บทที่ 1 การปรากฏตัว

การปรากฏตัวของสามีเจ้าของ ‘ฟาร์มกิจเมธีสกุล’ เจ้าของฟาร์มไก่ไข่รายใหญ่ที่สุดในจังหวัด เป็นที่สนใจของทุกคนภายในฟาร์มรวมถึงคนภายนอกฟาร์มด้วย

เรียกว่างานการที่ถูกเซตเอาไว้ล่มไม่เป็นท่า พนักงานต่างไม่มีสมาธิจะทำงานต่อเพราะอยากจะเห็นหน้าสามีของเจ้านายชัด ๆ เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเห็นตัวจริงของสามีเจ้านาย นอกจากรูปแต่งงานที่แขวนไว้ในห้องทำงานของเจ้านายก็เท่านั้น

“ครั้งที่แล้วผมจำได้ว่าหมอในฟาร์มคุณเป็นป้าแก่ ๆ” จิณะเริ่มถามคำถามที่ตนเองสงสัย

คนที่เขาแต่งงานด้วย ไม่ใช่ใครก็ได้เพราะฉะนั้นจิณะต้องรู้ทุกเรื่องในชีวิตธัญวรินทร์ ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว เขาจะไม่ปล่อยไปสักเรื่องเดียว!

“หมอตั้มเพิ่งมาประจำใหม่ค่ะ หมอคนเก่าวีเชิญเขาออกไปแล้ว”

เรื่องนั้นมันเป็นความหละหลวมของเธอปล่อยปละละเลยสัตวแพทย์ประจำฟาร์มคนเก่า เรื่องวัคซีนขาดไปทำให้เกิดโรคระบาดในฟาร์มนั่นก็ส่วนหนึ่ง

“อ้อ นี่คนใหม่ งั้นคุณย้ำกับไอ้หมอนี่ให้ดี อย่าให้มีเรื่องแบบหมอคนเก่า ถ้ามีผมฟ้องมันจนหมดตัวแน่!”

อาการของจิณะทำเอาเธอมึนไปหลายตลบ หญิงสาวมองใบหน้าหล่อเหลาที่ชื้นจากการที่เขาเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำส่วนตัวภายในห้องทำงานของเธอ

จิณะใช้ผ้าขนหนูที่แขวนเอาไว้ ซึ่งเธอเอาไว้เช็ดหน้า เขาหยิบครีมกันแดดของเธอมาใช้ และไม่เอ่ยปากขออนุญาตใด ๆ ราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของ

“ผัวใช้ของเมียผิดนักหรือไง ทำหน้าเหมือนผมไปขโมยของคุณใช้” แล้วมันไม่ใช่หรือไงธัญวรินทร์คิดอยู่ในใจ

เขาแตะครีมกันแดดลงบนแก้มสากทั้งสองข้างและหันมามองหน้าเธอ แววตาคมเข้มมาดร้ายเหลือทน

“ก็แค่ครีมกันแดด คุณให้ผมใช้ด้วยไม่ได้ไง” ธัญวรินทร์ถอนหายใจและหันหน้าไปทางอื่น เขาอยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ เธอหมดปัญญาจะพูดแล้ว

จิณะยืนอยู่หน้ากระจกภายในห้องน้ำ เธอยืนอยู่ข้างนอกห่างจากที่เขายืนประมาณสี่เมตร แต่สุ้มเสียงของเขาเหมือนกับกำลังกระซิบอยู่ใกล้ ๆ ลำคอเธอ ธัญวรินทร์ยกมือขึ้นปัดลำคอตนเองอย่างประหลาด

“คุณย้ำว่าเราเป็นผัวเมียกันมากกว่าห้ารอบแล้วค่ะ ถ้าคนอื่นมาได้ยิน…” เสียงหัวเราะทุ้ม ๆ หลุดมาจากลำคอหนา เขาก้าวเท้าเดินออกมาจากห้องน้ำ และแค่ไม่กี่อึดใจก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอ

“ทาครีมให้หน่อย” เขาโยนหลอดครีมกันแดดให้เธอ ธัญวรินทร์รับไว้แทบไม่ทัน สะโพกเธออิงอยู่กับโต๊ะทำงาน จะขยับหนีไปทางอื่นก็ไม่ทัน และก็ไม่คิดว่าเขาจะเดินเข้ามาใกล้ในระยะประชิดแบบนี้ด้วย

