EP17 อยากเก็บเธอเอาไว้

EP17

.

.

.

"....." วันใสนิ่งเงียบ เธอเม้มปากเข้าหากันแน่น อิสระของเธอมันคงหมดตั้งแต่รู้จักเขาแล้ว...

(ครึ่งชั่วโมงให้ถึง ฉันไม่ชอบต้องรอใคร)

ตู้ด...

ทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นวินเซนก็กดตัดสายโดยไม่รอให้วันใสได้เอ่ยบอกหรืออธิบายอะไร เธอยกโทรศัพท์ออกจากหูแล้วบีบเอาไว้แน่นด้วยความอึดอัดก่อนจะหลุบตามองวันใหม่ที่กำลังหลับอยู่

"พี่ขอโทษนะคะ แล้วพี่จะรีบจัดการทุกอย่าง" เธอเอ่ยบอกผู้เป็นน้องด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบาก่อนจะก้มหน้าจุ๊บเข้าที่หน้าผากมนด้วยความรักใคร่

ร่างบอบบางพาตนเองลงมาจากเตียงมือเรียวเอื้อมหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่า ก่อนจะเดินออกมาจากห้องด้วยความเงียบ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เธอหยุดอยู่หน้าห้องของกาละเกดแล้วยกมือขึ้นเคาะ ไม่นานคนในห้องก็เปิดออกมา

"ว่าไงวิ"

"พี่เกดคะ วิต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"มีเรื่องอะไรรึเปล่าวิ"

"วิมีเรื่องต้องไปจัดการค่ะ เพื่อความปลอดภัยของวันใหม่"

"การกลับมากรุงเทพครั้งนี้ คงไม่ใช่เพราะอยากกลับมาหรอกใช่ไหม"

"ค่ะ ไว้วิจะเล่าทุกอย่างให้พี่ฟังนะคะ"

"ไปเถอะ ดูแลตัวเองด้วย วันเดินทางค่อยมาใหม่"

"ค่ะ" วันใสขานรับด้วยใบหน้าเจือความเศร้า วันที่วันใหม่ประสบความสำเร็จเธอแค่อยากอยู่เป็นความสุขของน้องสาวสักวันแค่นั้นเอง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยเลยสักที...

.

.

.

(คอนโดมิเนียม)

ครืด...

หลายนาทีต่อมาเธอก็นั่งแท็กซี่มาถึงคอนโดของวินเซนที่มอบให้ตนเองอยู่ แต่ก็ใช่ว่าเธอจะอยู่อย่างมีความสุข วันไหนไม่รังแกร่างกายก็มักจะแอบพาผู้หญิงมากินกันในห้อง เธอทำเป็นมองไม่เห็นไม่อยากรับรู้อะไรมาตลอดทั้งที่ความทุเรศของเขาวันใสเห็นมันมาทุกอย่าง...

"ไง...ไปนอนถ่างขาให้ใครเอามาล่ะ?"

"....." วันใสแน่นิ่งช้อนตามองคนตัวโต ร่างกายของคนตรงหน้าอบอวลไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์บ่งบอกว่าเขาดื่มมา ร่างกายยืนแทบทรงตัวไม่อยู่ ใบหน้าแดงกํ่า สายตาเอาแต่ใจจ้องมองมาที่เธอ

"......"

"วิไม่ได้ไปนอนถ่างขาให้ใครเอาหรอกค่ะ วิไปนอนกับน้อง"

"หรอ?"

