ตอนที่ 14 ข่าวฉาว

EP 14

Aeng aoey Talk

ในขณะที่ฉันเดินออกมายังป้ายรถเมล์มาต่อคิวขึ้นรถเพื่อจะไปมหาลัย..แต่สายตาของนักศึกษาด้วยกันที่มองมาเหมือนมีอะไรแอบแฝงบางอย่างเหมือนฉันไปทำอะไรผิดมายังไงยังงั้น..แต่แล้วยังไงฉันเลือกที่จะไม่สนใจสายตาพวกนั้นแล้วเดินขึ้นมาบนรถตามปกติ...พอโดนยึดทุกอย่างจากพ่อแท้ๆแล้วใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดามันก็ไม่ได้ลำบากอะไร...แค่รู้จักช่วยเหลือตัวเอง...จริงๆเป็นแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน

"นี้หน่ะ..ใช่คนเดียวกันไหมวะ"

"กูว่าใช่..คนนี้แหละ"

"ไม่น่าเลยว่ะ...เห็นสวยๆแบบนี้กูมองไม่ออกเลย"

"มึงเบาๆ..เดี๋ยวนางได้ยิน"

เสียงซุบซิบของสองนางข้างหลังทำให้ฉันเริ่มเอ๊ะใจ...ปากมันว่างขนาดนั้นเลยรึไงถึงนินทาคนอื่นอยู่ได้...อีกอย่างนางพูดดังขนาดนั้นไม่ประกาศใส่ไมโครโฟนเลยล่ะ...แล้วฉันไปทำอะไรหนักหัวใครอีกว่ะ? เหอะ..พอคิดแล้วก็ได้แต่นึกขันก่อนจะปิดเปลือกตาลงพักเรื่องบ้าๆในชีวิตจนเวลาผ่านไปหลายนาทีก็ถึงมหาลัย ฉันเดินมายังที่ประจำก็เจอพลอยกับมะนาวนั้งมองหน้าฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง..

"มีอะไรรึป้าว...ทำไมมองหน้ากูแบบนั้น?"

"พวกกูขอคุยอะไรด้วยหน่อย" มะนาวเป็นคนเอ่ยปาก..แล้วมันก็ลุกมาจับมือฉันลากไปยังที่ลับตาคนตามมาด้วยอีพลอยที่เดินรั้งท้ายมาติดๆ พวกมันจะคุยอะไรกัน...ถึงได้ดูจริงจังกันขนาดนี้

"....มึงไม่เห็นข่าวอะไรบ้างเลยหรอ?" มะนาวมันปล่อยมือฉันออกแล้วกอดอกมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเหมือนรังเกียจกัน...ทำไมวันนั้นพวกมันแปลกๆกันจังนะ หรือฉันคิดไปเอง?

"ข่าวอะไร"

"อ่านดู" อีพลอยยื่นโทรศัพท์ที่แสดงหน้ากระทู้ข่าวให้ฉันดู...ฉันหยิบมันมาอ่านแล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นรูปตัวเองตอนท้องป่องอีกทั้งข้อความที่เขียนเรื่องที่ฉันเคยท้องและเคยทำแท้งมาก่อน...

นะ..นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

ใครเป็นคนทำ? ร่างกายฉันแทบทรุดเมื่อความลับที่เก็บเอาไว้นานถูกเปิดเผย..ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้...ในสมองมันมีแต่คำว่าอับอายแทบอยากจะทรุดแผ่นดินหนี..ทะ..ทำไม..ฉันต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ยิ่งคิดยิ่งหน่วงที่ใจไปหมด..

"มันเรื่องจริงหรอ..ที่มึงเคยท้อง"

"อื้อ.." อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...ชีวิตฉันมันไม่เคยเจอกับความโชคดีหรอก...

"ถ้าอย่างงั้นพวกกูคงกับมึงต่อไปไม่ได้...พวกกูไม่อยากถูกด่าว่าคบเพื่อนใจแตกท้องไม่มีพ่อในวัยเรียน..ขอโทษด้วยนะ ที่ต่อไปเราคงเป็นได้แค่คนเคยรู้จัก..ไปเถอะพลอย" คำพูดของเพื่อนสนิทที่คบกันมาเกือบสี่ปีมันทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออกภาพตรงหน้ามันพล่าเบลอไปหมด...นอกจากจะโดนพ่อปล่อยทิ้ง..ฉันยังไม่เหลือใครอีกแล้วในชีวิตแม้กระทั่งเพื่อน สิ่งที่ต้อการคำตอบมากที่สุดคือ..

ใครกันที่ทำลายชีวิตฉันได้ขนาดนี้..?

