EP13 อย่าให้บ้ามากกกว่านี้

EP13

.

.

.

"คืออะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยคะ" วันใสตอบออกไปแล้วเดินมาหยุดยังหน้ากระจกบานใหญ่ที่ติดอยู่ทุกด้านภายในห้อง อีกทั้งยังมีห้องย่อยเข้าไปอีกเพื่อใช้สำเร็จเปลี่ยนชุด ซึ่งชุดของเขาก็ถูกเตรียมเอาไว้แล้ว ตรงหน้าเขาคืออุปกรณ์แต่งหน้าและทำผม ความจริงแล้วเธอไม่ต้องเอามาก็ได้เพราะสำหรับเขาทุกอย่างถูกจัดไว้ให้เป็นส่วนตัวหมด

"หึ…ร่านกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะ"

"ถ้ารู้ว่าร่าน ก็ไม่ควรถามตั้งแต่แรกนะคะ"

"วันใส!"

หมับ! เหมือนคำตอบของคนตัวเล็กจะทำให้เขาอารมณ์ร้อนมากขึ้นกว่าเดิม วินเซนเดินเข้ามากระชากแขนเรียวและลากเข้าห้องแต่งตัว

"คุณจะทำอะไร?"

"ตอบสนองความต้องการให้เธอไง ถ้ามันคันจนไม่เลือกที่ขนาดนั้น"

"อย่านะ…อื้อ!" เสียงหวานเอ่ยไม่ทันขาดคำปากแดงระเรื่อก็ถูกกดจูบ มือหนากระชากเรือนผมสลวยอีกข้างบีบคางมน ลิ้นสากสอดเข้าไปดูดดุ้นความนุ่มนิ่มด้วยความป่าเถื่อน ร่างหนาออกแรงดันคนตัวบางล้มลงบนโซฟาแล้วขึ้นควบเอวบางเอาไว้ วันใสหลับตาแน่นกำปั้นเล็กพยายามทุบอกแกร่งต่อต้านการกระทำป่าเถื่อน

ลิ้นนุ่มตวัดหนีสัมผัสร้อนแรง อีกคนไล่ต้อนทำให้จนมุม ปากหนาตักตวงความหวานจากคนตัวเล็กอย่างเอาแต่ใจ ระบายความกรุ่นเคืองภายในใจ วินเซนตวัดดูดลิ้นบางทำเอาวันใสชาทั่วโพรงปากจนพอใจใบหน้าหล่อก็ยอมผละออกก่อนที่คนใต้ร่างจะขาดอากาศหายใจ

วันใสกอบโกยลมหายใจเข้าปอด ปากแดงบวมเจ่อ ดวงตากลมโตไหวระริกร่างกายกำลังต่อต้านด้วยการดิ้น เพื่อให้วินเซนปล่อยเธอจากพันธนาการ

"ไง…หายคันบ้างรึยัง หรือช่วงล่างยังคันอยู่?" คำพูดร้ายกาจกระซิบถาม มือหนาไม่อยู่นิ่งสอดเข้าใต้กระโปรงตัวสั้นก่อนจะสอดนิ้วแกร่งล้วงเข้ากางเกงซับในแล้วออกแรงกดเม็ดคริสทัล

"อ๊ะ…ปล่อยวิ"

"ทำไม…กลัวคนอื่นมาเห็นหรอ?"

"คุณวิน พะ…พอแล้ว" ลำคอระหงถูกลุกลามด้วยปากร้อน วินเซนดูดเม้มตามลำคอขาวละเอียดอ่อนหอมกรุ่นไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

"ทำเป็นหวงตัวกับผัวหน่อยเลยวันใส ทีกับมันเธอยังพลอดรักกันอยู่เลย"

"วิบอกให้คุณหยุดไง ปล่อย!" วันใสพยายามขัดขืนอย่างสุดความสามารถแต่ดูเหมือนว่าจะสู้เเรงของผู้ชายไม่ได้ ทำให้ร่างกายอ่อนระทวยลง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมวินเซนถึงต้องทำเหมือนหวงเธอนักหนา

