Evil 4 เรื่องของเราสองคน

ประมาณสองชั่วโมงต่อมาฉันก็หยุดที่หน้าห้องของเฮียเพรา ยังไม่ทันได้ยื่นมือไปกดปุ่มคนด้านในก็เปิดประตูออกมา ที่นี่มันห้องเฮียเพรา ก็ต้องเฮียเพราที่อยู่ ฉันตั้งใจจะอ้าปากทัก ทว่าต้องหุบปากอย่างไวเมื่อคนที่เดินออกมาไม่ใช่เฮียเพรา

หญิงสาวเอวบางร่างน้อยใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงฉูดฉาด สั้นเสมอหูเดินออกมาอย่างสง่าผ่าเผยด้วยรองเท้าสีแดงแรงฤทธิ์ เธอปรายตามองฉันตั้งแต่เท้าจรดหัว มุมปากยกยิ้มเหยียดแล้วก็เดินจากไป

“อะไรกัน รู้หรอกว่าสวยไม่เท่า” พึมพำเบาๆ จะพูดเสียงดังให้มีปัญหาไปทำไม นี่มันเด็กเฮียเพรา มีเรื่องไปก็ไม่มีประโยชน์

แล้วก็รู้ดีว่าฉันสวยสู้ไม่ได้จริงๆ ชุดนักศึกษาของฉันก็สุดแสนจะยาวคลุมตาตุ่มได้ละ เสื้อก็หลวมแทบจะใส่ได้อีกคน

“สาวน้อยของเฮีย มาแล้วเหยอค้าบ” เฮียเพราถลาตัวเข้ามาหาพร้อมใบหน้าเบิกบาน

“ไหนว่าป่วย ทำไมมีสาวมาหาได้คะ” เบี่ยงตัวหลบเดินเข้ามาในห้อง

“เด็กไอ้สับมัน ใช่เด็กเฮียที่ไหนกัน เฮียก็แค่เล่นด้วยนิดหน่อย” คำตอบของเฮียเพราทำให้ฉันชะงัก

และทันใดนั้นเองประตูห้องนอนเฮียเพราก็เปิดออก ร่างสูงใหญ่ของเฮียวาเดินออกมา เขามองฉันด้วยสายตาราบเรียบ

ฉันทำเนียนหันมองทางอื่น เห็นเขาอยู่ที่นี่ยังไม่ตกใจเท่ารู้ว่าเขามีอะไรกับคนอื่น ใจฉันมันเจ็บแปลบทั้งที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์

ใจฉันมันไม่ค่อยรักดีเท่าไหร่ เขาเล่นด้วยหน่อยก็คิดไปเองว่าเป็นเจ้าของเขา

“ใบใบได้อะไรมาให้เฮียกินค้าบ” เฮียเพราทำเสียงสองเดินตามหลังฉันมา

ฉายาของฉันที่เฮียเพรานึกอยากจะเรียกมีเยอะมาก สาวน้อย ใบ ใบใบ แล้วแต่อารมณ์แต่ละช่วงเวลา ส่วนใหญ่ที่ฉันเจอก็อารมณ์ไม่คงที่ เข้าข่ายบ้าๆ บอๆ ไปวันๆ ฉันยังไม่เคยเห็นหมวดทำงาน ไม่รู้ว่าจะเข้มงวดมากแค่ไหน

ส่วนอีกคนเขานิ่งเงียบแบบนี้ซะส่วนใหญ่ จะตลกเล็กน้อยก็ตอนอยู่กับพี่น้องศิวะวานนท์

“ผัดขี้เมาทะเล หนูไม่รู้ว่าเฮียวาอยู่ด้วยก็เลยซื้อมากล่องเดียวค่ะ”

“ซื้อมาให้เฮียคนเดียวอะถูกแล้ว เพราะว่าเฮียเป็นคนหล่อ ไอ้สับมันไม่กินหรอก มันกินอย่างอื่นอิ่มแล้ว เดี๋ยวมันก็กลับละ เราจะได้อยู่กันสองต่อสอง วันนี้ดูหนังห้องเฮียปะ อยู่ดูแลเฮียหน่อยนะ แผลเฮียยังไม่หายดีเลย เฮียเจ็บมากๆ เลยครับ”

“...” เฮียเพราเป็นคนที่ชอบพูด พูดเก่ง พูดเยอะพูดแยะ พูดไม่เว้นช่วงให้คนอื่นพูด เขาชอบตั้งคำถามเยอะๆ ทำให้ฉันฟังไม่ทันแล้วก็จะลงท้ายที่

“ตกลงนะ มีหนังใหม่เข้าเพียบเลย” นี่ไง ลงท้ายที่ตรงนี้ มัดมือชก

“แต่พรุ่งนี้ใบมีเรียนนะคะ”

“ระหว่างเรียนกับเฮียอะไรสำคัญกว่ากัน” เฮียเพราทำหน้าอ้อน กะพริบตาปริบๆ ทำเหมือนน่ารัก เออ ก็น่ารักแหละ

“เรียน กลับไปเรียน เมื่อกี้ก่อนเธอมามันยังกระแทกผู้หญิงได้ไม่ยั้ง แผลแค่นี้มันไม่ตายห่าหรอก” เฮียวาที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์เอ่ยพร้อมกับเทน้ำดื่ม

“ไอ้เหี้ยนี่ มึงไสหัวกลับไปเลย” เฮียเพราตะคอก ทำหน้าหงุดหงิด

“เดี๋ยวกูจะบอกแม่ว่ามึงหลอกเด็กนี่มาทำไม่ดีในห้อง”

“กูหลอกอะไร ใบมาดูแลกู กูป่วย”

“มึงแน่ใจว่ามึงป่วย”

“ก็กูเจ็บหน้าอยู่นี่ไง กูมีหลักฐาน” เฮียเพรายื่นหน้าให้ดู

“ดีเลย แม่จะได้เห็นว่าหน้ามึงเป็นอะไร แม่จะได้ถามว่าแผลมาได้ไง” แชะ แชะ เฮียวาก็เลยกดถ่ายรูปซะเลย

“อย่าปากมาก กูแค่ให้น้องเอาข้าวมาให้ เดี๋ยวน้องก็กลับ มึงอะกลับไปได้ละ”

“เหนื่อยอยู่” เฮียวาเดินมานั่งโซฟาตัวยาว สองขายกขึ้นมาบนโซฟา เอนตัวลงนอน ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่นเมื่อเผลอสบตากับเขา

“ไหนมึงบอกที่ทำงานมีปัญหาต้องรีบกลับ”

“ถ้าปัญหาแค่นั้นจัดการกันไม่ได้ กูไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินเดือน”

“แล้วอารมณ์เสียเหี้ยอะไร เมื่อกี้ไม่เสร็จหรือไง” เฮียเพราเดินมานั่งข้างฉัน เปิดข้าวกล่องที่ฉันซื้อมาให้ “ใบใบรู้ใจเฮียที่สุด รู้ว่าเฮียอยากกินอะไร น่ารักที่สุดเลยค้าบ”