EP15 ไม่ยอมให้ห่าง

EP15

.

.

.

ปั้ง!

"กรี๊ดดดด!" ในวินาทีต่อมาเสียงปืนเหนี่ยวไกลก็ดังขึ้นภายในห้อง วันใสหลับตาแน่นสะดุ้งตกใจ เธอรวบรวมสติแล้วเพ่งมองตรงหน้าก็พบว่ากระสุนไม่ได้พุ่งเข้าร่างตนเอง แต่กลับเฉี่ยวถูกผนังห้อง...

"กลัวตายด้วยนิ" วินเซนถามแล้วยกเท้าขึ้นจากหลังมือบาง

"อึก..." วันใสไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอก้มหน้าหลบสายตาแล้วคลานเข้าไปหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้น สภาพเครื่องตอนนี้พังไม่มีชิ้นดีเพราะแรงมหาศาลจากคนตัวโต

"เคลียร์กับมันให้จบด้วยนะ ไม่งั้นอาจจะเป็นน้องสาวเธอที่จบแทน..." สิ้นเสียงพูดวินเซนก็เดินผ่านร่างบอบบางไปอย่างไร้เยื่อใย คำขู่ของเขาทำให้ใบหน้านวลขึ้นสีซีดเผือด วินเซนเอาวันใหม่ที่เปรือบเสมือนหัวใจของเธอมาเป็นหมากอีกครั้ง แล้วเธอต้องเคลียร์อะไรกับคูเปอร์งั้นหรอ ในเมื่อเคยเจอกันแค่สองครั้งเอง ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรลึกซึ้งอย่างที่วินเซนคิดเลยสักนิด...

....

(ห้องซ้อมเต้น LAS BOY)

"เห็นเฝ้ามือถือตั้งแต่เช้าแล้ว นายมีปัญญาอะไรงั้นหรอ" หลายชั่วโมงกับการซ้อมเต้นเพื่อปล่อยเอ็นวีเพลงใหม่จนถึงช่วงพักเบรก คูเปอร์ก็ใช้เวลาที่เหลือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คเพื่อรอข้อความตอบกลับจากใครบางคน ร่างหนาอยู่ในชุดโทนดำทั้งตัวพร้อมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีขาวชายหนุ่มยืนเอนหลังพิงกับผนังห้องที่ลายรอบไปด้วยกระจก มืออีกข้างล้วงถุงกางเกงเอาไว้ สายตาจับจ้องมองที่หน้าจอ

"เปล่า"

"โกหกได้หรอ มองออกหน่า" แพทริคพูดติดตลกแล้วทิ้งตัวลงข้างกายเพื่อนที่สนิทที่สุดในวง เขาเป็นคนเฟรนลี่ขี้เล่นและเข้ากับทุกคนง่าย ส่วนคูเปอร์นั้นเป็นคนชอบเก็บตัวและไม่ค่อยพูด มีน้อยคนนักที่จะเข้าใจความคิดของเขา

"ซ้อมต่อเถอะ" ครูสตัดบทแล้วดับเครื่องเอาไว้ แต่ไม่ทันสายตาของแพทริคเขามองเห็นรายชื่อที่คูเปอร์เฝ้ารอการตอบกลับ

"เมื่อคืนนายแวะมาแป๊บเดียวแล้วก็กลับไป เพราะผู้หญิงคนนั้นไม่มาใช่ไหม"

"หมายถึงใครล่ะ"

"อย่าแสร้งไม่รู้เลย"

"ก็ไม่รู้..." คูเปอร์ตอบหน้าตาย

"เจ๊วิใช่ไหม คนส่วนตัวของรุ่นพี่วิน"

"เปล่า"

"ทำไมชอบปฏิเสธ"

"...."

