Evil 5 เธอมันดื้อ

เฮียเพรากินข้าวเสร็จ กินของหวานเสร็จ อ้อนให้ฉันทำแผลที่ใบหน้าให้ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาเฮียวา เฮียเพราถามว่าทำไมไม่กลับ เขาก็ตอบว่าเสือก แค่นั้นเลย

กระทั่งฉันทำแผลให้เฮียเพราเสร็จจึงขอตัวกลับ เฮียเพราเขายังไม่อยากให้กลับ แต่ฉันอึดอัดที่จะอยู่จึงสรรหาเหตุผลกลับห้อง

ละก็หลุดออกมาจนได้

เมื่อขับรถออกมาจากคอนโดของเฮียเพราแล้วฉันรู้สึกหายใจโล่งมาก แต่ก็ยังเครียดอยู่นะ

ก็เลยเลี้ยวรถเข้าปั๊ม จอดหน้าร้านสุกี้เจ้าดัง เดินเข้าร้านมาคนเดียวแล้วนั่งกินให้หายเซ็งหายเครียด ถ้าวันนี้เฮียเพราไม่โทรมาฉันก็ไปนั่งกินกับเพื่อนๆ ที่สาขาใกล้มอแล้ว กินกับเพื่อนสนุกกว่ากินคนเดียวด้วย

ช่างเถอะ ตัวคนเดียวก็ตัวคนเดียว อยู่คนเดียวให้ชินไว้ใบเฟิร์น

ครืด ครืด

“ฮัลโหลค่า”

(ถึงห้องยัง)

“ใกล้แล้ว”

(เฮียกะเวลาดูแล้ว ตอนนี้น่าจะถึงแล้วนะ รถติดมากเหรอ)

“เปล่า ใบแวะกินข้าว”

(แหนะ ก่อนหน้านี้ไม่ซื้อมากินกับเฮีย ปล่อยให้เฮียกินข้าวคนเดียว)

“ใบอยากกินสุกี้ ไม่ได้อยากกินข้าวเหมือนเฮีย”

(ไปกินกับใคร)

“คนเดียวค่ะ”

(ไม่จริงอะ อย่ามาหลอกเฮีย)

“เรื่องแค่นี้เอง ใบจะหลอกทำไมคะ”

(แล้วคนบ้าอะไรจะไปกินสุกี้คนเดียว)

“ไม่ต้องคนบ้าก็กินสุกี้คนเดียวได้ค่ะเฮียเพรา”

(เฮียไม่เชื่อหรอกนะ)

“ไม่เชื่ออะไรคะ”

(แอบมีแฟนหรือเปล่าเนี่ย เฮียบอกแล้วใช่มั้ยว่าผู้ชายมันไว้ใจไม่ได้ ใบใบของเฮียตามไม่ทันคนเลวพวกนั้นหรอก)

“ใบไม่ได้มีแฟน”

(แล้วอะไร คนคุยเหรอ หรืออะไร)

“ไม่มีใคร มากินคนเดียวจริงๆ” หันกล้องให้เห็นว่าฉันมาคนเดียวจริงๆ เฮียเพราจะได้เลิกทำเสียงเหมือนน้อยใจแล้วก็เลิกจินตนาการไปทั่วสักที “เห็นมั้ยคะว่ามาคนเดียว”

(ให้มันไปแอบหรือเปล่า)

“ใบต้องพยายามขนาดนั้นเลยเหรอเฮีย”

(ก็ไม่แน่)

“ไม่มีค่ะ ใบมากินคนเดียว ตอนนี้กำลังจะกลับห้องแล้ว”

(ก็น่าจะชวนเฮีย)

“หน้าช้ำแบบนั้นเฮียบอกเองว่าจะไม่ออกมาให้คนเจอ”

(เฮียใส่หมวกใส่แมสไปก็ได้)

“ดูพยายามเกินไปค่ะเฮีย”

(เฮียก็แค่ไม่อยากให้ใบไปคนเดียว)

“ค่า นี่ไงใบกำลังจะกลับแล้ว” ถ้าไม่ใช่เพราะเฮียเรียกไปหาป่านนี้ใบก็ไปกินกับเพื่อนอย่างสนุกสนานแล้ว ไม่ต้องมานั่งเหงาแบบนี้

นี่ยังโทรมากวนอีก ดีนะที่กินจนอิ่มแล้ว ไม่งั้นขัดความสุขอันน้อยนิดของฉันอีก

(เอาไว้หน้าเฮียหายดีแล้วเราไปด้วยกันนะ เฮียไปกินเป็นเพื่อน)

“ค่า แค่นี้นะใบขับรถก่อน”

(ค้าบ) เฮียเพรายิ้มกว้าง ยกมือขึ้นมาโบกบ๊ายบาย เฮียก็แค่พูดไปงั้น พูดไปเรื่อย นึกขึ้นวันไหนก็มาชวน บางเรื่องก็ลืมแล้วลืมเลย

แล้วแต่อารมณ์คนรวย

แล้วฉันก็กลับมาถึงคอนโด หอบร่างกายเหนื่อยขึ้นมาที่ชั้น 30 ฉันจะนอนให้เต็มอิ่มสักตื่น ตอนแรกตั้งใจจะนอนที่ห้องเฮียเพราสักงีบ แต่เจอเฮียวาก็เลยไม่ได้นอน นี่กินอิ่มแล้ว ตั้งใจกลับมานอนให้เต็มที่เลย

เข้าห้องมาได้ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน เปิดแอร์ให้เย็นฉ่ำแล้วทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนขนาดใหญ่ คว้าผ้ามาห่ม

หลับสบายยาวๆ

หลับช่วงเย็นตื่นอีกทีก็เกือบสี่ทุ่ม ลืมตาขึ้นลุกเดินออกมาหาน้ำดื่มในตู้เย็น เฮียวานั่งดื่มเหล้าดูทีวีอยู่ที่โซฟา

“เฮียมานานแล้วเหรอคะ” เขานึกจะมาก็มา เป็นแบบนี้เสมอ

มีคีย์การ์ดที่ห้องฉันด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ห้องนี้ก็ของครอบครัวฉัน ฉันเก็บคีย์การ์ดไว้ไม่เห็นจะแปลกอะไร เผื่อว่าเธอทำตัวไม่ดีขึ้นมาฉันจะได้จัดการเธอ’

“เหนื่อยมากหรือไงถึงได้นอนขนาดนั้น”

“ก็เมื่อคืนใบไม่ได้นอน มีเรียนเช้า เรียนเสร็จก็ไปหาเฮียเพรา กลับมาก็นอน”

“แล้วเธอไปทำไม”

“เฮียเพราไม่สบาย”

“มันไม่ตายหรอก ยังเอาผู้หญิงได้”

“...”

“มานั่งนี่ดิ๊” เขาส่งสายตากดดัน สีหน้าเรียบเฉย มีเพียงสายตาที่น่ากลัว ใบหน้าเหมือนเฮียเพราขนาดนี้ ทำไมสายตาถึงได้ดุดันกว่านะ

ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้แล้วมันน่ากลัว

ใจดีกับฉันสักหน่อยมันยากนักหรือไง