ตอนที่ 18 อ่อนแอ

EP 18

(เอย...)

"...."

(เอยตื่นสายแล้ว)

"...."

(เอิงเอยตื่น!!)

"อื้อ.." เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้นด้วยอาการงัวเงียเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนเอ่ยเรียกสอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท...เธอหันไปมองยังโทรศัพท์ก็พบว่าเป็นคนจากปลายสายที่คอลกันเมื่อคืน...ใช่...เดรคไม่ได้ตัดสายทิ้งแถมยังปลุกเธอ...ตอนนี้ชายหนุ่มนั้งอยู่บนรถเหมือนกำลังออกไปไหนซักแห่ง...

"นายกำลังมารับฉันหรอ.." เองเอยเอ่ยถามออกไปพร้อมกับบิดขี้เกียจ..

"อืม" นํ้าเสียงเรียบนิ่งไม่ต่างจากใบหน้าตอนนี้ตอบกลับมา..

"โทษทีนะฉันตื่นสายไปหน่อย....ถ้านายถึงแล้วค่อยโทรมาไหม่" ไม่รอให้เดรคได้ขานรับเอิงเอยก็รีบตัดสายทันทีเพราะตอนนี้แบตโทรศัพท์เริ่มเหลือน้อยเต็มทน...อีกทั้งสภาพของเธอเมื่อกี้มันไม่น่าดูเอาเลยซักนิด...แต่ทำคิดแล้วนับวันยิ่งทำตัวกันเหมือนแฟน..?

"คิดบ้าอะไรของแกยัยเอย.." เอิงเอยพูดกับตัวเองก่อนจะลุกผลุนผลันจากเตียงรีบไปอาบนํ้าแต่งตัวปล่อยน่าสดแล้วเดินออกมาหาแม่ครูที่กำลังพาเด็กๆกินข้าวอยู่...ไม่ไกลกันนักคืออินที่กำลังเตรียมรถ..

"แม่ครูคะ...ไม่ต้องให้อินไปส่งเอยก็ได้ค่ะให้นายนั้นอยู่ดูแลเด็กๆช่วยแม่ครูเถอะ.."

"แล้วเอยจะไปยังไงลูก" ครูแก้ว..หรือแม่ครูละจากเด็กคนหนึ่งแล้วหันมาคุยกับเอิงเอย

"เพื่อนค่ะ...เขาไม่เคยทิ้งเอยเลย"

"คนไหนกัน...ไว้เดี๋ยวพามาหาแม่หน่อยสิคอยอยู่เคียงข้างเอยแบบนี้ต้องเป็นคนดีมากแน่ๆ"

"ไว้มีโอกาสเดี๋ยวเอยพามานะคะ"

ฟอด..! เธอโผล่เข้าหอมแก้มแม่ครูพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เด็กๆที่นั้งทานข้าวตาแป๋ว...ซึ้งเด็กๆพวกนี้ก็ไม่ต่างจากเธอซักเท่าไหร่..เอิงเอยจึงเอ็นดูเป็นพิเศษ...ดวงตากลมโตไล่มองเด็กๆกันทีละคนก่อนจะหยุดชะงัก...เมื่อคนที่ต้องการพบหน้าก่อนไปเรียนไม่เจอ..

"พายอาร์เขายังไม่ตื่นหน่ะ...ครูเลยปล่อยให้เธอนอนพักก่อน.." แม่ครูที่รู้ว่าเอิงเอยมองหาใครพูดบอกเธอขึ้นมา

"อ่อค่ะ...ฝากบอกน้องพายด้วยนะคะว่าเดี๋ยวเอยจะกลับมาเล่นด้วย"

"จ้ะ.."

"บายนะจ้ะเด็กๆ" เด็กๆที่กำลังทานข้าวเช้าเอ่ยตอบกันเสียงดังฟังชัดพร้อมฉีกยิ้มให้..ทำให้เธอมีกำลังใจสู้ชีวิตขึ้นมาเป็นกอง...พายอาคือเด็กหญิงวัยสามขวบเศษๆเธอไม่ค่อยสุงสิงกับใครและค่อนข้างเก็บตัวเงียบ...เผลอๆเป็นโรคซึมเศร้าเพราะต้องตั้งแต่คลอดมาเธอก็โตมาในบ้านเด็กกำพร้า...โหยหาพ่อแม่มาตลอดทุกคนในบ้านเพียงรักรวมถึงหญิงสาวจึงสนใจพายอาร์เป็นพิเศษ...

"ช้า.." เปิดประตูเข้ามาในรถไม่ทันใดนํ้าเสียงเรียบนิ่งก็พูดกรอกหูเธอ เอิงเอยหันไปมองก็พบว่าคนข้างกายกำลังเกิดอาการ..

งอล...?

"ตื่นสายนิดหน่อยโทษที"

"...." เดรคไม่ตอบแต่เริ่มเคลื่อนรถออกไปยังจากบริเวณสวนสาธารณะ

"นายงอลฉันปะเนี้ย..."

"...."