หมับ! ไม่ถามเปล่ามือหนายังคว้าข้อมือเล็กกระชากคนตัวบางเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูเสียงดังโดยไม่สนใจเลยว่าคนข้างห้องจะออกมาดู

"พี่วินเมาแล้วนะคะ.." เธอพยายามบิดข้อมือออกแล้วใช้เหตุผลคุยกับคนเมาไม่รู้เรื่องที่กำลังลากเธอเข้ามาในห้องนํ้าแล้วกดลงในอ่าง ทำเอาคนตัวบางล้มพับนั่งลงไม่เป็นท่าแม้พยายามจะดันร่างกายขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะแรงของผู้ชายที่มากกว่า

"เมาแล้วไง ฉันจะล้างคราบสกปรกออกจากตัวเธอ" ว่าแล้วก็ก้าวขาเข้าไปในอ่างข้างเดียวพยุงร่างกายเอาไว้ มืออีกข้างจับฝักบัวขึ้นแล้วเปิดนํ้าแรงสูงฉีดใส่เนื้อตัวละเอียดอ่อน ปากหยักขบกรามแน่นด้วยอารมณ์โมโห

วันใสเบือนหน้าหลบสายนํ้าที่กระทบเข้าใบหน้าและเนื้อตัว ใบหน้าเบ้ด้วยความน้อยใจ ทำไมเขาถึงได้ป่าเถื่อนกับเธอขนาดนี้ ในเมื่อบอกออกไปแล้วว่าไปค้างกับน้องไม่ได้ไปทำอะไรกับใครอย่างที่เขาคิดเลยสักนิด...

"พี่วิน...วิ...เจ็บ" เสียงสั่นเอ่ยบอกออกไปเมื่อมือหนาขยํ้าเสียดสีเนื้อตัวด้วยความรุนแรง เหมือนชำระล้างคราบสกปรกออกจากร่างกายอย่างที่พูด แขนเรียกยกขึ้นกอดตนเองเอาไว้ใบหน้าเปียกชุ่มก้มหงุด จะลุกหนีก็ไม่ได้เลยยอมถูกรังแกอยู่แบบนั้น...

"เอากับมันมาใช่ไหม?" เมื่อพอใจมือหนาก็ฟาดฝักบัวลงในอ่างก่อนจะยกขึ้นเสยผมแล้วถอนหายใจออกมา สายตาคาดโทษจับจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังสั่นเทา

"วิบอกไปแล้วว่าวิไปนอนกับน้อง.." เธอตอบเสียงแผ่ว

"นอนกับน้องเหี้ยอะไร ทำไมต้องปิดเครื่อง"

"วิไม่ได้ปิด...โทรศัพท์พัง วิพึ่งซ่อม..."

"แล้วทำไมไม่บอกก่อน จะให้ฉันร้อนรนจนตายเลยรึไง?!"

"พี่สนใจวิด้วยหรอ..." คำถามสุดท้ายที่หลุดจากปากอิ่มมันเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ทวาคนฟังกลับได้ยินมันชัดทุกถ้อยคำ วินเซนขบกรามแน่น เขาไม่มีสิทธิ์จะรู้เลยรึไงว่าเธอไปไหน อยู่กับใคร แล้วทำอะไรอยู่

"จะบอกว่าฉันไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอสินะ"

"ไม่ใช่แบบนั้น..."

"แล้วมันแบบไหน?"

"ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย"

"....ฉันมีสิทธิ์โมโหไม่ใช่หรอ?!"

"วิไม่เข้าใจ.."

"ก็เพราะฉันหวงเธอไง!" วินเซนตวาดดังลั่นไม่รู้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือความรู้สึกข้างในกันแน่ที่ทำให้เขาเผลอปากพูดแบบนั้นออกไป รู้แค่ว่ามันกลั้นไม่ไหวอีกแล้วตั้งแต่เห็นวันใสกับคูเปอร์ตอนนั้น ทุกวันนี้เขาต้องอยู่กับความระแวงกลัวว่าวันใสจะไปสนิทกับคนอื่น กลัวว่าเธอจะเอาเวลาที่ไม่ได้อยู่กับเขาแอบไปหาใคร เขาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตนเองเหมือนกันทำไมต้องรู้สึกไม่อยากให้วันใสไปใกล้คนอื่นหรือไปเป็นของใครยกเว้นเขาคนเดียว อยากเก็บเธอเอาไว้แบบนี้ ไว้มองแค่คนเดียว...

