ตอนที่ 15 ไม่เหลือใคร

EP 15

Line!!

เดรค : อยู่ไหน

เดรค : โอเครป่าว

เอิงเอยเงยหน้าขึ้นเมื่อสัญญาณจากแอปพลิเคชั่นชื่อดังเด้งเข้า..มือบางยกขึ้นปาดนํ้าตาที่คลอเบ้าออกแล้วค่อยๆหยิบมันขึ้นมาดู..ยิ่งได้เห็นข้อความของเดรคเธอก็ยิ่งร้องให้ออกมาหนักกว่าเดิม...

เดรค : อยู่ไหนเอย

"ฮึก..." เธอตัดสินใจปิดเครื่องแล้วร้องออกมาอีกครั้งเมื่อระบายความเสียใจทั้งหมดจนพอใจมือบางก็ยกขึ้นปาดนํ้าตาออก...ไม่ใช่ต้องการใครมาปลอบใจในเวลาแบบนี้...เอิงเอยแค่อยากรักษาระยะห่างเอาไว้เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเดรคคิดยังไง...

ฉ่า...ฉ่า... เสียงจากก๊อกนํ้าไหลออกมากระทบอ่างล้างมือ...ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบนํ้าตาเงยขึ้นมองตัวเองผ่านกระจก..ก่อนจะเอื้อมมือไปอังนํ้ามาล้างหน้าออก...ไม่นานร่างเล็กก็เตรียมหมุนตัวกลับแต่ดันเจอเข้ากับสายตาของกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่ยืนมองเธอสลับกับมองหน้าจอโทรศัพท์...เอิงเอยทำเหมือนว่าพวกเธอเป็นอากาศก่อนจะก้าวขาเดินด้วยความรวดเร็วออกมาจากตรงนั้น...ร่างกายไร้เรี่ยวแรงพาตัวเองเดินออกมานอกมหาลัยเพื่อขึ้นรถเท็กซี่กลับบ้านขืนทนต่อสายตารังเกียจเหยียดหยามของผู้คนพวกนั้น...คงอึดอัดจนอกแตกตายกันไปข้าง

"ไปไหนหนู.." เสียงของลุงขับแท็กซี่ที่จอดรับเอ่ยถามขึ้น...พร้อมกับมองใบหน้าขาวใสที่ดวงตาเหมือนจะคลอเบ้า...

"ถนนxxxค่ะ.." เธอบอกชื่อถนนที่เป็นบ้านของเธอให้ลุงขับแท็กซี่แล้วกลับมาอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองเหมือนเดิม..

"ทำไมถึงได้กลับบ้านก่อนเวลาล่ะ..ที่มหาลัยมันมีงานไม่ใช่หรอหนู.."

"หนู...ไม่สบายค่ะ" ใบหน้าหวานก้มหน้าหลบสายตาที่จ้องมองมาผ่านกระจกหน้า..เสียงที่ตอบกลัวไปสั่นเครือจนคุณลุงขับแท็กซี่มองออกว่าหญิงสาวกำลังจะเรื่องให้เพราะมีเรื่องทุกข์ใจอยู่..

"อยากร้องให้ก็ร้องออกมาเถอะหนู..ลุงไม่เก็บเงินเพิ่มหรอก..เก็บไว้ในใจมันไม่ดีนะ"

"ลุงรู้ได้ไงคะ..ว่าหนูไม่โอเคร" หยดนํ้าตาไหลลงอาบแก้มเธออีกครั้ง..มือบางกำกระโปรงนักศึกษาเอาไว้แน่น..

"มองคนมันไม่อยากเลย..ถ้าหนูอัดอั้นอยากระบายอะไรก็ระบายออกมาเลยนะ..ถึงแม้ลุงจะเป็นแค่คนขับแท็กซี่แต่เราก็เป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน..ไม่ต้องเกรงใจ"

"ลุงคิดว่า...ผู้หญิงที่เคยทำแท้งลูกตัวเองมันน่ารังเกียจขนาดไหนกันคะ..ฮึก.."

