EP12 คืออะไร

EP12

.

.

.

"ฆ่าเธอตาย แล้วใครจะนอนถ่างขาให้ฉันเอาล่ะ?" ไม่พูดเปล่าแขนแกร่งยังตวัดร่างเล็กแนบลงกับพื้นออกแรงกดคนตัวบางอย่างแรง มือหนายกขึ้นบีบเข้าที่คางมนบดขยี้ให้วันใสเจ็บ

"อึก!"

"ถ้าฉันหมายถึงอยากฆ่าเธอหน่ะ คือฆ่าให้ตายทั้งเป็นมันสนุกกว่าเยอะเลย" คำพูดร้ายกาจที่หลุดออกมาจากปากหยักทำให้วันใสขบกรามแน่น เธอพยายามสะบัดหน้าแต่กลับสู้แรงของผู้ชายไม่ได้

"อ๊ะ!?" แล้วใบหน้าหวานก็ถูกสะบัดออก เท้าหนาเขี่ยเข้าที่มือบางอย่างนึกสมเพชที่ทำอะไรเกินตัว วินเซนเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานและหย่อนตัวนั่งลงที่เดิม วันใสจึงพยายามตะเกียกตะกายเพื่อจะหนีออกจากห้องไป

ปึก!

"อื้อ!?" ไม่ทันที่เธอจะได้เอื้อมมือผลักประตูลูกเบสบอลก็ถูกโยนใส่หน้าท้องทำให้ร่างกายงอเข้าหากันด้วยความจุก ร่างบางทรุดลงบนพื้นอีกครั้ง

"ประตูมันล็อก ฉันยังพูดไม่จบ"

"แล้วพี่…จะพูดอะไรอีก" เธอเค้นเสียงถามออกไป มือกอบกุมที่ท้องน้อยตนเองเอาไว้

"จะว่าไป เธอก็รู้ความลับของฉันไปหมดแล้วสินะ" ชายหนุ่มพูดแค่นั้นก็ยกมือขึ้นถอดหน้ากากและเครื่องแปลงเสียงออก พร้อมกับยกยิ้มมุมปากให้กับสายตาเกลียดชังคู่นั้น

"วิรู้ตั้งแต่เรื่องเลวๆที่พี่ทำกับจีแล้ว" วันใสตอบแล้วขยับร่างของตนเองแนบกับประตูเอาไว้ เธอมองสายตาคู่นั้นที่กำลังทอประกายโกรธเคืองแล้วหันหลังให้เพื่อจะพยายามบิดลูกบิดประตูออก

"ฉันจะถามเธอแล้วก็ช่วยตอบตามความจริงด้วย"

"…" วันใสไม่ฟังที่เขาพูดเธอยังคงดิ้นรนต่อไป จนกระทั่งลูกเบสบอลอีกลูกถูกโยนใส่ใบหน้าอย่างแม่นยำอีกครั้งอย่างรุนแรงทำให้มุมปากมีเลือดไหลกระซิบออกมา เธอกัดปากทนเอาไว้แล้วหันกลับไปมองเจ้าของการกระทำ

"มาที่นี้เพื่ออะไร?"

"รู้ดีอยู่แก่ใจแล้วพี่จะถามทำไม"

"แค่อยากได้ยินจากปากเธอ"

"หาความจริงเรื่องพี่ติณยังไงล่ะ มันค้างคาใจวิอยู่ตลอด…จนวินอนไม่หลับพี่ไม่เคยเสียคนที่รักไป ไม่รู้สึกหรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน แล้วถ้ายิ่งรู้ว่าคนที่ทำเป็นใครแล้วทำอะไรไม่ได้มันยิ่งเจ็บ"

"เคยสิ ทำไมฉันจะไม่เคย เพื่อนรักเธอไงคนที่เธอคอยขัดขวางทุกอย่าง" แววตาคู่นั้นของวินเซนเต็มไปด้วยความเกลียด เขานึกย้อนกลับไปหากไม่มีวันใสคอยขัดขวางทุกอย่างคงจะเป็นอย่างที่หวังไว้แล้วเขาคงสมหวังกับจีเซล โดยที่ไม่มีใครหน้าไหนมาขัดขวางแต่มันกลับผิดคลาดทุกอย่างตั้งแต่ครั้งแรกที่วันใสเข้ามายุ่งแล้ว