"พี่คงเมา..." วันใสแน่นิ่งกับคำพูดของวินเซน หวงแบบนั้นหรอ กับเธอวินเซนไม่มีวันเกิดความรู้สึกแบบนั้นหรอก อยู่แค่ในสถานะคู่นอนเป็นลูกไก่ในกำมือที่ทำอะไรไม่ได้ ที่พูดออกมาก็แค่คำพูดของคนเมา

หมับ! ในตอนที่วันใสกำลังอยู่ในห้วงของความรู้สึกนึกคิด ร่างกายเธอก็ถูกอุ้มขึ้นจากอ่างวินเซนโอบกอดเอวบางเอาไว้แล้วโน้มหน้าลงประกบจูบปากอิ่ม ในเมื่อมันเผลอพูดออกไปให้เธอได้ยินแล้ว เขาจะสั่งห้ามเธอเป็นกฎเหล็กให้มันรู้แล้วรู้รอด...

"อื้อ!" วันใสยังไม่ทันตั้งตัวเเขนเรียวเกาะคอเสื้อเชิ้ตสีขาวเอาไว้แน่น เปลือกตาปิดลง ปากอิ่มถูกลิ้นร้อนดันเข้ามาอย่างดุเดือด วินเซนระบายความโกรธลงบนอุ้งปากหอมหวาน วันใสไม่มีทางเลือกเธอยอมเปิดปากออกเพราะสู้ความดุดันของคนตรงหน้าไม่ไหว สัมผัสจากลิ้นสากที่กำลังตวัดพันลิ้นบางอย่างมูมมามทำให้รับรู้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์และกลิ่นบุหรี่เจือปนกัน

เสียงดูดดุ้นระหว่างสองปากที่กำลังสอดประสานเชื่อมกันดังระงมอยู่นานสองนานบ่งบอกถึงความรุนแรงของรสจุมพิต วันใสที่เริ่มหายใจไม่ออกเบือนหน้าหลบหวังจะถอนจูบออก แต่กลับถูกมือหนาสอดเข้าใต้เรือนผมสลวยแล้วกดลงไม่ให้เธอหลีกหนีสัมผัส

"อึก...อื้อ!" เสียงหวานพยายามร้องปรามในลำคอหากแต่ไม่เป็นผล ร่างกายเริ่มอ่อนปวกเปียกร่างหนาจึงออกแรงดันคนตัวบางออกจากห้องนํ้าทั้งที่ปากยังคงเชื่อมกันอยู่จนถึงห้องนอนหยุดที่ปลายเตียงตวัดพาคนตัวเล็กนอนลงก่อนจะผละปากออกเมื่อระบายอารมณ์หึงหวงจนพอใจ..

"อึก..." วันใสกอบโกยลมหายใจเข้าปอด ปากขึ้นสีแดงกํ่าบวมเจ่อจากสัมผัสหนักหน่วง ดวงตากลมโตช้อนมองคนบนร่างที่กำลังหลุบตามองเธออยู่ก่อนแล้ว วินเซนจ้องคนใต้ร่างปานจะกลืนกินก่อนจะยกมือขึ้นลูบที่แก้มใสแล้วนวดคลึงเบาๆ

"ต่อไปนี้ อย่าเข้าใกล้คนอื่น ถ้าฉันเห็นว่าเธอสนิทกับใครละก็...ฉันคงปล่อยไว้ไม่ได้"

"พี่เชื่อวินะคะ วิไม่ได้ไปนอนกับใคร"

"พรุ่งนี้ก็รู้...ว่าเธอโกหกรึเปล่า"

"จะทำอะไรคะ..."

"ฉันมีวิธีก็แล้วกัน"

"...." วันใสพูดอะไรไม่ออก เธอไม่รู้เหมือนกันว่าวินเซนมีวิธีไหนที่จะรู้เรื่องการเคลื่อนไหวของเธอ รู้เพียงแค่ว่าถ้าเขาต้องการอะไรไม่มีเรื่องไหนที่จะไม่รู้...

