Evil 1 เขาคนนั้น(2)

“ใจร้ายชะมัด” เฮียเพราลุกขึ้นยืน ก่อนจะไปเฮียโน้มตัวลงมาจูบที่หน้าผากฉันแล้วพูดว่า “ไปนะ ฝันดีหนูใบของเฮีย”

“ใบไม่ใช่เด็ก 5 ขวบที่เฮียจะจูบหน้าผากบอกฝันดีแล้วนะ”

“ก็เฮียอยากทำ” เฮียเพรายิ้ม ยักไหล่แล้วก็เดินออกจากห้องไป

จะว่าไปแล้วก็อยากยื้อเขาไว้ ไม่อยากให้เขาไปเลย แต่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้

หาเหตุผลยื้อเขาไว้ไม่ได้และเขาก็ไม่ควรมาอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้

เพราะเรื่องบางอย่างจะต้องเป็นความลับ ต่อให้ฉันไม่เต็มใจทำก็ต้องเก็บเป็นความลับ

ชื่อของฉันคือใบเฟิร์น อายุ 20 ปี เรียนปี2 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาขาจิตรกรรม ที่จริงตัวฉันควรทำตัวให้มีประโยชน์ต่อผู้มีพระคุณ ควรเรียนบริหารธุรกิจเพื่อช่วยพวกท่าน แต่ผู้มีพระคุณบอกฉันว่า ‘หนูเลือกที่อยากเรียน เลือกความสบายใจของหนูเลยลูก ป้าพร้อมสนับสนุนหนูทุกอย่าง ใช้ชีวิตตามแบบที่หนูอยากใช้’

เพราะแบบนี้ฉันจึงเรียนคณะนี้

คนเมื่อกี๊คือเฮียเพรา หรือที่รู้จักกันในชื่อ เทวัญ ศิวะวานนท์ หนึ่งในทายาทของตระกูลศิวะวานนท์ที่ทรงอิทธิพล ครอบคลุมธุรกิจมากมาย

ตระกูลที่ถูกเรียกว่า…มาเฟีย

ฟังแล้วรู้สึกน่ากลัว ฉันเองก็กลัว แต่พอเป็นเฮียเพราทุกอย่างก็ดูซอฟต์ลง คงเป็นเพราะเขามีนิสัยเป็นกันเองกับฉันมั้ง

มาถึงตรงนี้แล้วคงจะสงสัยว่าฉันเป็นใคร ทำไมพูดเหมือนสนิทสนมรู้จักเฮียเพราซะดิบดี

ฉันน่ะเป็นลูกสาวของแม่ใบชา แม่เป็นเพื่อนกับป้านุ่มนิ่มแม่ของเฮียเพรา

ตอนฉันอายุ 5 ขวบครอบครัวเดินทางไปเที่ยวด้วยกันที่ต่างจังหวัด รถตู้ที่นั่งไปเกิดอุบัติเหตุ แม่ พ่อ พี่ๆ และญาติสนิทที่ไปด้วยกันเสียชีวิต มีฉันคนเดียวที่รอดชีวิตกลับมา เพียงชั่วพริบตาฉันกลายเป็นเด็กกำพร้า ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวย ญาติห่างๆ ต่างผลักไสไม่อยากดูแลฉัน

ป้านุ่มนิ่มเห็นว่าฉันไม่เหลือใครจึงรับเลี้ยงฉัน ดูแลฉันอย่างดี คอยส่งเสียให้ฉันเรียน ฉันอยากเรียนอะไรป้าก็พร้อมจะส่งเสีย ป้าดีด้วยเพราะฉันเป็นลูกสาวของเพื่อน

ด้วยเหตุนี้ฉันจึงค่อนข้างสนิทกับเฮียเพราเพราะเขาเป็นกันเองกับฉัน เราห่างกันห้าปีได้ ตอนที่ฉัน 5 ขวบ ลูกของป้านุ่มนิ่มก็อายุ 10 ขวบกันแล้ว

ป้ามีลูกสามคนเป็นฝาแฝดกัน

ไข่เจียว ชื่อจริง รัมภา ศิวะวานนท์ แฝดคนโต

กะเพรา ชื่อจริง เทวัญ ศิวะวานนท์ แฝดคนรอง

หมูสับ ชื่อจริง เทวา ศิวะวานนท์ แฝดคนเล็ก

พวกเขาทั้งสามเกิดก่อนกันเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น เรียกได้ว่าอายุเท่ากัน เจ้ไข่ในสายตาของฉันเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยมาก เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้

แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย

หากให้ฉันนิยาม...เจ้ไข่คือผ้ายับที่พับไว้ของจริง

ฉันเป็นเหมือนน้องเล็กของบ้าน ป้านุ่มนิ่มพยายามให้ลูกๆ ดีกับฉัน พวกเขาก็ดีกับฉันนะ แต่ฉันก็รู้ตัวว่าไม่ใช่ลูกของบ้านนี้

ในความทรงจำตอนที่แม่ยังอยู่ ป้านุ่มนิ่มชอบแวะเวียนมาหาเป็นครั้งคราว ทำให้ฉันได้เจอกับลูกๆ ของป้า ได้เล่นด้วยกัน ก็ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะได้มาอยู่ในบ้านหลังใหญ่โต

แต่ว่าไม่มีพ่อแม่และพี่ๆ ของฉันอีกแล้ว

ฉันเหลือตัวคนเดียว

และเพราะชีวิตไม่มีอะไรแน่นอนฉันจึงไม่มีความฝัน ไม่รู้ว่าต้องฝันต้องหวังเพื่อใคร หากไม่นับป้านุ่มนิ่มกับลุงเคลิ้มที่ใจดีกับฉัน ฉันแทบไม่มีใครให้ห่วงหา ไม่มีบ้านให้กลับด้วยซ้ำ

ตัวฉันแทบไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ทุกอย่างที่ได้มาก็ได้จากการให้ เจ้ไข่ให้บ้าง ทายาทของศิวะวานนท์คนอื่นให้บ้าง ทุกคนที่อยู่ในศิวะวานนท์ใจดีกับฉันมากๆ

เพราะแบบนี้ฉันจึงต้องรู้จักการตอบแทนบุญคุณ

เนื่องจากมีคนคอยบอกฉันว่า...ของฟรีไม่มีในโลก อย่าจองหอง อย่าหยิ่งผยอง เพราะของที่มีอยู่ไม่ใช่ของฉันสักอย่าง ฉันต้องรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว

เขาคนนั้นคอยย้ำฉันเสมอ และก็ไม่จำเป็นต้องโกรธเคืองเพราะสิ่งที่เขาพูดมาเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น