"หึ…ก็เพราะพี่มันเหี้ยขนาดนี้ไง ไม่มีใครเขาอยากเป็นเมียหรอก" เธอกัดฟันตอบออกไป แม้ร่างกายจะเจ็บแต่หัวใจข้างในมันเจ็บกว่าที่ตนเองทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

"โดนขนาดนี้ยังปากดีได้อีกนะ" วินเซนถามออกไปลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มสายตาจ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ต่อให้โดนมากกว่านี้…ถ้าด่าให้พี่เจ็บได้วิก็จะทำ"

"แต่เสียใจ…ฉันมันเป็นพวกไร้ความรู้สึก ด่ายังไงก็ไม่เจ็บ" ชายหนุ่มยักไหล่แล้วเดินอ้อมไปหาเธอ วันใสจึงแนบหลังเข้ากับประตูแน่นอย่างคนไร้ทางสู้

"พี่บอกว่าพี่เกลียดวิ งั้นก็เลือกช่วยทำแบบนั้นกับวิสักที คนเกลียดกันเขาไม่เอากันหรอก…" เธอทำใจดีสู้เสือแล้วเอ่ยบอกออกไป ก่อนที่ร่างกายจะถูกคร่อมด้วยร่างหนาวินเซนดันตัวเองแนบชิดกับเธอและรวบข้อมือเล็กเอาไว้

"คิดว่าที่ฉันเอาเธอเพราะชอบแบบนั้นหรอ?" วินเซนยิงคำถามออกไป แล้วใช้มีดปลายแหลมที่เหน็บอยู่เอวออกมาลูบแก้มเนียนเขย่าขวัญเธอเล่น

"…" วันใสเกร็งตัวไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เธอเคยโดนมีดจิ้มเข้าตัวมาก่อนแล้วและรู้รสชาติของความเจ็บปวดนั้นดี

"ที่ทำเพราะเอาแก้เงี่_นต่างหาก ของฟรี…ฉันไม่จำเป็นต้องไปหาที่อื่นให้เสียแรง" คำพูดนั้นทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นโครมครามให้เจ็บแปลบ ก่อนที่เหงื่อเม็ดโตจะผุดตามกรอบหน้า

"…ระวังสักวัน อย่าหลงรักผู้หญิงแก้เงี่_นคนนี้แล้วกัน" คำพูดของวันใสทำให้วินเซนอดที่จะกลั้วขำออกมาไม่ได้

"นํ้าหน้าอย่างเธอ ไม่มีวันทำให้ฉันรักได้หรอก" กระซิบพูดคำนั้นจบร่างบางก็ถูกผลักออกนอกประตู ทำให้วันใสล้มพับอยู่กับพื้นหน้าห้อง ไม่นานก็มีผู้ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งเข้ามาล้อมตัววันใส

"ลากคอมันออกไป" ชายหนุ่มปิดประตูเอาไว้แล้วเอ่ยออกไปไม่ให้ใครเห็นหน้าของตนเอง แล้วเธอก็ถูกลากออกนอกองค์กรอย่างไร้ความปรานี…

…

วันใสพาร่างตนเองกลับมาบ้านของกาละเกด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำจากการถูกลูกเบสบอลปาเข้าหน้า เธอยืนรออยู่หน้าบ้านไม่นานกาละเกดก็เดินออกมาเปิดประตูให้

"วิ…ทำไมหน้าเป็นแบบนั้น" เธอถามออกไปด้วยสีหน้าเป็นห่วงเมื่อเห็นสภาพของวันใส

"อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ"

"เข้าบ้านก่อนมั้ย ทำแผลก่อน"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เกด วิแค่แวะมาถามว่าวันใหม่เป็นยังไงบ้างคะ"

"วันใหม่สบายดี วิไม่ต้องห่วงนะ"

"ไว้มีเวลาว่างวิจะแวะมาพาวันใหม่ไปทานข้าวด้วยกัน ช่วงนี้วิต้องรบกวนพี่เกดหน่อยนะคะ วิอยากรีบเก็บเงินไม่นานวันใหม่ก็ต้องบินไปแข่งบัลเล่ห์กับทีมแล้ว" เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าเกรงใจก่อนที่มือบางจะถูกกาละเกดจับขึ้นมาแล้วลูบเบาๆ

"พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าวิเหมือนน้องสาวพี่และวันใหม่เองก็เหมือนลูกพี่อีกคน"

"ค่ะ…งั้นวิขอตัวกลับก่อนนะคะ วิคงมาอยู่ที่นี้ด้วยกันไม่ได้"

"พี่เข้าใจ รีบไปเถอะ" พูดจบวันใสก็ปลีกตัวออกจากบ้านมา เธอนั่งรถเมล์มาหยุดที่ห้องเช่าเล็กๆเพราะอยากใช้เวลาอยู่คนเดียวบ้าง พอจัดการจ่ายค่าห้องเสร็จเธอก็เดินเข้ามาข้างในภายในห้องไม่ใหญ่มาก มีเตียง และเครื่องนอนครบ ส่วนเครื่องอำนวยความสะดวกห้องมีแค่ตู้เย็นอันเล็ก

วันใสหย่อนตัวนั่งลงแล้วถอดชุดออก เธอไม่ได้สนใจรอยแผลของตนเองเลยแม้เเต่น้อย ร่างเล็กเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและหายเข้าไปในห้องนํ้า จัดการทำทุกอย่างเสร็จก็เดินกลับมาสวมเสื้อผ้า เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีไลน์เด้งเข้ามา มือบางจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน

Kami : ส่งรูปภาพ

เป็นข้อความจากคามี่ที่ส่งตารางงานของวินเซนมา วันใสกดเซฟรูปแล้วกวาดสายตาอ่าน พรุ่งนี้มีงานประกาศรางวัลประจำปีทุกสาขาที่ถูกเข้าชิง ซึ่งมีชื่อของวินเซนเข้าชิงในหมวดนักร้องและนักแสดงรวมถึงนายแบบ เพราะทุกอย่างเขาสามารถทำมันออกมาได้ดีทั้งหมด

…

(DY ENTERTAINMENT)

ภายใต้บริษัทแห่งวงการบันเทิงทุกสาขาแห่งนี้ทุกวันจะเต็มไปด้วยบรรยากาศครึกครื้น วันใสเดินเข้ามาท่ามกลางสายตาของพนักงานชายของทุกคนที่มองตามหลัง ร่างบางสัดส่วนชัดเจนอยู่ในชุดกระโปรงพีชรัดรูปอวดเรียวขาคู่สวยและเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบาง เรือนผมสีดำเงาเป็นลอนอย่างเป็นธรรมชาติขลับให้ใบหน้านวลขาวผ่องน่ามอง บนลำคอมีป้ายบอกสาขาของงานที่ทำคือเกี่ยวกับการแต่งตัวและช่างแต่งหน้าของบริษัท

"หวัดดีค่ะ วิมาสายไปรึเปล่าคะ" เธอเดินเข้ามาแล้วทักทายทุกคนที่กำลังจัดอุปกรณ์วางไว้ มือบางวางกระเป๋าแต่งหน้าเอาไว้ข้างกาละเกด ใบหน้าที่เป็นรอยแผลเมื่อคืนของเธอถูกกลบด้วยเครื่องสำอาง

"งานของน้องวินมีตอนสิบโมงไม่ใช่หรอวิ" กาละเกดถาม

"ค่ะ แต่วิอยากได้เงินเพิ่มเลยเจียดเวลามาทำตรงนี้ ได้ยินว่าวง Las boy จะเข้าร่วมงานนี้ด้วย"

"แหม้…แน่ใจหรอคะ ว่าจะทนดาเมจของพวกนางได้" นีนี่จีบปากพูดอย่างมีจริต

"จะหล่อขนาดไหนกันเชียว" วันใสเอ่ยแซวแล้วฉีกยิ้มออกมาด้วยใบหน้าสดใส ไม่นานภายในห้องก็เกิดความเงียบเมื่อมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาข้างใน

"Hi Morning ครับทุกคน" เสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"น้องแพททริค…มาหาเจ๊เร็วมา" นีนี่ดีใจใหญ่ แพททริคจึงเดินเข้าไปหาเธอ ส่วนอีกสามหนุ่มที่เหลือเดินไปหาช่างแต่งหน้าคนอื่น เหลือเพียงคนที่เดินรั้งท้ายเพื่อนที่กำลังสวมแมสสีดำปิดบังใบหน้าอยู่วันใสจึงเดินเข้าไปหา