"ถ้าเขาถึงจุดที่ต้องทำอะไรแบบนั้นลงไป...ลุงเชื่อว่าเขาต้องมีเหตุผลมากพอ..หนูเองก็เหมือนกันลุงก็เชื่อว่าหนูคงมีเหตุผลของตัวเอง.." ยิ่งได้ฟังลุงขับแท็กซี่พูดร่างเล็กยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม..ใช่...เธอมีเหตุผล...เหตุผลที่บอกใครไม่ได้..

"หนู..มะ..มันเลยมากเลยใช่ไหมคะ"

"คนเราไม่เคยดีเสมอไปนะหนู..อย่าไปสนใจอดีตเรากลับไปแก้ไขอะไรมันไม่ได้เเล้ว...ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด"

"...ค่ะ" เมื่อได้คำปรึกษาที่ดีใบหน้าหวานก็พยักหน้าตอบ..เอิงเอยพยายามปลอบใจตัวเองตลอดทางว่า..ไม่เป็นไร ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆมืดมิดลง...ก่อนจะรู้ตัวอีกทีแท็กซี่ก็จอดยังหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่มือเรียวล้วงหยิบธนบัตรที่เหลือเพียงน้อยนิดออกมาจ่ายค่ารถ..

ที่เลือกมาแท็กซี่เพราะไม่อยากเจอกับสายตาของคนพวกนั้น..

"อ้าวคุณหนู..ทำไมรีบกลับมาละคะ" ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านป้าไหม..แม่บ้านที่เธอเคารพก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับสวมกอดเมื่อเห็นใบหน้าไม่โอเคของเอิงเอย

"เอยไม่สบายนิดหน่อยค่ะ...เลยกลับมานอนพักที่บ้าน"

"แล้วนี้เป็นอะไรมากรึป้าวคะ"

"ไม่ค่ะ..งั้นเอยขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวป้าเอายาขึ้นไปให้นะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะป้าไหม..เอยกินมาแล้ว...แล้วนี้คุณพ่อ..."

"ทำไม..แกถามหาฉันทำไม?" ไม่ทันที่เธอจะพูดจบเสียงของอังเดรก็แทรกเข้ามา...พร้อมกับเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียดสถาพดูไม่ได้..เหมือนคนไปตกถังเหล้ามายังไงยังงั้น..

"นี้พ่อไม่ได้ไปทำงานหรอคะ..."

"มันเรื่องของฉัน.."

หมับ ! อังเดรกระชากร่างเอิงเอยมาด้วยความรุนแรงแล้วบิดข้อมือเล็กแน่น..ทำให้เธอตกใจกับการกระทำของผู้เป็นพ่อ

เพี๊ยะ !

"ว๊าย...คุณท่านนี้มันเรื่องอะไรกันคะ"

"ไม่ใช่เรื่องของคนรับใช้ไสหัวไปทำที่อื่น!!" ฝ่ามือจากผู้เป็นพ่อทำให้เอิงเอยล้มลงไปกองอยู่กับพื้น มือบางกอบกุมแก้มตัวเองที่มีเลือดไหลกระซิบออกไว้...แววตามองไปที่อังเดรอย่างไม่เข้าใจ..

"พ่อตอบเอยทำไม.." นํ้าเสียงสั่นเครือถามผู้เป็นพ่อออกไป

ปึก ! อังเดรโยนโทรศัพท์ใส่ร่างเอิงเอยอย่างแรงจนเธอต้องเบือนตัวหลบ...ป้าไหมที่ยืนดูอยู่ห่างๆอยากเข้าไปช่วยแต่ก็ไม่กล้า..

"แหกตาดู...แกเคยท้องกับไอ้เด็กข้างถนนมาเด็กที่มันไม่มีหัวนอนปลายท้าว...เขารู้ทั้งประเทศแล้วยัยเอยว่าฉันมีลูกสาวเลวระยำขนาดไหน!!"

