EP11 กลิ่นเมีย

EP11

.

.

.

พลันได้ยินคำแสดงความยินดีพร้อมกับใบหน้าเจ้าของร่างที่หันกลับมาก็ทำให้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือด

"พี่วิน…" เธอพึมพำออกมากับตนเองแล้วเบือนสายตามองไปทางอื่น

"คิดว่าความสามารถอย่างเธอจะเข้ามาทำงานที่นี้ได้แบบนั้นเหรอ" ไม่พูดเปล่าร่างหนายังเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว

"แผนของคุณเหรอคะ"

"แล้วคิดว่าไง?"

"งั้นวิขอลาออกค่ะ" พูดจบเธอก็เตรียมตัวจะหมุนกลับไปยังห้องของประธานบริษัท

"ลืมอะไรไปรึเปล่า ว่าเธอสัญญาไปแล้วยังไม่ทันเริ่มงานก็ลาออก ค่าปรับของที่นี้ขั้นตํ่าก็เจ็ดหลักขึ้น" คำพูดของวินเซนทำให้ร่างบางหยุดแน่นิ่ง เธอคิดตามคำพูดของชายหนุ่ม ก่อนจะเซ็นสัญญาวันใสไม่ได้อ่านรายละเอียดสัญญาอย่างครบถ้วน

หากทำงานยังไม่ครบกำหนดในสัญญาจะต้องเสียเงินอย่างน้อยเป็นจำนวนเจ็ดหลัก คิดได้แบบนั้นมือบางก็ยกขึ้นเสยผมตนเองอย่างขอไปที

"คิดให้ดีก่อนจะอวดเก่ง…หึ" มีเพียงเสียงเย้ยหยันของวินเซนตอบกลับมา

"วิไม่เข้าใจ ทำไมพี่…"

"อยู่ในที่ทำงานอย่าเรียกฉันแบบนั้น เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด"

"ค่ะ…คุณวิน" เธอยกยิ้มหัวเราะแล้วหันหน้าเดินเข้าไปหาวินเซนพร้อมกระแทกเสียง

"ดีมาก…ว่าที่คนรับใช้ส่วนตัวของฉัน" มือหนายื่นเข้าไปตบที่แก้มใสแรงๆทำเอาใบหน้าหวานฉายแววไม่พอใจ ก่อนที่ร่างหนาจะเดินออกจากห้องไป

ทิ้งความสงสัยให้วันใสอยู่ไม่น้อย วินเซนทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร กลัวเธอเอาความเลวทรามของตนเองไปเปิดโปงรึไงถึงต้องอยู่แค่ในสายตาตลอด…

คิดแบบนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมาแล้วเดินออกจากห้อง ก่อนจะพบเข้ากับใครบางคนที่ยืนกอดอกดักรออยู่

"เธอคือวันใสใช่ไหม?" คามี่ ผู้จัดการส่วนตัวของวันใสเอ่ยขึ้น

"ค่ะ"

"ตามฉันมา เดี๋ยวจะอธิบายเรื่องตารางงานของเขาแล้วก็หน้าที่ของเธอจะต้องทำอะไรบ้าง" พูดจบคามี่ก็เดินนำวันใสไปที่ลิฟต์คนตัวเล็กจึงเดินตามเข้าไปข้างใน

"ในแต่ละสัปดาห์ฉันจะส่งตารางงานของวินเซนไปให้ เธอต้องไปรอเราก่อนครึ่งชั่วโมงเพื่อจัดการทุกอย่างให้พร้อม โดยในแต่ละงานน้องวินจะมีห้องส่วนตัวเพราะเขาไม่ชอบยุ่งวุ่นวายกับใคร ส่วนวันไหนที่ตารางงานของเขาว่างเธอสามารถมาทำงานช่วยทางบริษัทให้กับเด็กฝึกหรือนักแสดงคนอื่นได้เป็นโบนัสเพิ่มหน่ะ หรืออยากจะหยุดพักก็ได้ แต่วันหยุดของเธอจะมีแค่ตารางงานของน้องวินที่ว่างเท่านั้น"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