"วันนั้นเฮียเคนรู้นะว่านายแอบไปปลดปล่อยที่ผับ ทำไม่ชอบแหกกฎนัก"

"ทำเหมือนไม่เคย"

"ก็ไม่บ่อยเท่านาย" เฮียเคนที่แพทริคหมายถึงคือผู้จัดการของวง ซึ่งเขาเองก็รู้ดีว่าความดื้อของเด็กในวงใครร้ายแรงขนาดไหนและคูเปอร์คือคนที่ร้ายเงียบมากที่สุด ชายหนุ่มชอบแหกกฎของบริษัท เพราะการเริ่มต้นเส้นทางศิลปินของเขาไม่ได้สวยหรูนัก

"ก็มันน่าเบื่อ"

"ภาพลักษณ์ไอดอลสำคัญที่สุด นายอย่าลืมสิ"

"แล้วรุ่นพี่วินล่ะ?"

"รายนั้นตัวตีหุ้นบริษัท ต่อให้มีเรื่องอะไรเข้ามาก็โค้นลงไม่ได้หรอก"

"ไม่เห็นยุติธรรม" คูเปอร์สบถออกมาแล้วหัวเราะในลำคอ

"จะแหกต่อก็ตามสบายฉันเตือนนายแล้ว"

"ช่วยเก็บให้มิดด้วยนะ"

"เรื่องนั้นหน่ะหรอ?"

"อืม"

"จะจีบ?"

"ไม่รู้สิ"

"สาหัสเลย"

"ก็ชอบ..."

"....." แพททริคส่ายหัวเอือมระอา แล้วเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับอีกสามหนุ่มที่เหลือ โดยมีสมาชิกคือ หยางหยาง คลาส และ โอ ฮันซอ รวมสี่เชื้อชาติในวงเดียว คูเปอร์คือลูกครึ่งไทย-อเมริกัน พริททริค-ออสเตรเลีย หยางหยาง-คนจีน คลาส-คนไทย ฮันซอ-คนเกาหลี เพราะแบบนี้วงของพวกเขาจึงโด่งดังไปทั่วเอเชีย...

.......

"พรุ่งนี้น้องวินหยุด เธออยากเข้ามาทำงานในบริษัทก็ตามใจเลยนะ" คามี่พูดขึ้นในตอนที่เดินเข้ามาในห้องแต่งตัว วันใสพาร่างกายอ่อนล้าของตนเองมาทำงานตามปกติ เธอจัดการงานของตนเองเสร็จเรียบร้อยจึงเดินเข้ามารอในห้องแต่งตัว คามี่จึงเดินเข้ามาสั่งในตอนที่วันใสกำลังสารวนอยู่กับมือถือของตนเองที่ใกล้จะพังอยู่รอมร่อ

"ค่ะ" ตอบแล้วเงยหน้ามองเพียงครู่

"แล้วนี่โทรศัพท์เป็นอะไร"

"วิทำตกค่ะ"

"เละขนาดนี้ซื้อใหม่เถอะ คงพังแล้ว ฉันนึกว่ารถเหยียบ"

"วิจะลองซ่อมลองดูค่ะ เผื่อมันใช้ได้"

"ตามใจ"

"....."

"แล้วนี่เธอไม่เรียนต่อแล้วหรอ"

"คงไม่ค่ะ วิมีภาระที่ต้องรับผิดชอบ"

"ออกจากบริษัทนี้คงไม่มีที่ไหนรับเธออีกแล้วนะ จบแค่วุฒมอหก" คำพูดของคามี่ทำให้เธอหยุดชะงัก วันใสรู้เรื่องนั้นดี เธอถึงต้องรีบจัดการเรื่องวันใหม่ให้จบและเก็บเงินเพื่อจะเรียนปีสองใหม่

"หนูวางแผนไว้แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง"

"ฉันเห็นความสามารถของเธอต่างหาก นอกจากจะเก่งด้านนี้แล้วเธอยังถ่ายแบบ ถ่ายหนังได้ไม่ใช่หรอ ฉันได้ยินมาว่าเธอเคยทำงานกับน้องวินด้วยนิ"

"ค่ะ แต่วิคงไม่เหมาะกับแนวนั้น"

"มีเสน่ห์ออก หุ่นเธอก็ดีจนน่าเหลือเชื่อ ถ้าสนใจก็บอกนะ เผื่ออยากใช้เงินก้อนโต" เงินก้อนโตแบบนั้นหรอ...มันก็น่าสนใจดี แล้วงานตรงนี้ล่ะ เขาจะมีเวลาว่างให้เธอได้เจียดเวลาไปทำอย่างอื่นรึเปล่า?