"น้องวิน…แต่งตัวเสร็จรึยัง งานจะเริ่มอีกครึ่งชั่วโมงนะคะ" ในตอนที่วินเซนกำลังระบายอารมณ์หงุดหงิดอยู่ เสียงของใครบางคนก็เอ่ยขึ้นทำให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำแล้วถอนหายใจออกมา ร่างหนาลุกขึ้นจากร่างกายสภาพล่อแหลมแล้วหลุบตามองวันใส

"อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นวินเซนก็เดินออกจากห้องแต่งตัว

"อ้าว…ยังไม่แต่งตัวอีกหรอ แล้วนี่วิไปไหน?"

"กำลังลองชุดให้ผมอยู่ พี่ออกไปก่อน ผมต้องการความเป็นส่วนตัว" วินเซนเดินออกมาแล้วยกแขนขึ้นกอดอกพิงกับประตูเอาไว้ ทำให้คามี่หยุดเดินเอาไว้แค่นั้น

"พี่จะให้คนเตรียมรถให้ แฟนคลับมารอรับเยอะแล้ว รีบหน่อยแล้วกัน"

"ครับ…" วินเซนตอบไม่ใส่ใจนักแล้วมองตามร่างของคามี่ที่เดินออกจากห้องไป เขาจ้องมองผ่านทะลุเข้าไปในห้องด้วยแววตาคาดโทษคนตัวเล็กก่อนจะขยับเก้าอี้เสียงดังแล้วหย่อนตัวนั่งลงด้วยท่าทีประชดประชัน

....

หลายนาทีต่อมา…

หลังจากที่วันใสจัดการแต่งตัวแต่งหน้าทำผมให้วินเซนเสร็จเธอก็เตรียมจะเดินออกจากห้องมา ทวาเสียงของวินเซนกลับพูดดักเอาไว้ซะก่อน

"ไปรอฉันที่งาน อย่ากลับเข้าไปอีก"

"วิต้องการเงินเพิ่มค่ะ ขอตัวนะคะ"

"บางทีเธอควรฟังฉันหน่อยก็ดีนะ อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สอง"

"ค่ะ" วันใสถอนหายใจออกแล้วตอบกระแทกเสียง เธอเดินออกมานอกห้องส่วนตัวของวินเซนและวกกลับเข้ามาเก็บเครื่องสำอางของตนเองเข้ากระเป๋าเครื่องสำอางสำอางเอาไว้

"น้องวินแต่งตัวเสร็จแล้วหรอคะ" นีนี่เอ่ยถาม

"ค่ะ"

"ไหนบอกจะทำงานตรงนี้ต่อ แล้วจะกลับแล้วหรอ"

"คุณวินมีงานต่อค่ะ วิเลยต้องไปเตรียมตัวรอเขา ไว้เจอกันนะคะ ฝากบอกพี่เกดด้วย"

"โอเคค่ะ" เธอฝืนยิ้มกลับไปให้นีนี่แล้วเดินออกจากห้อง เท้าเล็กหยุดชะงักมองผ่านกระจกใสลงไปยังชั้นล่าง ตอนนี้หน้าบริษัทเต็มไปด้วยแฟนคลับของวินเซนที่มารอส่งเขาขึ้นรถไปงาน และหน้างานคงมีอีกไม่น้อยไปกว่านี้ วันใสเค้นหัวเราะออกมากับแฟนคลับที่คลั่งไคล้เปลือกนอกของเขา ทั้งที่ข้างในเลวทรามขนาดไหน เธอละสายตาจากกลุ่มคนพวกนั้นและเลือกที่จะเดินออกมาทางด้านหลังของบริษัทแทน

…

21 : 00 AM.

