Evil 2 แค่ของเล่น

“ไอ้เพรามาบ่อย?” ผู้ชายที่นอนอยู่ในห้องนอนเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สายตามองมาราวกับว่าตัวฉันไร้ค่าไร้ราคา เป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งในมือของเขา อยากเล่นเมื่อไหร่ก็หยิบขึ้นมา เบื่อหน่ายก็เก็บเข้ากล่อง เตะเข้าไว้มุมใดมุมหนึ่ง

“ไม่ค่ะ” ฉันตอบเสียงเรียบ

“โกหก” เขาพูดขึ้นทันที

คิดว่าฉันโกหกแล้วจะมาถามฉันทำไม เขาคนนี้เป็นผู้ชายที่เอาใจยากมาก เวลาอยู่กับเขาฉันรู้สึกเหมือนตัวฉันทำผิดอยู่เสมอ อยู่ใกล้เขาทำให้ฉันไม่กล้าที่จะแสดงความเป็นตัวเอง

“ใบไม่ได้โกหกค่ะ เฮียเพรามาเฉพาะเวลามีเรื่อง” แล้วบังเอิญว่าเฮียเพราก็มีเรื่องบ่อยจริงๆ มีได้เกือบทุกวันเลยล่ะ

แค่ส่วนใหญ่เกิดแผลเล็กน้อยจะไม่โผล่มา

“เธอเป็นหมอหรือไง ทำไมไม่บอกมันไปหาหมอ แล้วนี่ตีหนึ่ง ใช่เวลารบกวนมั้ย คิดบ้างดิ เปิดห้องต้อนรับยิ่งกว่าร้านสะดวกซื้อซะอีก”

“…” แล้วทีเขาล่ะ แบบเขาไม่เรียกรบกวนเหรอมาได้ทุกวี่ทุกวัน

“นั่นกำลังด่า?”

“เปล่าค่ะ” สีหน้าฉันชัดเจนเกินไปหรือเปล่านะ ถึงได้เดาออกว่าฉันกำลังต่อว่าเขา แต่ไม่หรอกเขาน่ะเป็นคนฉลาด คงจะคาดเดาไปเรื่อย

เขาคนนี้คือ เทวา ศิวะวานนท์ เขาให้ฉันเรียกเขาว่า เฮียวา ชื่อเล่นของเขามีแค่คนในครอบครัวเขาเท่านั้นที่เรียกได้ ซึ่งฉันไม่ถูกนับให้อยู่ในนั้น

“เปล่าก็มานอน จะยืนตรงนั้นทั้งคืนหรือไง ดึกแล้ว ง่วง!” เฮียวาชักสีหน้าไม่พอใจ

พูดเหมือนจะนอนด้วยกันอีกต่างหาก

“ค่ะ ๆ” คำพูดของเขาทำให้ฉันร้อนรน กลัวที่สุดคือเวลาที่เขาชักสีหน้า มันเหมือนว่าฉันทำผิด ทั้งที่ฉันไม่ได้ทำผิด

“ใช้เงินครอบครัวฉันก็ทำตัวให้ดีบ้าง”

“แล้วใบทำตัวไม่ดีตรงไหนคะ” พูดเหมือนว่าฉันทำความผิดมา

ฉันเคยขัดใจเขาเหรอ ก็ไม่ ฉันเคยดื้อเหรอ ก็ไม่ ฉันทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง และพยายามอยู่เงียบ ๆ แบบเจียมตัว ไม่เข้าใจว่าจะพูดแดกดันกันทำไม หรือว่าฉันทำอะไรผิดมาจริงๆ แล้วไม่รู้ตัว

“เยอะ” เฮียวาพูดพลางพลิกตัวหันหน้ามาทางฉัน เราสบตากัน เฮียวากับเฮียเพราเป็นฝาแฝด มีความคล้ายกันหลายส่วน เรียกว่าเหมือนเลยก็ว่าได้ เหมือนยันน้ำเสียง แต่สิ่งที่ทำให้แยกออกก็เป็นบุคลิกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงของพวกเขา

ขณะนั้นเองเฮียวาสอดมือเข้ามาภายใต้ชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดตัวโคร่ง มือของเฮียวาลูบไล้ตามลำตัวมาจนถึงหน้าอกอวบอิ่ม เขาบีบมันเล่นอยู่หลายที บีบด้วยน้ำหนักมือที่รุนแรง สายตาคมจ้องมาที่ฉันด้วยความรู้สึกราบเรียบ ราวกับว่าเขาอยากรู้ว่าฉันจะพูดว่าอะไร

เมื่อเห็นฉันนิ่งเงียบ ปลายนิ้วชี้ของเฮียวาก็เขี่ยที่ยอดอกเล่นกระทั่งมันเริ่มแข็งตัว ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มที่มุมปากก่อนที่เขาจะขยับขึ้นมาคร่อมตัวฉัน

“ไหนบอกง่วงคะ” ฉันรีบเอ่ยก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาจูบ

“อยากมากกว่า” และแล้วริมฝีปากของเฮียวาก็แนบชิดกลีบปากฉัน เขาแตะจูบก่อนจะสอดใบลิ้นเข้ามาช้าๆ

เขาจูบจนพอใจแล้วถอนริมฝีปากออก

ฉันเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ “จะทำจริงเหรอคะ”

“ทำไม”

“...”

“จะขัด?”

“เปล่าค่ะ”

“แล้วจะถามให้อารมณ์เสียเพื่อ?”

“...”

“หรืออยากเล่นตัว” คิ้วหนายกขึ้นสูงเชิงตั้งคำถาม เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เล่นตอนนี้ไม่ทันแล้วมั้ย”

“ก็แค่มันดึกแล้ว พรุ่งนี้ใบต้องไปเรียน” ฉันเอียงหน้าหลบไม่อยากสบตาคมเข้มของเขา สายตาที่เขามองมาทำให้ฉันรู้สึกกดดัน

“ก็แข็งแล้ว ไม่ชอบให้มันแข็ง รับผิดชอบหน่อย” เฮียวาพูดพร้อมกับจับปลายคางฉันให้หันมาสบตากับเขา แววตาเรียบเฉยแต่เปี่ยมไปด้วยคำสั่ง

กลีบปากเขาประกบที่กลีบปากฉันอีกครั้ง เขาแทรกใบลิ้นเข้ามาในโพรงปาก ลิ้นอุ่นตวัดอยู่ในปาก ขบเม้มกลีบปากล่างแรงๆ เมื่อฉันทำเหมือนไม่ให้ความร่วมมือ และเมื่อเขาคล้ายจะกัดริมฝีปากฉันก็จำเป็นต้องตอบสนองด้วยการจูบตอบ

มือใหญ่ขยับเลื่อนมาจับที่เนินเนื้อกลางกาย เขาใช้นิ้วเกี่ยวกางเกงชั้นในออก นิ้วกลางถูวนตรงกลางกาย เฮียวาถอนริมฝีปากแล้วเอ่ยเสียงราบเรียบ “อ้าขา”

“…” ฉันทำตามที่เขาบอก อ้าขาออกเล็กน้อย

“ถ้าไม่อยากเจ็บก็อ้ามากกว่านี้”