3 - แสนดี

03

แสนดี

“หวง”

“หะ...ฮะ?” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินคำตอบ

เขาว่าไงนะ?

“พี่บอกว่าหวง” ย้ำด้วยเสียงดังฟังชัดที่ทำเอาฉันชาหนึบยิ่งกว่าเก่า

“เอ่อ...”

“แล้วจะกลับยัง” เสียงผ่อนลมหายใจถูกระบายออกมาก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น ซึ่งฉันก็หันไปมองนาฬิกาหน้าโทรทัศน์ถึงได้รู้ว่าตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว

นี่ฉันเข้ามาอยู่ในห้องของพี่ธันชั่วโมงกว่าแล้วเหรอเนี่ย รู้สึกว่าเพิ่งคุยกันได้แป๊บเดียวเอง

“บียังไม่อยากกลับบ้านเลยพี่ธัน ไม่รู้ว่าแม่จะกลับไปหรือยัง”

บ้านหลังนั้นเป็นบ้านเดี่ยวที่แม่ซื้อไว้ให้ฉันและพี่ชายฝาแฝดอาศัยอยู่ด้วยกันในระหว่างที่เรียนมหาวิทยาลัย แม่แทบไม่เคยมาหากันเลย เพราะเขาชอบบอกว่ามันคับแคบและอึดอัด ส่วนมากจะเป็นฉันและพี่ชายที่จะกลับบ้านไปหาเขามากกว่า

และแน่นอนเลยว่าถ้าหากแม่ฉันมาเหยียบบ้านหลังนี้เมื่อไหร่ก็จะต้องมีเรื่องหายนะตามมาเมื่อนั้น

ตอนนี้ฉันไม่อยากกลับบ้านเพราะยังไม่พร้อมที่จะถูกด่าหรือถูกตบอีก ไม่รู้ว่าแม่จะกลับไปหรือยัง หรือไม่ก็อาจจะรอทำโทษฉันอยู่ แม่โกรธฉันมาก มากขนาดที่ว่าฉันมั่นใจว่าหากมีมีดอยู่ใกล้ ๆ เขาคงฆ่าฉันให้ตายไปแล้ว

อาจจะคิดว่าฉันมองแม่ในแง่ร้ายเกินไป แต่ฉันที่พบเจอกับเรื่องเลวร้ายในความสัมพันธ์ครอบครัวมาตั้งแต่เด็กย่อมรู้ว่าสิ่งที่คิดมันไม่เกินจริง

“แต่นี่มันดึกแล้วนะ” คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยราวกับต้องการบอกว่าฉันควรกลับบ้านได้แล้ว และนี่ก็คือพื้นที่ส่วนตัวของเขา

“พี่ธันจะไล่บีแล้วเหรอ ไล่บีได้ลงคอเหรอคะ บีเป็นหมาถูกทิ้ง ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ พี่ธันทำแบบนั้นกับบีได้ลงเหรอคะ”

ร่างกายขยับเข้าใกล้พร้อมกับส่งสายตาปริบ ๆ เรียกคะแนนสงสารอย่างถึงที่สุด แถมยังดัดเสียงอ้อน ๆ ที่ไม่รู้ว่ามันจะน่าหมั่นไส้แทนหรือเปล่า

แต่จากที่เคยทำมาก็ไม่พลาดเลยสักครั้ง โดยเฉพาะกับพี่ธันเขาไม่เคยปฏิเสธฉันเลย

“บีน่า...นี่มันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เราไม่มีเรียนหรือไง”

“บีไม่ไปหรอก ไปก็ถูกคนด่าคนนินทา บีจะรอให้ข่าวมันซาไปสักพักค่อยไปเรียน” โชคดีที่วิชาส่วนมากไม่ค่อยเช็กชื่อ หลักสูตรจะเน้นทำโปรเจกต์และชิ้นงานส่งอาจารย์มากกว่า

“แต่เราจะอยู่ห้องพี่ทั้งคืนไม่ได้นะ” กอดอกและส่งสายตาตำหนิมาให้กันไปอีก พี่ธันนี่แทบไม่ต่างจากครูฝ่ายปกครองเลยสักนิด

“ก็บีไม่มีทีไปแล้วนี่นา พี่ธันคือคนเดียวที่บีนึกถึง พี่เป็นคนเดียวที่บีไว้ใจ”

“แต่...”