“คนอื่นมาได้ยินแล้วมันจะทำไม? ตอบสิวีว่าผมไม่ใช่ผัวคุณ ไม่ใช่ผัวคุณเหรอ?” ร่างสูงใหญ่ของจิณะยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า เขาโน้มตัวลงมาใกล้จนปลายจมูกเราสองคนแทบจะโดนกัน สองมือกางออกโน้มล็อกร่างกายเธอไว้

“คุณจิน…” เธอเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วมองเขาด้วยแววตาไม่ไว้ใจ

“แค่นี้ทำให้กันไม่ได้เหรอ?” จิณะสบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มของคนเป็นภรรยา

ท่าทางหรี่นัยน์ตาของเขาสามารถฉุดกระชากวิญญาณผู้ใด โดยเฉพาะผู้หญิงแต่หนึ่งในนั้นมันไม่ใช่เธอ หญิงสาวหันหน้าหนีแต่มือก็แตะครีมกันแดดบนผิวหน้าเขา

“ก็แค่นี้เอง…” ธัญวรินทร์ถอนหายใจกับการเอาแต่ใจของเขา

หญิงสาวเข้าใจหัวอกของจิณะดีว่า การถูกคลุมถุงชนแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักแถมไม่รู้จักด้วยมันต้องกล้ำกลืนฝืนทนแค่ไหน เธอจึงยอมเขาเพราะลึก ๆ ในใจก็รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ไปพรากอิสรภาพของจิณะมา

แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือเราคุยกันแล้ว และเขาก็ตกลงรับข้อเสนอนั้นด้วยตัวเอง คือยอมรับการแต่งงานของเราและเขาจะได้อิสรภาพจากแม่ของเขา ส่วนเธอได้เงิน

เราตกลงกันว่าจะต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกัน เขาจะเป็นฝ่ายติดต่อมาก็ต่อเมื่อจะหย่า และเธอก็ไม่เคยไปเซ้าซี้เอาอะไรกับเขา ธัญวรินทร์มั่นใจว่าไม่เคยผิดสัญญาอะไรที่ให้ไว้กับจิณะ

“นึกว่าขอแค่นี้แล้วให้กันไม่ได้…นึกว่าคุณจะเอาเปรียบผมอยู่ฝ่ายเดียว” จิณะเหมือนมานั่งอยู่กลางใจเธอ เขารู้ว่าเธอคิดยังไง คิดแบบไหน ถึงได้พูดต้อนกันอยู่แบบนี้

ธัญวรินทร์อยากจะถามเธอไปเอาเปรียบอะไรเขา! หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยสายตาขุ่นข้องหมองใจ ทำไมจิณะพูดเหมือนว่าทั้งหมดมีแค่เธอที่เป็นฝ่ายได้อยู่ฝ่ายเดียว ทั้ง ๆ ที่เขาก็ได้เหมือนกันนั่นแหละ

“เพิ่งรู้ว่าคุณโกรธเป็น คิดว่าไม่มีความรู้สึกเสียอีก”

ดวงตาฉาบคมไล้ผิวแก้มเนียนใสของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา…ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

“คุณมีธุระอะไรก็พูดมาได้เลยค่ะ หรือว่าแวะมาเที่ยวคะ”

มาเที่ยว…เธอคิดว่าคนอย่างเขาจะมาเที่ยวที่นี่งั้นเหรอ เขาไปเที่ยวต่างประเทศไม่ดีกว่าหรือไง ที่นี่ร้อนจะตายชัก!

จิณะหัวเราะและขยิบตาให้ธัญวินทร์ เขายังคงอยู่ในถ่วงท่าเดิมไม่ขยับออกห่างไปไหน ทำให้ตอนนี้ลมหายใจเราแทบจะรินรดกันอยู่แล้ว

ธันวรินทร์จึงใจกล้าใช้ฝ่ามือดันแผงอกแกร่ง แต่เมื่อนิ้วมือสัมผัสโดนความแน่นตึงมันก็เหมือนมีกระแสไฟหลายร้อยโวลต์ช็อตมาที่ปลายนิ้วเธอ ร่างบางกระตุกถอยห่าง

“ไม่ได้มาเที่ยว แต่จะขอมานอนที่นี่ด้วย”

และคำพูดคลุมเครือของเขาก็ทำให้หัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น!