Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
ถึงนักอ่าน สวัสดีนักอ่านที่รักทุกท่านนะคะ แสงเทียนดีใจที่ได้กล่าวทักทายกันอีกครั้งแบบนี้ นิยายเรื่อง หลงกลรัก เป็นนิยายเล่มสุดท้ายใน SET Destiny Love ในชุดจะประกอบไปด้วย พี่ฉาย หลงทางรัก พี่เอก หลงบ่วงรัก และปิดจบสวย ๆ กับพี่จินในเล่มนี้นะคะ หลงกลรักเป็นนิยายดราม่า-โรแมนติก ขึ้นอย่างหงส์ลงก็ไม่ต้องพู๊ดดด พระเอกในเรื่องค่อนข้างปากชัดเจน คนมันแซ่บไม่ไหว เรียกได้ว่าตอนลงรายตอน คือนักอ่านสรรเสริญจนคนเขียนต้องอ่านข้าม 555555 พี่จินเขาเป็นประเภทปากร้าย ใจดี หนึ่งไม่เอา สองไม่เอา แต่พอชอบแล้วก็นั่นแหละงับ หอนนนนนน นางเอกเป็นคนเก่ง น่ารัก จะนุ่มก็ไม่นุ่ม จะนิ่มก็ไม่นิ่ม แต่พี่จินอยากเป็นผู้ชายนุ่ม ๆ ให้น้องวีนะครับ งื้ออออ นางเอกไม่ชอบพึ่งพาคนอื่น แต่ต้องมาพึ่งพาพระเอกซึ่งก็อยากจะบอกว่าน้องวีควรไปทำบุญต่อชะตาบ้างนะคะ 555555 เรื่องนี้อ่านได้เรื่อย ๆ จบสุขนิยม มีตอนพิเศษให้พอกรุบกริบ ชื่นใจ ยังไงทดลองอ่านก่อนได้นะคะ ขอบคุณทุกท่านที่ทั้งติดตามกันอยู่ตลอด และเพิ่งมาติดตาม แสงเทียนฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ น้อมรับทุกคำติ-ชม นิยายเรื่องนี้ติดโครงการบางอย่าง จึงทำให้ต้นฉบับออกมาถึง MEB ก็เดือนมิถุนายนแล้ว กราบขออภัยในความไม่สะดวก ขอให้ทุกคนมีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะคะ โชคดีมีสุข แสงเทียน มิถุนายน 2566
บทนำ
โคตรร้อน…ร้อนฉิบหาย ร้อนแบบซ้อมตกนรก ร้อนห่าเหวอะไรขนาดนี้วะ!
นั่นคือเสียงในหัวของ จิณะ ศิลปโภคิน หรือ จิน เขายืนอยู่ท่ามกลางแดดร้อนจัดในช่วงเวลาเที่ยงครึ่ง แดดสุพรรณนี่มันร้อนฉิบหายเลยจริง ๆ
ดวงตาคมเฉี่ยวภายใต้แว่นกันแดดสีชาแบรนด์หรูรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งไปถอยออกมาจากห้างสรรพสินค้า SA สุดสวยที่เป็นพนักงานขายประจำ เชียร์แว่นห่านี่บอกว่ามันใส่แล้วมันดูดีสุด ๆ หรือ ใส่แล้วยืนกลางแดดจะรู้สึกสบายตา
เขาอยากจะโทร. กลับไปด่าว่าตากูจะบอดอยู่รอมร่อใส่แล้วสบายห่าอะไร! สุดท้ายจิณะก็ถอดมันแล้วเขวี้ยงทิ้ง ใช่! เขาเขวี้ยงแว่นราคาสามหมื่นทิ้งด้วยความโมโห ไม่ได้โมโห SA แต่โมโหคนที่ยืนอยู่ในโรงเรือนนั่น!
หยดเหงื่อที่ไหลรินจากต้นคอลงไปถึงกลางหลังหยดแล้วหยดเล่าจนเสื้อเปียกชื้น ห้านาทีก็แล้ว สิบนาทีก็แล้ว ยี่สิบนาทีก็แล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะออกมาหาเขาเลย อยากจะลองดีใช่ไหม!
