EP18 เจ้าของช่อดอกไม้

EP18

.

.

.

เป็นอีกครั้งที่วันใสตื่นขึ้นมาด้วยความว่างเปล่า วินเซนไม่ได้อยู่ห้องแล้ว เธอไม่รู้ว่าเขาออกไปตอนไหน เมื่อคืนเขารังแกร่างกายเธอไม่รู้ต่อกี่รอบวันใสได้แต่แอบร้องไห้ไม่ให้ชายหนุ่มรู้ รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว ไม่รู้ตัวเลยว่าวินเซนหยุดตอนไหน มือบางเสยผมขึ้นแล้วพาร่างกายเปลือยเปล่าเดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบอก ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูตารางงานก็พบว่าวินเซนมีเข้ากองถ่ายในอีกชั่วโมงข้างหน้าซึ่งเหลืออยู่ไม่มากนัก

'วันใหม่จะเดินทางอีกสองวันข้างหน้า เงินพร้อมรึยัง ยืมของพี่ก่อนไหมวิ'

ก่อนจะกดออกพลันสายตาก็เห็นข้อความจากกาละเกดที่ส่งมา วันใสจึงตอบกลับไปว่าพร้อมแล้ววางมือถือเอาไว้เพื่อจะชำระร่างกายตนเองก่อนจะไปทำงาน จัดการทุกอย่างเสร็จก็แวะมาที่วัดก่อนพร้อมกับดอกไม้ ร่างเล็กในชุดเดรสสีดำหยุดยืนอยู่หน้าหลุมศพของติณ...

"สบายดีไหมคะ วิมาเยี่ยมแล้วนะ" เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเจือความเศร้าก่อนจะวางดอกไม้เอาไว้แล้วเหม่อมองรูปที่ติดอยู่ รอยยิ้มของติณทำให้เธอคิดถึงอยู่ไม่น้อย

"....."

"ไม่ต้องกังวลอะไรนะคะ วิไม่ปล่อยให้พี่ตายฟรีหรอก ทุกอย่างมันต้องไม่ใช่แบบนี้" ปากอิ่มขยับพูดขอบตาเริ่มร้อนผ่าว จากไปเร็วเกินไป...ติณจากเธอไปเร็วเกินไป วันใสยืนแน่นิ่งใช้ความคิดอยู่เพียงลำพังนึกย้อนเหตุการณ์ที่เคยทำร่วมกันกับติณ...

...

(ย้อนกลับไป...)

"พี่ติณไม่ยอมกินข้าวมาทั้งวันเเล้วนะคะ ทานอะไรหน่อยนะ" วันใสย่อตัวนั่งลงต่อหน้าร่างหนาที่นั่งอยู่บนรถเข็นพร้อมกับชามข้าวต้มในมือฝีมือเธอเอง วันใสพึ่งกลับมาจากการเรียนและพึ่งมีโอกาสมาหาเขา ทำให้ชายหนุ่มน้อยใจคิดว่าแฟนตัวเองแอบไปมีคนอื่นเพราะเขาเป็นแบบนี้ พิการ...เดินไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง..

"พี่ไม่หิว"

"จะไม่หิวได้ยังไง พี่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย"

"วิสนใจพี่ด้วยหรอ"

"ทำไมวิจะไม่สนใจพี่ละคะ..."

"....." ติณพูดอะไรไม่ออกชายหนุ่มหลบสายตาคู่นั้นที่มองอยู่ เขาเข้าใจวันใสดีทุกอย่างว่าเธอต้องเลี้ยงน้องสาวพร้อมกับส่งตัวเองเรียน แต่มันก็อดที่จะคิดไม่ได้ ชีวิตในแต่ละวันของตนเองทำได้แค่นั่งกับนอนเหมือนเป็นภาระให้วันใส ไหนจะคอนโดแห่งนี้ที่เธอเป็นคนผ่อนอีก..

"ไม่ต้องกลัวอะไรนะคะ วิไม่ถึงพี่ติณไปไหนหรอก จะอยู่ตรงนี้ไม่ว่าพี่จะเป็นแบบไหน วิรับพี่ได้ทุกอย่างเลยนะ..." มือบางยื่นเข้าไปจับที่หลังมือหนาแล้วออกแรงลูบเบาๆให้ติณมั่นใจว่าเธอจะไม่ไปไหน วันใสรักเขาที่ใจไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอต้องทอดทิ้งเขาเลยแม้แต่น้อย

"พี่มันแย่มากเลยใช่ไหมวิ นอกจากจะทำอะไรไม่ได้แล้ว ยังเป็นภาระให้วิอีก.."