ติ้ง~

คามี่อธิบายรายละเอียดต่างๆเสร็จก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลิฟต์เปิดออก

"ส่วนนี้ห้องทำงานของช่างแต่งหน้าทำผมหรือแม้สไตล์ลิสจะรวมตัวกันตรงนี้"

"ขอบคุณค่ะ" วันใสขอบคุณคนตรงหน้าในตอนที่หยุดอยู่หน้าประตูห้อง

"เข้าไปทำความรู้จักกับทุกคนไว้ ถึงแม้เธอจะเป็นคนส่วนตัวของน้องวินแต่การผูกมิตรกับเพื่อนร่วมงานก็จำเป็น ส่วนงานร่วมมาทำอย่างเป็นทางการพรุ่งนี้"

"ค่ะ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นคามี่ก็เดินจากไป

วันใสจึงหันกลับมามองที่ประตูห้องแล้วเปิดเข้าไป ก็เจอกับทุกคนที่กำลังทำงานกันอยู่

"สวัสดีค่ะ หนูวันใสนะคะพึ่งเข้ามาทำงานที่นี้ค่ะ"

"เข้ามาก่อนสิวิ" และเสียงของกาละเกดก็พูดขึ้น วันใสจึงก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน

"วิรบกวนรึเปล่าคะพี่เกด"

"ไม่หรอกค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" และช่างทำผมสาวประเภทสองที่กำลังแต่งหน้าให้ผู้ชายหน้าต่อหล่อเหลาก็พูดขึ้นด้วยท่าทางมีจริต

"ยินดีเหมือนกันค่ะ"

"ทำตัวให้สบายนะวิ ทุกคนที่นี้เป็นกันเอง" กาละเกดเอ่ยบอก เธอทำหน้าที่เป็นสไตลิสต์

"แล้วนี่กำลังแต่งตัวออกงานอะไรกันหรอคะ"

"ถ่ายโปสเตอร์อัลบั้มใหม่ค่ะ" และนีนี่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง

"แล้วนี่น้องคูเปอร์ยังไม่มาอีกเหรอ" กาละเกดถามขึ้นแล้วก้มมองดูเวลาบนข้อมือ

"สงสัยเมื่อคืนแอบไปดื่มอีกแล้วมั้งคะ"

"เออวิ พี่ทำงานต่อก่อนนะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว"

"ค่ะ…งั้นหนูลานะคะ ต้องกลับไปเตรียมตัวสำหรับงานพรุ่งนี้"

"ไว้เจอกัน" กาละเกดบอกลารุ่นน้องคนสนิทวันใสจึงฉีกยิ้มส่งกลับไปให้และเดินออกจากห้องไป

…

ครืด~ ครืด~

ในตอนที่เธอกำลังจะข้ามถนนเพื่อจะขึ้นรถเมล์กลับมือบางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาใครบางคนไม่นานปลายสายก็กดรับ

(ว่าไงวิ) เลย์ กรอกเสียงผ่านปลายสาย

"พี่เลย์ว่างไหมคะ วิมีเรื่องอยากคุยด้วย" เธอถามออกไปและหย่อนตัวนั่งลงที่รอรถ

(ว่างครับ กำลังกินข้าวกับไอ้คริสที่ร้านอาหาร AK-FOOD)

"วิขอเวลาสักห้านาทีได้ไหมคะ"

(ได้ครับ แล้วเจอกัน) คุยโทรศัพท์เสร็จก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถเมล์เคลื่อนตัวมาจอดเพื่อรับผู้โดยสาร วันใสจึงก้าวขึ้นไปนั่งและลงแถวซอยซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านอาหารแห่งนั้น

"ทางนี้ครับน้องวิ" และเสียงของคริสก็พูดขึ้นพร้อมกับโบกมือวันใสจึงเดินเข้าไปหาและหย่อนตัวนั่งลงข้างเลย์

"มีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่า"

"วิมีเรื่องอยากให้พวกพี่สองคนช่วยค่ะ"

"เรื่องอะไร"

"วิอยากเข้าไปทำงานที่องค์กรของพวกพี่" สิ่งที่วันใสพูดออกมาทำให้ช้อนในมือของคริสร่วงหล่นกระทบจาน สองหนุ่มมองหน้ากันแล้วหันกลับมามองวันใส

"พวกพี่ไม่ตลกด้วยนะ" คริสพูด

"สีหน้าวิดูตลกหรอคะ"

"แล้วจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร…"

"ความยุติธรรมค่ะ แฟนวิถูกฆ่าตาย วิแค่อยากทำงานในองค์กรและสืบเรื่องทั้งหมด" เธอพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงแน่วแน่

"คนที่ทำหน้าที่เคลียร์คดี มีแค่ผู้ชาย อย่างทีมพี่ก็เคยมีคิมแต่นายนั้นออกจากองค์กรไปแล้วก็เกือบตาย" คริสพยายามบอกให้เธอล้มเลิกความคิด

"นั้นสิคะ ไม่งั้นวิคงไม่อยากให้พวกพี่ช่วย ให้วิเข้าทีมกับพวกพี่นะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวิจะรับผิดชอบเอง"

"มันไม่คุ้มเสี่ยงเลยนะวิ รู้จักเขาดีแค่ไหนถ้าบอสจับได้ว่าวิคือผู้หญิง…"

"ถ้าวิไม่พร้อมตาย คงไม่มาขอร้องพวกพี่" เธอพูดสวนเลย์ขึ้นมา

"พวกพี่เป็นห่วงวิจริงๆนะ"

"วิรู้ค่ะ ถ้าพวกพี่ไม่ชอบวิคงจะลุยคนเดียว"

"ตกลง…พี่จะช่วยเธอ"

ไม่ทันที่วันใสจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เลย์ก็เป็นคนรับปาก ให้พวกเขาช่วยยังดีกว่าปล่อยวันใสไปคนเดียว…

....

องกรค์ KDS...

"ขออนุญาตครับคุณเดน" เลย์หยุดขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนจะเดินเข้ามาหาเดนนิสที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

"ได้ยินว่าได้คนเข้าร่วมทีมใหม่แบบนั้นหรอ"

"ครับ"

"เช็คประวัติดีรึยัง"

"นี้ครับ" เลย์ตอบแล้วเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานพร้อมกับวางเอกสารซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะ เดนนิสจึงหยิบมันขึ้นมาอ่านดู

มันคือข้อมูลปลอมของวันใส ก่อนที่เขาจะกดเสิร์จในกูเกิลเพื่อเช็ค พอปรากฏข้อมูลขึ้นสายตาคมกริบจึงจ้องมองไปที่เลย์ ทำเอาเขารีบก้มหน้าหลบสายตา

"มั่นใจแล้วเหรอที่ทำแบบนี้"

"ครับ?"

"บอกนายนั้นเข้าไปพบบอสที่ห้องเรด"

"วันนี้บอสไม่เข้าองค์กร…"

"ฉันสั่งอะไรก็ทำตาม"

"ได้ครับคุณเดน" เลย์ไม่รู้เลยทำไมเดนนิสถึงสั่งให้วันใสขึ้นไปพบบอส ทั้งที่ปกติเขาจะไม่เข้าองค์กรแต่วันนี้มันบังเอิญสิ้นดี…

....