“โอเค ๆ บีไม่รบกวนก็ได้ พี่ธันนอนเถอะเดี๋ยวบีกลับเอง ขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน” แสร้งดัดเสียงตัดพ้อนิด ๆ ทำหน้างอหน่อย ๆ แน่นอนว่าวิชามารสูตรนี้ได้ผลกับผู้ชายที่ชื่อธันวาแน่นอน

“บีน่า อย่าประชดพี่”

“บีไม่ได้ประชด บีพูดจริง ๆ”

“อยากให้พี่ทำอะไรก็พูดมาตรง ๆ อย่าประชด” หืม...รู้ทันอีกต่างหาก

รอยยิ้มหยัดกว้างขึ้นทันทีเมื่อเขาถามอย่างตรงไปตรงมา ก็ดีเหมือนกันเพราะฉันก็ไม่ค่อยชอบเล่นละครสักเท่าไหร่ เวลาอยู่กับพี่ธันฉันไม่ต้องใส่หน้ากากหรือเสแสร้งแกล้งทำ

“พาบีไปขับรถเล่นก่อน บีถึงจะยอมกลับ!”

นี่แหละ ๆ กิจกรรมโปรดปรานของฉัน!

นั่งรถเล่นทั่วเมืองในยามค่ำคืน ปล่อยใจคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เดี๋ยวทุกอย่างก็คงเลือนหายไปกับสายลมเองนั่นแหละ

และสารถีประจำตัวก็คงไม่พ้นพี่ธันวาคนนี้

“พี่ธัน อย่าเงียบสิ ว่าไงคะตกลงไหม” พูดพร้อมกับยื่นมือไปเขย่าที่แขนแกร่งอย่างเอาคำตอบ ถึงแม้ว่าเขาจะเงียบแต่จริง ๆ แล้วเขาไม่เคยปฏิเสธก็เถอะ แต่การได้ยินจากปากมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ

“บีน่า ทำไมถึงดื้อแบนี้นะ”

เสียงเข้มบ่งบอกถึงความเหนื่อยหน่ายรำคาญใจเต็มทน แต่ก็ไม่รู้ทำไมกลับทำให้ฉันฉีกยิ้มแป้นมีความสุขเสียอย่างนั้น

“ว่าไงคะพี่ธันวาขา พาบีไปขับรถเล่นหน่อยน้า นะ ๆ นะคะ รอบเดียวก็ได้ บีสัญญาว่าจะกลับบ้านแน่นอน” ว่าแล้วก็ชูสองนิ้วให้คำปฏิญาณไปด้วยซะเลย

“อืม”

“อืมอะไรคะ ไหนตอบชัด ๆ หน่อยได้ไหม บีไม่อยากคิดไปเองอ่า” ตอบสั้น ๆ คือสไตล์ของพี่ธันวา แต่ฉันก็กวนประสาทแกล้งเขาไปอย่างนั้น

“พี่จะพาเราไปขับรถเล่น แล้วก็จะพาไปส่งที่บ้าน”

บิงโก!

คิดผิดซะที่ไหน พี่ธันไม่เคยปฏิเสธคำร้องขอของฉันสักครั้ง

“พี่ธันน่ารักที่สุดเลย ขอบคุณนะคะพี่ธันวาสุดหล่อ แสนดีที่สุดในโลกเลย!”

“ฮึ”

“แสนดีแบบนี้ทำไมยังไม่มีแฟนน้า พี่ธันของบีทั้งหล่อ รวย น่ารัก ใจดี อ่อนโยน ไม่มีสาว ๆ คนไหนมาจีบบ้างเหรอคะ ของดีแรร์ไอเท็มแบบนี้ทำไมถึงปล่อยให้พลาดไปได้ล่ะเนี่ย คนสมัยนี้ตาไม่ถึงกันเลยจริง ๆ เนอะพี่ธันเนอะ”

“แสนดีแต่ก็ไม่เคยถูกรัก มันจะไปสำคัญอะไรล่ะ”

ทว่าคำพูดนั้นทำเอาฉันหยุดชะงักทันที ใบหน้าและดวงตาของพี่ธันจดจ้องมองฉัน มันเรียบนิ่งแต่กลับแฝงซ่อนไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ฉันเองก็ไม่สามารถให้คำตอบได้เหมือนกัน

“พี่ธัน...”

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะดึกไปมากกว่านี้”

ไม่ทันที่ฉันจะได้ถามอะไรออกไป ร่างสูงใหญ่ก็เดินนำออกไปจากห้องจนฉันต้องรีบดึงสติและวิ่งตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

ให้ตาย...วันนี้เขาเป็นอะไรนะ ทำไมถึงชอบพูดอะไรแปลก ๆ ให้ตกใจตลอด