"คืนนี้เธอต้องปลอบใจฉัน"

"....แต่วิไม่ได้ทำอะไรผิด"

"ผิดที่เธอปล่อยให้ฉันรอ"

"รอทำไมคะ"

"อยากกอด"

"......" บ้าไปแล้ว....วินเซนบ้าขึ้นทุกวัน เขาพูดจาแบบนี้กับเธอทำไมนะ ไม่คิดถึงคำพูดของตัวเองแต่ก่อนเลยรึไง

"อย่าหายไปนานแบบนี้"

"วิแค่อยากอยู่กับน้อง" ในเมื่อวินเซนพูดออกมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เธอก็จะยอมตามนํ้าไปหลีกเลี่ยงการมีปัญญา

"แต่ฉันอยากอยู่กับเธอ"

"เมาหนักแล้วนะคะ"

"เพราะใครล่ะ"

"ไปดื่มเพราะวิหายหรอ"

"อืม" เสียงแหบพร่าขานรับในลำคอแล้วยื่นหน้าเข้าไปซุกที่ลำคอระหง ปากหนาดูดเม้มฝากรอยเอาไว้ แขนแกร่งกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้นเรื่อยๆ วินเซนดื่มเพราะเธอไม่รับโทรศัพท์หายไปหลายชั่วโมงแบบนั้นหรอ ทำไมเขาถึงอาการหนักแบบนี้กันนะ ไหนบอกเกลียดนักเกลียดหนา แล้วที่บอกว่าหวงคืออะไร....

สัมผัสจากปากร้อนทำให้ร่างเล็กเกร็งไปทั่วตัว เธออยากปฏิเสธสัมผัสจากเขาแต่กลับต้องเก็บซ่อนเอาไว้ มันต่างจากความรู้สึกตอนกอดกับติณ เธอปล่อยให้วินเซนกอดเพราะไม่มีทางเลือก พอนึกเรื่องของติณขึ้นมาในหัว หัวใจดวงน้อยก็เจ็บแปลบขึ้นมา กอดกับคนที่ฆ่าคนรักตนเองแบบนั้นหรอ อยู่แบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ โดยที่ไม่ทำอะไร..

พี่ติณ...วิขอโทษ

วินเซนผละใบหน้าออกจากลำคอหอมกรุ่น ปลายนิ้วแกร่งเขี่ยปอยผมออกจากดวงหน้านวล ชายหนุ่มมองลึกเข้าไปที่ดวงตาคู่นั้นมันเคลือบไปด้วยหยาดนํ้าสีใส ปานจะไหลออกมาอยู่รอมร่อวันใสอยากร้องไห้เธอนึกถึงสัมผัสของติณแต่คนที่จ้องมองอยู่กลับไม่รู้ว่าวันใสกำลังคิดอะไร

มือหนาไล่ขึ้นแตะที่ดวงตากลมเขาอยากให้สายตาคู่นี้มองแค่ตัวเอง อยากให้พวงแก้มนุ่มนิ่มให้แค่เขาหอม ปากแดงระเรื่อน่าสัมผัสมีเจ้าของที่ชื่อวินเซน อยากให้ทุกอย่างที่รวมกันเป็นวันใสมีไว้ครอบครองเพียงตนเองก่อนจะพ่นคำพูดออกมาตอกยํ้าให้เธอได้ยิน...

"ฉันอยากเก็บเธอเอาไว้แบบนี้ตลอดไปเลย...ได้ยินไหมวันใส" วันใสไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเปลือกตาคู่สวยปิดลงไม่อยากรับรู้อะไร ในวินาทีต่อมาร่างกายของเธอก็ถูกรุกล้ำมากขึ้น คนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืน เพราะเมาเขาถึงทำแบบนี้เธอจะคิดแค่ว่าเรื่องที่วินเซนพูดมันไม่ใช่ความจริง แค่คำพร่ำเพ้อจากปากคนไร้สติ...

.

.

.

ความคลั่งของพี่เขาเริ่มจะชัดเจนขึ้นทุกตอนแล้วค่ะถามว่าเรื่องนี้ใครรู้สึกก่อนคงไม่ต้องเดา?

Next ep...

"ขอโทษนะคะ ใช่น้องวันใสรึเปล่า"