"สวัสดีค่ะ…ช่างแต่งหน้าใหม่นะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย" คำทักทายของวันใสทำให้ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์มือถือเอาไว้แล้วหันมามองเธอ ทั้งสองสบตากันพลันใบหน้าก็เห่อร้อนแววตาคู่นี้เหมือนผู้ชายคนนั้นที่จูบเธอในผับ ในขณะที่วันใสกำลังจ้องมองเขามือหนาก็ถอดแมสออกทำให้ร่างกายเธอแทบทรุดลงพื้น

"วิ…เดี๋ยวดูแลครูสด้วยนะ" กาละเกดหันมาเอ่ยบอก

"เจอกันอีกแล้วนะ" คูเปอร์ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ เขาหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจก

"เอ่อ…เราเคยเจอกันด้วยหรอคะ" วันใสลอบกลืนนํ้าลายลงคอแล้วถามออกไป เธอยังจำสัมผัสจูบวันนั้นด้วยดี

"วันนั้นเรายัง…"

"เอ่อ…เดี๋ยวขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ" เธอตัดบทขึ้นมาแล้วชิงไปเข้าห้องน้ำเสียก่อน คูเปอร์มองตามหญิงสาวก่อนจะลุกขึ้นเดินตามไปติดๆ จนมาหยุดที่ห้องน้ำข้อมือเล็กก็ถูกคว้าเอาไว้

"เดี๋ยว"

"คะ?" วันใสถามกลับแล้วหลบสายตา

"เรื่องคืนนั้น ช่วยเก็บเป็นความลับให้ฉันด้วย"

"อ่อ…ค่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องพูด"

"ฉันคูเปอร์ เธอชื่ออะไร?" คูเปอร์ถามออกไปแววตาคู่นั้นมองเธอด้วยความสนใจ ก่อนจะคร่อมร่างบางเอาไว้หลบมุม

"ปล่อยก่อนค่ะ เดี๋ยวคนมาเห็นจะเข้าใจผิด"

"ตอบมาก่อนสิ ช่างแต่งหน้าคนใหม่หรอ" เขาถามสายตาหลุบมองป้ายที่ห้อยคอ

"ค่ะ" วันใสตอบ มือบางพยายามผละอกแกร่งออก

"ว่างๆฉันอยากเลี้ยงตอบแทนเธอหน่อย ไว้เจอกันนะ วันใส" สิ้นเสียงพูดของคูเปอร์วันใสก็รีบเบี่ยงตัวออกและเดินกลับเข้าไปยังห้องแต่งตัวเหมือนเดิม เธอทำอะไรไม่ถูกและคนตัวโตเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็เดินตามวันใสกลับไปอีกครั้ง กลิ่นหอมของเธอยังคงติดปลายจมูกอยู่

"น้องวิ! ไปไหนมาคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว" นีนี่วิ่งมาหาเธอทันทีที่เห็นร่างของวันใสโผล่ที่ขอบประตู

"มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ"

"น้องวินมาหาแล้วไม่เจอ พี่เลยบอกว่าไปเข้าห้องน้ำ ซวยแล้วสิดูหน้าน้องวินหงุดหงิดมากเลย รีบขึ้นไปห้องส่วนตัวเขาเลยนะ"

"ได้ค่ะ" วันใสขานรับแล้วรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องแต่งตัวประจำของวินเซน เธอผลักประตูเข้าไปก็ไม่เห็นใครอยู่ วันใสจึงเดินเข้ามาข้างในและกวาดสายตามอง

แกร๊ก! แล้วเสียงล็อกประตูก็ดังขึ้นใบหน้าหวานหันกลับไปมองก็เจอเข้ากับวินเซนที่ยืนพิงผนังอยู่ ตอนเปิดเข้ามาประตูบังร่างของเขาเอาไว้

"เมื่อคืนเธอไม่กลับบ้าน หายหัวไปนอนกับใคร"

"…คะ?" คำถามของวินเซนทำเอาเธอชักสีหน้าสงสัยกลับไป

"กับคูเปอร์…คืออะไร?"

.

.

.

พ่อซุปตาอาการแปลกๆนะ555555555555555555555

Next ep...

"ทำเป็นหวงตัวกับผัวหน่อยเลยวันใส ทีกับมันเธอยังพลอดรักกันอยู่เลย"