EP10 อยู่ด้วยกันตลอด

EP10

.

.

.

หมับ!

"รักมันมาก ไปอยู่ด้วยกันในนรกเลยดีไหม?" มือหนาคว้าคนตัวเล็กขึ้นมาจากเตียงด้วยความรุนแรงแล้วเค้นเสียงลอดไรฟันถาม

"ตอนนี้วิก็เหมือนอยู่ในนรกไม่ใช่หรอคะ"

"แค่นี้ไม่เรียกว่านรกหรอกนะ นรกของจริงโหดเหี้ยมกว่านี้ซะอีก" วินเซนก้มหน้าเข้าไปใกล้ชิดกับเธอ แล้วผลักร่างบางลงบนเตียงอีกรอบ "อีกไม่นานเธอก็คงได้สัมผัสกับมัน…"

"…" วันใสไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอจิกเล็บเข้าที่ผ้าห่มอดกลั้นอารมณ์โกรธของตนเองเอาไว้ แล้วร่างหนาก็เดินออกจากห้อง เธอจึงทิ้งหน้าซบกับหมอนแล้วปล่อยโฮออกมา

นึกชื่อของติณขึ้นมาทีไร ความเกลียดชังในใจมันก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณมากขึ้น…

*********

09 : 30 AM.

เช้าวันถัดมาวันใสพาร่างกายอ่อนล้าของตนเองลงมาชั้นล่างของบ้าน ดวงตากลมโตหยุดอยู่ที่ร่างของวินเซน เขากำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ห้องโถง หญิงสาวมองไปก็เลือกที่จะเดินผ่าน เธอไม่อยากมีปากเสียงกับวินเซนตั้งแต่เช้า

"ลุกไหวหรอ…เมื่อคืนฉันเข้าไปหาเธออีกรอบนิ ดูจากเวลาแล้วถึงตีสามเลย" พลันประโยคทักทายของเขาทำให้ร่างบางหยุดแน่นิ่ง

เมื่อคืนหลังจากที่วินเซนเดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มก็วกกลับเข้ามารังแกร่างกายเธออีกหลายต่อหลายครั้ง จนวันใสอ่อนเพลียเหนื่อยล้าสะสม

"แค่นี้ทำอะไรวิไม่ได้หรอกค่ะ"

"จริงหรอ?" ไม่พูดเปล่าใบหน้าหล่อยังหันกลับมาไล่สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า "เดินยังไม่ตรงเลยนิ"

"…" วันใสถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อเหนื่อยแล้วก้าวขาเดินต่อ เธอต้องการไปห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่มแต่กลับถูกพูดจากวนประสาท ทำให้เสียอารมณ์ไม่น้อย

"เดี๋ยว"

"อะไรอีกคะ"

"เรามีเรื่องต้องตกลงกัน"

"เรื่องอะไร" เธอถามกลับเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มือหนาวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะแล้วหันมามองเธออีกครั้งด้วยสายตาจริงจัง

"มานั่งสิ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น วันใสจึงเดินพยุงตัวเองมาหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกับวินเซน

"รีบพูดมาเถอะค่ะ" วันใสเอ่ยขึ้นแล้วเบือนสายตามองไปทางอื่น

"เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร"

"ค่ะ"

"เพราะงั้น เรื่องของเราช่วยปิดเป็นความลับด้วย" คำพูดของวินเซนทำให้วันใสมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เธอจะไปบอกคนอื่นไปเพื่อเหตุผลอะไร ทั้งที่วินเซนเป็นคนดึงเข้ามาเองด้วยซ้ำ

"ไม่มีเหตุผลอะไรที่วิต้องบอกคนอื่น"

"อย่าให้ใครจับได้ ว่าบนเตียงเราสนิทกันขนาดไหน ทำตัวให้ปกติมากที่สุด เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?"

"หมดแล้วใช่ไหมคะ เรื่องที่จะพูด"

"ยัง…ฉันอนุญาตให้เธอใช้ชีวิตตามปกติได้ แต่เธอจะไม่มีสิทธิ์ไปจากฉัน หรือแม้แต่จะคิดหนี…"

"…" คำพูดของวินเซนทำเอาใบหน้านวลซีดเผือด แม้แต่จะคิดเธอก็ไม่มีสิทธิ์เลยงั้นหรอ

"เพราะถ้าเธอคิดจะหนีฉันอีก ตัวอย่างมันก็มีให้เห็นแล้ว"

ใช่…ตัวอย่างก็มีแล้วว่าต่อให้หนีไปไกลแสนไกลขนาดไหนก็ไร้ประโยชน์ วันใสไม่มีวันหนีพ้นจากผู้ชายคนนี้…

....

