..ฮือ..ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว.." คำพูดของเธอยิ่งทำให้เพลิงหน่วงๆที่ใจ ในเมื่อไม่อยากเจอหน้ากันนักเขาก็จะเสนอหน้ามาให้เห็นทุกวันให้ตายกันไปข้าง เอิงเอยชันเข่าขึ้นแล้วฟุบหน้าร้องให้ ลำพังเรื่องหาเงินใช้ไปวันๆเธอยังวุ่นวายมากพอแล้ว...

"ถ่างขาให้ฉันเอาจนสะใจสิ บางทีฉันอาจจะใจดีเลิกรังควานเธอก็ได้.."

.

.

.

คำว่าสะใจของอิเพลิงนี้ ถ่างขาให้ตลอดชีวิตคงไม่พอมั้ง?

Next..

"หยุดบีบนํ้าตาเหมือนตัวเองเป็นหญิงสาวที่เบาะบาง เพราะความจริงเธอมันใจดำยิ่งกว่าแม่มดซะอีก.."