เหมือนร่างกายมันอ่อนปวกเปียกไปหมด..ไม่มีแรงแม้กระทั่งเดินไปข้างหน้า ในเมื่อคนรู้กันไปทั่วขนาดนี้น้องสายต่างสายเลือดอย่างชมพูคงเอาข่าวไปให้อังเดรดู...ซึ้งท่านก็เป็นคนที่เธอไม่ต้องการให้ทราบเรื่องนี้ที่สุด...ยิ่งคิดสายธารสีใสก็ไหลอาบพวงแก้มเนียนใสออกมาไม่หยุด..

ถ้าเลือกได้เธอไม่อยากเป็นคนอ่อนแอแบบนี้เลยซักนิด..

เอิงเอยมาร่างตัวเองเดินออกมาราวกับคนไร้วิญญาณ...ดวงตาคลอเบ้าไปหยาดนํ้าตาจนต้องก้มหน้าหลบสายตาของผู้คนที่มองมาพร้อมเสียงนินทาซุบซิบ...เธอรีบเร่งฝีเท้าพร้อมกับยกหลังมือขึ้นบังหน้ามาหลบยังห้องนํ้าที่อยู่ไม่ไกลนัก..

ปั้ง! เสียงประตูปิดลงพร้อมร่างเล็กที่หายเข้ามาในห้องนํ้า

เธอปิดฝาชักโครกลงแล้วนั้งร้องให้ออกมา..สิ่งที่อัดอั้นไว้ในใจมันหลั่งไหลออกมาพร้อมเสียงสะอื้น..กับสถานการณ์แบบนี้ควรทำยังไงดี...มือบางยกขึ้นปิดหน้าตัวเองแล้วก้มหน้าร้องให้

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ...คนที่เกลียดเธอเข้าไส้และรู้เรื่องนี้ก็มีอยู่แค่คนเดียว..

คือผู้ชายที่ชื่อเพลิง..

"ฮึก...ฮืออ" เอิงเอยกัดริมฝีปากตัวเองกลั้นเสียงสะอื้น...ร่างเล็กสั่นระริกราวจะขาดใจให้มันรู้แล้วรู้รอด..ใครไม่มาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้คงไม่เข้าใจ..มันไม่ใช่แค่ความอับอายแต่มันอีกหลายล้านความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้...

"พี่เพลิงมองหาใครหรอคะ..?" ทิชาที่เกาะแขนพี่ชายอย่างเพลิงมองตามสายตาเรียบนิ่งคู่นั้นที่สอดส่ายมองซ้ายขวาไม่หยุด

"เปล่า...แล้วนี้ทิชาจะไปหาเพื่อนเลยไหม"

"...." ทิชานิ่งเงียบ..เมื่อสายตาไปหยุดที่ร่างของใครบางคนที่สวมเสื้อช็อปสีแดงเลือดหมู..ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นเหมือนกำลังมองหาใครอีกคนท่าทางเหมือนเพลิงไม่มีผิด..ทำให้ใบหน้าจิ้มลิ้มผุดรอยยิ้มขึ้นมา เธอปล่อยแขนพี่ชายแล้วหันไปบอก.. "ทิชาไปก่อนนะคะ..ไว้เจอกันที่บ้าน^^"

"เดี๋ยวทิชา.." ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยเรียกไว้ทัน...ร่างเล็กก็วิ่งผ่าฝูงชนมากมายที่กำลังยืนมุงดูบูธไปหาร่างของใครอีดคน...

ปึก !

"อ๊ะ...ขอโทษค่ะ" ทิชาที่ชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของเดรคเพราะความรีบจนเกินเหตุ..เธอรีบขอโทษเดรคแล้วฉีกยิ้มแหยะๆไปให้ทันที..

"...." เดรคที่กำลังมองหาเอิงเอยอยู่...ชายหนุ่มหยุดชะงักแล้วหันมามองทิชาด้วยสายตาว่างเปล่า...ก่อนจะส่ายหัวแล้วเดินหนีเธอดื้อๆ

"เดี๋ยวค่ะ!" เสียงใสเอ่ยเรียกเสียงดังแล้วรีบเดินตามร่างหนาไปติดๆ...จนเดรครู้สึกรำคานคนข้างกายที่เอาแต่แหงนหน้ามองเขาอยู่ตลอดชายหนุ่มปรายตามองเธอแล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินหนี..

"...."

":("

"....หนูแค่เข้ามาทักทายเองทำไมต้องเมินกันขนาดนี้ด้วย" คนตัวเล็กไปออกไป..ใบหน้างองํ้าด้วยความน้อยใจ..เธอเกิดมายังไม่มีใครเย็นชากับเธอได้เท่านี้มาก่อนเลย..นี้อะไรทำเหมือนกันเป็นอากาศอยู่ได้..

"ทักทายแล้วก็ไป.."

"ไปไหนคะ?"

