ตอนที่ 4 ยื่นข้อเสนอ

EP 04

แฉะ! แฉะ! แฉะ! แฉะ!

เสียงชัตเตอร์กล้องดังรัวๆ ทั้งสองโพสท่าอย่างมืออาชีพจนถ่ายเสร็จ รูปที่ได้ออกมาดูเป็นธรรมชาติและชวนใจสั่นไปตามๆกัน เป็นที่พึงพอใจของทุกคน

"เสร็จแล้วครับ"

"หวังต่อจากนี้นายกับฉันเราคงไม่ได้เจอกันอีกนะ" พอได้ยินเสียงช่างภาพเอ่ยบอกเอิงเอยก็ดึงสติกลับมา มือบางผลักแผงอกกว้างออก เธอเดินมาหยิบชุดคลุมขึ้นสวมทับร่าง

"เอยปังมากเจ๊บอกเลย เหมือนเป็นแฟนกันจริงๆเลยอ่าแล้วดูสายตาที่มองกันสิ อร๊ายยฟิน" หล่อนทำหน้าเพ้อฟันเหมือนตัวเองเป็นคนไปยืนอยู่ตรงนั้นเอง เอิงเอยกลืนนํ้าลายเหนียวๆลงคอแล้วหันกลับไปมองเพลิงที่ยืนมองเธออยู่ก่อน เธอรีบหันกลับ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมากลิ่นตัวหอมเย้ายวนปนเซ็กซี่ยังติดอยู่ปลายจมูก

"พอเลยเจ๊ เอยขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ" มือบางคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นพาดบ่าไหล่แล้วเดินไปเปลี่ยนชุดนักศึกษา เธอทำทุกอย่างด้วยความเร่งรีบเพราะไม่อยากเห็นหน้าของเพลิงอีก..

"เอ่อ..น้องเพลิงคะ พี่ต้องขอโทษแทนเอยมันด้วยนะมันขี้หงุดหงิดไปหน่อย แล้วก็ขอบคุณที่ยอมถ่ายงานคู่กับเด็กของเจ๊" ฉัตรเดินไปหาเพลิงอย่างกล้าๆกลัวๆในขณะที่ชายหนุ่มกำลังสวมชุดคลุมอยู่

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือแต่ถ้าเธอยอมมาขอโทษผมด้วยตัวเองคงจะดีกว่านี้ หรือไม่เราก็อาจจะได้ร่วมงานกันอีก" เพลิงพูดด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินทิ้งท้ายไว้แค่คำพูดที่ทำให้ฉัตรตาแวว

ใครๆก็รู้ถึงชื่อเสียงและความสามารถของชายหนุ่มดี เขาคือนักศึกษานิเทศปีสี่ที่ฮอตสุดๆผู้ชายที่สาวๆเลื่องลือกันทั่วประเทศถึงความแบด ถ้าหากได้เพลิงมาอยู่ในผลงานของใครล่ะก็รับรองดังข้ามวันแบบไม่ต้องสืบ บางทีคนที่ร่วมงานด้วยอาจจะมีรายได้มหาศาลในเวลาไม่กี่วันเพราะมีคนติดต่องานเข้ามา นั้นเป็นเหตุผลให้หลายๆคนอยากเข้าหาเขา แต่ก็โดนปฏิเสธกลับไปทุกรายชายหนุ่มยังรักในการเล่นดนตรีมันส์ๆในผับมากกว่างานในวงการ..

"อีเอย มีคนเอาดอกไม้มาให้มึงว่ะ" พลอยดึงข้อมือเพื่อนสาวนั้งลงข้างกาย ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนและเอิงเอยก็พึ่งไปเข้าห้องนํ้ามาหมาดๆกลับมาอีกทีก็เจอดอกไม้ช่อโตวางอยู่บนโต๊ะ

"ของกูหรอ"

"มึงแหกตาดูชื่อสิ เขาแจกไลน์มาด้วยเนี้ย สงสัยอยากสานต่อกับมึงว่ะ" มะนาววางกระดาษสีขาวสี่เหลี่ยมเล็กๆลงบนโต๊ะ มือเรียวจึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาแอดไลน์ไป

"แหม้...เร็วเชียวนะ"

"ช่วงนี้ขาดแคลน ต้องรีบออกล่าซักหน่อย"

"ออกล่าหรือออกแรดเอาดีๆ"