"ไม่เลยค่ะ ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น" ก่อนจะคบกันติณไม่ได้เป็นแบบนี้ เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ หากจะรักษาต้องใช้เงินมากลำพังตอนนี้ภาระของวันใสก็มากพอแล้ว เธอไม่มีเงินที่จะใช้มารักษาติณได้ คอนโดที่อยู่ก็ติดสัญญาต้องอยู่ให้ครบหนึ่งปีถึงจะย้ายออกได้ไม่อย่างงั้นจะจ่ายหนักกว่าเดิมสองเท่า กลายเป็นว่าทางเลือกของเธอมันตันไปหมด แต่หญิงสาวก็ไม่เคยท้อ เธอเข้มแข็งและสู้มาตลอด...

"พี่กลัวว่าวิจะไปหวั่นไหวกับคนอื่น..."

"วิมีแค่พี่คนเดียวค่ะ วิจะเก็บเงินมารักษาพี่ให้หาย เราจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมไงคะ พี่ติณรอวินะ"

"ครับ...พี่ขอโทษ ที่งี่เง่าใส่วิ"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ วิเข้าใจ..."

"สัญญากับพี่ได้ไหมครับ"

"สัญญาอะไรคะ"

"จะไม่หวั่นไหวกับใครอีก..."

"ค่ะ...วิสัญญา" ไม่ทันที่เธอจะอยู่กับติณด้วยซํ้า ชายหนุ่มกลับทิ้งเธอไปก่อนแล้ว...

กับคนที่อยากอยู่กลับไม่ได้อยู่ กลับคนที่ไม่อยากอยู่กลับได้อยู่กับเขา...มันทรมารสิ้นดี

(END)

.

.

.

องค์กร KDS...

ภายในห้องทำงานโทนดำมืดมีร่างหนานั่งอยู่บนโซฟาอย่างใช้ความคิด วินเซนไม่ได้สวมหน้ากากปิดบังตนเองในตอนที่อยู่ห้องส่วนตัวและมีเพียงเดนนิสที่เข้ามาเพราะเขาเป็นมือขวาคนสนิท ชายหนุ่มจ้องมองที่ลูกเบสบอลในมือเขม็งแล้วนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อคืน หวงแบบนั้นหรอ...พูดออกไปได้ยังไงนะ ไม่น่าเลย

"ขออนุญาตครับบอส" ใสตอนที่วินเซนกำลังใช้ความคิดอยู่เสียงของใครบางคนก็สอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท ชายหนุ่มละสายตาจากลูกเบสบอลตรงหน้าแล้วมองไปที่เดนนิสเขากำลังเดินถือซองเอกสารสีนํ้าตาลเดินเข้ามาในห้อง

"อืม"

"เรื่องที่อยากทราบได้คำตอบมาแล้วครับ เธอไปงานแข่งบัลเล่ห์ของน้องสาวหลังงานจบก็กลับมาที่บ้านไม่ได้แวะออกไปไหนต่อ"

"แน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้แวะไปไหน…"

"ครับ"

"ก็ดี…"

"บอสอยากรู้เรื่องของเธอทำไม"

"แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาถาม?" คิ้วหนาขมวดมอง วินเซนไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของตนเองเอาสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ได้เอ่ยปากบอกเองแสดงว่าเรื่องนั้นไม่มีใครควรรู้

"ผมเห็นบอสสนใจเป็นพิเศษ"

"ก็แค่มีไว้แก้ขัด"

"ระวังตัวด้วยนะครับ"

"ทำงานของตัวเองไปเถอะ"

"...." เดนนิสเพียงพยักหน้าตอบแล้ววางเอกสารสำคัญลงบนโต๊ะทำงาน เป็นสัญญาการค้าระหว่างประเทศทางฝั่งอิตาลี "ทางนู้นส่งสัญญาตอบกลับมาแล้วครับ"

"ช่วงนี้ดูแลงานที่นี้ไปก่อน ฉันอาจจะไม่ได้แวะมานาน แล้วเรื่องทีมใหม่คัดคนเข้ามาเพิ่มด้วย"

"ได้ครับบอส"

"ออกไปได้แล้ว เคลียร์ทางให้ด้วย" สิ้นเสียงคำสั่งของวินเซนเดินนิสก็เดินออกจากห้องไป ทำให้ภายในเหลือเพียงชายหนุ่มเพียงลำพัง เมื่อคืนที่วันใสบอกคือความจริงทุกอย่าง เธอไม่ได้โกหกอะไร ทุกการกระทำที่เกิดขึ้นเขาจำได้มันทุกอย่าง ทุกสัมผัส ในหัวตอนนี้มันเอาแต่คิดเรื่องของวันใส อยากหยิบโทรศัพท์ขึ้นไปถามแต่ก็ต้องหยุดชะงักเอาไว้พร้อมกับเสยผมขึ้น กำลังเป็นบ้าอะไรอยู่นะ?

ว่าแล้วก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดต่อสายหาใครบางคน ไม่นานปลายสายก็กดรับพร้อมกับพูดตอบกลับเป็นภาษาอิตาลี...

.....

(DY ENTERTAINMENT)

ตึก ตึก ตึก...