"วิจะลองคิดดูนะคะ"

ครืด... ครืด...

ในตอนที่ทั้งสองกำลังคุยกันเสียงโทรศัพท์มือถือของคามี่ก็ดังขึ้นหล่อนจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย

"ว่าไง"

(คุณวินยังไม่เข้าฉากเลยค่ะ หายไปไหนไม่รู้)

"เมื่อกี้ยังเห็นเดินออกจากห้องแต่งตัวอยู่เลย"

(ใช่ค่ะ...แต่ตอนนี้ไม่เห็นแล้ว)

"ตามหาไปก่อน เดี๋ยวฉันจะลองติดต่อดู"

(ค่ะ) สิ้นเสียงพูดคามี่ก็กดตัดสายจากสตาฟในกองถ่าย วันนี้เป็นวันฟิตติ้งภาพยนตร์เรื่องใหม่ของวินเซนที่เขาพึ่งรับงานแสดงเป็นเรื่องแรก ซึ่งโปรเจคนี้เป็นหนังเรื่องกับฮอลิวูดที่ร่วมทุนกันสร้าง และนางเอกของเรื่องคือนักแสดงของต่างชาติชื่อดังที่ขึ้นชื่อเรื่องค่าตัวและความสามารถ

"มีอะไรรึเปล่าคะ?" วันใสที่เห็นสีหน้าคามี่ไม่ค่อยดีถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

"วินหายไป ไม่รู้ว่าอยู่ไหน เธอไปช่วยตามหาอีกแรงหน่อยสิ"

"ได้ค่ะ" เอ่ยตอบเสร็จทั้งสองก็เดินออกจากห้องแต่งตัวมาพร้อมกัน วันใสแยกตัวตามหาวินเซนช่วยสตาฟคนอื่นทั้งของไทยและอังกฤษที่ทำงานร่วมกัน เธอเดินลัดเลาะออกมาแถวโรงจอดรถไร้ซึ่งผู้คน เดินเคาะดูตามรถตู้ของบริษัทแต่กลับไม่พบ คนตัวเล็กเดินมาเรื่อยก็หยุดที่รถยุโรปที่บอกว่าจะมาถึงในอีกไม่เกินสิบนาที แต่ตอนนี้มันมาถึงแล้ว...

ก็อก! ก็อก! ก๊อก!

มือบางยกขึ้นเคาะกระจกดำทึบเพื่อเช็คว่ามีใครอยู่ข้างในรึเปล่า ทำให้สองร่างที่กำลังสั่นคลอนไปตามจังหวะเอวหนาหยุดชะงักกิจกรรมลง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"วะ...วิน...หยุดก่อนค่ะ มะ...มีคนมา" วินเซนที่กำลังกระแทกร่างเต็มไม้เต็มมือของสาวชาวยุโรปบนเบาะหลังแนวยาวไม่ได้สนใจเสียงห้ามปรามของเคลีนเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าเหยเกเบือนมองออกไปก็พบว่าเป็นใครที่ตามมาเรียก

"เงียบแป๊บนึงครับ ใกล้เสร็จแล้ว" ว่าแล้วก็กดเอวบางเอาไว้แน่น ตอกอัดแรงเฮือกสุดท้ายเข้าร่องบอบบางแล้วปลดปล่อยใส่ถุงยางไซส์ใหญ่ เสร็จกิจชายหนุ่มก็ถอดแก่นกายออกแล้วดึงถุงยางห่อด้วยทิชชูทิ้งลงในรถ

"ใครมาหรอคะ"

"พนักงานในกองครับ อย่าสนใจเลย" วินเซนตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษแล้วจัดแจงเสื้อผ้าตนเองให้เข้าที่ ไม่ต่างจากเคลีนที่กำลังร้อนรนจัดแจงตนเอง

"เดี๋ยวค่ะ..." เธอเอ่ยเรียกเอาไว้ในตอนที่วินเซนกำลังเปิดประตูลงไป

"ว่าไง?"

