Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
เป็นพี่ข้างบ้าน เป็นไม้กันหมา เป็นเพื่อนยามเหงา เป็นคนที่แอบชอบเขา แล้วก็ถูกมองข้ามมาโดยตลอด... - ตัวอย่าง - "เราก็รู้ว่าที่พี่ทำไปทั้งหมดพี่รู้สึกยังไง พี่ไม่ได้อยากเป็นแค่พี่ชาย" บีน่าช้อนสายตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง เธอรู้สิ...เธอรู้อยู่เต็มอกแต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดมันออกมาตรง ๆ แบบนี้ "แต่บีเห็นพี่ธันเป็นแค่พี่ชาย บีไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่น" "พี่เข้าใจแล้ว" "แต่เรายังเป็นเหมือนเดิมได้ใช่ไหม บียังอยากเป็นน้องสาวของพี่ธันเหมือนเดิม" "พี่เข้าใจบีนะ พี่เข้าใจจริง ๆ แต่พี่คงทำเป็นเหมือนปกติไม่ได้ ขอโทษนะ" ในเมื่อเธอไม่ได้คิดแบบเดียวกันเขาก็ไม่คิดเซ้าซี้หรือดื้อรั้นให้เธอลำบากใจ แต่ถ้าจะให้เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างยังคงปกติเหมือนเคยเขาคงทำแบบนั้นไม่ได้ เขาไม่สามารถเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอได้จริง ๆ
บทนำ
บทนำ
“ภาพพวกนี้มันคืออะไร!”
ตุ้บ!
ภาพถ่ายปึกใหญ่โยนเข้าใส่หน้าอย่างจังก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้น กระจายปลิวว่อน เผยให้เห็นภาพหลากหลายอิริยาบถซึ่งมองออกว่าเป็นการซุ่มถ่ายลับ ๆ ไม่ว่าจะเป็นการสูบบุหรี่ มึนเมาไม่ได้สติ และรวมถึงการเสพสารเสพติดด้วยเช่นกัน
ดวงตาที่เคลือบด้วยหยาดน้ำกดระดับมองภาพเหล่านั้นด้วยความสับสน มันคือเธอจริง ๆ ไม่ใช่ภาพตัดต่อ
ภาพบ่งบอกฟ้องชัดว่าเธอกำลังสูบบุหรี่
หลับคอพับไม่รู้เรื่อง
ลุกขึ้นเต้นยั่วเย้ากับผู้ชายแปลกหน้า
และภาพสุดท้ายก็คือภาพที่มีสารเสพติดไว้ในครอบครอง
“อึก...บีเปล่า บีไม่ได้...” เสียงเล็กสั่นเครือตอบออกไป เธอส่ายหน้าปฏิเสธจนเรือนผมสยาย
“เปล่า? นี่แกยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ นังลูกไม่รักดี!”
เพียะ!
สิ้นเสียงคำรามกร้าวก็ตามมาด้วยแรงตบจากฝ่ามือที่กระทบลงสู่ซีกแก้มซ้าย ใบหน้าหวานหันไปตามแรง ดวงตาไหลหลั่งน้ำใสหยดแรกก่อนที่หยดต่อ ๆ มาจะพรั่งพรูอาบแก้ม
“แม่...” เสียงขาดห้วงแทบไม่ต่างจากสายลมบางเบา คำคำนั้นช่างเจือจางแต่มันเปล่งออกมาจากความเจ็บปวดและเสียใจที่อัดแน่นอยู่ในอก
คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่กำลังตบหน้าเธอ
แม่ผู้ให้กำเนิด
แม่ผู้เป็นที่รัก
และแม่ผู้ไม่เคยรักเธอเลย
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่! ฉันไม่มีลูกเลว ๆ อย่างแกบีน่า แกไม่ใช่ลูกฉัน แกมันก็แค่อีตัวซวยที่อาศัยท้องฉันเกิดมาเท่านั้น!”
ตัวซวย...คำนี้อีกแล้ว
‘บีน่า’ หลุบสายตามองเลี่ยงไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นสายตาโกรธเกลียดที่ส่งมา แม้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้ หากแต่เธอกลับไม่เคยชินชากับมันเลยสักที
แม่ชอบบอกว่าเธอเป็นตัวซวย สายตาที่มองมันล้วนแต่มีความเกลียดชัง เธอแทบไม่เคยมองเห็นความรักออกมาจากดวงตาคู่นั้นเลยด้วยซ้ำ ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ตลอดว่าหากไม่อยากให้เกิดมาแล้วแม่จะเก็บเธอไว้ทำไม
ยอมเป็นก้อนเลือดที่ถูกทิ้งในถังขยะเสียยังดีกว่าการเกิดมาเป็นตัวซวยที่ไม่เคยถูกรัก
“แม่ไม่เชื่อไม่เป็นไร แต่บีอยากรู้แค่ว่าแม่ไม่เคยรักบีเลยเหรอ สักนิดก็ไม่เลยเหรอแม่” ถามทั้งแรงสะอื้นที่ตีตื้นขึ้น
คำถามนี้หลุดจากปากของบีน่าหลายหนหลายครั้ง แล้วคำตอบที่ได้รับก็ออกมาในแบบเดียวกันทุกครั้งเช่นกัน
“ไม่! ฉันไม่เคยรักแกบีน่า ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นลูกเลยด้วยซ้ำ!”
ร่างกายสั่นเทิ้มจนตัวโยน มือเล็กยกขึ้นปิดปากเพื่อเก็บกลั้นไม่ให้ตัวเองระบายแรงสะอื้น บีน่าหอบพาร่างกายออกจากบ้าน สับเท้าวิ่งอย่างไม่สนใจว่าตอนนี้เธอจะไม่มีอะไรติดตัวมาสักอย่าง กระเป๋าสตางค์หรือโทรศัพท์ก็ไม่มี แถมบรรยากาศด้านนอกก็ฝนตกหนักเพราะมีพายุเข้าตามฤดูกาล
หญิงสาววิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต เท้าเปลือยเปล่าเหยียบย่ำพื้นถนนในหมู่บ้านที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝนเอ่อนอง เธอร้องไห้ไปด้วย แต่ดูเหมือนว่าหยาดฝนจะกลบล้างไปจนหมดแล้ว กระทั่งแสงไฟหน้ารถที่ส่องสว่างสาดกระทบมายังระดับสายตาจึงทำให้บีน่าหยุดการเคลื่อนไหว เธอยกมือขึ้นป้องเพราะไม่รู้ว่ารถยนต์คันนั้นเป็นของใคร แต่พอมันเคลื่อนตัวขับเข้ามาจอดเทียบใกล้ ๆ ทุกความเสียใจก็ปล่อยโฮระบายออกมาทันที
“พี่มาแล้วคนเก่ง” เสียงทุ้มอ่อนโยนที่ไม่เคยลืม มันยังคงนุ่มหูและอบอุ่นเสมอที่ได้ยินมัน แม้ไม่เห็นหน้าแต่บีน่าก็รับรู้ได้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร
เขาเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเธอ
“ฮึก...พี่ธันวา”
ร่างสูงใหญ่ของบุรุษเพศเดินลงจากรถพร้อมด้วยร่มคันใหญ่สีดำขลับ ก้าวเพียงเล็ก ๆ ก็สามารถเดินมาประชิดตัวหญิงสาวผู้เปียกปอนมอมแมมอย่างเธอได้เพียงไม่กี่วินาที
‘ธันวา’ เขาคือพี่ชายข้างบ้านที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเธอ