Evil 4 เรื่องของเราสองคน(2)

เฮียเพราเอนหัวมาซบที่ไหล่ฉัน ก็เกินไปนะ ถึงจะชอบทำตั้งแต่เล็กจนโต กระทั่งกลายเป็นเรื่องปกติ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหายใจลำบากยังไงไม่รู้

ในห้องนี้อากาศน่าจะถ่ายเทไม่ดี คอนโดราคาหลายสิบล้านอากาศไม่ดีได้ยังไงกันเนี่ย

“เด็กมันโตแล้ว ทำอะไรก็ระวังหน่อย” เฮียวาพูด ปากเขาขยับ มือเรียวสวยจับสมาร์ทโฟนราคาแพง สายตาจ้องหน้าจอ

“กูก็ทำแบบนี้มาตลอด ไม่เห็นเป็นไรเลย มึงจะบ่นอะไรนัก”

แชะ เสียงกดถ่ายรูปจากนั้นเฮียวาก็เงียบไป

ผ่านไปประมาณสามนาทีเสียง ตริ๊ง! ของเครื่องเฮียเพราก็ดังขึ้น

ตริ๊ง ตริ๊ง ตริ๊ง

และดังรัวๆ

“ใบใบหยิบโทรศัพท์เฮียมากดดูหน่อยว่าใครทักมานัก ว่างมากหรือไง” เฮียเพราเขานั่งกินข้าว ก็เลยใช้ฉัน

มือก็ไม่ได้เลอะเทอะอะไรหรอก ก็แค่อยากใช้ฉัน

ฉันจึงเอื้อมมือไปหยิบสมาร์ทโฟนของเฮียเพรามากดดู ทันทีที่ฉันกดหน้าจอมันก็ปลดล็อคโดยอัตโนมัติ

สืบเนื่องมาจากเฮียเพราเขาเอาหน้าฉันไปตั้งล็อคหน้าจอเครื่องเขาไว้ด้วย เหตุผลก็คือ ‘เผื่อว่าเฮียโดนกระทืบตาย ใบใบก็ยังเข้าเครื่องเฮียได้’

“ป้านุ่มนิ่มส่งมาค่ะ” เป็นป้านุ่มที่ส่งมาบ่นเฮียเพรา ข้อความที่ฉันเห็นทำให้รู้ว่าเสียงแชะก่อนหน้านี้เฮียวากดถ่ายรูปฉันกับเฮียเพราที่ซบกันไปให้ป้านุ่มนิ่ม

“อ่านเลย”

“นี่เธอเข้าเครื่องไอ้เพราได้ไง” คนที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้น เขาจ้องมองด้วยสายตากดดัน ชวนอึดอัด

“สแกนหน้าไง ทำไม เครื่องมึงไม่มีระบบสแกนเหรอ” เจ้าของสมาร์ทโฟนตอบแทนฉันไปแล้ว

“มี แต่ที่กูไม่เข้าใจก็คือนั่นเครื่องมึง ทำไมเด็กนี่เข้าได้”

“ก็กูตั้งไว้ ทำไม”

“เพื่อ”

“ความสุขของกู”

“ตลก”

“ตลกตรงไหน กูอยากให้ใบใบเอาหน้ามาตั้งสแกนหน้าก็แค่นั้น ไม่เห็นจะตลกเลย”

“นี่ยังมีอะไรที่กูไม่รู้อีกมั้ย”

“รู้อะไรวะ”

“เรื่องของมึงสองคน” สายตาดุดันของเฮียวาทำให้ฉันรู้สึกกลัว

“เรื่องของกูสองคนก็คือเรื่องของกูสองคน มึงเป็นฝาแฝดก็จริง แต่จะมาเสือกไม่ได้ ไข่มันยังไม่เสือกเลย” เฮียเพรายิ้มหน้าบาน เฮียเพราเขาเหมือนคนที่ไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน เป็นพวกที่พูดก่อนคิด หรือไม่ก็พูดไม่คิด พูดไปเรื่อย แล้วเฮียเพราก็หันมาพูดกับฉัน “แม่เฮียว่าไงบ้าง”

“เฮียอ่านเองมั้ย”

“ใบอ่านเลย เฮียอยากรู้ว่าใบอ่านหนังสือพัฒนาขึ้นยัง”

“ใบโตแล้วนะ ไม่ได้เป็นเด็ก 6 ขวบที่อ่านหนังสือไม่ชัด”

