EP14 รู้จักกันแบบไหน? NC

EP14

.

.

.

สายตาจับจ้องที่จุดกลางกายสาวน่าสัมผัสเนินโหนกมีไรขนปกคลุมขึ้นเล็กน้อย มือหนาจับท่อนลำใหญ่พร้อมกับชักขึ้นลงอย่างคนมีอารมณ์ ก่อนจะสอดมันเข้าไประหว่างกลีบเคลมแห้งสนิทเข้าได้แค่หัวหยักก็หยุดเอาไว้แค่นั้น

"จะ...เจ็บ" วันใสเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ร่างกายเกร็งไปทุกสัดส่วนวินเซนสอดมันเข้ามาทั้งที่ตรงนั้นของเธอไม่มีสารหล่อลื่นใดๆ ความจุกแสบทำให้แขนเรียวดันหน้าท้องแกร่งออก

"เจ็บก็ต้องทน" วินเซนพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงแหบพร่า ชายหนุ่มกดแขนเรียวขึ้นเหนือศีรษะแล้วก้มหน้าหยอกเย้ากับสองเต้าอวบต่อ ฟันคมกัดแทะสลับดูดเม้มอย่างมูมมามทั้งที่คนใต้ร่างดิ้นพล่านด้วยความทรมาน

"อะ...เอาออกไปก่อน วิเจ็บ...พี่วิน...อื้อ!" เสียงขอร้องของเธอเป็นดั่งอากาศวินเซนไม่สนใจละเลงลิ้นตวัดยอดอกเม็ดตัว พอใจก็เลื่อนใบหน้าขึ้นดูดเม้มที่ลำคอระหง มือไม่อยู่นิ่งลูบตามหน้าท้องแบนราบ เอวเริ่มขยับถูไถเป็นจังหวะเนิบนาบ

"อึก...อ๊ะ!" ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ใบหน้านวลเชิดขึ้น ร่างกายสั่นสะท้านตามความกระสันที่คนตัวโตมอบให้ เรียวขาคู่สวยถูกจับถ่างออกด้วยมือใหญ่ ชายหนุ่มไม่อาจต้านความต้องการของตนเองได้อีกแล้ว เอวหนาเร่งจังหวะกระแทกใส่ร่องนุ่มเป็นจังหวะถี่เร็ว...

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึกก! ปึกก! ปึกก!...

"อ๊ะ....กรี๊ดดดดด!" เสียงหวานกรีดร้องครวญครางออกมาในตอนที่ใบหน้าหล่อเริ่มเหยเก วินเซนผละจากลำคอซํ้ารอยดูดพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น ตอกอัดแรงอย่างต่อเนื่องเร่งเสียงครางของคนใต้ร่างให้หลุดออกมา "อ๊ะ...อ๊าา! พี่วิน...อ๊าา!!"

ใบหน้านวลสะบัดไปมาปฏิเสธสัมผัสหยาบโลน ดวงตากลมโตหลุบมองจุดเชื่อมต่างขนาดที่กำลังกระทบกันเป็นจังหวะหนักแน่น พลันใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมา แท่งเนื้อลำใหญ่กำลังขับเคลื่อนเข้าออกร่องแคบอย่างรุนแรงแทบหายใจไม่ทัน

"อ๊า!"

"อื้อ....อ๊ะ...อ๊า...อ๊า...อ๊าส์" วันใสระบายความจุกแน่นออกมาเป็นเสียงครางไม่เป็นศัพท์ มือบางถูกกดไว้ด้วยแขนแกร่ง ปากอิ่มอ้าครางไม่หยุดยั่วเย้าคนบนร่างให้เลือดในกายชายวิ่งพล่าน

"เธอไปรู้จักมันตอนไหน" วินเซนขบกรามแน่น ใบหน้าหล่อเชิดขึ้นพร้อมลมหายใจเหนื่อยหอบ เอวหนายังคงโยกย้ายบนตัวเล็กไม่หยุด

"อื้ออ...อ๊าา! วะ...วิบอกไปแล้วว่าบังเอิญเจอ" เสียงสั่นจากการถูกกระแทกเอ่ยบอกออกไปแล้วแนบแก้มเนียนเข้ากับหมอน เหงื่อเริ่มผุดตามไรผมแม้อากาศในห้องจะเย็นแต่ก็ไม่อาจสู้ความร้อนแรงของคนบนร่างได้...