"รีนรับงานนี้เพราะวินเลยนะ"

"หึ...งั้นก็เก็บเป็นความลับนะครับ งานจบเราอาจจะได้เจอกันอีก" ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไปกระซิบที่ข้างใบหูแล้วจับมือบางที่เกาะอยู่คอเสื้อออก

"จะรอนะคะ" เครีนมองวินเซนด้วยสายตาอ้อยอิ่ง เธอเก็บซากถุงยางเข้ากระเป๋าส่วนตัวเพื่อเก็บหลักฐาน เธอรับงานนี้เพราะเป็นแฟนคลับของวินเซนเธอไม่คาดฝันเลยว่าวันหนึ่งจะได้ร่วมงานกับเขาและวันนี้ความต้องการมันกลับเป็นจริง...

"ทำอะไรอยู่คะ ทุกคนกำลังตามหาอยู่"

"ธุระ" ตอบเพียงเท่านั้นวินเซนก็เดินผ่านร่างเธอไปเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน วันใสมองทะลุเข้าไปในรถตอนชายหนุ่มเปิดประตูเธอสังเกตเห็นเคลีนแต่ก็เลือกที่จะปิดปากเงียบไม่พูดอะไร

"วันนี้คุณคามี่บอกคุณหยุดงาน พรุ่งนี้วิหยุดได้ใช่ไหมคะ..." เธอเอ่ยถามในตอนที่กำลังเดินตามหลังวินเซนอยู่ห่างๆ คำถามของเธอทำให้ร่างหนาหยุดเดินแน่นิ่งแล้วปรายตามอง

"จะไปไหนล่ะ"

"ธุระค่ะ"

"ธุระอะไร"

"ส่วนตัว"

"มีความลับกับฉันหรอ"

"คุณไม่ควรถามแบบนี้ตอนอยู่ที่ทำงานนะคะ"

"แล้วต้องอยู่ด้วยกันสองต่อสองใช่ไหมถึงพูดได้ว่าตอนอยู่ด้วยกันเราทำอะไรบ้าง?"

"วิแค่บอกไม่ได้ขออนุญาตค่ะ ขอตัวนะคะ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเธอก็เดินผ่านหน้าวินเซนไป ทำให้ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก อยากรู้เหมือนกันว่าธุระของวันใสคืออะไร ถ้าเกิดเป็นธุระเรื่องคูเปอร์ละก็คงจะมีข่าวไอดอลหนุ่มวง LAS BOY เสียชีวิตในอีกไม่นาน..

หมับ!

"อ๊ะ?!" ไม่ทันที่จะได้ก้าวออกห่างจากวินเซนไปมากข้อมือเล็กก็ถูกคว้าเอาไว้ ชายหนุ่มตวัดตนตัวเล็กมาหลบที่มุมเสาลับกล้องวงจร แล้วยื่นหน้าเข้าไปคลอเคลียที่พวงแก้มใส

"ตอบมาก่อนว่าธุระอะไร?"

"...." วันใสถอนหายใจออกมาแล้วเบือนหน้ามองทางอื่นด้วยสีหน้าหวาดระแวง เอวขอดถูกแขนแกร่งกอดเอาไว้แน่น ข้อมือถูกรวบเอาไว้ ใบหน้าหล่ออยู่ไม่ไกลนัก

"ผัวหยุดทั้งทีไม่คิดจะเอาใจหน่อยหรอ...หื้ม?" พูดจบปากหยักก็กดจูบคนตัวเล็ก วันใสจึงเบือนหน้าหลบ เธอไม่เข้าใจกับการกระทำของวินเซนปากบอกไม่ชอบแต่การกระทำเอะอะจับจูบ เอะอะจะเอา...แบบนี้หรอคนไม่ชอบเขาทำกัน?

.

.

.

พี่วินคะ ปล่อยน้องหน่อยเถอะ ขอร้องงงงงง

Next ep...

"วิบอกว่าไม่ว่าง ให้อิสระวิหน่อยนะคะ.."