ครืด~ ครืด~

ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานของวันใสแล้ว เธอเดินทอดน่องตามริมฟุตบาทในสมองคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พลันเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังสอดแทรกเข้ามา

"สวัสดีค่ะ วันใสพูดสายค่ะ"

(โทรมาจากโรงเรียนสอนบัลเล่ห์นะคะ)

"อ่อค่ะ…มีอะไรรึเปล่าคะ"

(ผู้ปกครองของน้องวันใหม่หรือเปล่าคะ)

"ใช่ค่ะ" วันใสตอบออกไป ถึงจะอยู่ในฐานะพี่สาวแต่เธอก็มักจะบอกคนอื่นว่าเป็นผู้ปกครองของวันใหม่เพราะไม่อยากให้น้องต้องโดนเพื่อนแกล้งว่าไม่มีพ่อแม่

(น้องวันใหม่ผ่านการคัดเลือกให้ลงแข่งแล้วนะคะ ถ้าชนะในระดับประเทศจะเป็นหนึ่งในตัวแทนของทีมชาติและได้เรียนต่อที่ต่างประเทศจนจบหลักสูตรค่ะ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ)

"จะ…จริงหรอคะ"

(ใช่ค่ะ)

"แล้วงานจะจัดขึ้นวันไหนคะ"

(สัปดาห์หน้าค่ะ มาให้ได้นะคะ)

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" ใบหน้านวลฉายแววดีใจไม่น้อยที่ความฝันของผู้เป็นน้องจะสำเร็จ เธอรีบหยุดมองรถเพื่อจะข้ามถนนไปอีกฝั่ง วันใสอยากกลับบ้านไปหาน้องสาวเพียงคนเดียวใจจะขาด แต่กลับมีรถของใครบางคนขับมาขวางหน้าเอาไว้ซะก่อน

เอี๊อด!…

"อ๊ะ?!" เธอตกใจหยุดชะงักก่อนที่กระจกรถจะถูกเลื่อนลง

"ขึ้นรถ" ผู้ชายชุดดำเอ่ยบอก ทั้งที่เธอไม่รู้จักพวกเขา

"พวกนายเป็นใคร?"

"คุณวินสั่งให้พาตัวเธอไปหา"

"ฉันไม่ว่าง" วันใสรีบปฏิเสธขาเรียวกำลังจะก้าวเดินหนี พลันร่างกายก็ถูกกระชากเอาไว้และจับขึ้นรถ

"ถ้าไม่อยากให้น้องสาวพลาดการแข่งบัลเล่ห์ก็ขึ้นมา" เดนนิสเอ่ยข่มขู่ ทำให้วันใสหยุดดิ้นและนั่งนิ่งบนรถ จนกระทั่งขับมาจอดอยู่ที่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง ร่างบางถูกลากขึ้นลิฟต์มายังชั้นบนสุดแล้วหยุดอยู่ที่หน้าห้องมือหนาเคาะสามครั้งเป็นสัญญาณบอก ไม่นานประตูก็เปิดออกอัตโนมัติคนตัวเล็กถูกผลักเข้าไปข้างในทำเอาร่างกายแทบเซล้มและตามมาด้วยเสียงปิดประตูอย่างแรง

ปัง!

ดวงตากลมโตกวาดมองรอบห้องพลันความคิดก็สอดแทรกเข้ามาในหัว มันคุ้นเหมือนเธอเคยมาที่นี้มาก่อน และมันก็ใช่…เพราะคือห้องของวินเซนที่เขาพรากครั้งแรกไปจากเธอ

"คุ้นใช่ไหม?" เสียงนิ่งเอ่ยถามแล้วเดินถือแก้วไวน์ออกมาจากนอกระเบียง ร่างหนาอยู่ในชุดคลุมอาบนํ้าสภาพล่อแหลม

"พี่ให้คนพาวิมาที่ทำไม"

"เพราะที่บ้านฉันกำลังมีนักข่าวซุ่มยังไงล่ะ" พูดจบมือหนาก็คลายเชือกผูกเอวออก ใบหน้าหล่อเอียงคอไปมาเพื่อสลัดความเหนื่อยล้า การกระทำของวินเซนทำให้วันใสก้าวถอยหลังโดยปริยาย