"....กวน?"

"เปล่า...ทิชาแค่ถามเฉยๆว่าไปไหน..ก็พี่...พี่อะไรนะ..ทิชายังไม่รู้จักชื่อพี่ละ..

ปึก ! เป็นอีกครั้งที่เดรคหยุดเดินกระทันหัน..หลังจากที่เร่งฝีเท้าตามหาเอิงเอยด้วยความเป็นห่วงและทิชาก็ชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างอีกรอบ..ทำเอาเดรคหน้าเสียเขาไม่ชอบให้ใครมาวิ่งเกาะแข่งเกาะขา..โดยเฉพาะตอนที่เขากำลังยุ้งๆ..

"เลิกตามมาซักที..มันน่ารำคาน"

"แต่.."

"อย่าให้ฉันต้องคิด..ว่าเธอชอบฉัน" คำพูดของเดรคทำเอาทิชาเบิกตากว้าง...แต่แล้วทำไมมันถึงรู้สึกว่ามันคือความจริงกันล่ะ..หรือว่าความจริงแล้วหัวใจดวงน้อยมันใจง่ายหลงเสน่ห์เดรคเข้าแล้วจริงๆ..

"ทิชา.."

"ไสหัวกลับไปได้แล้ว.." เดรคเดินหนีอีกรอบและดูเหมือนว่าทิชากำลังจะตามไปอธิบาย..แต่กลับไม่เป็นผลเมื่อ..

หมับ !

"กลับ...จะไปตามคนหลงตัวเองแบบมันทำไม" เพลิงที่ตามมาดูน้องสาวอยู่ห่างๆคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กพร้อมกับพูดจาจงใจให้เดรคได้ยิน...และมันก็เป็นผลเมื่อเดรคหันกลับมามอง..สายตาคมกริบไล่มองมือของเพลิงที่จับข้อมือของทิขาเอาไว้

"ก่อนที่กูจะหลงตัวเอง..น้องมึงคงหลงกูก่อน" ตอบกลับพร้อมนํ้าเสียงเรียบนิ่ง...ยิ่งทำให้ทิชาแปลกใจว่าทั้งสองคนรู้จักกันได้ยังไง..แต่ดูจากสายตาคงรู้จักกันแบบไม่เป็นมิตรซักเท่าไหร่..เดรคมองก็รู้ว่าเพลิงหวงน้องสาวขนาดไหนและจู่ๆคำที่ไมค์เคยพูดถึงพี่ชายของทิชาก็ลอยเข้ามาในหัว...สังสัยคงจะรักน้องมาก

และจุดอ่อนคงจะคือยัยนี้สินะ..ถ้าจะเล่นงานเพลิงคงต้องเล่นงานกับคนที่มันรักก่อน...

แต่มันก็แค่คิด...ถ้าไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเล่นงานคนอย่างเพลิงเขาก็จะไม่มีวันยุ้งกับยัยเด็กนี้เด็ดขาด...ยกเว้นซะแต่ว่ามี

"พี่เพลิงคะ...ทิชาว่าเราไปที่อื่นก่อนดีกว่า" เมื่อเห็นว่าท่าไม่ดี..ทิชาจึงรีบเอาตัวมาบังพี่ชายเอาไว้พร้อมดันร่างหนาถอยหลังไปเรื่อยๆ เธอยังไม่อยากให้มีการลงไม้ลงมือต่อยตีกันตอนนี้..จึงรีบแยกไว้ก่อน เพลิงละสายตาจากใบหน้าของเดรคก่อนจะก้มมองทิชา มือหนายอมลากคนตัวเล็กออกมาและเดินมายังกลุ่มของมิ้น

"ไปรู้จักกับมันได้ยังไง?"

"เอ่อ...งานวันเกิดมิ้นเมื่อคืนน่ะค่ะ...เขาเป็นเพื่อนพี่ชายของมิ้นไม่มีอะไรจริงๆนะคะ"

"ไม่มีก็ดีแล้ว...อยู่กับเพื่อนนี้แหละไม่ต้องไปไหนก่อนกลับโทรมาหาพี่ด้วย"

"ค่าาา~" เพลิงระงับความหงุดหงิดเอาไว้ในใจ แล้วเดินห่างออกมาเพื่อไปหาแก๊งตัวเองที่กำลังพากันยืนม่อสาวอยู่ที่ไหนซักแห่งในงาน..ซึ้งแน่นอนคงหนีจากคณะไหนไม่ได้นอกจากนิเทศที่พวกมันเรียนอยู่นับว่าเป็นแหล่งรวมคนหน้าตาดีเอาไว้เลยก็ว่าได้..

.

.

.

ที่เกลียดเดรคหวงน้องสาวหรือหวงแฟนเก่ากันแน่?5555555555555555555555