"ขอโทษน้าาา..ที่ปล่อยให้รอนาน...ดีกัน" เธอยกนิ้วก้อยขึ้นแล้วแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้าเดรค...แต่ไม่ไกล้นักพร้อมนํ้าเสียงอ้อนๆ...ทำให้คนที่กำลังงอลอยู่ยอมหายเป็นปริดทิ้งเพียงเพราะโดนง้อไม่ถึงเสี้ยววินาที..

"...."

"หายงอลยัง?"

"อยู่นิ่งๆ...จะขับรถ"

"ยอมตอบแล้วแสดงว่าหายงอล" เอิงเอยสรุปเองเสร็จสับ...แล้วกลับมานั้งปกติแบบเดิมหลังจากนั้นบรรยากาศในรถก็กลับมาเงียบจนถึงมหาลัยทั้งคู่ก็เดินผ่านสายตาเหยียดยามเข้ามาข้างใน...

"ข่าวยังไม่ทันซาควงผู้ชายออกนอกหน้าออกตาอีกแล้วหรอว่ะ?"

"คนนี้ฮอตนิ...ยัยนี้ปาดหน้าฉันอีกแล้ว"

"คนมันจะแรด...มันก็แรดโดยสันดาน.."

เสียงซุบซิบของกลุ่มคนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง...ยิ่งข้างกายมีเดรคคอยเดินอยู่ยิ่งเป็นประเด็นมากกว่าเดิม..ใบหน้าหวานได้แต่ก้มหงุดพยายามไม่สนใจคำพูดคนพวกนั้นแล้วรีบเดิน...ทั้งที่ทำตัวเข้มแข็งแต่ในใจมันก็อดจะร้องให้ไม่ได้...ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างหน้าโมโห..

"มีฉันอยู่ตรงนี้แล้ว...ไม่ต้องไปสนใจคนพวกนั้น" เดรคเอ่ยบอกเบาๆพร้อมกับบีบมือเรียวเพื่อให้กำลังใจ

"ฉันพยายามแล้วเดรค.."

"...ไหวมั้ย" นํ้าเสียงอบอุ่นและท่าทางเป็นห่วงเป็นใยที่ได้ยินจากผู้ชายคนนี้เป็นประจำยิ่งทำให้เอิงเอยรู้สึกว่าไม่เหมาะกับเดรคเลยซักนิด..

"...ร่างกายฉันมันไหว..แต่ใจมันไม่ไหวแล้วเดรค" เธอเอ่ยตอบเสียงสั่นเครือ..ทั้งที่ตั้งหลักมาดีแต่ก็กลับแพ้ให้ความอ่อนแอของตัวเอง...

หมับ ! จู่ๆเสื้อฮูดตัวโตก็มาคลุมที่ไหลเดรคจับหมวกขึ้นสวมให้เธอแล้วเลื่อนมือกอบกุมที่มือบางเอาไว้...สัมผัสจากมือหนาทำให้เอิงเอยช้อนดวงตาที่เริ่มคลอเบ้ามอง...แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเธอปล่อยให้เดรคจับและจูงมาอีกฝั้งแทนการแยกเดินเข้าคณะตัวเอง..จนมาหยุดบนดาดฟ้าของตึกที่ไกล้ที่สุด...

เมื่อพ้นจากโลกภายนอก...ร่างเล็กก็เดินมายังกำแพงกั้นเหม่อมองวิวทิวทัศน์นํ้าตาไหลอาบแก้มลงมา...จะต้องรออีกกี่วันกันเรื่องบ้าๆนี้ถึงจะจบ..

"เอิงเอยคนเดิมหายไปไหนแล้วล่ะ...ฉันชอบเธอคนเดิมมากกว่านะ.."

"....." ใบหน้าหวานเบือนมองคนข้างกาย...เธอยอมรับว่ามันอ่อนแอลงมากจริงๆ..ตั้งแต่เพลิงกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง...ทุกครั้งที่คิดจะลืมแต่ก็ไม่เคยลืมซักวัน...

"อ๊ะ...." เอิงเอยสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อความอุ่นสัมผัสเข้าที่ปลายคางมนเดรคขยับร่างเข้าไปไกล้ๆเธอมืออีกข้างประคองใบหน้าเอาไว้พร้อมกับปาดนิ้วโป้งเช็ดคราบนํ้าตาที่ผิวแก้มเนียนใสออกอย่างแผ่วเบา..สายตาทอประกายจ้องมองเข้าที่ดวงตาหมองเศร้าคู่นั้นเหมือนให้กำลังใจกันผ่านสายตา...

"ขอเอิงเอยคนเดิมของฉันคืนมาได้มั้ย..."

"...."

"คนที่เข้มแข็งกว่านี้.."

.

.

.

เอิงเอยของฉันว่าซ่านนนนน...อิเพลิงมันจะรู้ไหมว่าทุกคนลงจากเรือมันหมดแล้ว55555555555555555555

ส่วนใครที่อยากอ่านตอนพระนางอยู่ด้วยกันยาวๆใจเย็นๆเด้อ...เราต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปได้อ่านแน่นอนคับ

เจอคำผิดบอกกันได้น้า...บางทีแต่งด้วยสมอเบลอๆเดี๋ยวมาตามแก้.. ?