1 สัปดาห์ต่อมา

ผับหรูกลางใจเมือง

อึก อึก อึก…

แกร๊ก… เสียงแก้วเครื่องดื่มสีใสกระทบกับพื้นเคาท์เตอร์บา เจ้าของการกระทำถอนหายใจออกมาแล้วฟุบหน้าลงอย่างคนสิ้นหวัง

"ชวนมาเที่ยวทั้งที ทำไมท่าทางเครียดขนาดนั้นล่ะวิ" จีเซล เพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยถาม วันนี้เธอขออนุญาตแฟนหนุ่มออกมาเที่ยวกับวันใสได้ เพราะไม่ได้เจอกันในรอบหนึ่งปี

"เปล่าเครียดสักหน่อยแค่อยากดื่ม" เธอตอบเสียงอู้อี้

"แล้วนี่เมื่อไหร่จะไปจัดการเรื่องเรียนต่อ"

"คงไม่เรียนแล้วอ่ะ อยากทำงานหาเงินเลย"

"จะเอาแบบนั้นจริงๆหรอ"

"จริงสิ วันใหม่อยากเรียนบัลเล่ห์ กูอยากทำฝันน้องให้เป็นจริง" เธอตอบแล้วเงยหน้าขึ้น วันใสนอนคิดแล้ว เธอคงจะไม่เรียนต่อ

และในช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอก็ลองสมัครงานตามบริษัทต่างๆและกำลังรอทางบริษัทโทรกลับมา รวมๆแล้ววันใสเครียดหลายเรื่องพร้อมกัน รวมถึงเรื่องของ…ติณ

"ถ้าทำแล้วมีความสุขฉันก็สนับสนุน"

"ขอบใจนะ จะกลับเลยไหม กูนั่งดื่มต่อคนเดียวได้"

"อีกหน่อยพี่คิมก็คงจะโทรตามแล้ว"

"อื้อ" ตอบเพียงเท่านั้น มือบางก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วอ่านบันทึกในโน้ต ถ้าป่านนี้ติณไม่ถูกฆ่าตัวตาย ป่านนี้คงคบรอบสองปีแล้ว

"นี้…มันรูปพี่ติณนิ พี่ติณเป็นยังไงบ้าง พอจะขยับขาได้บ้างรึยัง" จีเซลที่เห็นรูปคู่ในโน้ตของวันใสเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม แต่เธอกลับไม่รู้เอาซะเลยว่ากำลังตอกยํ้าบาดแผลในใจของเพื่อนสนิท

"พี่ติณ…ขะ…เขาไม่อยู่แล้วแหละ" เหตุการณ์เมื่อหนึ่งปีก่อน วันใสขอให้สำนักข่าวออกข่าวเป็นนามสมมุติ ติณไม่มีญาติเธอจึงเป็นคนจัดการทุกอย่างเพราะแบบนี้จีเซลถึงไม่รู้เรื่อง

"วิ…กูขอโทษ"

"ไม่เป็นไร"

"แล้ว…เกิดอะไรขึ้น"

"พี่ติณ…" วันใสอยากจะบอกออกไปมากว่าติณถูกวินเซนฆ่า แต่เธอก็เลือกที่จะกลืนคำพูดนั้นลงไป "พี่ติณ…ฆ่าตัวตาย"

วันใสตอบออกไปเสียงสั่นเครือ เธอยกเหล้าขึ้นกระดกเข้าปากอีกครั้งแล้วกดปิดโทรศัพท์มือถือ

"เสียใจด้วยนะ" จีเซลสีหน้าเจื่อนลงมือบางยกลูบแผ่นหลังเพื่อนอย่างเห็นใจ

"ชีวิตเขามันน่าสงสารไม่พอรึไง ทำไมพี่ติณต้องมาตายแบบนี้" เธอระบายความอัดอั้นออกมา ยอมรับว่าคิดถึงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว วันใสพูดออกมาแล้วจิกเล็บลงที่กระโปรง

"ทำใจนะวิ คงถึงเวลาของพี่ติณแล้ว"

"พยายามแล้วจี แต่มันก็อดคิดไม่ได้" วันใสตัดพ้อออกมาแล้วยกมือขึ้นปาดนํ้าตาออก สายตาปรากฏเห็นว่าคิมกำลังโทรเข้าเครื่องจีเซล "มึงรีบกลับเถอะ เดี๋ยวกูดื่มอีกหน่อยก็กลับแล้ว"

"อย่าดื่มหนักนะ รีบกลับด้วย สู้ๆ มึงเก่งอยู่แล้ว"

"…" วันใสมองตามร่างของเพื่อนสาวแล้วฉีกยิ้มเจื่อนออกมา ลับร่างจีเซลมือบางก็ยกขึ้นลูบหน้าตนเอง

ดื่มต่ออีกสักพักเธอก็หยิบตังขึ้นมาวางไว้ แล้วพาตัวเองเดินฝ่าผู้คนที่กำลังเมามันกับเสียงเพลงออกมาเพื่อจะเข้าห้องนํ้าแต่ทวา…

หมับ! ร่างบางถูกมือหนาคว้าเข้าไปหลบอยู่ที่มุมอับ ใบหน้าหล่อก้มหน้ามาซุกที่ซอกคอหอมกรุ่นแล้วยกมือขึ้นดันร่างเล็กให้แนบชิดกับร่างตนเอง

"อื้อ!" วันใสเบิกตากว้างเมื่อถูกกอดรัดแน่น เธอกำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วพยายามดันร่างตนเองออก