"....ใช่...เอยเคยท้อง...เคยท้องกับคนที่พ่อเกลียดที่สุดถ้าพ่อจะเกลียดก็ขอให้เกลียดที่เอยคนเดียวพอ...เอยผิดเองที่พลาด"

"ออกไป...ออกไปจากบ้านฉัน...แต่ไปนี้แกไม่ใช่ลูกฉันอีกต่อไป!!"

"พ่อ..!"

"แกไม่มีสิทธิ์มาเรียกฉันว่าพ่อ...ปิดได้นานดีนิความลับ...แต่ในเมื่อฉันรู้ความจริงว่าแกเคยท้องกับไอ้เด็กข้างถนนฉันก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้!!" อังเดรขบกามพูดด้วยความโมโห...เขาเคยเตือนเอิงเอยหลายครั้งว่าให้เลิกคบ...เธอก็ยอมเลิก...และตอนนี้ข่าวก็ถูกปล่อยออกมาทั้งๆที่ผ่านมาหลายปี...เขาจะไม่ยอมให้ไอ้เด็กนั้นกลับมาวอแวกับเอิงเอยอีกแค่นี้ก็อับอายขายขี้หน้ามากพอแล้ว..ลำพังบริษัทที่กำลังจะโดนยึดอีก..

"พ่อจะทำอะไรเขา.."

"...ทำให้มันกับแกไม่ต้องอยู่ให้ฉันเสื่อมเสียชื่อเสียงยังไงล่ะ!!" พูดจบอังเดรก็หมุนตัวเดินออกจากบ้านไปด้วยอารมณ์โมโห...แต่กลับถูกเรียวแขนของลูกสาวเกาะเอาไว้แน่น...

"ถ้าพ่อจะทำ...ให้ลงที่เอยอยากฆ่าเอยก็ฆ่าอย่าทำอะไรเขา...เอยขอร้อง..ฮึก" เธอขอร้องอ้อนวอนสุดชีวิต...แม้จะโดนทำร้ายจากผู้ชายคนนั้นมากขนาดไหน..ใจมันก็ไม่รักดีอยากปกป้องผู้ชายคนนั้นอยู่ตลอด...ถึงแม้จะรู้ก็ตามว่าตอนนั้นกับตอนนี้ เพลิง จะเปลี่ยนไปคนละคนต่างกับเธอมากก็ตาม...

แต่ในใจมันก็เอาแต่เป็นห่วงคนที่คอยจ้องเอาแต่ทำร้าย...

ปึก ! อังเดรสะบัดร่างเล็กที่เกาะอยู่ขาออก..ฤทธิ์แอลกอฮอล์ยิ่งเพิ่มความโมโหมากกว่าเดิม...เมื่อเอิงเอยแสดงท่าทีเหมือนเป็นห่วงเพลิงอยู่..

"เก็บข้าวของแล้วออกจากบ้านฉันไป!!"

"คุณท่านคะหยุดเถอะค่ะ" ป้าไหมเข้าไปพะยุงร่างเอิงเอยที่ล้มไปกองอยู่บนพื้นขึ้นมากอดเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง...พร้อมกับนํ้าตาที่ไหลอาบพวงแก้มเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักเหมือนลูกเหมือนหลานแท้ๆโดนผู้เป็นพ่อทำร้าย..แทนที่จะให้กำลังใจและปลอบใจ..แต่นี้กลับทำตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง..

"แกไม่ต้องมายุ้ง!!"

"พอเถอะค่ะ...แค่นี้จิตใจคุณหนูก็ยํ้าแย่มากพอแล้ว..อย่าทำร้ายจิตใจเธอมากกว่านี้เลย" ป้าไหม...โอบกอดเอิงเอยเอาไว้พร้อมขอร้องอังเดรด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ..

"มันไม่ใช่ลูกฉัน...ฉันไม่เคยมีลูกเลวระยำขนาดนี้...แกไปเลยนะยัยเอย!!...ไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้!" เมื่อโดนผู้เป็นพ่อเอาแต่ไล่..เธอก็ผละออกจากอ้อมกอดป้าไหมแล้วยืนประจันหน้ากับอังเดรแทน...

