บทที่ 2 การแลกเปลี่ยน

ย้อนกลับไปเมื่อหกเดือนก่อน การแต่งงานของเราจัดอย่างเรียบง่ายที่บ้านของจิณะในจังหวัดกรุงเทพฯ สามวันหลังจากเสร็จงานแต่งงาน ธัญวรินทร์ขอตัวกลับสุพรรณบุรีทันทีเพราะมีเรื่องฟาร์มที่ต้องจัดการอีกมาก

‘เอาติดตัวไว้ เผื่อมีเรื่องอะไรที่ต้องใช้ ผมไม่ว่างรับโทรศัพท์คุณหรอกนะ’

เหมือนจะเป็นความห่วงใยฉันผัวเมีย ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นเหมือนจะดี แต่มันต่างจากเอาเงินฟาดหัวเธอตรงไหน ทั้งที่รู้สึกเหมือนผิวหน้าแตกละเอียด แต่ธัญวรินทร์ก็ไม่มีเวลามานั่งเสียใจหรือแก้ตัวใด ๆ ให้จิณะรู้สึกดีจนถึงขนาดจะต้องทะนุถนอมน้ำใจกัน

ในเมื่อข้อตกลงการแต่งงานของเรามันก็ชัดอยู่แล้วว่าเธอแต่งงานกับเขาเพื่อ ‘เงิน’ เธอจะรับเงินที่เขาให้มาอีกก็คงไม่เหนือความคาดหมาย

คนอย่างเธอจะอวดดีก็ต่อเมื่อมีดีให้อวด คนงานอีกเป็นร้อยกำลังรอให้เธอกลับไปอยู่

กำขี้ดีกว่ากำตด และเธอต้องใช้เงินอีกจำนวนมาก หยิ่งในศักดิ์ศรีไปก็เท่านั้น มีแล้วค่อยทยอยผ่อนใช้เขาแล้วกัน ดู ๆ ไปแล้วจิณะก็ไม่ใช่คนหน้าเลือดอะไร

‘เงินที่นอกเหนือจากข้อตกลง ฉันจะทยอยผ่อนคุณนะคะ’

‘เก็บไว้เถอะ แต่ถ้าอยากตอบแทนน้ำใจผม ก็รักษาคำพูดที่ให้ไว้แล้วกัน อย่ามาตอแย และอย่าอิน...อีกอย่างไปเคลียร์แม่ให้หน่อย ผมก็ต้องการเวลาขยับตัวเหมือนกัน คุณเข้าใจใช่ไหมว่าการแต่งงานของเรามันกระชั้นชิดเกินไป’

ไม่ไปยุ่งวุ่นวายหรือทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา นั่นคือข้อตกลงในการแต่งงานของเรา ส่วนการตอบแทนน้ำใจของจิณะคือรับหน้ามารดาของพวกเราก็เท่านั้น

เคลียร์ทางเพื่อให้เขาขยับตัวได้ จิณะจะโทร. มาหากต้องการให้เธอเคลียร์แม่เขาให้ เช่นสุดสัปดาห์เขาจะไปต่างจังหวัดหรือต่างประเทศกับใครสักคน เขาจะให้เธอโทร. บอกกับแม่เขาว่าจิณะจะพาเธอไปเที่ยว ซึ่งจริง ๆ เขาไปอยู่ไหนก็ไม่รู้

หน้าที่เธอคือโกหกตามคำสั่งเขา จิณะเป็นเพลย์บอยตัวฉกาจ ธัญวรินทร์ไม่ได้หึงหวงและจะทำทุกอย่างที่จิณะต้องการ และเธอไม่ใช่คนไม่รักษาคำพูด

เงินจำนวนมากที่จิณะให้เป็นน้ำใจในการอุดปาก ธัญวรินทร์ไม่เพียงเจรจาหรือแก้หน้าไปวัน ๆ กับมารดาพวกเรา แต่เธอทำได้ดีกว่านั้นคือขอเวลาหนึ่งปี…หนึ่งปีที่ไม่ได้ทำให้ตัวเอง แต่เป็นหนึ่งปีที่จิณะจะได้มีเวลาหายใจ

หลังจากนั้นเราจะทำการหย่ากัน คิดว่าเวลานั้นก็ใช้เหตุผลไปกันไม่รอด ไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกันเป็นทางออกไม่น่าจะมีปัญหา คนหนึ่งบ้างาน อีกคนบ้า...ก็ตามนั้นแหละ

อธิบายภาษาชาวบ้านคือเราจะได้ไม่ต้องมาอาศัยอยู่ในชายคาเดียวกันในระยะเวลาหนึ่งปีนี้ ไม่ต้องมาอยู่กันแบบฉันท์ผัวเมีย ห่างเพื่อรอวันเลิก แต่งงานเพื่อรอวันหย่า

เพราะไม่ว่าจะนั่งจะนอนจะตะแคงคิด ธัญวรินทร์ก็มองไม่เห็นภาพที่เราจะอยู่กันได้รอดเลย

ซึ่งเธออยากจะถามคุณป้าเหมือนกันว่าเขาไม่รู้จักนิสัยลูกชายเขาเหรอ คนอย่างจิณะไม่มีทางที่จะมาลำบากลำบนทิ้งชีวิตสุดไฮโซของเขามาใช้ชีวิตบ้าน ๆ ในฟาร์มไก่ไข่ของเธอหรอก

และนี่ก็เพราะคุณป้ากำลังโดนลูกชายหลอกลวงรวมถึงเธอด้วยอีกที ที่หลอกท่านว่าจะทำให้ลูกชายท่านกลับตัวกลับใจเลิกเจ้าชู้และจะรีบสร้างครอบครัวที่อบอุ่นไปด้วยกัน

ตลอดเวลาหกเดือนที่ผ่านมาพวกท่านจึงไม่ได้เร่งเร้าอะไรเรานัก เพียงแต่ก็มีถามไถ่ตามประสา และเธอก็หลอกพวกท่านไปว่าเราคุยกันทุกวัน และจิณะกับเธอก็พูดตรงกัน ผู้ใหญ่จึงไม่มีใครสงสัยอะไรในความสัมพันธ์ที่ไม่สัมพันธ์ของเรา

“แม่ไม่ได้รีบร้อนอะไร หนูวีจัดการเรื่องฟาร์มเสร็จก็อย่าลืมมาจัดการลูกชายแม่ต่อนะลูก” แม่เขาพูด

“วีทำงานเก่ง แต่เรื่องในบ้านก็ต้องเก่งเช่นกัน อย่างน้อย ๆ ก็มีลูกสักคนหนึ่งนะลูก” แม่เธอพูด

พวกท่านไม่รีบร้อนอะไร แต่ทุกครั้งที่คุยกันคือรบเร้าให้เธอมีลูกมีหลาน ท่านให้เวลาหนึ่งปีในการเคลียร์ทุกอย่าง

หลังจากนั้นก็ให้แบ่งเวลามาให้ครอบครัวบ้าง ครอบครัวที่มีเธอ จิณะ และลูกที่น่ารัก ๆ หลาย ๆ คน!

แค่ธัญวรินทร์คิดเล่น ๆ ขนหัวเธอลุกชัน! เธอก็อยากจะบ้าตายมากกว่า!