"เจอที่ไหน?" ปากถามเอวก็กระแทกไม่หยุด สายตาจับจ้องมองคนตัวเล็กที่บิดเร้าร่างกายอย่างทรมาน ตรงนั้นของวันใสบีบท่อนลำใหญ่เข้าทุกครั้งที่เขาสอดตัวตนเข้าไปในกายเธอ

"อ๊าส์...อ๊ะ...พะ...พี่จะถามทำไม"

"ฉันถามก็ตอบ" ว่าแล้วก็ขบกรามแน่นโถมแรงใส่ร่องบอบบางมากกว่าเดิม เส้นเลือดปูดโปนตามลำคอใหญ่ บ่งบอกว่าชายหนุ่มออกแรงใส่คนตัวบางมากขนาดไหน

"ผะ...ผับค่ะ...อื้ออ!"

"ใครอนุญาตให้เธอไป?" คิ้วหนาขมวดยุ่งเข้าหากัน วันใสไปผับตอนไหนนั้นคือคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว แล้วเธอไปกับใคร แต่งตัวยังไง ไปเจอกับคูเปอร์แล้วไปต่อด้วยกันที่ไหนรึเปล่า?

"พี่วิน....อื้อ...บะ...เบา....กรี๊ดด!" วันใสร้องออกมาลั่นห้องเมื่อท่อนลำสอดแทรกเข้ามาในตัวมากกว่าเดิม ร่างเล็กแดงระเรื่อจากการเสียดสีถี่เร็วเธอหายใจเหนื่อยหอบเจือเสียงครางกระเซ้า..

"ต่อไปนี้อย่าไปอีก" วินเซนเค้นเสียงลอดไรฟันบอกแล้วโถมเอวใส่คนใต้ร่างเป็นเฮือกสุดท้าย ร่องแคบตอดรัดแก่นกายใหญ่แน่นร่างบอบบางขับเคลื่อนไปตามแรงหึงหวงอย่างบ้าคลั่ง..

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

ตั่บบ! ตั่บบ! ตั่บบ!

"อ๊ะ....อื้ออ! อ๊ายย!!"

"อ๊าสส!" ท่อนลำใหญ่ปลดปล่อยของเหลวอุ่นร้อนใส่ร่องบอบบาง นํ้าสีขาวขุ่นไหลออกมาระหว่างสองกลีบตามเรียวขา หน้าท้องแบนราบเกร็งกระตุกเร้าพร้อมเสียงหายใจเหนื่อยหอบ วินเซนผละแก่นกายมันวาวออกแล้วก้มหน้าจูบปากอิ่มที่กำลังกอบโกยลมหายใจเข้าปอด

"อึก!" ร่างบางถูกกระชากขึ้นจากเตียงในตอนที่ปากยังคงจูบกันอยู่ วันใสต่อต้านด้วยการปิดปากทว่ากลับถูกวินเซนไล่ต้อน ลิ้นสากตวัดเลียโพรงปากนุ่มที่นับวันยิ่งหลงใหลสลับกับดูดเม้มปากอิ่มอย่างหนักหน่วง

มือหนาสอดเข้าใต้เรือนผมสลวยแล้วดันศีรษะทุยรับสัมผัสจากตนเอง มือลูบตามหน้าท้องตํ่าลงมาถึงเนินโหนกเปียกโชกนิ้วแกร่งสอดเข้าในโพรงนุ่มบดขยี้เม็ดคริสทัลให้คนตัวเล็กกระสันเล่น

"อื้มส์..." เสียงทุ้มตํ่าครางในลำคอชายหนุ่มยังคงดูดลิ้นนุ่มในปากอยู่แบบนั้น ก่อนจะช้อนคนตัวบางขึ้นมานั่งเกยตัก วินเซนจับขาเรียวพาดขาตนเองเอวดันท่อนลำเข้าไปใหม่อีกครั้ง...