"พี่เลยให้คนจับตัวมาที่นี้งั้นหรอ"

"เธอต้องอยู่ที่นี้แทน ถ้ามีข่าวหลุดว่าเธอเข้าออกบ้านฉันคงไม่ดีสักเท่าไหร่" ชายหนุ่มไม่ได้กลัวเสียหน้าเข้าเพียงต้องใช้อาชีพนี้บังหน้าให้งานสำเร็จเท่านั้น

"ค่ะ" วันใสเอ่ยตอบเสียงแผ่ว แผ่นหลังแนบชิดกับชอบประตู เธอลอบกลืนนํ้าลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นแท่งเนื้อใหญ่โผล่พ้นออกมา มันบ่งบอกถึงความต้องการ

"ความจริงวันนี้บริษัทมีฉลองที่ได้รับรางวัลมากที่สุดในปีนี้ ฉันคิดว่าเธอจะไปซะอีก"

"มีเหตุผลอะไรที่วิต้องไปด้วยคะ" เธอถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

"ก็ คูเปอร์ไง....นายนั้นควรไปแต่แปลกกลับเห็นแค่คนอื่นในวง" วินเซนไม่พูดเปล่าสายตาหลุบมองเครื่องดื่มในแก้วใบหรู คำพูดของเขาเหมือนจะซ่อนความหมายอะไรเอาไว้สักอย่าง

"จะบอกว่าวินัดกับเขาแบบนั้นหรอ" วันใสถามกลับ คำพูดของวินเซนทำให้เธอคิดแบบนั้น ทั้งที่ความจริงแล้ววันใสไม่รู้เลยด้วยซํ้าว่าบริษัทกำลังจัดงานเลี้ยงฉลอง

"คิดว่าการเคลื่อนไหวของเธอฉันไม่รู้แบบนั้นสิ"

"แล้วพี่รู้อะไร"

"รู้ทุกอย่าง…" พูดจบก็ถอดชุดคลุมอาบน้ำออก ดวงตากลมโตสั่นระริกใบหน้าของวินเซนกำลังฉายแววกรุ่นเคืองราวกับสัตว์ที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ

"พี่อย่าทำให้ชีวิตวิมันวุ่นวายกว่าเดิมได้มั้ย วิขอล่ะ เลิกหาเรื่อง เลิกจับผิดวิสักที" วันใสเอ่ยขอร้อง เธอขยับตัวหนีตามผนังห้อง ก่อนที่ร่างกายจะถูกจับทุ่มลงบนเตียง

"อื้ออ!!" ร่างบางถูกขึ้นควบ มือหนากระชากท่อนล่างออกพร้อมกันทุกชิ้น ก่อนจะฉีกเสื้อตัวบางให้กระดุมหลุดออกจากกัน

"พอดีฉันเป็นคนรักสะอาด ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร เลยต้องจับผิด" พูดจบก็ดึงเสื้อซับในให้หลุดจากเต้าปากร้อนงับเข้าที่ยอดอก

"พี่วิน…อ๊ะ!!" วันใสเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แขนแกร่งดันแผ่นหลังเนียนขึ้นแล้วปลดตระขอซับในออกโยนมันทิ้งลงเตียง

"แค่เธออยู่ใกล้มัน ฉันก็หงุดหงิดเป็นบ้าแล้ว" วินเซนผละปากออกแล้วพูด เขาไม่ชอบให้ผู้ชายเข้าใกล้เธอ และไม่ชอบให้วันใสไปสนิทกับใคร แค่คุยเขาก็ไม่ต้องการ

"…" วันใสเบ้หน้าด้วยความทรมานเมื่อร่างกายถูกกระทำ

"เพราะงั้น อย่าทำให้ฉันต้องบ้ามากกว่าเดิม…"

.

.

.

ไปค่ะ ยังบ้าได้อีก แค่ยืนคุยกันอิพี่นี้อาการหนักแล้ว555555555555555555555555

Next ep...

"ใครอนุญาตให้เธอไป?"