“งั้นใบก็อ่านเลย นอกจากโดนบ่นไม่น่าจะมีอะไร”

“นี่ลูกเทวดา น้องน่ะเป็นสาวแล้ว อย่าใกล้ชิดน้องมากนัก เดี๋ยวคนจะเข้าใจผิดว่าแกเป็นแฟนน้อง ทำน้องไม่มีแฟนกันพอดี” ในเมื่อเฮียอยากฟังฉันก็จะอ่านให้เฮียฟัง

“ขี้ฟ้องว่ะ เดี๋ยวกูฟ้องแม่บ้าง” สองพี่น้องเขากำลังจะเริ่มทะเลาะกันอีกแล้วสิ

“กูมีอะไรให้ฟ้อง”

“เยอะแยะ เดี๋ยวกูเอาคืนแน่” เฮียพูดพร้อมกับยื่นมือไปทางเฮียวาแล้วทำท่ายิงปืนใส่เฮียวา “ฝากไว้ก่อนเถอะ ปิ้ว ปิ้ว”

ส่งเสียงด้วย อืม อย่างที่บอกเฮียเพราเขาเอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้

แต่น่าคบหากว่าเฮียวาแน่นอน

แล้วจากนั้นเฮียเพราก็นั่งกินข้าวไปเรื่อย ๆ ในที่สุดข้าวผัดขี้เมาทะเลก็หมด ฉันเห็นว่าเฮียน่าจะเผ็ดก็เลยเดินไปเปิดตู้เย็น หาของหวานมาให้เฮียแก้เผ็ด เฮียเพราเขาเป็นคนที่ติดของหวาน ชอบซื้อเค้กมาแช่ตู้เย็นเป็นประจำ วันนี้ก็มีเหมือนกัน

ฉันจึงหยิบออกมาให้เฮียพร้อมกับน้ำดื่มเย็นๆ

“แก้เผ็ดค่ะ” ฉันวางด้านข้างกล่องข้าว

“ขอบคุณค้าบ ใบใบรู้ใจเฮียที่สุดเลย” เฮียเพราขยับกล่องข้าวออกแล้วจับเค้กไปวางตรงหน้าแทน “ทำไมเผ็ดขนาดนี้ นี่ใบแกล้งเฮียหรือเปล่า”

“ก็เฮียชอบกินเผ็ด จะให้ใบซื้อข้าวต้มมาให้เหรอคะ เฮียบอกเองว่าเบื่อกินข้าวต้ม ไม่ว่าจะเจ็บป่วยแค่ไหนก็ห้ามเอาข้าวต้มมาให้กิน”

“ใบใบรู้ใจเฮียที่สุด น่ารักที่สุดเลยค้าบ” รอบนี้จุ๊บที่แขน ฉันรีบขยับหลบอย่างรวดเร็ว “หลบทำไม รังเกียจเฮียเหรอ”

“เปล่าค่ะ แต่ใบโตแล้ว จุ๊บมั่วซั่วไม่ได้แล้วค่ะ”

“มีปากแล้วเหรอ นึกว่าชอบที่พี่ฉันแทะเล็มเธอ”

“แทะโลมดีกว่ามั้ย แทะเล็มเปรียบซะน้องเป็นกระดูกแล้วกูเป็นหมา” อุตส่าห์ไม่พูดแล้วเชียว เฮียเพราจะขยี้ทำไม

“ต่างกันตรงไหน”

“ไอ้เหี้ยอารมณ์เสียเหี้ยอะไรนัก เมียมึงไม่ให้เอาหรือไง”

“หึ”

“ถ้าเมียไม่ให้เอาก็ไปเอาเด็กมาอีกดิ มากัดกูเพื่อ? เสียอารมณ์หมด” เฮียเพราพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็เท่านั้น เมื่อเขาหันมาหาฉันก็เปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้ม “แม่สาวน้อยของเฮียอย่าใส่ใจเสียงหมาเห่าเลยนะ สนใจแค่เฮียเพราคนหล่อคนเดียวก็พอ เข้าใจมั้ยครับ”

“ค่ะ” ยิ้มให้เรื่องมันจบๆ ไป ขานรับให้มันจบๆ ไป แล้วนั่งเงียบๆ สงบเสงี่ยมเจียวตัวเอาไว้ เพราะสายตาของเฮียวาที่มองมาทำฉันอึดอัดจนอกจะแตกอยู่แล้ว

ไม่คิดว่ามาที่นี่แล้วจะเจอเฮียวาอยู่กับเฮียเพรา