"ถ้าพ่อไม่เห็นเอยเป็นลูกแล้ว...เอยก็จะไป...แต่เอยจะกลับมาทวงทุกอย่างที่แม่สร้างขึ้นเองกลับมา...ไม่ช้าก็เร็ว" มือบางกำหมัดแน่น..เธอพูดออกไปด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ..ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อเก็บกระเป๋าออกจากบ้านหลังนี้...บ้านที่มีแต่ความทรงจำแย่ๆ...ในเมื่อโดนไล่ขนาดนี้...เธอก็จะไป...

"คุณหนูคะ...อย่าไปเลยนะคะป้าขอร้อง..ฮืออ" เสียงยื้อรั้งของป้าไหม..เป็นเพียงแค่อากาศ...เอิงเอยเพียงปรายตามองด้วยหางตาพร้อมกับพรํ่าขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา...มีโอกาสเมื่อไหร่เธอจะกลับมาตอบแทนป้าไหมแน่นอน...

ปั้ง!!

"ฮึกก..." ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเธอก็รีบยัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าพร้อมของใช้ส่วนตัว...ก่อนจะลุกขึ้นไปหยุดที่รูปของผู้เป็นเเม่...มือเรียวหยิบกรอบรูปเก่าๆขึ้นมากกกอดแล้วสะอื้นร้องให้...ตอนนี้สมองมันตันไปหมด...ไม่รู้จะไปอยู่ไหน...เงินก็ไม่เหลือซักบาทให้ประทั้งชีวิต...

"แม่จ๋า...เอยอยากไปอยู่กับแม่...ฮึก...เอยคิดถึงแม่...ฮืออ"

นานนับหลายนาทีที่เธอพรํ่าร้องให้อยู่แบบนั้นจนหายสะอื้น..เอิงเอยก็มาตัวเองเดินลงมาจากห้องก็พบเข้ากับป้าไหมที่นั้งร้องให้อยู่..ตอนนี้อังเดรออกจากบ้านไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดทั้งที่ยังเมาอยู่...

"ป้าไหมคะ...เอยไปแล้วนะ" มือบางปล่อยกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปสวมกอดป้าไหม..

"คุณหนูจะไปอยู่ไหนคะ...จะไปอยู่ยังไง...เงินก็ไม่มีซักบาท.." มือเหี่ยวย่นยื่นมาลูบศรีษะเธอพร้อมนํ้าตาที่ไหลออกมาไม่หยุด..

"ป้าไม่ต้องห่วงเอยหรอก...เอยสัญญาจะดูแลตัวเองให้ดี...ป้าดูแลตัวเองดีๆนะ...ไว้เอยจะโทรมาหา"

"...ป้ามีบางเรื่องอยากจะบอกให้คุณหนูทราบ.."

"คะ?"

"สองสามเดือนให้หลังเหมือนคุณท่านจะติดการพนัน...ไปเล่นทั้งวันทั้งคืนพอเสียมาก็เริ่มดื่มเมา..ป้ากลัวว่าซักวันว่าบริษัทที่คุณผู้หญิงสร้าง..."

"อะไรที่มันเป็นของคุณแม่...มันจะยังเป็นของคุณแม่เหมือนเดิมค่ะ..เอยไม่มีทางให้ใครมาทำลายสิ่งที่แม่สร้างมันเองกับมือแน่นอน...ป้าไหมไม่ต้องห่วงนะคะ" ป้าไหมพูดยังไม่ทันขาดคำเธอก็สวนขึ้นมาก่อน...มือบางบีบมือเหี่ยวย่นเบาๆ...พร้อมกับฝืนยิ้มไปให้ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่...

ทิ้งให้สายตาละห้อยมองตามแผ่นหลังบางจนละสายตา...

.

.

.

เพลิงคงไม่รู้ว่ามีคนเป็นห่วงเขามากกว่าตัวเองซะอีก...