"อื้ออ!" ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าหวานทำท่าทีจะผละออก ทวาปากหยักกลับตะลอมจูบเธออยู่ไม่ยอมห่าง วันใสเผลอจิกเล็บลงบ่าแกร่งเธอหลับตาแน่น หายใจเหือดหาดอย่างยากลำบาก

"แล้วที่คุยกัน เรื่องอะไร" วินเซนยอมผละใบหน้าออกให้วันใสกอบโกยลมหายใจเข้าปอด ชายหนุ่มทิ้งใบหน้าของตนเองไม่ห่างถึงคืบ ปลายจมูกยังคงชนกันวันใสเบือนหน้าหลบสายตา...

"วิบอกไม่ได้"

"ต้องให้ง้างปากด้วยท่อนเอ็นใช่ไหม ถึงพูดได้"

"เรื่องของเขาพี่ไม่ต้องรู้หรอก" ว่าแล้วมือบางก็พยายามและอกกว้างออก เธอพยายามจะลุกขึ้นจากตักหนา

"แต่มันเกี่ยวกับเธอ ฉันต้องรู้"

"....." วันใสถอนหายใจออกมากับความอยากรู้อยากเห็นของวินเซน มันไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิดที่ต้องรู้

"มันมาจีบเธองั้นหรอ?" นํ้าเสียงแปรเปลี่ยนเป็นทุ่มตํ่ากดดันให้คนบนตักตอบ ใบหน้าเริ่มฉายแววหงุดหงิด

"เปล่าค่ะ เขาเป็นใครวิเป็นใครพี่ก็รู้"

"หรอ?"

"จะไม่เชื่อก็แล้วแต่"

"รู้เมื่อไหร่ว่าเธอให้ท่ามัน อาจจะมีศพคู่ก็ได้นะ" วินเซนยื่นหน้าเข้าไปกระซิบแล้วงับเข้าที่ใบหูเบาๆขย่มขวัญเธอเล่น

ที่เคยถ่ายหนังด้วยกันมาทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นฮอตในหมู่ผู้ชายขนาดไหน ในแต่ละวันมีคนส่งของมาจีบที่กองมากมาย ก่อนกลับก็มีคนมารอรับแต่วันใสก็ไม่เล่นด้วย เขาไม่ได้อยากใส่ใจเรื่องเธอเลยสักนิดเพียงแต่ได้ยินคนคุยกันและผ่านสายตาเท่านั้น...

"พี่เลิกคิดไปเองสักทีเถอะ"

"ก็อย่าทำให้คิดสิ..."

"...."

"...เข้าใจมั้ย?" มีเพียงความเงียบตอบกลับไป วันใสจ้องมองคนตรงหน้าก่อนที่ริมฝีปากจะถูกครอบงำอีกครั้ง วินเซนจูบคนตัวเล็กอย่างดูดดื่ม ก่อนจะขยับตัวลงจากเตียงแล้วอุ้มคนตัวเล็กมานั่งที่ระเบียงหน้าต่าง มือหนากวาดข้าวของออกให้พ้นทางจนมันแตกกระจายลงบนพื้น

ใบหน้ายังคงแนบแน่นกันไม่ห่าง แขนแกร่งโอบแผ่นหลังเนียน อีกข้างยังคงอยู่ใต้เรือนผมสลวย ในตอนที่ปากจูบเอวก็เริ่มบดขยี้เสียดสีก่อนจะเร่งจังหวะกระแทกต่อ ถาโถมอารมณ์ดิบเถื่อนใส่คนตัวเล็กตลอดทั้งคืน

.....