"คงจะเป็นอย่างหลังมากกว่า.." เธอพูดด้วยนํ้าเสียงมั่นใจ ร่างบางหอบช่อดอกไม้ลุกขึ้นจากม้าหินอ่อนพร้อมเหยียดยิ้ม พอเธอแอดไลน์ชายหนุ่มคนนั้นไป ก็ได้รู้ดีกรีของเขาว่าเป็นถึงเฮดว๊ากคณะวิศวะ แถมตอนปีหนึ่งยังเคยเป็นเดือนของมหาลัย "กูกลับล่ะ"

"จ้าาาา มีคนฮอตระเบิดระเบ้อ" พลอยพูดประชดเธอ ก่อนที่ร่างเล็กในส้นสูงสีดำมันเงาจะเดินมายังคณะวิศวะเพื่อพบกับเดรค

"นายคงเป็นเจ้าของดอกไม้ช่อนี้?" เอิงเอยเอ่ยทักร่างหนาที่ยืนอยู่หลังแสตนเชียร์ เดรคอยู่ในชุดเสื้อช็อปสีแดงเลือดหมู ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นสบตากับเธอพร้อมกับพ้นควันบุหรี่พวยพุ่งออกมา ท่าทางแบดบอยของชายหนุ่มทำเอาเอิงเอยใจสั่นขึ้นมาแปลกๆ รอยสักที่แขนยิ่งเพิ่มความกร้าวใจ

"คิดว่าไงล่ะ"

"สาบานว่านายกำลังจีบพี่อยู่"

"เกิดก่อนแค่ปีเดียวทำเป็นเรียกพี่.." ท่าทางไม่สนโลกของเดรคทำเอาเอิงเอยถอนหายใจออกมาอย่างท้อใจ ทำไมชวิตนี้เธอต้องเจอแต่ผู้ชายกวนประสาทด้วย?

"ถ้าอย่างงั้นตอนนี้ฉันคงไม่ว่างแล้ว เอาดอกไม้นายคืนไปด้วย.." เธอยื่นช่อดอกไม้คืนเดรคแต่ชายหนุ่มกลับมองมันอย่างเฉยเมย เอิงเอยจึงเดินหอบดอกไม้หนีออกมาแต่ชายหนุ่มก็พูดดักทางเอาไว้ซะก่อน

"ได้ยินว่าช่วงนี้ขาดแคลนเงินใช้ ฉันก็แค่มีข้อเสนอดีๆให้"

"...." หญิงสาวขบกรามแน่น มีใครเอาข่าวเธอไปหล่อยเร็วขนาดนั้นงั้นหรอ แล้วนายนี้รู้เรื่องนี่ได้ยังไง? "ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากใคร แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรตํ่าๆอย่างที่นายคิดด้วย"

"นี้ยังไม่ได้ฟังที่ฉันพูดจบเลย เธอร้อนตัวอะไรนักหนา" เดรคทิ้งมวลบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบดขยี้มันจนเละ

"แล้วถ้าสิ่งที่นายคิดฉันพูดมันออกมาถูกต้องหล่ะ"

"เธอคิดว่าฉันเป็นผู้ชายยังไงกันแน่?"

"ผู้ชายที่ม่อผู้หญิงไปวันๆ ถ้าคิดจะเสนอราคาให้ฉันขายล่ะก็ เชิญไปหาคนอื่น เพราะฉันไม่ได้ขาย"

"หลักแสนก็ไม่สนใจหรอ รูปร่างดีขนาดนี้มันน่าสนใจดีนะ.." ชายหนุ่มย่างกรายเข้าไปหาเอิงเอยพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปไกล้ๆเธอ..

"ไอ้บ้า!"

มือบางเตรียมง้างตบเข้าที่หน้าของเดรคแต่มือหนากับคว้าข้อมือเธอเอาไว้ได้ซะก่อน ใบหน้าขาวใสตอนนี้ขึ้นสีแดงกํ่าด้วยความโกรธ

"คิดอะไรของเธอ ฉันแค่มาติดต่อให้เธอไปเป็นแบบให้ฉันวาดรูปแค่นั้นเอง" คำพูดของเดรคทำเอาเธอหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย เรียวคิ้วขมวดยุ้ง เธอมองเดรคที่กลั้วขำออกมาอย่างนึกสนุก ก่อนที่มือบางจะเป็นฝ่ายบิดข้อมือออก

"แล้วทำไมไม่พูดให้มันชัดเจนตั้งแต่แรก พูดจาแบบนั้นใครๆก็คิด" หญิงสาวกอดอกพร้อมกับเชิดหน้าไปทางอื่น

"เห็นเธอโง่ดี"

"นั้นปากหรอห้ะ!"