อีกด้าน…

ในช่วงดึกของวันเดียวกัน วินเซนยังไม่กลับวันใสจึงใช้โอกาสที่เหลือวันนี้ปลอมตัวเป็นผู้ชาย เธอสวมเสื้อหลายชั้นให้ตนเองดูตัวใหญ่และมวยผมขึ้นสวมวิก

อีกทั้งยังแต่งแต้มหน้าให้หยาบกร้านและติดหนวดเคราเพิ่มเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขาลงจากรถตู้ก็ไม่ลืมหยิบเสื้อโค้ชสีดำตัวใหญ่ยาวเลยเข่าลงมา ปิดด้วยแมสอีกชั้นรอเวลาให้เลย์ส่งสัญญาณมา

ความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากมาที่นี้เพื่อทำคดีของติณหรอก แค่ต้องการหาข้อมูลอะไรบางอย่างเพื่อเปิดโปงที่นี้เท่านั้นจึงต้องปลอมตัวเข้ามา

ตี้ด…

(ไอ้เลย์ส่งมาบอกว่าให้เข้าไปได้ ขึ้นไปพบบอสที่ชั้นบนสุด ห้องเรด)

"ค่ะ" ตอบเพียงเท่านั้นวันใสจึงหยิบป้ายขององค์กรขึ้นมาคล้องคอและเดินเข้าไปในองค์กรขนาดใหญ่

(ระวังตัวให้ดี บอสจับพิรุธคนเก่ง พลาดครั้งเดียวทุกอย่างจบ)

"โอเค" พูดคุยกันเรียบร้อยวันใสก็เดินเข้ามาในลิฟต์และตรงขึ้นไปยังห้องเรดอย่างที่คริสบอก

การปลอมตัวเข้ามาในสถานที่แบบนี้ สำหรับเธอมันน่ากลัวแต่ความกล้าของหญิงสาวกลับมีมากกว่า

วันใสเชื่อว่า บอส ที่ทุกคนไม่เคยรู้จัก เธอรู้จักเขาดีกว่าใคร…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"เข้ามา" เสียงพูดผ่านเครื่องดัดแปลงดังขึ้น วันใสกวาดสายตามองทางเดินมืดสลัวเพื่อเช็กทางหนีก่อนจะเอื้อมมือแล้วผลักประตูเข้าไป

ก็พบเข้ากับเจ้าของร่างคุ้นตาที่นั่งพาดขาอยู่บนเก้าอี้นวมขนาดใหญ่ ใบหน้าสวมหน้ากาก สวมชุดสีดำทั้งตัวในมือถือลูกเบสบอลเล่น…

"นั่งลงสิ" ได้ยินเสียงบอกเธอจึงหย่อนตัวนั่งลง มือหนาจึงหยิบประวัติขึ้นมาอ่าน

"คนในทีมใหม่งั้นหรอ แต่หน้าคุ้นๆนะ" คำทักทายของคนตรงหน้าทำเอาวันใสแอบตกใจเล็กน้อย

"หน้าผมมันโหลครับคงจะจำผิด"

"คงใช่"

หมับ!

"อ๊ะ!?" เธอหลุดครางออกมาเมื่อลูกเบสบอลปาเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง

"เสียงครางก็คุ้นหูเหลือเกิน" เขาพึมพำออกมาแล้วลุกขึ้นเข้าไปหาวันใส ร่างหนาเดินมาหยุดข้างหลังแล้วใช้แขนรัดลำคอระหง

"ปล่อย"

"คิดว่าปลอมตัวแล้วจะไม่รู้หรอ?" กระซิบบอกแล้วล็อกคอเธอรุนแรงมากขึ้น มือกระชากหมวกพร้อมกับดึงวิกออก

"อะ…อึก!"

"อยู่ดีๆไม่ชอบ ชอบรนหาที่ตายสินะ…วันใส"

"นะ…แน่จริง…ก็ฆ่าฉันให้ตายไปเลยสิ…วินเซน"

.

.

.

เป็นพระเอกยังไงให้เหมือนตัวร้ายแบบนี้นะ

Next ep...

"หาความจริงเรื่องพี่ติณยังไงล่ะ มันค้างคาใจวิอยู่ตลอด…จนวินอนไม่หลับพี่ไม่เคยเสียคนที่รักไป ไม่รู้สึกหรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน แล้วถ้ายิ่งรู้ว่าคนที่ทำเป็นใครแล้วทำอะไรไม่ได้มันยิ่งเจ็บ"