10.30 AM.

....ในช่วงสายของอีกวันคนตัวเล็กที่นอนหมดเรี่ยวแรงบนเตียงเปิดเปลือกตาขึ้น ดวงตากลมโตกวาดมองทั่วบริเวณพลันสายตาก็หยุดอยู่ที่ร่างของใครบางคนที่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟาสายตาจับจ้องมาที่เธอ

"อยากโดนอีกรึไง อ่อยแต่เช้าเลยนะ" ว่าแล้วก็พ้นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณห้อง วันใสที่ถูกทักด้วยคำพูดยียวนจึงหลุบตามองสภาพตนเอง เธอเผลอลุกขึ้นนั่งทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า ทำให้ผ้าห่มหลุดกองอยู่บนตัก

"....." เธอเบือนหน้าหลบสายตาแล้วหอบผ้าห่มหวังจะลงจากเตียงเพื่อหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูเวลา แต่ความปวดหน่วงตรงจุดกลางกายก็ทำให้เรียวขาสั่นระริก ร่างกายอ่อนปวกเปียกล้มพับบนพื้น "อ๊ะ!"

"โดนเอาจนพูดไม่ได้เลยรึไง" ชายหนุ่มพูดจาเย้ยหยันแล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบางที่กำลังล้มอยู่ มือหนายังคงสูบบุหรี่ด้วยท่าทางใจเย็น

"....." วันใสเลี่ยงปัญหาด้วยการไม่ตอบโต้ เธอพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น ทางโทรศัพท์ของเธอกลับถูกมือหนาคว้าเอาไว้ วันใสช้อนตามองอย่างไม่เข้าใจ

"ขอร้องสิ เดี๋ยวเอาคืน"

"วิขอคืนด้วยค่ะ..."

"พูดหวานกว่านี้หน่อย" วินเซนหลุบตามองคนอ่อนล้าก่อนจะย่อตัวนั่งลงตรงหน้า ปลายนิ้วแกร่งคีบบุหรี่ออกจากปากหยักแล้วจ้องมองเธอ

"วิต้องไปทำงาน" เสียงแผ่วเอ่ยออกไป

"เจ้านายนั่งอยู่ตรงนี้ จะรีบไปหาใครกัน?"

"แล้วพี่ต้องการอะไร..."

"แค่อยากรู้ ว่าพึ่งรู้จักกันจริงหรอ" พูดเพียงเท่านั้นวินเซนก็กดเปิดโทรศัพท์ขึ้น ชายหนุ่มกดเข้าไปในไลน์ก่อนจะยกหน้าจอขึ้นให้ต่อหน้าวันใส มันปรากฏข้อความจากคูเปอร์ที่ทักมาเมื่อคืน..

'สวัสดีครับ จำกันได้มั้ย?'

'ไม่มางานเลี้ยงหรอ ไปแล้วไม่เจอ..'

มันถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว วันใสไม่รู้ เธอไม่รู้เลยว่าคูเปอร์ทักมา..

"แน่ใจใช่มั้ยว่าที่พูดมาคือความจริง?"

"ค่ะ วิไม่รู้..."

เคล้ง! ไม่ทันที่วันใสจะพูดจบโทรศัพท์ก็ถูกปาลงพื้นอย่างแรง ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งใจ เธอกำลังจะขยับตัวหนีแต่กลับถูกเท้าหนาเหยียบเอาไว้ วินเซนพึ่งเห็นเมื่อเช้าตอนเช็คโทรศัพท์เธอ

"หาอะไรอุดปากคนโกหกดีนะ ลูกปืนดีมั้ย?"

แกร๊ก! พูดแล้วเสียงชักลูกปืนก็ดังขึ้น วันใสเหลือบมองก็เห็นมือหนาจับปืนกระบอกสั้นเล็งมาที่เธอ

.

.

.

พี่วินนนนนน ใจเย็นก่อนนน น้องวิไม่รู้เรื่องงงง

Next ep...

"มีความลับกับฉันหรอ"