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นทางเข้าเป็นจังหวะ วันใสเดินเข้ามาในบริษัทบันเทิงด้วยสีหน้างุนงงเป็นอีกวันที่หน้าบริษัทมีแฟนคลับมาออกันมากมายจนล้นถนน ข้างนอกมีการ์ดและยามที่กำลังคอยคุ้มกันระบบความปลอดภัย

"ขอโทษนะคะ ใช่น้องวันใสรึเปล่า" ในตอนที่เธอหยุดมองหน้าจอขนาดใหญ่ที่กำลังฉายขึ้นเหมือนถ่ายทอดสดอะไรสักอย่าง เสียงของพนักงานต้อนรับก็ดังอยู่ข้างหลัง ใบหน้านวลที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางน่าดึงดูดจึงเบือนกลับไปมอง

"ใช่ค่ะ"

"มีคนฝากดอกไม้มาให้ค่ะ"

"ให้วิหรอคะ"

"ค่ะ เขาไม่ได้บอกว่าเป็นใคร"

"อ่อ…ค่ะ" วันใสพยักหน้าตอบแล้วรับช่อดอกลิลลี่มาไว้ในอ้อมกอด ก่อนที่พนักงานหญิงคนนั้นจะฉีกยิ้มให้และกลับไปนั่งที่ประจำของตนเอง เธอได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจแล้วหอบช่อดอกไม้เดินตรงดิ่งมาที่ลิฟต์ ไม่นานมานี้คามี่พึ่งโทรมาบอกว่ากองถ่ายขอเลื่อนเวลาออกเป็นช่วงบ่ายแทนวันใสจึงแวะมาที่บริษัทก่อนเพื่อรับงานพิเศษเพิ่ม

ติ้ง~

"รอด้วยคับ" ในขณะที่ประตูลิฟต์เคลื่อนออกท้าวเล็กกำลังจะก้าวเข้าไปข้างในก็มีเสียงพูดขึ้นดักเอาไว้ ข้างหน้ามีเสียงกรี๊ดกันดังมากกว่าปกติ วันใสหยุดชะงักและหันกลับไปมอง ปรากฏร่างของเคนผู้จัดการวงและเหล่าไอดอล LAS BOY ที่กำลังเดินตรงดิ่งมาทางนี้ โดยมีผู้คุมและนักข่าวกำลังตรึมถ่ายรูปในขณะที่พวกเขากำลังเดิน

วันใสยืนตัวแข็งทื่อ จะก้าวขาออกจากนอกลิฟต์ก็ช้าไป ห้าหนุ่มเดินเข้ามาล้อมรอบเธอเอาไว้โดยมีเคนอยู่ข้างหน้า กลิ่นหอมของพวกเขาลอยคละคลุ้งแตะจมูกชวนให้ใจสั่นอีกทั้งออร่าความหล่อกระแทกตาจนแสบ เธอลอบกลืนนํ้าลายลงคอแน่นิ่งฟังบทสนทนาของหนุ่มๆ วันนี้ไม่แปลกเลยสินะที่แฟนคลับกันมาเยอะขนาดนี้เพราะพวกเขามีสัมภาษณ์รายการสดเรื่องโปรเจคอัลบั้มใหม่ที่กำลังจะปล่อย

"ดอกไม้สวยจังเลยนะครับ ใครเอาให้หรอ"

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เขาไม่ได้บอก" เสียงหวานเอ่ยตอบเมื่อแพทริคถาม

"ใช่พี่วิรึเปล่าครับ ผมเคยเห็นผ่านๆมองใกล้ๆยิ่งสวย"

"อะ…แฮ่ม ให้มันเบาหน่อย" เคนเอ่ยปรามหยางหยางที่เอ่ยแซววันใส ทำเอาคนที่โดนแซวหน้าแดงซ่านอย่างห้ามไม่ได้

"ก็รุ่นพี่ในบริษัทไงเฮีย พวกผมก็ออกจะสนิทกับทุกคนในบริษัท" แพทริคพูดขึ้นอีกครั้ง

"ถามรึเปล่าว่าพี่วิอยากสนิทกับพวกนายไหม" ฮันซอพูด

"โถ่ฮัน"

"ไม่เป็นไรค่ะ" วันใสบอกน้องเล็กของวงอย่างฮันซอแล้วเพ่งมองไปที่ตัวเลขว่าเมื่อไหร่มันจะเคลื่อนไปหยุดชั้นของพวกเขาสักที และในวินาทีต่อมาก็สมพรปาก ลิฟต์หยุดเคลื่อนที่ชั้นสิบห้าทำให้ทุกคนต่างทยอยกันเดินออกไป ยกเว้นเสียแต่ว่าคูเปอร์ที่กำลังยืนอยู่ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามากระซิบบอกที่ข้างใบหู

"อย่าลืมมาเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยล่ะ…จะรอนะ"

.

.

.

อยากชื่อวันใส อยากโดนปู้ชายล้อมรอบ?

Next ep...

"อย่ายุ่งกับคนของฉัน..."