จิณะหงุดหงิดจนรู้สึกโมโหแต่จะให้เดินกลับไปสตาร์ตรถรอมันก็จะเสียหน้าไปหน่อย เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่อดทนห่าอะไรเลยนะ! เขาทนได้! แต่ไม่อยากจะทนแล้ว! ร้อนโว้ย!
ร่างกายของเขาไม่มีตรงไหนที่ไม่มีเหงื่อ กลางศีรษะรู้สึกถึงการเต้นตุบ ๆ ของสมอง มันร้อนแบบที่เส้นเลือดในสมองอาจจะแตกได้ ความร้อนที่ถูกระบายออกมาตามรูขุมขน สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป!
จิณะเดินไปเปิดประตูโรงเรือนและผลักมันออกสุดแรง ผลักไปโดยไม่สนว่ามันจะไปกระแทกโดนอะไรบ้าง จะมีใครยืนอยู่ด้านหลังประตูก็ช่างหัวมันเถอะ! บานประตูโรงเรือนถูกผลักออกอย่างแรง
ปัง!
ทุกสายตาหันมามองที่ต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียง ร่างสูงที่เหงื่อโทรมกายยืนกะพริบตาค้างเติ่งด้วยความตกใจ จิณะเกือบจะก้าวถอยหลังเพราะกลิ่นสาบของสัตว์มีปีกที่ตีขึ้นมาจุกจมูก ประกอบกับตัวอะไรอ้วนกลมกระโดดลงมาจากที่สูงและบินข้ามหัวเสียก่อน
“เฮ้ย!” อะไรเปียก ๆ หยดโดนลำแขนที่ชื้นไปด้วยเหงื่อไคลของเขา ชายหนุ่มมองมันเต็มตา ก่อนจะอ้าปากและหุบปาก จะกรีดร้องก็ไม่ได้เพราะเขาเป็นผู้ชาย!
ขี้ไก่!!!!!!!
กลิ่นสาบในโรงเรือนเลี้ยงไก่จำนวนมากนี้ตีขึ้นมาทำให้รู้สึกคลื่นเหียน เขารู้สึกอยากจะอาเจียนสุดท้ายก็วิ่งหันหลังและไปโก่งคออยู่ใต้ต้นไม้ด้านนอก หมดกันโว้ยยยยย!
จิณะอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง เขาไม่โอเคกับกลิ่นเมื่อครู่ ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นอยู่ในโรงเลี้ยงไก่กันไปได้ยังไง! ขี้ไก่! ของไอ้ไก่เวรตะไลที่บินมาขี้ใส่แขนเขา! มันอยากจะโดนถอนขนทำต้มยำหรือไง!
ชายหนุ่มไม่คิดว่าใครมันจะทนกลิ่นนั้นได้ แต่ทำไมเธอถึงทนได้กัน!
“น้ำค่ะ” เสียงฝีเท้าย่ำเบาเข้ามาใกล้ พร้อมกับเสียงหวานใสที่เอ่ยพูดกับเขาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะแตกตื่นกับการที่เขาโก่งคออาเจียนอยู่ตรงหน้าเธอ เหล้าที่กินไปเมื่อคืนออกมาแทบหมด ยิ่งทำให้รู้สึกอยากอาเจียนมากขึ้นอีก
“ด้านในร้อนและอับนิดหน่อย ไก่ล็อตใหม่เพิ่งมาลงหลังจากเปิดฟาร์ม เสียงดังวุ่นวาย คุณจินไปรอที่สำนักงานก่อนไหมคะ” เธอพูดกับเขาเสียงเบาทั้งยังยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ด้วย จิณะยังหงุดหงิดอยู่แต่ก็รับผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อ
“คุณอยู่ในโรงห่านั่นไปได้ยังไง! เหม็นมาก!” เขารับขวดน้ำมาก่อนจะกลั้วปากและตั้งสติพักหนึ่ง เมื่อรู้สึกดีขึ้นก็หันไปเอาเรื่องเอาราวกับคนที่ทำให้เขาอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง
“ผมรอคุณเกือบยี่สิบนาที! แล้วดูแดดสิ! ดู!” จิณะโมโหมาก แต่เมื่อเห็นดวงหน้าขาวซีด แต่แก้มใสทั้งสองข้างอมชมพูเพราะแดดร้อนจัด ก็ทำให้เขาพูดไม่ออกจนต้องกลืนน้ำคำร้าย ๆ คำลงคอไป
ไม่ใช่แค่เขาร้อนคนเดียวเธอก็ร้อน! ร้อนแล้วทำไมต้องทน! คนงานเยอะแยะทำไมไม่ใช้ ทำไมต้องเข้าไปจัดการทุกอย่างเอง!
“คุณไม่ได้นัดวีล่วงหน้า…” ธัญวรินทร์ กิจเมธีสกุล หรือ วี เงยหน้ามองคนที่สูงกว่าเธอเป็นสิบเซนติเมตร เธอยังพูดไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำ แต่เขาก็หันร่างสูงใหญ่และก้มลงพ่นลมหายใจร้อนจัดใส่หน้าเธอ
“คุณวี มีอะไรกันหรือเปล่าครับ?” เสียงของผู้ชายอีกคนดังมาจากทางด้านหลังทำให้หัวของจิณะร้อนจัดยิ่งกว่าเดิม!
“ผัวจะมาหาเมียมันต้องนัดกันล่วงหน้าด้วยหรือไง!” เขาตะโกนออกไปเสียงดังทั้งยังมองหน้าผู้ชายที่เรียกธัญวรินทร์ด้วยสายตาไม่พอใจอีกด้วย
“ไม่มีอะไรค่ะหมอ เดี๋ยววีตามไปนะคะ หมอเดินดูฟาร์มก่อนได้เลย” หญิงสาวหันไปบอกกับสัตวแพทย์คนใหม่ประจำฟาร์ม และเมื่อหันกลับมาก็เจอสายตาไม่พอใจของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ธัญวรินทร์กำมือแน่น ก่อนจะถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ แต่มือหนาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายก็คว้าเอวเธอไว้พร้อมกับกระชากเข้าไปหาตัว
“คุณจิน!” ริมฝีปากหยักแค่นยิ้มร้าย ก่อนจะมองเลยไปด้านหลัง ยิ่งเห็นสายตาของไอ้ผู้ชายที่ยืนหน้าตี๋ผิวขาวอยู่ข้างหลัง มันมองคนในอ้อมแขนเขาเหมือนกับเป็นห่วงเป็นใย สองเท้าสาวเข้ามาใกล้เราสองคนโดยไม่หยุดอีก
จิณะก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองหัวร้อนมากกว่าแดดที่ตกลงกลางหัว! ไอ้หน้าตี๋มันมองเขาไม่วางตา มันไม่รู้จักเขาหรือไงว่ะ!
“คุณจินปล่อยวีก่อนค่ะ” แรงผลักที่หน้าอกยิ่งทำให้จิณะหงุดหงิดเมื่อธัญวรินทร์เอาแต่ผลักไสเขาต่อหน้าผู้ชายคนอื่น! ดวงตาคมตวัดสายตาโกรธเคืองลงมามองเธอ ธัญวรินทร์หยุดมือที่อกแกร่งก่อนจะหันกลับหลังไปมองว่ายังมีใครอยู่ด้านหลังหรือเปล่า และก็มีแถมยืนอยู่ไม่ไกลเราสองคนด้วย
“หรือว่าที่นี่มันมีอะไรดี…คุณถึงกล้าปล่อยปละละเลยผมแบบนี้!” จิณะโน้มหน้าลงมากระซิบถาม ธัญวรินทร์มองหน้าคนพูดด้วยสายตาสับสนว่าเขาพูดเรื่องอะไร ส่วนจิณะมองหน้าเธอราวกับถ้าฉีกเธอเป็นชิ้นได้ตอนนี้ก็จะฉีก
ที่นี่จะมีอะไรดีหรือไม่ดีเธอก็ไม่เคยเห็นว่าจิณะจะเคยมาสนใจ แล้วไอ้ปล่อยปละละเลยเขาเธอมั่นใจว่าเราสองคนใช้คำนั้นไม่ได้หรอกเพราะมันห่างกันไกลทีเดียว!