"ช่วยผมหน่อย นักข่าวกำลังตามตัวผมอยู่" ชายหนุ่มปริศนากระซิบบอก

"คุณ…"

"เงียบก่อนครับ เงยหน้าขึ้น" ไม่ทันที่วันใสจะได้ทันตั้งตัวใบหน้านวลก็ถูกช้อนขึ้นทำให้ปลายจมูกชนกันอย่างห้ามไม่ได้ ในขณะนั้นนักข่าวก็วิ่งผ่านไปด้วยความตกใจชายหนุ่มจึงขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม

ทำเอาปากชนกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วนักข่าวก็วิ่งไปทางอื่น มือบางจึงรีบผละอกแกร่งออกมาแล้วร่างกายก็แทบจะเซล้มจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

"ขอบคุณนะครับที่ช่วย" พูดทิ้งท้ายไว้แค่เจ้าของร่างสูงก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งแล้วกลับไปทางเดิม

"อะไรของเขา" วันใสบ่นพึมพำออกมาแล้วยกมือขึ้นแตะผิวปากตนเอง นี้เมื่อกี้เธอกำลังเอาปากชนกับใครกันแน่?

*****

ครืด~ ครืด~

เช้าวันถัดมาวันใสที่กำลังนอนหลับใหลบนเตียงในห้องชั้นล่างถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือ เธอจึงคว้าขึ้นมารับสายโดยที่ไม่ทันได้มองรายชื่อ

"ฮัลโหลค่ะ"

(สวัสดีค่ะ โทรมาจาก DY ENTERTAINMENT นะคะ)

"อ่อค่ะๆ" ทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา เธอก็ตกใจไม่น้อย ร่างบางกระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยอัตราการเต้นหัวใจระรัว

(ทางบริษัทขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ คุณผ่านการคัดเลือกให้เข้ามาทำงานที่นี้ค่ะ)

"ขอบคุณค่ะ" สิ่งที่ได้รับรู้ทำให้เธอฉีกยิ้มออกมาอย่างพอใจ หญิงสาวรู้แค่ว่าบริษัทแห่งนี้เป็นเกี่ยวกับค่ายเพลงและนักแสดงเท่านั้น

(เดี๋ยวเข้ามาเซ็นสัญญาตอนนี้เลยนะคะ)

"ได้ค่ะ"

พูดคุยโทรศัพท์กันเสร็จวันใสก็รีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วจัดการอาบนํ้าเเต่งตัวทันที เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบริษัทชื่อดังจะรับเธอเข้าทำงานทั้งที่ยื่นใบจบแค่มอหกสมัครเพราะยังเรียนไม่จบปริญญาตรี

ถึงจะสงสัยแต่เธอก็ไม่อยากเก็บมาคิดมาก วันใสคิดว่าตนเองโชคดีเสียอีก ที่ได้ทำงานในตำแหน่งช่างแต่งหน้าแถมเงินเดือนยังสูงมาก

แต่ใครจะไปรู้ว่ามันไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด…

ติ้ง~ เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงวันใสก็มาถึงบริษัทเพื่อเซ็นข้อตกลงและเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลิฟต์เปิดออกเมื่อเคลื่อนตัวมาถึงชั้นบนสุด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"เชิญค่ะ" พอได้รับเสียงอนุญาตร่างบางจึงเดินเข้าไปแล้วยกมือขึ้นสวัสดี

"สวัสดีค่ะ"

"เชิญนั่งสิ" ธเนศ ผู้บริหารตำแหน่งCEO เอ่ยบอก

"ค่ะ"

"นี้คือสัญญาของเธอ อ่านให้ละเอียดแล้วตัดสินใจอีกที" มือบางรับเอกสารมาอ่านก่อนจะเซ็นมันลงไป

"เสร็จแล้วค่ะ"

"ในเอกสารบอกว่าคุณต้องทำงานเป็นสไตลิสต์ส่วนตัว ทำได้ใช่ไหม หน้าที่ทุกอย่างจะเป็นของคุณ"

"ทำได้ค่ะ"

"คุณควรทำความรู้จักกับคนที่จะทำงานให้เขาไว้ด้วยนะ ห้องมุมสุดคือห้องส่วนตัวของเขาไปพบได้เลยนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ" ถึงแม้จะสงสัยอยู่บ้างแต่วันใสก็เดินมายังห้องที่ธเนศบอก

เธออยากรู้เหมือนกันว่าเขาคนนั้น เจ้านายของเธอคือใคร…

"สวัสดีค่ะ วันใสนะคะ หรือเรียกวิเฉยๆก็ได้" เธอเอ่ยทักในตอนที่เห็นแค่แผ่นหลังกว้างคุ้นตา

"ไง…ยินดีด้วยนะสำหรับงานใหม่ :)"

.

.

.

พี่วินจะตามหลอกหลอนน้องทุกที่ไม่ได้นะ5555555555555555

Next ep...

"อยู่ดีๆไม่ชอบ ชอบรนหาที่ตายสินะ…วันใส"