"แล้วสรุปตกลงไหม แค่นั้งนิ่งๆให้ฉันวาดรูป"

"กี่บาท?"

"สองหมื่นห้า" พอได้ยินราคาเธอถึงอ้าปากค้าง ใบหน้าหวานพยักตอบหงึกๆแบบไม่ต้องคิด อะไรที่ไม่ใช่งานผิดกฎหมายตอนนี้เธอต้องรีบคว้าไว้ก่อน ส่วนเดรคชายหนุ่มเรียนวิศวะแต่มีฝีมือด้านงานศิลปะ ซึ้งเพื่อนต่างคณะก็จ้างวานให้เขาวาดผลงานออกมาแสดงในงานที่กำลังจะถึงนี้

"ไม่คิดหน่อยหรอ?"

"มีอะไรต้องคิด อะไรที่พอทำได้หมดฉันก็ทำทั้งนั้นแหละ"

"โอเค" ตกลงกันเสร็จสับเดรคก็เดินนำร่างบางมายังรถแลมโบว์คันหรู ชายหนุ่มเปิดประตูรถให้เธอเข้าไปแล้วเคลื่อนตัวออกไปทันที หลายนาทีต่อมาก็ถึงจุดมุ้งหมาย เอิงเอยเดินตามคนตรงหน้าเข้าไปในร้านสักเล็กๆแต่ข้างในเต็มไปด้วยอุปกรณ์สักมากมายทันสมัยดูหรูมีคุณภาพ เดรคเดินนำเธอมายังชั้นสองแล้วเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว

"ที่นี้นายเป็นเจ้าของหรอ?"

"อืม" ร่างหนาเดินไปหยิบถังอุปกรณ์มาจัดสถานที่ข้างๆเตียงแล้วโยนผ้าเช็ดตัวให้เธอ "ถอดเสื้อผ้าออกแล้วพันผ้าเช็ดตัวแทน"

"ห้ะ"

"หรือจะไม่เอาเงินแล้ว?"

"โอเค"

"ถ้าฉันจะปลํ้าเธอฉันไม่ลงทุนขนาดนี้หรอก รีบๆไปเปลี่ยนฉันจะได้รีบลงมือ" เดรคที่รู้ทันความคิดของเธอพูดขึ้นดักซะก่อน เอิงเอยจึงสบายใจขึ้นมาเล็กน้อยเธอเดินไปเปลี่ยนชุดแล้วออกมาในสภาพร่างกายที่เพียงผ้าเช็ดตัวผืนสั้นตัวเดียว ร่างบางเดินมานั้งที่เก้าอี้ตรงหน้าเดรค ก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเธอ มือหนาจับตามเรือนผมเงางามเพื่อจัดทรง ทำให้เธอเกิดความเหนียมอายขึ้นมาเล็กน้อยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนมีลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่ลำคอ

"ฉันไม่ค่อยนํ้าหอมกลิ่นนี้ซักเท่าไหร่ มันไม่มีสมาธิ.." เดรคกระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆนั้นทำให้เอิงเอยค่อยๆเบือนหน้าหันไปมองจนปลายจมูกสัมผัสเข้าที่ผิวแก้มของชายหนุ่ม

"มันเกี่ยวกันตรงไหน.."

"ก็มันน่าเย็_ยังไงล่ะ.." พอได้ยินคำตอบร่างกายเธอก็ร้อนวูบวาบไปหมด เธอหลับตาแน่นก่อนที่เดรคจะเงยหน้าขึ้นแล้วหยิบนํ้าหอมตัวเองมาฉีดให้เธอแทน

"นะ..นายรีบวาดเถอะ ฉันหนาว" ปลายจมูกสัมผัสถึงกลิ่นหอมอ่อนๆประจำกายของเดรคที่เขาใช้เป็นประจำ เธอรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับเขายังไงก็ไม่รู้ พอคิดแล้วรอยยิ้มบางๆก็ผุดขึ้นอย่างลืมตัว...

ไม่แน่ใจว่าใจมันร่าน หรือคนตรงหน้ามันเกินต้านกันแน่..

.

.

.

เธอจะหวั่นไหวกับทั้งพระเอกและพระรองไม่ได้นะเอย!555555555555555555555 โปรดทำใจกับนางเอกใจร่านของไรท์ด้วยยยย

Next..

"อย่ายุ่งกับยัยนี้ ถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะ"